Παιδιά μου, αποφάσισα να γράψω δημόσια πράγματα που δυσκολεύομαι να σας πω αντικρίζοντάς σας. Είπα να σας ζητήσω συγγνώμη δημόσια, επειδή μάλλον είμαι αρκετά δειλός για να βρω δύναμη να σας αντικρίσω. Όταν πήρα την απόφαση να μεταναστεύσω στην Ελλάδα, η μία από σας ήταν ακόμα στη κοιλίτσα της μαμάς σας και μόλις έκλεισε τον πέμπτο μήνα της ζωής της ήρθε μαζί της να με βρει. Στη νέα χώρα που είχα επιλέξει να ζήσουμε όλοι μας, για το υπόλοιπο της ζωής. Δεκατρείς μήνες μετά, ήρθες στη ζωή και εσύ, μικρή μου «πριγκηπέσα».
Κάνατε χρόνια να δείτε τους παππούδες και τις γιαγιάδες σας διότι, όσες φορές ετοιμαζόμασταν να πάμε, για καλό ή για κακό, πάντα ένα χαρτί μας έλειπε αλλά εσείς ακούγατε πως «ο μπαμπάς και η μάμα έχουν μερικές δουλειές και θα πάμε το επόμενο καλοκαίρι». Αυτό το καλοκαίρι πάντα αργούσε και από τότε, όλο κι όλο μπορέσαμε να πάμε τρεις φορές.
Σας έλεγα πάντα ότι η ζωή μας είναι συνδεδεμένη με την Ελλάδα, η Ελλάδα είναι η πατρίδα μας και όλα θα πάνε καλά. Κάποτε, μικρή μου, με είχες ρωτήσει να σου πω ποιος είναι μετανάστης. Σου παρομοίασα τους μετανάστες με τα αποδημητικά πουλιά και σου είπα ότι, «έτσι είμαστε κι εμείς, αφήνουμε την πατρίδα μας και πάμε σε κάποια άλλη πατρίδα». Θυμάσαι, καρδιά μου, που μου είπες «τότε μετανάστες είστε εσύ και η μαμά, εγώ ποτέ δεν άφησα την πατρίδα μου να πάω σε κάποια άλλη. Εδώ γεννήθηκα και δεν την άφησα ποτέ». Γελάσαμε πολύ τότε, αγάπη μου και ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι μεγάλωνες.
Τώρα , όμως, θέλω να σας ζητήσω συγγνώμη, και ελπίζω κάποτε να με συγχωρέσετε για το μεγάλο ψέμα που σας είπα. Παιδιά μου, μπορεί εγώ να θέλω να είναι συνδεδεμένο το μέλλον μας με την Ελλάδα, και να σας το έλεγα ως κάτι φυσιολογικό, αλλά δεν είναι πια στο χέρι μου. Τότε που αρρώστησα σοβαρά, και έμεινα άνεργος για πολύ καιρό, όπως μου είπαν οι γιατροί να κάνω, θα το θυμάστε σίγουρα, δεν μπόρεσα να έχω όσα ένσημα χρειάζονται για την άδεια παραμονής και την Πέμπτη που μας πέρασε μ’ενημέρωσαν ότι μέχρι τις 18 Ιουνίου, πρέπει να εγκαταλείψω την Ελλάδα. «Οικειοθελώς» αρχικά και αν δεν το κάνω, θα ακολουθήσει «αναγκαστική απομάκρυνση».
Αν φύγω, παιδιά μου εσείς να συνεχίστε να κάνετε το ίδιο πράγμα όπως σήμερα. Να είστε καλές μαθήτριες και να πιστεύετε ότι όλα θα πάνε καλά. Παρόλο που το ψέμα μου αποκαλύφθηκε. Ακόμα όμως και αν αυτό δεν συμβεί, για 4-5 χρόνια δεν θα μπορέσω να έχω κανονική άδεια παραμονής και φυσικά ούτε να καταθέσω για ελληνική υπηκοότητα θα μπορέσω. Ούτε εσείς, όμως, θα μπορείτε να πάρετε την ελληνική υπηκοότητα, όσο καιρό θα σπουδάζετε διότι δεν θα έχουμε και οι δυο γονείς σας άδεια παραμονής. Αντίο, παιδιά μου και σας ζητώ συγγνώμη. Η βεβαιότητα μου, όπως πολλές βεβαιότητες, έκρυβε μέσα ένα μεγάλο ψέμα.
Πηγή: του Niko Ago
