Αρκεί μία αφίσα για να κάνει ουρές στα ταμεία, για έναν ολόκληρο χειμώνα, στο θέατρο ΛΑΜΠΕΤΗ;! Προφανώς και όχι. Κάτι είχε παραπάνω και πήγε σφαιράτα, για όλη τη σεζόν, το “Άνδρες έτοιμοι για όλα”.
Και με τα εχέγγυα εισπρακτικής επιτυχίας, κατοικοεδρεύει στο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ. Η αφορμή είναι το ανδρικό στρηπτίζ. Μια αντροπαρέα, με τις παράνομες αγάπες και τους…παντρεμένους δεσμούς σε ένα έργο που μπαίνει σε διαδικασία φαρσοκωμωδίας, κάτι που σαν κείμενο ξέρουν καλά να διασκευάζουν οι Ρέππας-Παπαθανασίου. Κρατήσαν μέτρο και χαμηλούς ρυθμούς για να απογειώσουν το τελευταίο δεκάλεπτο, με το πάρτι-αντρικό στρηπτίζ.
Άντε, και στην αρχή του πρώτου μέρους, με την Πηνελόπη Αναστασοπούλου, ως Ρωσίδα, να τους…εκπαιδεύει. Οι Ρέππας-Παπαθανασίου αφήσαν, όμως, το κείμενο-όχι τόσο δυνατό-πάνω στις δυνατότητες και τις μανιέρες του εκάστοτε ηθοποιού, που αποτελούν σανίδα σωτηρίας και ξελογιάζεται ο ηθοποιός με αυτές, ακούγοντας το γέλιο από τη πλατεία.
Ο Κώστας Ευρυπιώτης έκανε χρήση όλου του ταλέντου και της μανιέρας που διαθέτει. Απολαυστικό αποτέλεσμα, υπέρμετρη προσπάθεια από εκείνον. Ο-πολύ αδυνατισμένος-Κώστας Κόκλας, δεν το παλεύει ιδιαίτερα. Μοναχά, σε ότι έχει να κάνει με το θεατρικό του γιο.
Ο δε Μάνος Ιωάννου, γιος στο έργο Κώστα Κόκλα, κερδίζει τις εντυπώσεις. Ο “γαμπρός” που μάθαμε στους “Συμπέθερους από τα Τίρανα”, δίνει όλο του το είναι, δίχως υπερβολές. Αυτό το παληκάρι, έχει μέλλον στο ελληνικό θέατρο…
Ο Θανάσης Ευθυμιάδης καλείται να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, σε ένα ρόλο που δεν του πολυπάει και προσπαθεί με γυρίσματα φωνής και μούτες, να τον κάνει δικό του. Σπουδαίο ταλέντο ο Θανάσης Ευθυμιάδης, δεν είχε το κείμενο που έπρεπε για να δώσει μεστή ερμηνεία.
Ο Γιάννης Τσιμιτσέλης έχει ορθό λόγο και σωστή χρήση του κειμένου των σεναριογράφων και με λιτό παίξιμο, επιτυγχάνει τα καλύτερα σε σχέση με τους υπόλοιπους. Βρήκε το “κώδικα επικοινωνίας” του κειμένου με τη πλατεία, δίχως να προδώσει το ρόλο του και διεσώθει αψεγάδιαστος.
Οι κυρίες του θιάσου, βρέθηκαν σε καλύτερη μοίρα. Ρόλοι κομμένοι και ραμμένοι, για την Πηνελόπη Αναστασοπούλου ως Ρωσίδα χορογράφος με σεξ απιλ, τη Μαρία Φιλίππου και τη Μαίρη Σταυρακέλη, απολαυστικές στους ρόλους τους. Ένσταση στο δραματικό κομμάτι κειμένου του ρόλου της Μαίρης Σταυρακέλη. Δεν χωράνε όλα σε ένα έργο. Δεν υπήρχε λόγος και καμία σύνδεση.
Η Ευαγγελία Μουμούρη, άξια δύναμη του θεάτρου, σε έναν ρόλο που ίσως δεν της πολυταίριαζε, εκείνη δαιμόνια, κατάφερε κάπως, να τον φέρει στα μέτρα της.
Η Νίκη Λάμη δε κατάφερε και πολλά. Μοναχά στο φινάλε. Εκεί που αξίζει όλη η παράσταση και δομήθηκε όλος ο μύθος του έργου και η επικοινωνιακή τακτική του. Εκεί. Στο αντρικό στρηπτίζ, που ο Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου, ευφυώς απογειώνουν τη παράσταση. Και σε αυτό, όπως και στο πολύ γέλιο που προσφέρει, βασίζεται η εισπρακτική επιτυχία του έργου.
Απλά μετά από τόσα χρόνια που γνωρίζουμε το τρόπο γραφής του διδύμου Ρέππας-Παπαθανασίου και θέλουμε επάνω στους διαλόγους να βλέπουμε και κάτι παραπάνω. Όχι επιδερμικές σκηνές γέλιου πώς φιλιόντουσαν στο ποτάμι, ή άξαφνους εναγκαλισμούς του τύπου “τέλος καλό, όλα καλά” ηρώων-φίλων που κεράτωσαν και τα βρίσκουν μεταξύ τους (βλέπε Ευθυμιάδης- Τσιμιτσέλης).
Πάντως, ότι θα γελάσετε είναι δεδομένο. Άντε και να πάρετε λίγο μάτι των ανδρών, εσείς κορίτσια-όχι όμως και τίποτα φοβερό. Μη σας τρελαίνει η αφίσα!
Υ.Γ. Φέτος, πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη, ανέβηκε σε ιδιωτικής πρωτοβουλίας αθηναική παραγωγή, πλην Μεγάρου, πολυπληθής θίασος, της τάξεως των δέκα ατόμων κι όλοι τους δημοφιλείς. Μπαινόβγαιναν στο σκηνικό και χαιρόσουν! Με τόσους μονολόγους και….τριωδείες, που είδαμε φέτος, θέλεις κάποια στιγμή, ρε αδελφέ, να γίνεσαι πιο…κοινωνικός με ότι βλέπεις επί σκηνής. Αν δεν ερχόταν αυτή η παράσταση φέτος, και εμφανιζόταν του χρόνου θίασος άνω των δέκα ατόμων, κοντεύαμε ως θεατρόφιλοι να γίνουμε αγοραφοβικοί….
