Τα Χριστούγεννα και γενικά όλες οι γιορτές φέρνουν μπροστά στα υγρά μάτια μας μοναδικές στιγμές από το παρελθόν.
Χριστουγεννιάτικες φωτογραφίες – ασπρόμαυρες είναι οι δικές μου – με αγαπημένα πρόσωπα που δεν υπάρχουν στη ζωή!
Χριστουγεννιάτικοι τόποι, ζεστές γωνιές μοναδικών αναμνήσεων και συναισθημάτων που έχουμε να επισκεφτούμε καιρό, ακόμα και με τη σκέψη μας.
Εκεί που ο παππούς και η γιαγιά μας έπιαναν σφιχτά από το χέρι…
Η αγαπημένη μας θεία, ξαδέρφια με τα οποία χαθήκαμε…
Το ευχάριστο και το δυσάρεστο τούτες τις άγιες ημέρες δίνουν έναν ακόμα αγώνα για το ποιο από τα δύο θα επικρατήσει στη σκέψη μας, το γλυκό και το πικρό φιλονικούν στην πλατεία της καρδιάς μας για τη γεύση που θα μας αφήσουν!
Ποτέ δε μου άρεσε το χώρισμα, το μοίρασμα, οι τομές…
Αντιπαθούσα τους νικητές και τους ηττημένους!
Κάποιες από τις στιγμές που έζησες θα ήθελες να τις ζήσεις ξανά και ξανά, να τις ρουφήξεις… και κάποιες άλλες πάλι όχι!
Κι η πρώτη σκέψη…
Να έβρισκες έναν μαγικό τρόπο και να διόρθωνες κάτι από τα παλιά, να φερόσουν ίσως κατά το παρελθόν περισσότερο διακριτικά, να μη πλήγωνες τόσο πολύ, να καταλάβαινε καλύτερα τις προθέσεις σου το αντικείμενο του ανομολόγητου πόθου, να διαισθανόταν τους κραδασμούς σου η αγκαλιά της μοναδικής σου αγάπης, και να μην επέτρεπε τις ταλαντώσεις η υπόσταση του αδήλωτου μίσους…
Κι η δεύτερη σκέψη…
Δεν γίνονται αυτά τα τόσο ωραία πράγματα… παρά μόνο στα παραμύθια!
Κάτι που έγινε στο παρελθόν τελείωσε!
Δε πρέπει να το αφήνουμε να μας βασανίζει στο παρόν κι ούτε φυσικά είναι καλό να το μεγιστοποιούμε μέσα μας δίνοντάς τόσο μεγάλη σημασία σε κάτι που έχει περάσει.
Άλλωστε, θεωρητικά μιλώντας, έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας για να δείξουμε έμπρακτα στους απέναντι την όποια αλλαγή της στάσης μας και να διορθώσουμε τα πράγματα που πλέον δε μας ικανοποιούν βάζοντας τα σε μια νέα τάξη…
Κι η τρίτη σκέψη…
Με καλεί η λαϊκίστρια η σκέψη να κάνω λόγο για κάποια από τα συναισθήματα του παρόντος!
Τα συναισθήματα του προηγούμενου μήνα, οι επιθυμίες της προηγούμενης βδομάδας…
Θέλει να γίνω περισσότερο συγκεκριμένος για να μπορέσει να καταλήξει σε συμπεράσματα από τα γραπτά μου!
Θα παίξω το παιχνίδι της, αλλά την μπανανόφλουδα δε θα την πατήσω…
Βάζω στο προσκήνιο της εορταστικής αφήγησης τον αφηγητή ενός μελλοντικού μυθιστορήματός μου…
Τι γίνεται λοιπόν φίλτατοι, όταν εσείς θέλετε να δώσετε πολλά και ωραία κι ο αποδέκτης των λαμπρών αυτών συναισθημάτων σας δεν είναι σε θέση να αντέξει αυτό που του προσφέρετε, ή απλώς δε το θέλει… και το απορρίπτει;
Το δίχως ανταπόκριση λοιπόν…
Πόσοι και πόσες έχουν δακρύσει για αυτό…
Πόσοι και πόσες έχουν κλάψει…
Πόσοι και πόσες έχουν πληγωθεί…
Το δέχεστε;
Σας λέω να φερθήτε λιγάκι έξυπνα και να το δεχτήτε, αφού άλλος έχει το μαχαίρι… κι αυτός ο άλλος κόβει την πίτα!
Φοβούνται οι άνθρωποι να αφεθούν και να αισθανθούν!
Δε θέλουν τις αλλαγές και τις ανατροπές στη ζωή τους!
Κι είναι τόσο σύντομη η ζωή…
Έμαθαν να κρύβονται και να καταπιέζουν τα θέλω…
Κρίμα…
Όλα τα παραπάνω ίσως και να τα λέτε για να βολέψετε το εγώ σας!
Καλά κάνετε!
Ο καθένας μας κυρίες και κύριοι, κάνει τις επιλογές του!
Και η κατακλείδα…
Αν τους αγαπήσατε κάποτε πραγματικά όλους αυτούς τους αιρετικούς προορισμούς, αν αισθανθήκατε κάτι ουσιαστικό για τους δογματικούς αρνητές των προσκλήσεων – προκλήσεών σας, αν δε θέλετε να τους χάσετε από τη ζωή σας, μπείτε στο ράφι του περιθωρίου και δώστε τους εκείνες τις συγκινήσεις που μπορούν να αντέξουν!
Θα είστε ικανοποιημένοι με το εγώ σας, αφού εσείς τους είπατε αυτά που θέλατε να τους πείτε.
Κάποτε μετά από χρόνια, ίσως να βλέπουν τις έχρωμες φωτογραφίες σας και να τους έρχεται στο νου μονάχα η πρώτη σκέψη…
Χρόνια πολλά σε όλους!
