Aπό τις 2 Νοεμβρίου οι “Διαδικασίες Διακανονισμού Διαφορών” φιλοξενούνται στον γνωστό (πια) υπόγειο και (από τη φύση του) σκοτεινό και ιδιαίτερο θεατρικό χώρο του Vis Motrix. Τους ήρωες του έργου, που αποτελούν και το προαναφερθέν ερωτικό τρίγωνο, υποδύονται οι: Κλειώ- Δανάη Οθωναίου (Λίνα), Ευγενία Σαμαρά (Μόνα), Αθανάσιος Τόμμυ Σκλάβος (Τόμμυ) μαζί με την Τίνα Λεωνορά που υποδύεται το πνεύμα της μητέρας του Τόμμυ. Η παράσταση διαρκεί γύρω στη μιάμιση ώρα ενώ την Παρασκευή δίνονται δύο παραστάσεις (βραδινή και μεταμεσονύχτια). Ο ηθοποιός Αθανάσιος Τόμμυ Σκλάβος πραγματοποιεί με το συγκεκριμένο θεατρικό έργο το πρώτο του σκηνοθετικό εγχείρημα καθώς ανέλαβε και τη σκηνοθεσία της παράστασης με βοηθό την Φωτεινή Τσακίρη. Θεώρησε καλό μάλιστα να προσθέσει αρκετά δικά του στοιχεία όπως τη συνεχόμενη ροή στην υπόθεση αλλά όχι στις σκηνές, τη χρήση της νοηματικής γλώσσας στον χαρακτήρα του Τόμμυ κ.ά.. Οι πληροφορίες που έχουμε είναι ότι η παράσταση θα συνεχιστεί μέχρι και τον φετινό Δεκέμβριο.
Τι μας άρεσε:
+ Η γρήγορη εναλλαγή των μινιμαλιστικών μεν σκηνικών πλην όμως αρκούντως πρακτικών για τις απαιτήσεις της κάθε σκηνής, από τους ίδιους τους ηθοποιούς. Αυτή τη φορά βρεθήκαμε προ εκπλήξεως μάλιστα καθώς σκηνή και καθίσματα τοποθετήθηκαν διαμετρικά αντίθετα από την διάταξη του θεάτρου που γνωρίζαμε ως τώρα.
+ Ο τεχνικά άψογος χειρισμός του φωτισμού, εναρμονισμένος με τις αλλαγές στη σκηνή και τις διαθέσεις των πρωταγωνιστών.
+ Η ηχητική, οι ηχογραφημένοι διάλογοι (ακούγαμε πεντακάθαρα τα πάντα-όλα) και τα μουσικά ιντερλούδια της παράστασης που επιμελήθηκε η γνωστή ηθοποιός και μουσικός Φωτεινή Μπαξεβάνη. Ήταν συντονισμένα με τα δρώμενα και μελετημένα ώστε να αποτελούν φυσική συνέχεια των ανθρώπινων ήχων, ουρλιαχτών και γενικώς των συχνών εντάσεων επί σκηνής.
+ Το κοινό (κάτω των 45, με εκπροσώπους του γυναικείου φύλου να αποτελούν τη πλειοψηφία) το οποίο παρακολούθησε με ευλάβεια ένα έργο που απαιτούσε αρκετά συχνά απόλυτη ησυχία, κάτι που όλοι ανεξαιρέτως σεβάστηκαν.
+ Οι πολύ καλές ερμηνείες των ηθοποιών που κινήθηκαν με μια μάλλον σταθερή ψυχογραφία στους ρόλους τους (μεταξύ θλίψης – οργής και μανιακής εμμονής να καταφέρει ο καθένας τον σκοπό του) με τονισμένες τις κινήσεις του σώματος. Πως αλλιώς όταν η παράσταση φέρνει τουλάχιστον κατά το ήμισυ σε χοροθέατρο.
Τι δεν μας άρεσε:
– Η σκηνοθεσία/ίσως και το ίδιο το θεατρικό έργο* που 'καίγεται' από τις δύο επαναλαμβανόμενες υπερβολές του: την εμμονή στη χρήση κάθε είδους βίας (σαδομαζοχισμός,σωματική,παθητική,ψυχολογική και λεκτική) και την εμμονή σε ένα ακραίο είδος έρωτα που παρουσιάζεται ως μοναδικός και ανυπέρβλητος. Το έργο ΔΕΝ προσπαθεί να προτείνει μία σχέση τριγωνική ή κάτι τέτοιο. Έχει ως βασικό θέμα τη σχέση μεταξύ θανάτου και έρωτα χωρίς όμως να καλύπτει το θέμα από όλες τις πλευρές. Ρίχνει μια ειρωνική ματιά στην ανθρώπινη φιλία και αρκετό φως στη ζήλεια και την κτητικότητα, στα δυσδιάκριτα σύνορα μίσους και αγάπης, στον ψυχαναγκασμό των ερωτευμένων, στο ανεξέλεγκτο των προθέσεων τους και στο άγνωστο των συνεπειών τους παραβλέποντας άλλες πλευρές (καθημερινότητα, τεκνοποίηση κ.ά. ρεαλιστικές καταστάσεις ή διλήμματα). Διαδραματίζεται στα μάτια μας και 'θεοποιείται' ένας σκοτεινός, απροκάλυπτος και ουσιαστικά προβληματικός έρωτας, πέρα από κάθε όριο, χωρίς μέτρο και σταματημό!. Το ότι οι ήρωες δεν μπορούν να βρούν σ' αυτόν ούτε μια έξοδο κινδύνου είναι προφανώς μια 'ασήμαντη λεπτομέρεια'... Δεν λείπουν και οι στιγμές στις ζωές των ηρώων όπου όλα δείχνουν (επιτέλους) να καταλήγουν κάπου, όμως τότε οι ίδιοι θεωρούν ότι αυτό που άρχισε δεν θα τελειώσει ποτέ και αυτό το γεγονός πυροδοτεί συνεχώς νέες εκκινήσεις εξαντλώντας (ειδικά προς το τέλος της παράστασης) την υπομονή των θεατών!. Ειλικρινά, σου μένει η εντύπωση ότι ο δημιουργός του δεν είχε αποφασίσει ποιο τέλος να δώσει σ' αυτό το δραματουργικό τρίγωνο ώστε προτίμησε να χρησιμοποιήσει όλες τις διαθέσιμες επιλογές!.
* δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για το δεύτερο, καθώς δεν έτυχε να το διαβάσω
– Και σαν να μην έφταναν τα αλλεπάλληλα στάδια των σχέσεων μεταξύ των ηρώων που δε φαίνεται να καταλήγουν πουθενά, ο σκηνοθέτης θεώρησε καλό: α) να προσθέσει στη παραγωγή και διδασκαλία νοηματικής με σκοπό να υποδείξει το πρόβλημα επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων β) να δώσει περισσότερο βάρος στα τραύματα της παιδικής ηλικίας του ήρωα που υποδύεται και γ) να δώσει μια αισθητική πολλαπλότητα στο ύφος της παράστασης με επιπόλαιο τρόπο όμως τις περισσότερες φορές. Η σκηνική παρουσία και οι ερμηνείες των ηθοποιών μεταπηδούν από το ένα είδος στο άλλο: από τον ρεαλισμό στο σουρεαλισμό, από τον φορμαλισμό στο συμβολισμό (έντονο είναι στην παράσταση το μεταφυσικό και μυστικιστικό στοιχείο του θανάτου) και από το In-yer-face theatre (που χρησιμοποιεί σκληρές εικόνες όπως για παράδειγμα, στο έργο, τα μαλλιά της Μόνα τυλιγμένα σαν λάσο στα χέρια του Τόμμυ που την σέρνει…/βλ. άνω φωτογραφία) σε ολίγον από διηγήσεις αστυνομικών ιστοριών στα μέσα του έργου. Όλα τα προαναφερθέντα μεμονωμένα ή και με λιγότερους συνδυασμούς σε μια παράσταση, δεν θεωρούνται αρνητικές προσθήκες αλλά στη συγκεκριμένη που διαρκεί μόλις μιάμιση ώρα δεν το λες ''διαφορετική σκηνοθετική διάσταση'' αλλά “σκηνοθετικό αχταρμά'…
Κλείνοντας και συνοψίζοντας, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω πως η σκηνοθεσία δεν ήταν ούτε απαράδεκτη, ούτε τραγική. Είναι λογικό στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα να κάνει κάποιος περισσότερο από ένα λάθη, πόσο μάλιστα όταν συμμετέχει και ως ηθοποιός. Το κυριότερο λάθος όμως στη σκηνοθεσία του Α.Τ. Σκλάβου είναι το γεγονός ότι ο Δ.Δημητριάδης ως συγγραφέας του έργου “Διαδικασίες Διακανονισμού Διαφορών“ με τις συνεχείς συναισθηματικές κορυφώσεις που σηματοδοτούν την αρχή και το τέλος κάθε σκηνής σχηματίζει συνεχόμενες περιστροφικές κινήσεις, καθώς τα πράγματα μετατοπίζονται συνεχώς σε κάτι άλλο (ακόμα και μετά τον θάνατο) οπότε κάθε σκηνοθετικό 'φόρτωμα' είναι περιττό. Αν έλειπαν τα στοιχεία της υπερβολής που προαναφέρθηκαν (ειδικά στη βία η οποία αντιμετωπίζεται με λατρεία και ως είδος προς εντυπωσιασμό) και η τόσο ψυχοαναλυτική σκηνοθετική ματιά στο ερωτικό τρίγωνο, το έργο δεν θα καταντούσε κουραστικό και σε πολλά σημεία ακατανόητο για τον μέσο θεατή και θα είχε φανερωθεί αυτό το “κάτι καινούργιο” που μπορεί να δώσει ο Αθανάσιος Τόμμυ Σκλάβος στον θεατρικό χώρο και τη σκηνοθεσία που έχει τόσο ανάγκη αυτή η πόλη. Ως MySalonika του ευχόμαστε καλή επιτυχία…στο επόμενο έργο που θα αναλάβει!.
Την παράσταση είδε και σχολίασε για το MySalonika o Νίκος Βασάρας
(https://www.facebook.com/nicosvasaras)
Συντελεστές:
Παίζουν oι ηθοποιοί: Κλειώ-Δανάη Οθωναίου, Ευγενία Σαμαρά, Τίνα Λεωνορά, Αθανάσιος Τόμμυ Σκλάβος
Σκηνοθεσία: Αθανάσιος Τόμμυ Σκλάβος
Χορογραφία: Κώστας Γεράρδος
Μουσική επιμέλεια: Φωτεινή Μπαξεβάνη
Βοηθός σκηνοθέτη: Φωτεινή Τσακίρη
Σκηνογραφία: Μαριαλένα Χρυσογονίδου
Ενδυματολογία: Ιωάννα Μάμαλη, Μαρία Παυλίδου
Διδασκαλία νοηματικής: Γιώργος Ανδρούδης
Παραγωγή: Studio vis motrix
Studio vis motrix Αγνώστου Στρατιώτη 20 (έναντι εκκλησίας Αγίου Δημητρίου)
Πρεμιέρα: Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012
Παραστάσεις: Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21.15 (από την Παρασκευή 02/11, διπλή παράσταση, 21.15 και 00:15)
Τηλέφωνο κρατήσεων: 2310 228 161
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: 15 € , 10 € φοιτητικό & άνεργοι
