Φώτισε το θέατρο και το σινεμά
Πριν από 14 χρόνια, στις 16 Ιανουαρίου του 1998, αναχώρησε για τον μεγάλο θίασο του ουρανού, ο Δημήτρης Χορν. Τι μπορεί να γράψει κανείς για αυτό το φαινόμενο της ελληνικής σκηνής; Ένας καλλιτέχνης διαφορετικός, αριστοκρατικός, μπονβιβέρ, αυτοσαρκαστικός, ερωτικός, βελούδινος, χιουμορίστας, αισθησιακός, διανοούμενος, μερικές φορές σνομπ και συναρπαστικός. Ένας μύθος του νεοελληνικού πολιτισμού. Η ερμηνευτική του γκάμα ήταν εκπληκτικά απίθανη, από το δράμα στην κωμωδία, και από το μπουλβάρ στην φάρσα, όπου ανταποκρινόταν επάξια. Τυχεροί υπήρξαν όσοι θαύμασαν το υποκριτικό του ταλέντο επί σκηνής, αλλά και οι νεότερες γενιές που αν και δεν τον πρόλαβαν στο θέατρο, είδαν δείγμα της δουλειάς του στις σχετικά λίγες κινηματογραφικές ταινίες που έλαβε μέρος.
Η ζωή και η καριέρα του
Ο Δημήτρης Χορν γεννήθηκε στην Αθήνα το 1921, κυριολεκτικά μέσα στο θέατρο, αφού ήταν γιος του πολύ γνωστού θεατρικού συγγραφέα, Παντελή Χορν, ενώ νονά του υπήρξε η μεγάλη μας ηθοποιός, Κυβέλη. Η συμμετοχή του σε θεατρικές παραστάσεις ξεκίνησε από την ηλικία των έξι μηνών. Σπούδασε στην δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και όλη του η ζωή ήταν αφιερωμένη στο θέατρο. Πρωταγωνίστησε στο Εθνικό Θέατρο για πολλά χρόνια, άλλα και σε δικούς του θιάσους με την Μαίρη Αρώνη, τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον Γιώργο Παππά και την Έλλη Λαμπέτη, με την οποία έζησε και ένα θυελλώδη έρωτα που ξεκίνησε στα γυρίσματα της «Κάλπικης Λίρας» (1955) του Γιώργου Τζαβέλλα και κράτησε για 5 χρόνια.
Τον κινηματογράφο δεν τον είχε καθόλου σε εκτίμηση. Παρόλα αυτά πρωταγωνίστησε σε 10 ταινίες καθαρά για βιοποριστικούς λόγους μεταξύ των οποίων «Χειροκροτήματα» (1944), «Κυριακάτικο ξύπνημα» (1954), «Μια ζωή την έχουμε» (1958), ενώ βραβεύτηκε δύο φορές στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με το βραβείο Α΄ ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία «Μια του κλέφτη» (1960) και πάλι ίδιο βραβείο για την ταινία «Αλίμονο στους νέους» (1961). Παρόλο που δεν του άρεσε το σινεμά και το σνόμπαρε, οι ταινίες που έπαιξε είναι από τα διαμαντάκια του ελληνικού κινηματογράφου. Μάλιστα έκανε τεράστια επιτυχία και στο τραγούδι, καθώς διέθετε πολύ ωραία φωνή, ποιος δεν θυμάται άλλωστε την περιβόητη παρλάτα «Ηθοποιός σημαίνει φως» από την θρυλική παράσταση του Μάνου Χατζιδάκι «Οδός Ονείρων» του 1962, που έμεινε στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου ή το τσιφτετέλι που τραγούδησε για τον κινηματογράφο, «Οι πράσινες, οι κόκκινες, οι θαλασσιές, οι χάντρες» των Μίμη Πλέσσα και Κώστα Πρετεντέρη. Παραπονιόταν , ότι αυτός που είχε παίξει ρόλους σαν τον « Ριχάρδο τον τρίτο», «Το ημερολόγιο ενός τρελού», «Άμλετ» και «Δον Ζουάν», τον σταματούσαν στον δρόμο και του λέγανε μπράβο για τις χάντρες κι εκείνος μονολογούσε, «Άι σιχτίρ με τις χάντρες!»
Προσωπικός φίλος του Χατζιδάκι άλλα και του Κωνσταντίνου Καραμανλή, διετέλεσε και ο πρώτος πρόεδρος της ΕΡΤ αμέσως μετά την μεταπολίτευση το 1974. Τελευταία του θεατρική εμφάνιση ήταν με το έργο «Αρχιμάστορας Σόλνες» σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού το 1983. Ο Δημήτρης Χορν λάτρευε τις γυναίκες όπως κι εκείνες αυτόν. Παντρεύτηκε την Ρίτα Φιλίππου αλλά και αργότερα την Άννα Γουλανδρή, γόνο της γνωστής εφοπλιστικής οικογένειας με την οποία δημιούργησαν από κοινού το Κέντρο Φιλοσοφίας και Διαλογισμού στα Λεγραινά και βέβαια το Ίδρυμα Γουλανδρή το 1980 και όπως προαναφέραμε συνυπήρξε ερωτικά με την αείμνηστη ηθοποιό Έλλη Λαμπέτη.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, περιορίστηκε στο σπίτι του με σπάνιες δημόσιες εμφανίσεις, ενώ η κατάσταση της υγείας του όλο και χειροτέρευε. Πέθανε την Παρασκευή 16 Ιανουαρίου του 1998 στην μονάδα εντατικής παρακολούθησης του «Κυανού Σταυρού» από καρκίνο. Η Ελλάδα τον πένθησε με σεβασμό όπως εκείνος ήθελε. Το κενό που άφησε πίσω του παραμένει δυσαναπλήρωτο.
Δηλώσεις του Δημήτρη Χορν
«Πολιτισμός είναι να σέβεσαι την ελευθερία του άλλου. Και οι Έλληνες δεν την σέβονται. Να πάω όμως πιο πέρα: Ανθρώπους που μας έχουν σώσει κατά καιρούς, τους καταδιώκουμε».
· «Το ταλέντο το έχεις από τότε που γεννιέσαι. Μπορεί οι δύσκολες εποχές να βοηθούν, να αναδεικνύουν πρόσωπα, αλλά δεν νομίζω ότι αυτές κάνουν τον ηθοποιό. Αντίθετα, ο ηθοποιός την ώρα της παράστασης μπορεί να κάνει καλή την εποχή του».
«Μα ο ηθοποιός είναι πολύ μοναχικό πρόσωπο. Εξομολογείται τον εαυτό διά του ρόλου».
· «Ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι είμαι μύθος. Ποτέ δεν είχα μεγάλη εκτίμηση στο ταλέντο μου, είχα μεγάλες αμφιβολίες για το αν έχω ταλέντο ή όχι. Αλλά πρέπει να φεύγεις στην ώρα σου, αλλιώς αρχίζει η φθορά».
· «To θέατρο. Αυτό είναι το μεγάλο θέμα της δικής μου ζωής. Και όσο περνούν τα χρόνια, τόσο ανακαλύπτω πως δεν το ξέρω!».
· «Δεν μου αρέσει ο κινηματογράφος. Τον σιχαίνομαι! Αυτό το αδιάκοπο πήγαινε-έλα από το τέλος στην αρχή. Ήμουν φρικτός σε αυτές τις ταινίες. Όταν τις βλέπω τώρα, μελαγχολώ. Ποιος είναι αυτός με τα μαύρα μαλλιά, λέω».
· «Καμιά γυναίκα δεν κατακτάται με συμβουλές, γιατί απλούστατα καμία γυναίκα δεν κατακτάται αν δεν θέλει να κατακτηθεί».
Ακολουθεί η συνέντευξη που παραχώρησε στην Σεμίνα Διγενή λίγα χρόνια πριν τον θάνατό του:
