The Help, American History X, ή The Hurricane. Τρεις ταινίες, οι οποίες ασχολούνται με το λεπτό ζήτημα του ρατσισμού απέναντι στους έγχρωμους ανθρώπους. Το θέμα εντούτοις μπορεί να είναι το ίδιο και στις τρείς αυτές ταινίες, αυτό που τις κάνει ξεχωριστές όμως, είναι ο τρόπος που το προσεγγίζει ο κάθε σκηνοθέτης από τους τρείς.
Η αρχή έγινε με το American «History X» το 1998, στο οποίο εμπεριέχεται μια χαρακτηριστική σκηνή η οποία δεν μπορεί να «ξεφύγει» απ’ το μυαλό σου(για όσους παρακολούθησαν την ταινία γνωρίζουν για ποιά σκηνή μιλάω, για όσους θα την παρακολουθήσουν, θα με θυμηθείτε!). Η ταινία αφορά κάποιο νεοναζί, ο οποίος προσπαθεί να εμποδίζει τον μικρότερο του αδερφό να ακολουθήσει το μονοπάτι που ακολούθησε ο ίδιος, κάνοντας τα ίδια λάθη. Δυστυχώς τα λάθη πληρώνονται με τον χειρότερο τρόπο. Μια υπέροχη ταινία η οποία φυλάει το καλύτερο για το τέλος.
Ένα χρόνο μετά, και πιο συγκεκριμένα το 1999, βγήκε στις μεγάλες οθόνες το «The Hurricane». Αληθινή ιστορία, η οποία αφηγείται την άδικη φυλάκιση του μποξέρ Ρούμπιν «Χάρικεην» Κάρτερ για φόνο, και παράλληλα τον αγώνα που δόθηκε για να αποδειχθεί η αθωότητα του. Όντας αληθινή ιστορία, αποδεικνύει τον τρόπο αντιμετώπισης που είχαν οι έγχρωμοι τον καιρό εκείνο από την πολιτεία αλλά και την αστυνομία της Αμερικής (την χώρα της ελεύθερης έκφρασης!). Την καλύτερη του «γροθιά» ωστόσο την κρατάει για το τέλος ο Ρούμπιν Κάρτερ.
Τελευταίο αλλά όχι αμελητέο, το «The Help», ταινία του 2011. Μια φιλόδοξος αρθρογράφος κατά την διάρκεια του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα της δεκαετίας του 60, αποφασίζει να γράψει ένα βιβλίο αναλύοντας λεπτομερώς την οπτική γωνία που έχουν οι Αφρικοαμερικανές υπηρέτριες για τις οικογένειες λευκών τις οποίες δουλεύουν αλλά και για τις κακουχίες που αντιμετωπίζουν σε καθημερινή βάση. Δεν θα μπορούσα βέβαια να μην αναφέρω μια από τις καλύτερες σκηνές στην ταινία όταν μια έγχρωμη υπηρέτρια κερνά το πρώην «αφεντικό» της τα «εσώψυχα» της και ακολούθως την αποτελειώνει με το επικό «eat my shit!». Αν την παρακολουθήσετε με καλή διάθεση, σας περιμένει γέλιο, θύμος, λύπη, δάκρυα για τους πιο ευαίσθητους αλλά και ένα κύμα αισιοδοξίας και δικαίωσης.
Οι ταινίες αυτές αποδεικνύουν περίτρανα πως οι άνθρωποι, λευκοί, κίτρινοι, έγχρωμοι είναι πάνω απ’ όλα άνθρωποι. Ο θάνατος, οι καταστροφές, οι κακές στιγμές της ζωής δεν κάνουν διακρίσεις. Οι ταινίες αυτές, ίσως να είναι κάποιο έναυσμα για κάποιους να το συνειδητοποιήσουν αλλά και να το βάλουν καλά στο μυαλό τους πως ψάχνουν σε λάθος μέρη για εχθρούς και φταίχτες για όσα γίνονται στον κόσμο και στις κοινωνίες που ζει ο καθένας από εμάς. Όσο το γρηγορότερο το κατανοήσουν, τόσο το καλύτερο, πρώτα για αυτούς και μετά για εμάς. Δεν μπορώ να φανταστώ πως κάποιοι μπορούν ακόμα να πιστεύουν πως στον 21ο αιώνα ο υπεύθυνος για όλα αυτά μπορεί να είναι κάποιος με διαφορετικό χρώμα δέρματος από εμάς. Βέβαια το να δημιουργείται έχθρα μεταξύ των ανθρώπων για τέτοιο ηλίθιο λόγο ίσως να συμφέρει κάποιους κύριους με γραβάτες να ενεργούν ανενόχλητοι στη «σκηνοθεσία» του δικόυ μας κόσμου.
