Πρέπει να ολοκληρωθεί με την Ελλάδα η συμφωνία. Έχουμε μια ψηφοφορία, άλλη ψηφοφορία σε 15 ημέρες, διότι οι αντιδράσεις των κομμάτων είναι πολύ σοβαρές. Η τρόικα και οι δανειστές θα περιμένουν να εκπληρωθούν όσα έχουν συμφωνηθεί. Αν αυτό γίνει, τότε η Ελλάδα μπορούμε να πούμε ότι παραμένει στην ευρωζώνη.
Το πρόβλημα είναι ότι αφορά τους πολίτες. Αυτήν την στιγμή κυριαρχούν η οργή, η αμηχανία και κυρίως η αβεβαιότητα ή και ο φόβος. Και όλα αυτά δικαιολογημένα γιατί: 1)Καταφέρνουν να αλλάξουν την ζωή των πολιτών σε πάρα πολλά. Δεν υπάρχει Έλληνας που να μην θίγεται από όλα αυτά και 2)είναι εμπεδωμένη η βεβαιότητα με όσα λέει η συμφωνία ότι δεν είμαστε σίγουροι πως δεν θα έρθουν άλλα, δεν υπάρχει ακόμα αυτή η εγγύηση. Και ενώ λοιπόν αλλάζουν όλα στην κοινωνία, σχεδόν τίποτα, ελάχιστα αλλάζουν στο κράτος και τίποτα απολύτως στην νοοτροπία αυτών που μας κυβερνούν.
Είναι σαφέστατα πικρή η γεύση από όσα παρακολουθήσαμε τις τελευταίες ώρες. Ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς χωρίς η ευθύνη να είναι ισομερής, έδειξαν σαν να έκαναν το πρώτο debate πριν ακόμα προκηρυχθούν οι εκλογές και αυτό δεν ταυτίζεται με την κρισιμότητα τέτοιων στιγμών και κυρίως με την συνέπεια αυτών των αποφάσεων για την ζωή των Ελλήνων. Είχαμε την μία τρόικα υπό τον κ. Παπαδήμο που προσπαθούσε να συμφωνήσει, είχαμε και την άλλη τρόικα που πήγε και έκατσε πέντε ώρες και δεν μπόρεσε να συμφωνήσει και μετά από πολλές ώρες τελικά συμφώνησε. Αλλά ο Σόιμπλε και ο Γιούνγκερ, αμφιβάλλουν αν συμφώνησαν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα εφαρμόσουν αυτά που συμφώνησαν στην «καμπούρα» των πολιτών.
Τι καταφέρνει αυτή τρόικα; Να μας οδηγεί μαθηματικά και με ταχύτητα σε μισθούς Βουλγαρίας, να έχουμε τιμές Γερμανίας και κράτος Αφρικής. Οι πολίτες μονά χάνουν και ζυγά κερδίζουν οι άλλοι. Δεν μπορεί σε αυτήν την χώρα να κερδίζουν μόνο όταν το νόμισμα μένει όρθιο. Ήρθαμε ως εδώ με πολιτικές που είχαν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Να βολεύονται δηλαδή οι ημέτεροι, οι φοροκλέφτες, τα λαμόγια και τα πελατάκια και να πληρώνουν πάντα οι ίδιοι. Πάμε να βγούμε από αυτήν την τρύπα με τον ίδιο τρόπο και με την ίδια συνταγή. Πληρώνουν οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, αυτοί που δεν φοροδιαφεύγουν και όλοι οι άλλοι «εις υγείαν το κορόιδο» .
Αυτήν την στιγμή νοσεί ο δημόσιος τομέας. Υπάρχουν ΔΕΚΟ που έπρεπε να έχουν κλείσει, που μας βάζουν 1.000.000.000 τον χρόνο, ενώ χθες έψαχναν 300.000.000 για ένα χρόνο. Υπάρχουν πλευρές του Δημοσίου που υπολειτουργούν. Αυτοί που αποφασίζουν δεν θέλουν σύγκρουση με πελάτες τους και βάζουν στο ίδιο τσουβάλι όλους τους δημόσιους υπαλλήλους , ακόμα και τους ευσυνείδητους, ικανούς και μορφωμένους. Προτιμούν να τους στοχοποιήσουν όλους για να μην συγκρουστούν.
Υπό αυτές τις συνθήκες, με αυτά τα μέτρα γυρίζουμε στο βιοτικό επίπεδο του 2005 σύμφωνα με στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας . Το θέμα είναι να μην μας γυρίσουν στο 1999 και στην δραχμή. Και δεν θα μας γυρίσουν γιατί δεν θα τους αφήσουν οι πολίτες. Γιατί η Ελλάδα και οι Έλληνες αξίζουν να είναι μέλη της Ευρώπης, οι κινήσεις πρέπει να είναι συγκεκριμένες και να σταματήσουν όλοι να «κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους».
