1941 – H σφαγή των Κερδυλίων: Τα ξημερώματα, δύο λόχοι του 220ου Τάγματος Σκαπανέων της Βέρμαχτ με δύναμη 250 ανδρών υπο τις διαταγές των λοχαγών Βέντλερ και Σράινερ Σράινερ ξεκίνησαν από τον Σταυρό Θεσσαλονίκης για τα Κερδύλια έχοντας μαζί τους κρατούμενους Κερδυλιώτες. Φτάνοντας άφησαν τα αυτοκίνητα μακριά από τα χωριά (με σκοπό να αιφνιδιάσουν τους κατοίκους σε αντίποινα για το φόνο ενός Γερμανού στρατιώτη) και άρχισαν να ανεβαίνουν από τρία σημεία. Σχεδόν το σύνολο των κατοίκων των δύο χωριών συνελήφθη. Κανείς δεν προσπάθησε να αποδράσει επειδή δεν υπήρχε ανάλογο προηγούμενο. Οι στρατιώτες της Βέρμαχτ συγκέντρωσαν τους αρρένες κατοίκους μεταξύ 16 και 60 χρόνων στις θέσεις Αλώνια και Κούτρες. Οι γυναίκες και τα παιδιά αρχικά συγκεντρώθηκαν στα σχολεία και στη συνέχεια, αφού είχαν απομακρυνθεί οι άντρες, τους επετράπηκε να πάρουν μαζί τους όσα πράγματα μπορούσαν και να φύγουν προς το Καστρί και την Ευκαρπία ενώ κλείδωσαν σε κοινοτικό κατάστημα 23 υπερήλικες, οι οποίοι αργότερα κινδύνεψαν από την πυρπόληση του χωριού. Στις 09.00 το πρωί δόθηκε το σήμα με μια φωτοβολίδα και οι Γερμανοί στρατιώτες άρχισαν να εκτελούν άρρενες κατοίκους άνω των 16 ετών. Από την εκτέλεση εξαιρέθηκαν στο Άνω Κερδύλιο δεκαεπτά άτομα άνω των εξήντα ετών (μεταξύ των οποίων ο ιερέας, ο δάσκαλος και ο δασοφύλακας) και στο Κάτω Κερδύλιο δέκα γέροντες. Οι άνθρωποι αυτοί χρησιμοποιήθηκαν μετά το τέλος των εκτελέσεων για την ταφή των νεκρών. Στην έκθεση που συνέταξε μεταπολεμικά το Ελληνικό Εθνικό Γραφείο Εγκλημάτων Πολέμου αναφέρεται ότι οι νεκροί ήταν 222. Τα κτίρια των χωριών κάηκαν εκτός από τις εκκλησίες και μετά την καταστροφή, οι κάτοικοι κατέφυγαν στα χωριά Καστρί και Ευκαρπία. Τα χωριά δεν ξανακατοικήθηκαν και οι εναπομείναντες κάτοικοι έκτισαν αργότερα το 1955 τον σύγχρονο οικισμό των Νέων Κερδυλίων. Ο κατοχικός Γενικός Επιθεωρητής Νομαρχιών Μακεδονίας Αθ. Χρυσοχόου, ως μάρτυρας σε μεταπολεμική δίκη το 1959, δήλωσε ότι ο κύριος λόγος της επέμβασης του γερμανικού στρατού, ήταν, κατά τον ίδιο, η δράση των κομμουνιστών ανταρτών. Σήμερα στην περιοχή υπάρχει μνημείο με υψωμένο μεγάλο μαρμάρινο σταυρό που ανυψώθηκε το 1978 ενώ κάθε χρόνο στις 17 Οκτωβρίου τελούνται εκδηλώσεις μνήμης. Για Γερμανικές αποζημιώσεις μετά το τέλος του πολέμου φυσικά (από Έλληνες πολιτικούς) ούτε λόγος δεν έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια…
1604 – O Γερμανός αστρονόμος Γιοχάνες Κέπλερ παρατηρεί ότι ένα πολύ φωτεινό άστρο είχε εμφανιστεί ξαφνικά στον αστερισμό του Οφιούχο. Η εμφάνιση του νέου αστέρα, τον οποίο ο Κέπλερ περιέγραψε στο βιβλίο του «Περί του Νέου Αστέρος στον Πόδα του Οφιούχου» παρείχε μια νέα απόδειξη ότι ο Αριστοτέλειος «υπερσελήνιος» κόσμος δεν ήταν αμετάβλητος. Τώρα είναι γνωστό ότι ο αστέρας εκείνος ήταν ένας υπερκαινοφανής (supernova: διάφοροι τύποι εκρήξεων που συμβαίνουν στο τέλος της ζωής των αστέρων κατά τις οποίες παράγουν εξαιρετικά φωτεινά αντικείμενα, αποτελούμενα από ιονισμένη ύλη και των οποίων η αρχική φωτεινότητά τους στη συνέχεια αδυνατίζει μέχρι του σημείου της αφάνειας μέσα σε λίγους μήνες.Κάθε άτομο του σώματός μας, κάθε μόριο του αέρα που αναπνέουμε δημιουργήθηκαν σ' ένα άστρο κι έφτασαν ως εδώ με μια έκρηξη υπερκαινοφανούς. Κατά μια έννοια, είμαστε κυριολεκτικά «παιδιά των αστεριών»). Ήταν δεύτερος που παρατηρήθηκε μετά το 1572, και αποκαλείται σήμερα «Αστέρας του Kepler». Από τότε κανένας άλλος υπερκαινοφανής δεν έχει παρατηρηθεί στο Γαλαξία μας.
1760 – Γεννιέται στο Παρίσι ο Γάλλος πρώιμος σοσιαλιστής θεωρητικός Ανρί ντε Σαιν-Σιμόν (πλήρες όνομα Claude Henri de Rouvroy, comte de Saint-Simon). Η φιλοσοφική και πολιτική σκέψη του έθεσε τα θεμέλια πολλών φιλοσοφικών θεωριών του 19ου αιώνα και κυρίως του Μαρξισμού, του Θετικισμού, και της επιστήμης της Κοινωνιολογίας. Αν και γεννημένος σε αριστοκρατική οικογένεια, οι πολιτικές θεωρίες που υιοθέτησε αποτέλεσαν όπλο στα χέρια της αντίπαλης των αριστοκρατών, λαϊκής τάξης.
1864 – Ψηφίζεται το νέο Σύνταγμα της Ελλάδας, που καθιερώνει το πολίτευμα της Βασιλευομένης Δημοκρατίας.
1912 – H τέταρτη Μεραρχία του Ελληνικού Στρατού απελευθερώνει τη Νάουσα και καταλαμβάνει τα Γρεβενά.
1915 – Η Βρετανία προσφέρει την Κύπρο στην Ελλάδα με σκοπό να την παρακινήσει να εξέλθει στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η κυβέρνηση του Αλέξανδρου Ζαΐμη, επικαλούμενη την ουδετερότητα της Ελλάδας, αρνείται την προσφορά.
1915 – Γεννιέται στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης ο Αμερικανός (Πολωνοεβραϊκής καταγωγής) θεατρικός συγγραφέας και μυθιστοριογράφος Άρθουρ Μίλερ (Arthur Asher Miller). Η καθιέρωση του ήρθε με το κλασσικό έργο «Ο Θάνατος του Εμποράκου», σημείο αναφοράς του θεάτρου του 20ού αιώνα, ίσως το καλύτερό του έργο κατά τους ειδικούς, μια ιστορία για μια μικροαστική Αμερικανική οικογένεια που συνεθλίβη υπό το βάρος του Αμερικανικού καπιταλισμού. Κατά σύμπτωση, η 10η Φεβρουαρίου 2005, ημερομηνία θανάτου του, ήταν η 56η επέτειος από την πρεμιέρα του έργου αυτού. Είχε πέσει θύμα του μακαρθισμού, καθώς καταδικάστηκε επειδή αρνήθηκε να καταδώσει συναδέλφους του με κομουνιστική δράση στην Επιτροπή Αντι-Αμερικανικών Δραστηριοτήτων. Παρ’ όλο που ενστερνίστηκε ιδέες της αριστεράς και σχετιζόταν με άτομα του Κομμουνιστικού Κόμματος, αρνήθηκε ότι ήταν ποτέ μέλος του. Επίσης, αν και δεν υπήρξε θρησκευόμενος, απέκτησε συνείδηση της εβραϊκής του ταυτότητας, αντιμετωπίζοντας τον αντισημιτισμό των προπολεμικών χρόνων και το Oλοκαύτωμα στη συνέχεια. Παντρεύτηκε τρεις φορές και ειδικότερα ο δεύτερος γάμος του το 1951 με την ηθοποιό Μέριλιν Μονρόε τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας. O συγγραφέας είχε περιγράψει κάποτε με γλαφυρότατα τη σχέση αυτή ως “τη στιγμή που το Μεγάλο Αμερικανικό Μυαλό συνάντησε το Μεγάλο Αμερικανικό Κορμί“. Χώρισαν το 1961, λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων και τρόπου ζωής, ένα χρόνο πριν το θάνατό της. Κυρίως μαζί με τον Τένεσι Ουίλιαμς και λιγότερο με τον Ευγένιο Ο'Νιλ, ο Μίλερ θεωρούνταν ένας από τους πιο γνωστούς και επιτυχημένους Αμερικανούς συγγραφείς μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Όσον αφορά τις πηγές έμπνευσης και επιρροής του, είχε δηλώσει ο ίδιος ότι αποτελούσε πρότυπό του η αρχαία ελληνική τραγωδία, ενώ φαίνεται ότι έχει επηρεαστεί πολύ και από το έργο του Ίψεν. Ανανέωσε το “κοινωνικό δράμα”, καταγγέλλοντας τα οξεία ζητήματα της εποχής του και ασκώντας κριτική. Τα έργα του ασκούσαν κριτική στην αμερικανική κοινωνία: στο ρατσισμό της, την κερδοσκοπία, τη μισαλλοδοξία, την αναισθησία μπροστά στην αποτυχία και την ανημποριά, στην κυβέρνηση των Η.Π.Α. και τον τρόπο ζωής των κατοίκων της, ενώ εξέθεταν και τα ψεγάδια του λεγόμενου “Αμερικανικού ονείρου”, κάτι για το οποίο είχε δεχτεί έντονη κριτική στις ΗΠΑ. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο βιογράφος του, Μάρτιν Γκότφριντ, “σπάνια ένας καλλιτέχνης έχει δεχτεί τόσες πολλές επιθέσεις και συκοφαντίες στην πατρίδα του και ταυτόχρονα έχαιρε βαθιάς εκτίμησης σε όλον τον κόσμο“. Ορισμένα από τα έργα του έγιναν κινηματογραφικές ταινίες, από σκηνοθέτες όπως ο Τζον Χιούστον, ο Σίντνεϊ Λιούμετ και ο Κάρελ Ράιζ. Στην Ελλάδα έχουν παρουσιαστεί στο θέατρο τα έργα του: “Ήταν όλοι τους παιδιά μου” (Θέατρο Τέχνης, 1947/1957, θίασος Αλ. Αλεξανδράκη ), “Δοκιμασία – Οι μάγισσες του Σάλεμ” (1955, Εθνικό Θέατρο), τα μονόπρακτα “Από Δευτέρα σε Δευτέρα” και “Ψηλά από τη γέφυρα” (1957, Θέατρο Τέχνης), “Ο θάνατος του εμποράκου” (1962, Θέατρο Τέχνης), “Το τίμημα” (1992-1994, Θέατρο Εξαρχείων), “Σπασμένο γυαλί” (1995-1996, Θέατρο Εξαρχείων), “Ο τελευταίος Γιάνκι” (1999, Θέατρο Εξαρχείων), “Σχέσεις του κυρίου Πίτερς” (2001, Θέατρο της οδού Κυκλάδων) κ.ά.
1918 – Γεννιέται στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης η Αμερικανίδα χορεύτρια και ηθοποιός Ρίτα Χέιγουορθ (πραγματικό όνομα: Margarita Carmen Cansino). Ήταν κόρη ενός Ισπανού χορευτή φλαμένγκο. Ξεκίνησε την καριέρα της σαν χορεύτρια φλαμένγκο από τα έξι της χρόνια. Το 1934 σε ηλικία 16 χρονών εμφανίστηκε στην πρώτη της ταινία, μεξικάνικης παραγωγής, με τίτλο Cruz Diablo (1934). Θα ακολουθήσουν άλλες 10. To 1937 αλλάζει το όνομα της από Ρίτα Κανσίνο σε Χέϊγουορθ (ήταν το επίθετο της Αμερικανίδας μητέρας της) καθώς και το χρώμα των μαλλιών της σε σκούρο κόκκινο για να προσελκύσει ένα μεγαλύτερο φάσμα των ρόλων. Αποδείχθηκαν πετυχημένες κινήσεις όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια καθώς της απέφεραν ρόλους σε πολλές επιτυχημένες σε εισπράξεις κινηματογραφικές ταινίες (Μόνο οι άγγελοι έχουν φτερά, Suzan and Got, The lady from Shanghai, Σαλώμη, You'll never get rich – με τον Φρέντ Ασταίρ, The money trap, Road to Salina, Σαν τα παραμύθια, Ο φιλαράκος, κ ά.) με χαρακτηριστικότερη την “Τζίλντα” το 1946, η οποία την καθιέρωσε ως το σύμβολο του σεξ για την δεκαετία του ’40, ενώ το όνομά της φιγουράρησε σε περίοπτη θέση στην λίστα των μεγαλύτερων σταρ όλων των εποχών. Εμφανίστηκε συνολικά σε περισσότερες από 61 ταινίες επί 37 συνεχόμενα χρόνια.Παντρεύτηκε πέντε φορές και απέκτησε 2 κόρες, μια με τον Όρσον Ουέλες και μια με τον πρίγκιπα Aly Khan. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της είχε προσβληθεί από την νόσο του Αλτσχάϊμερ όμως επειδή η ασθένεια έγινε γνωστή το 1980 οι περισσότεροι απέδιδαν τα χαρακτηριστικά της νόσου (απώλεια μνήμης, ξεσπάσματα θυμού, άσχημη ψυχολογία κλπ.) σε προβλήματα αλκοολισμού. Για παράδειγμα, το 1972 η Χέιγουορθ, σε ηλικία 54 ετών, ήθελε να αποσυρθεί από την υποκριτική αλλά δεν ήταν αρκετά τα χρήματα της ώστε να συνταξιοδοτηθεί και υπέγραψε συμβόλαιο για την ταινία The Wrath of God (Οργή του Θεού). Επειδή δεν μπορούσε να θυμηθεί τα λόγια της χρειάστηκε να γυριστεί κάθε πρόταση του σεναρίου και διαφορετική σκηνή!. Το συγκεκριμένο πρόβλημα αποδώθηκε στην κακή υγεία της και την επιδείνωση της ψυχικής της κατάστασης. Την επόμενη χρονιά συμφώνησε να γυρίσει μια ακόμη ταινία, το θρίλερ μυστηρίου με τίτλο Tales That Witness Madness. όμως στάθηκε αδύνατο, εγκατέλειψε τα γυρίσματα στο Λονδίνο και επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Από τότε δεν ασχολήθηκε ποτέ πια με την υποκριτική. Τον Μάρτιο του 1974, και τα δύο αδέλφια της πέθαναν μέσα σε μια εβδομάδα ο ένας τον άλλον, γεγονός το οποίο της προκάλεσε μεγάλη θλίψη της και την οδήγησε σε αλόγιστη κατανάλωση αλκοόλ. Το 1976 στο αεροδρόμιο Heathrow του Λονδίνου, η Χέιγουορθ διώχθηκε κακήν κακώς από μια πτήση της TWA καθώς προκάλεσε έναν έντονο καυγά με τον ατζέντη της και η συμπεριφορά της ήταν εκτός ελέγχου. Το γεγονός πήρε διάσταση και πολλά αρνητικά σχόλια από τις εφημερίδες και συνοδευόταν από ενοχλητικές φωτογραφίες των παπαράτσι. Τον Ιούλιο του 1981 και ενώ είχε διαγνωσθεί ήδη πως πάσχει από τη νόσο του Αλτσχάϊμερ, η υγεία της είχε επιδεινωθεί σε τέτοιο σήμείο ώστε ένας δικαστής Ανώτατου Δικαστηρίου του Λος Άντζελες έκρινε ότι θα πρέπει να τεθεί κατ' οίκον παρακολούθηση με τη φροντίδα της κόρης της Yasmin Khan. Έπεσε σε ημικωματώδη κατάσταση τον Φεβρουάριο του 1987 και πέθανε στις 14 Μαϊου της ίδιας χρονιάς σε ηλικία 68 ετών. Το όνομα της βρίσκεται στο American Film Institute ανάμεσα 100 μεγαλύτερα αστέρια όλων των εποχών. Και ναι, ήταν και είναι!.
1920 – Γεννιέται στην Ομάχα της Νεμπράσκα ο Αμερικανός ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου Μοντγκόμερι Κλιφτ (Edward Montgomery Clift). Ήταν ένθερμος υποστηρικτής της υποκριτικής μεθόδου του Στανισλάφσκι κι οι ερμηνείες του χαρακτηρίζονται από έντονη φυσικότητα. Ο Κλιφτ στη σύντομη ζωή του συμμετείχε σε μόλις 17 ταινίες και προτάθηκε για βραβείο όσκαρ 4 φορές. Στις αρχές της δεκαετίας του 50 ο Κλιφτ ήταν ο πιο περιζήτητος νέος σταρ του Χόλιγουντ. Μόνος του αντίπαλος ήταν ο Μάρλον Μπράντο που αναδείχτηκε επίσης εκείνη την περίοδο. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης προσπάθησαν να δημιουργήσουν αντιπαλότητα μεταξύ των δυο κι τους συνέκριναν μονίμως λόγω της κοινής τους καταγωγής (κι οι δύο ήταν από την Ομάχα) και του παρόμοιου τρόπου ερμηνείας. Το 1951 ο Κλιφτ ερμήνευσε τον γνωστό του μέχρι σήμερα ρόλο στην ταινία “Μια θέση στον ήλιο” δίπλα στην Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Οι ερωτικές του σκηνές με την Τέιλορ ενίσχυσαν την εικόνα και των δυο ως συμβόλων του σεξ, ενώ λόγω αυτής τους της συνεργασίας θεωρούνται μέχρι και σήμερα ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα κι ομορφότερα κινηματογραφικά ζεύγη. Οι δυο τους δέθηκαν με μεγάλη φιλία, η οποία διήρκεσε μέχρι και το θάνατο του Κλιφτ. Μετά από έναν χρόνο απουσίας επανήλθε το 1953 με τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ “Η Εξομολόγηση” (I Confess), όπου υποδύθηκε με πειστικότητα έναν καθολικό παπά. Επόμενη ταινία του Κλιφτ ήταν το βραβευμένο με όσκαρ καλύτερης ταινίας “Όσο υπάρχουν άνθρωποι” (1953) του Φρεντ Τσίνεμαν. Ο Κλιφτ δούλεψε σκληρά για να καταφέρει να υποδυθεί τον στρατιώτη Προύιτ με φυσικότητα. Ο Προύιτ στρατιωτικός και στην πολεμική βάση του Περλ Χάρμπορ, πρώην πυγμάχος που αρνούνταν να κατέβει σε αγώνες παρά τις πιέσεις του διοικητή του, εξωτερίκευε τα συναισθήματά του παίζοντας σάλπιγγα. Ο Κλιφτ έμαθε να παίζει σάλπιγγα κι υποδύθηκε το θάνατο του Προύιτ με τέτοια φυσικότητα που έκανε όλο το κινηματογραφικό συνεργείο να δακρύσει. Βρέθηκε πάλι υποψήφιος για το Όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου, όπου θεωρούνταν φαβορί, αλλά έχασε από έναν έκπληκτο Γουίλιαμ Χόλντεν, που ούτε ο ίδιος δεν περίμενε να κερδίσει για την ταινία “Ο καταδότης του θαλάμου 17“. Άλλη μια σημαντική ταινία που γύρισε το 1953, ήταν “Ο τελευταίας σταθμός“ του Ιταλού σκηνοθέτη Βιττόριο ντε Σίκα. Ο ρόλος του, εκείνος ενός ιταλού, ερωτευμένου με μια Αμερικανίδα που υποδύεται η Τζένιφερ Τζόουνς, έλαβε καλές κριτικές, αλλά η ταινία απέτυχε να προσελκύσει το κοινό. Τα επόμενα τρία χρόνια ο Κλιφτ απείχε από τα κινηματογραφικά δρώμενα. Εμφανίστηκε μόνο στη θεατρική μεταφορά του έργου του Άντον Τσέχωφ “Ο γλάρος“ στο Μπρόντγουεϊ. Ο εθισμός του στο αλκοόλ και σε ναρκωτικές ουσίες κι η μάχη του με τον ίδιο του τον εαυτό τον είχαν καταβάλει, ο Κλιφτ οδηγούσε τον εαυτό του αργά αλλά σταθερά προς την αυτοκτονία. Το 1956 δέχτηκε να εμφανιστεί πλάι στην Ελίζαμπεθ Τέιλορ στην ταινία “Όσα δε σβήνει ο χρόνος“ (1957). Τον Μάιο του 1956, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ο Κλιφτ προσέκρουσε με το αυτοκίνητό του πάνω σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο, φεύγοντας από ένα πάρτι που έλαβε χώρα στο σπίτι της Τέιλορ και του τότε συζύγου της Μάικλ Γουάιλντινγκ. Ο Κλιφτ, που είχε σπάσει τη μύτη και την κάτω γνάθο, είχε κοπεί σε πολλά σημεία του προσώπου, υπέστη μια σειρά πλαστικών επεμβάσεων, αλλά η όμορφη όψη του προσώπου του είχε πλέον αλλοιωθεί. Μετά τις επεμβάσεις ολοκλήρωσε τα γυρίσματα του Όσα δε σβήνει ο χρόνος. Συνέχισε να εθίζεται σε αλκοόλ και χάπια μετά το ατύχημα προκειμένου να εξαλείψει τους πόνους του ατυχήματος και να ξεχάσει το γεγονός της απώλειας της ομορφιάς του. Στα 37 του έδειχνε πλέον πολύ μεγαλύτερος. Η καριέρα του στο Χόλιγουντ μετά το ατύχημα, έχει χαρακτηριστεί ως αργή αυτοκτονία, λόγω της κατάχρησης χαπιών και αλκοόλ. Επόμενες του ταινίες ήταν το “Γεννημένοι για την αμαρτία“ (1958) και η συνεργασία του με τον Μάρλον Μπράντο στο φιλμ “Ο χορός των καταραμένων“. Το 1959 συνεργάστηκε για τρίτη και τελευταία φορά με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ στην κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού του Τένεσι Γουίλιαμς “Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι“. Το 1960 πρωταγωνίστησε στην ταινία του Ηλία Καζάν “Λάσπη στ' αστέρια“ και το 1961 έλαβε την τελευταία του υποψηφιότητα για όσκαρ στην ταινία του Στάνλεϊ Κρέιμερ “Τα απόρρητα της Νυρεμβέργης“, όπου εμφανίστηκε μόλις δώδεκα λεπτά. Την ίδια χρονιά εμφανίστηκε στην ταινία του Τζον Χιούστον “Οι αταίριαστοι“ πλάι στην Μέριλιν Μονρόε και τον Κλαρκ Γκέιμπλ. Η ταινία αυτή έμελλε να είναι η τελευταία τόσο του Γκέιμπλ όσο και της Μονρόε: ο Γκέιμπλ πέθανε λίγο μετά τη λήξη των γυρισμάτων και η Μονρόε ένα χρόνο αργότερα. Το 1962 ο Κλιφτ πρωταγωνίστησε στην ταινία “Φρόιντ: Απόκρυφα πάθη“, ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα γύρισε την τελευταία του ταινία “Ο λιποτάκτης” (1966). Την ίδια χρονιά είχε υπογράψει για να εμφανιστεί πλάι στη φίλη του Ελίζαμπεθ Τέιλορ στην ταινία “Ανταύγειες σε χρυσά μάτια” που θα επισφράγιζε την τέταρτή τους συνεργασία, αλλά τον πρόφτασε ο θάνατός του από καρδιακή προσβολή την 23η Ιουλίου του 1966 στο σπίτι του στη Νέα Υόρκη, όπου ζούσε με το γραμματέα του Λορέντσο Τζέιμς. Ο Κλιφτ ήταν αμφισεξουαλικός, κάτι που τον ταλαιπώρησε καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του. Ο ίδιος είχε δηλώσει: “Αγαπώ τους άνδρες στο κρεβάτι, αλλά περισσότερο αγαπώ τις γυναίκες“. Έμεινε πιστός για μια ζωή στη φιλία του με τις: Ελίζαμπεθ Τέιλορ, Λίμπι Χόλμαν, Νάνσι Γουόκερ και Αν Λίνκολν. Με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ ήταν αχώριστος από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας τους, η Τέιλορ ήταν ερωτευμένη μαζί του ενώ εκείνος την είχε χαρακτηρίσει αδελφή ψυχή. Η ομοφυλοφιλία του Κλιφτ ήταν γνωστή στο Χόλιγουντ κι αποτελούσε εμπόδιο για ρομαντικές σχέσεις με το αντίθετο φύλο.
1937 – Την πρώτη τους εμφάνιση στη στήλη κόμικς μιας κυριακάτικης εφημερίδας των ΗΠΑ κάνουν τα 3 σχεδόν ίδια ανίψια του Ντόναλντ Ντακ, ο Χιούι, ο Λιούι και ο Ντιούι. Δημιουργοί των τριών ανιψιών θεωρούνται οι Τεντ Όσμπορν και Αλ Ταλιαφέρο. Η πρώτη τους εμφάνιση σε κινηματογραφικά κινούμενα σχέδια έγινε στην ιστορία Τα ανίψια του Ντόναλντ που προβλήθηκε τον επόμενο Απρίλιο και έκτοτε έχουν εμφανιστεί σε αμέτρητες σειρές κινουμένων σχεδίων, ταινίες και κόμικς.
1961 – Σφαγή 200 Αλγερινών διαδηλωτών από τη γαλλική αστυνομία στο Παρίσι κατόπιν εντολής του αρχηγού της, πρώην συνεργάτη των Ναζί, Maurice Papon...
1968 – Γεννιέται στην συνοικία Trenchtown της πόλης Kingston ο Τζαμαϊκανός μουσικός, τραγουδιστής και τραγουδοποιός Ζίγκυ Μάρλει (πραγματικό όνομα: David Nesta Marley), ο μεγαλύτερος σε ηλικία γιος των Rita και Bob Marley και αρχηγός του συγκροτήματος Ziggy Marley and the Melody Makers. Ξεκίνησε την καριέρα του στη μουσική το 1979 όταν με τον πατέρα του ηχογράφησαν το ντεμπούτο του στούντιο άλμπουμ “Children Playing in the streets” το οποίο όμως η δισκογραφική εταιρία ΕΜΙ δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Υπάρχουν όμως μερικά τραγούδια από αυτό σε ένα best of του Ziggy που κυκλοφόρησε το 1988. Μαζί με το συγκρότημα του έχουν ηχογραφήσει ως σήμερα 10 στούντιο άλμπουμ, ένα ζωντανά ηχογραφημένο, 4 συλλογές τραγουδιών, 4 video-album και 23 τραγούδια σε μικρούς δίσκους στους οποίους περιλαμβάνονται διασκευές και επιτυχίες όπως τα “Tomorrow People“, “Kozmik“, “Good Time“, “Power to Move Ya“, “One Love/People Get Ready“, “Give A Little Love” κ.ά. Τη δεκαετία του 2000 το συγκρότημα διαλύθηκε και ο Ziggy ασχολήθηκε ενεργά με δραστηριότητες του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για την βοήθεια των παιδιών στη Τζαμάϊκα και την Αιθιοπία και δημιούργησε την δική του δισκογραφική εταιρία, την Ghetto Youths Crew. Από το 2003 έχει κυκλοφορήσει τέσσερα προσωπικά άλμπουμ με πιο πρόσφατο το “Wild and Free” που κυκλοφόρησε πέρσι τον Ιούνιο. Δημοφιλή τραγούδια από αυτές τις προσωπικές δουλειές του είναι τα “True to Myself“, “Love Is My Religion“,”Rainbow in the Sky“, “Melancholy Mood“, “Be Free“, “Jammin' in the Rain” κ.ά. Eίναι πατέρας 6 παιδιών και τα περισσότερα μέλη της οικογένειας στο Μαιάμι των Η.Π.Α.
1973 – Ο ΟΠΕΚ ξεκινά «εμπάργκο» πετρελαίου κατά των χωρών της Δύσης, που θεωρούνται ότι βοήθησαν το Ισραήλ στον πόλεμο με τη Συρία.
1973 – Κάνει πρεμιέρα η ρομαντική, δραματική ταινία «Τα Καλύτερα μας Χρόνια», με πρωταγωνιστές την Μπάρμπαρα Στρέιζαντ και τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ.
1977 – Κυκλοφορεί το πέμπτο στούντιο άλμπουμ του Αμερικάνικου συγκροτήματος της Southern rock μουσικής Lynyrd Skynyrd με τίτλο “Street Survivors“. Έμελλε να είναι το τελευταίο τους άλμπουμ με τα ιδρυτικά μέλη Ronnie Van Zant και Allen Collins και η μοναδική ηχογράφηση του συγκροτήματος με τον κιθαρίστα Steve Gaines. Οι προαναφερθέντες θα χάσουν με τραγικό τρόπο την ζωή τους σε αεροπορικό δυστύχημα μόλις τρεις μέρες μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ. Πιο συγκεκριμένα, την Πέμπτη 20 Οκτωβρίου στο αεροσκάφος Convair 240 που μετέφερε το συγκρότημα ενώ βρισκόταν σε περιοδεία από το Greenville της Νότιας Καρολίνας με προορισμό το Baton Rouge της Λουϊζιάνα, έπαθε βλάβη ο ένας κινητήρας κια αυτό οδήγησε σε απώλεια καυσίμων με συνέπεια να συντριβεί σε ένα δάσος κοντά στο Gillsburg του Μισισιπή όχι πολύ μακρυά από τον τελικό προορισμός. Ο τραγουδιστής Ronnie Van Zant, ο κιθαρίστας και τραγουδιστής Steve Gaines, η τραγουδίστρια Cassie Gaines (αδερφή του Steve), ο πιλότος, ο συγκυβερνήτης και ένα μέλος του προσωπικού ανασύρθηκαν νεκροί. Οι υπόλοιποι είκοσι μουσικοί και επιβάτες επέζησαν με σοβαρά σωματικά και ψυχικά τραύματα!. Σατανική σύμπτωση αποτελεί το γεγονός πως η αρχική έκδοση του άλμπουμ, “Street Survivors” απεικονίζει τα μέλη του συγκροτήματος τυλιγμένα στις φλόγες!. Το αρχικό εξώφυλλο αντικαταστάθηκε με ένα άλλο που απεικόνιζε το συγκρότημα σε μαύρο φόντο ως ένδειξη σεβασμού στη μνήμη όσων χάθηκαν στο τραγικό συμβάν. Δημοφιλή τραγούδια του άλμπουμ είναι τα: “What's Your Name“, “That Smell“, “You Got That Right” κ.ά.
1979 – Το Νόμπελ Ειρήνης απονέμεται στη Μητέρα Τερέζα.
1981 – Διεξάγονται Ευρωεκλογές για πρώτη φορά και με συμμετοχή της Ελλάδας (στην Ελλάδα διεξάγονται μία ημέρα μετά, συμπίπτοντας με τις βουλευτικές).
1989 – Ισχυρότατος σεισμός 7,1 Ρίχτερ πλήττει το Σαν Φρανσίσκο των ΗΠΑ με 67 νεκρούς, 2.500 τραυματίες και τεράστιες καταστροφές. Ήταν ο ισχυρότερος σεισμός που έπληξε την Καλιφόρνια μετά από αυτόν του 1906.
1994 – Ιορδανία και Ισραήλ αποφασίζουν να υπογράψουν μια ιστορική συνθήκη ειρήνης, δίνοντας τέλος στη μεταξύ τους 46χρονη εμπόλεμη κατάσταση.
1997 – Στην Κούβα, στη Σάντα Κλάρα, μεταφέρονται και ενταφιάζονται τα οστά του θρυλικού επαναστάτη Τσε Γκεβάρα, τριάντα χρόνια μετά την εκτέλεση του στη Βολιβία (βλ. http://www.mysalonika.gr/articles_product.php?category=219&article=3192)
1998 – Πάνω από 800 νεκροί στην πόλη Γουόρι της Νιγηρίας, όταν προκαλείται ανάφλεξη σε πετρέλαιο, το οποίο επιχειρούν να μαζέψουν σε αγωγό.
1999 – Σε δημοψήφισμα στην Ανδρίτσαινα Ηλείας οι κάτοικοι λένε όχι στην κατασκευή φυλακών στην περιοχή τους (631 όχι, 301 ναι, 10 άκυρα, 5 λευκά).
2006 – Η Λατίφα αλ Γκαούντ εκλέγεται η πρώτη γυναίκα βουλευτής στο Μπαχρέιν, κάνοντας χρήση της νομοθεσίας, βάσει της οποίας ένας υποψήφιος βουλευτής κερδίζει αυτομάτως την έδρα της περιφέρειας στην οποία έχει υποβάλει υποψηφιότητα όταν δεν υπάρχει άλλος υποψήφιος.
2006 – Αμερικανοί και Ρώσοι φυσικοί ανακοίνωσαν ότι παρήγαγαν το βαρύτερο γνωστό στοιχείο, το ουνουνόκτιο, με ατομικό αριθμό 118.
Συλλογή γεγονότων, έρευνα και παρουσίαση: Νίκος Βασάρας
(https://www.facebook.com/nicosvasaras)
Ως βάση πληροφοριών χρησιμοποιούνται λήμματα από τη Βικιπαίδεια όχι όμως αυτούσια, κατά κανόνα. Αναδημοσίευση του άρθρου ή μέρους χωρίς την αναγραφή της πηγής ή παραπομπής σ' αυτήν, θα έχει ως αποτέλεσμα ο/η δράστης με σύντομες νομικές διαδικασίες να κάνει παρέα στη Σταμάτη…
