1944 Ξεσπούν τα Δεκεμβριανά. Ένα απαγορευμένο συλλαλητήριο του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου και άλλων δυνάμεων της αριστεράς (Ε.Λ.Α.Σ./ΚΚΕ) πραγματοποιείται στην Αθήνα ως απάντηση στο τελεσίγραφο της Κυβέρνησης Εθνικής Ενώσεως (1/12/1944) για τον αφοπλισμό όλων των αντάρτικων ομάδων, το οποίο καταλήγει σε αιματηρή σύγκρουση με την Αστυνομία και τις Αγγλικές δυνάμεις μπροστά στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη με 10 νεκρούς και 66 τραυματίες (επίσημες πηγές) ή 28 νεκρούς και περί τους 148 τραυματίες (κατά Εαμικές πηγές). Η βαθύτερη αιτία ήταν η διαμάχη ανάμεσα στις δυνάμεις που διεκδικούσαν την εξουσία της μεταπολεμικής Ελλάδας: από τη μια το ΕΑΜ, το οποίο ελεγχόταν από το ΚΚΕ αλλά είχε ευρύτερη απήχηση, ιδιαίτερα στα λαϊκά στρώματα και τις τάξεις των διανοουμένων. Το ΕΑΜ, που είχε καταστεί ισχυρότατος πολιτικός και στρατιωτικός μηχανισμός όντας η σημαντικότερη αντιστασιακή δύναμη στην κατεχόμενη Ελλάδα, είχε σε πολλές περιοχές της χώρας de facto την εξουσία στα χέρια του μετά το τέλος του πολέμου και ήθελε να αποτρέψει την επάνοδο του βασιλιά καθώς και την τυχόν ανασύσταση δικτατορικού καθεστώτος όπως αυτό της μεταξικής περιόδου. Από την άλλη πλευρά είχαν συνασπιστεί το σύνολο των αντικομμουνιστικών ένοπλων δυνάμεων, φιλελεύθεροι και φιλοβασιλικοί που, με την υποστήριξη των Βρετανών, επιζητούσαν την ένταξη της Ελλάδος στο πλευρό των χωρών της Δυτικής Ευρώπης. Η 3η Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία ήταν μια μονάδα ειδικών δυνάμεων του πεζικού που συγκροτήθηκε από την εξόριστη Ελληνική κυβέρνηση στην Αίγυπτο κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου.Προήλθε από πολιτική αξιόπιστη δεξιά πτέρυγα μετά την καταστολή του στασιακού κινήματος της Μέσης Ανατολής (ΕΑΜική ανταρσία) της 6ης Απριλίου 1944 στην Αίγυπτο. Διοικήθηκε από τον συνταγματάρχη Θρασύβουλο Τσακαλώτο και πολέμησε στην Μάχη του Ρίμινι στην Ιταλία (υπό τη Διοίκηση του 1ου Καναδικού Σώματος), όπου κέρδισε τον τιμητικό τίτλο «Ταξιαρχία του Ρίμινι» και κατά του ΕΑΜ στα Δεκεμβριανά στην Αθήνα. Στη διατήρηση ή διάλυση της, όπως και του ΕΛΑΣ, επικεντρώθηκε η κρίση που οδήγησε στη Δεκεμβριανή σύγκρουση. Μετά τα Δεκεμβριανά δέχθηκε επίθεση στο Γουδή από άνδρες του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ που αποχώρησαν με σημαντικές απώλειες.
Αμέσως μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανούς κατακτητές, η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Γεωργίου Παπανδρέου ανέλαβε το δύσκολο έργο της ανόρθωσης της χώρας. Ταυτόχρονα είχε τεθεί αφ' ενός μεν το ζήτημα της τιμωρίας των συνεργατών του κατακτητή, αφ' ετέρου δε η μεθόδευση του αφοπλισμού των ανταρτών. Οι βάσεις πάνω στις οποίες κινούνταν η πολιτική του Παπανδρέου ήταν η συμφωνία της Καζέρτα, η οποία υπέτασσε όλες τις ελληνικές δυνάμεις (εθνικό στρατό και ανταρτικές ομάδες) υπό συμμαχική διοίκηση και συγκεκριμένα τον στρατηγό Σκόμπυ. Το σημείο που τελικά οδήγησε στην κρίση ήταν ο αφοπλισμός των αντάρτικων ομάδων. Το θέμα αυτό θα μπορούσε να καθορίσει αποφασιστικά την κατανομή της εξουσίας μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων. Στις 5 Νοεμβρίου ο Παπανδρέου ανακοίνωσε, σε συμφωνία με το στρατηγό Σκόμπυ, ότι ο ΕΛΑΣ και ο ΕΔΕΣ θα αποστρατευθούν ως τις 10 Δεκεμβρίου. Ακολούθησαν μακρές διαπραγματεύσεις μεταξύ της κυβερνήσεως και του ΕΑΜ. Στις 27 Νοεμβρίου ο Παπανδρέου ανακοίνωσε τη συμφωνία με τους Εαμικούς υπουργούς Σβώλο, Τσιριμώκο, Ζεύγο για την αποστράτευση. Αντιδράσεις προκάλεσε όμως, κυρίως στους αδιάλλακτους εντός του ΕΑΜ, το τελεσίγραφο της κυβέρνησης την 1η Δεκεμβρίου για γενικό αφοπλισμό σύμφωνα με την πρόσφατη συμφωνία, η οποία προέβλεπε ότι θα εξαιρούνταν η Τρίτη Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία και ο Ιερός Λόχος, με το σκεπτικό ότι ήταν το μόνο εν λειτουργία τμήμα του τακτικού Ελληνικού Στρατού το οποίο πολέμησε σε Βόρειο Αφρική και Ιταλία. Επίσης, σε αυτές τις δυνάμεις θα προστίθενταν ένα τμήμα του ΕΔΕΣ και μια Ταξιαρχία του ΕΛΑΣ ώστε να λάβουν μέρος αν χρειαστεί σε επιχειρήσεις των συμμάχων σε Κρήτη και Δωδεκάνησα. Αυτό που ήθελε η Βρετανική Κυβέρνηση ήταν να δημιουργηθεί εθνικός στρατός με δύναμη 40.000 ανδρών, ικανός να αναλάβει καθήκοντα εσωτερικής ασφάλειας, ώστε να γίνει εφικτή η ταχύτερη αποδέσμευση των βρετανικών δυνάμεων από την Ελλάδα προς τις άλλες ζώνες επιχειρήσεων. Η ηγεσία του ΕΑΜ είχε εν τω μεταξύ θέσει ως επιπλέον όρους συμφωνίας τον αφοπλισμό της Τρίτης Ελληνικής Ορεινής Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου. Ως αντίδραση, οι υπουργοί που ανήκαν στο ΕΑΜ παραιτήθηκαν στις 2 Δεκεμβρίου του 1944 (εκτός του στρατηγού Σαρηγιάννη), ενώ το Ε.Α.Μ. ζήτησε άδεια για συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 3 Δεκεμβρίου 1944 στην πλατεία Συντάγματος. Την προηγούμενη μέρα η ηγεσία του ΕΑΜ ανακοίνωσε την κήρυξη γενικής απεργίας, τη διαταγή προς την Εαμική πολιτοφυλακή να μη παραδώσει οπλισμό στην κρατική Εθνοφυλακή και την ανασύσταση της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΛΑΣ. Ύστερα από αυτές τις αποφάσεις, αλλά και από πληροφορίες ότι το συλλαλητήριο θα ήταν ένοπλο, η κυβέρνηση παρά την αρχική αποδοχή τελικά το απαγόρεψε. Παρόλα αυτά το συλλαλητήριο πραγματοποιήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου και το απόγευμα της ίδιας μέρας ο στρατηγός Σκόμπι διέταξε την απομάκρυνση των δυνάμεων του ΕΛΑΣ από την Αθήνα. Το βράδυ της ίδιας ημέρας σημειώθηκε το πρώτο καθαρό πολεμικό επεισόδιο των Δεκεμβριανών, όταν αγγλική μονάδα τεθωρακισμένων αφόπλισε στην περιοχή του Παλαιού Ψυχικού το 2ο σύνταγμα της 2ης μεραρχίας του ΕΛΑΣ το οποίο παραδόθηκε αμαχητί καθώς δεν είχε εντολές εμπλοκής με Βρετανικά στρατεύματα. Την επόμενη ημέρα τα ξημερώματα, στην περιοχή του Θησείου διεξήχθη η πρώτη μάχη ανάμεσα σε μονάδα του ΕΛΑΣ και μέλη της Οργάνωσης Χ που έδρευαν στην περιοχή. Η μάχη διήρκεσε αρκετές ώρες άλλα προς το μεσημέρι ο ΕΛΑΣ ήρθε σε συμφωνία με τους Άγγλους να διακόψει την επίθεση και να επιτρέψει σε αγγλικά οχήματα να μεταφέρουν τα μέλη της οργάνωσης Χ στο κέντρο της Αθήνας. Την ίδια ημέρα οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ προχώρησαν σε κατάληψη πολλών αστυνομικών τμημάτων στον Πειραιά και σε περιοχές περιμετρικά του κέντρου της Αθήνας. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας επίσης, δυνάμεις του ΕΛΑΣ επιτέθηκαν στις φυλακές Βουλιαγμένης τις οποίες κατέλαβαν. Τα γεγονότα προκάλεσαν κυβερνητική κρίση με τον πρωθυπουργό της κυβέρνησης Γεώργιο Παπανδρέου να εκδηλώνει το βράδυ της ίδιας ημέρας την πρόθεση του να παραιτηθεί. Η Βρετανική πλευρά αντέδρασε άμεσα και απαίτησε να παραμείνει στη θέση του. Η διαδήλωση, που είχε μεγάλη συμμετοχή, πνίγηκε στο αίμα όταν αστυνομικοί που βρίσκονταν ακροβολισμένοι στα γύρω κτήρια άρχισαν να πυροβολούν αδιακρίτως προς το πλήθος. Αν και οι Βρετανοί υποστήριξαν πως δεν ήταν σαφές ποιος άνοιξε πρώτος πυρ, δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, ο αρχηγός της αστυνομίας Αθηνών Άγγελος Έβερτ παραδέχτηκε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Ακρόπολη πως ο ίδιος διέταξε την βίαιη διάλυση των διαδηλωτών βάσει διαταγών που είχε λάβει. Επίσης ο Νίκος Φαρμάκης που ανήκε στη αντι-ΕΑΜική οργάνωση “Χ” και συμμετείχε στους πυροβολισμούς μαρτυράει πως το σήμα το εδωσε ο Εβερτ από παράθυρο της Αστυνομικής Διεύθυνσης με ένα μαντήλι. Την επόμενη μέρα, στις 4 Δεκεμβρίου, πραγματοποιήθηκε η γενική απεργία που είχε προκηρύξει το ΕΑΜ από τις 2 Δεκεμβρίου και τελέστηκε η κηδεία των θυμάτων του συλλαλητηρίου της προηγούμενης μέρας. Η νεκρώσιμη ακολουθία έγινε στη Μητρόπολη της Αθήνας και στη συνέχεια η νεκρική πομπή κατευθύνθηκε προς το Σύνταγμα. Στην κορυφή της πομπής ξεχώριζε ένα πανό το οποίο κρατούσαν τρεις νεαρές γυναίκες και έγραφε «Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα». Η πορεία αυτή χτυπήθηκε ξανά με πυροβολισμούς, κυρίως από μέλη της οργάνωσης Χ, με απολογισμό 100 νεκρούς και τραυματίες. Γενικότερα, ξεκίνησε μια εμφύλια σύγκρουση ανάμεσα στις δυνάμεις αριστερών οργανώσεων και τις Βρετανικές και Κυβερνητικές δυνάμεις που ανήκαν στο υπόλοιπο πολιτικό φάσμα, από την σοσιαλδημοκρατία (όπως ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου ηγέτης του «Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος») έως τα τάγματα ασφαλείας που διήρκησε 33 ημέρες και θα αφήσει πίσω εκατοντάδες νεκρούς και εγκλήματα ανείπωτης φρίκης. Στις 5 Ιανουαρίου 1945 οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Αθήνα, υπό την πίεση των υπέρτερων κυβερνητικών και βρετανικών δυνάμεων. Στις 11 Ιανουαρίου ο ΕΛΑΣ υπέγραψε ανακωχή με τους Βρετανούς και στις 12 Φεβρουαρίου 1945 έληξαν και τυπικά τα «Δεκεμβριανά», με τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Το ΕΑΜ είχε ηττηθεί στρατιωτικά και πολιτικά.
3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ: ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ
1621 – Ο Ιταλός αστρονόμος, φιλόσοφος και φυσικός Γαλιλαίος (Galileo Galilei) ανακαλύπτει το τηλεσκόπιο. Το χρησιμοποίησε πρώτος συστηματικά για αστρονομικές παρατηρήσεις και το βελτίωσε. Ανακάλυψε τους τέσσερις δορυφόρους του Δία, ανακάλυψε τις ηλιακές κηλίδες και κατέγραψε πρώτος τις κινήσεις τους, εφηύρε τους νόμους του εκκρεμούς που χρησιμοποιήθηκαν στα ρολόγια, διατύπωσε το νόμο της πτώσεως των σωμάτων (που αποδεικνύει ότι η βαρύτητα επιδρά στην ταχύτητα των σωμάτων όταν υψώνονται ή πέφτουν), εφηύρε το θερμόμετρο και τον αναλογικό διαβήτη (που ακόμη χρησιμοποιείται στα γεωμετρικά σχέδια), και υποστήριξε τις θεωρίες του Κοπέρνικου για το Ηλιακό σύστημα.
1822 – Οι Tούρκοι του Ναυπλίου, μετά από την υπογραφή συμφωνίας, παραδίδουν την πόλη και τα φρούρια της στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Η πτώση του Παλαμιδίου, που ανάγκασε τους Τούρκους να παραδώσουν την πόλη, οφείλεται στην από 29-11-1822 πολιορκία του Φρουρίου από τους Έλληνες και στην απειλητική προειδοποίηση του Θ. Κολοκοτρώνη προς την ηγεσία των Τούρκων.
1885 – Λαμβάνει χώρα ο μεγαλύτερος σε διάρκεια αγώνας πυγμαχίας. Κρατά 6 ώρες και 15 λεπτά. Οι αντίπαλοι, ο Τζέϊμς Κέλι και ο Τζόναθαν Σμιτ αγωνίζονται στη Μελβούρνη χωρίς γάντια (Βare-Knuckle Boxing).
1904 – Ο Charles Dillon Perrine στο Αστεροσκοπείο του Λικ (Lick Observatory) στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ ανακαλύπτει την Ιμαλία (αγγλ. Himalia) έναν φυσικό δορυφόρο του Δία. Είναι ο μεγαλύτερος από τους δορυφόρους του, και έκτος σε μέγεθος από όλους τους δορυφόρους του Δία συνολικά. Είναι το μεγαλύτερο μέλος μίας ομάδας από δορυφόρους που έχουν το όνομα ομάδα Ιμαλίας και κινούνται σε μία απόσταση μεταξύ 11,4 και 13 εκατομμύρια χιλιόμετρα από τον Δία, σε κλίση περίπου 27,5°. Η τροχιά τους δεν είναι σταθερή λόγω διαφόρων ηλιακών και πλανητικών διαταραχών. Ο δορυφόρος πήρε το όνομά του από τη νύμφη Ιμαλία, από τη Ρόδο, που ήταν ερωμένη του Δία και είχε αποκτήσει τρεις γιούς από αυτόν.
1910 – O Γάλλος μηχανικός και εφευρέτης Georges Claude παρουσιάζει για πρώτη φορά στην ετήσια (μέχρι το 1976) Έκθεση Αυτοκινήτων του Παρισιού τον φωτισμό και τις πρώτες επιγραφές από Νέον.
1911 – Γεννιέται στo Μιλάνο ο σημαντικός και δημοφιλής Ιταλός συνθέτης Νίνο Ρότα (Giovanni Rota Rinaldi), περισσότερο γνωστός για την μουσική που έγραψε για την ταινία Ο Νονός αλλά και για την μακροχρόνια συνεργασία του με τον Φεντερίκο Φελίνι. Γεννημένος στο Μιλάνο από γονείς μουσικούς, άρχισε από μικρή ηλικία τις σπουδές του στο ωδείο της πόλης. Μετά από λίγα χρόνια ο δάσκαλος του τον έπεισε να πάει για σπουδές στην Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ, κάτι που ο ίδιος έπραξε. Εκεί έμεινε για τρία χρόνια όπου και επέστρεψε πίσω στην Ιταλία. Την πρώτη μουσική για ταινία έγραψε το 1933 για το Treno Popolare του Ραφαέλο Ματεράτσο. Μετά από περίπου 20 χρόνια γνώρισε τον Φεντερίκο Φελίνι και από τότε ξεκίνησε μια επιτυχημένη συνεργασία που κράτησε για περίπου 30 χρόνια. Έγραψε μουσική για διάσημες ταινίες του Φελίνι (La Strada ,1954 / Γλυκιά ζωή, 1960, 8 1/2,1963, Amarcord , 1974 κ.ά.) και για άλλους σκηνοθέτες όπως για παράδειγμα το Βατερλό του Sergei Bondarchuk , Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Franco Zeffirelli, O Γατόπαρδος του Luchino Visconti κ.ά.. Τιμήθηκε με βραβείο Όσκαρ για τη μουσική του στις ταινίες Νονός Ι και ΙΙ το 1975. Πέθανε στις 10 Απριλίου του 1979, σε ηλικία 67 ετών, έχοντας γράψει μουσική για περισσότερες από εκατό ταινίες, δέκα όπερες, πέντε μπαλέτα και αρκετές συμφωνικές συνθέσεις.
1912 – (Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος🙂 Ο ελληνικός στόλος, με επικεφαλής το θωρηκτό «Αβέρωφ», καταναυμαχεί τον τουρκικό και εξασφαλίζει την κυριαρχία του στο Αιγαίο. Πρωταγωνιστής της ελληνικής νίκης είναι ο Ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης.
1930 – Γεννιέται στο Παρίσι ο δημοφιλής Γάλλος σκηνοθέτης, σεναριογράφος και κριτικός ταινιών Ζαν Λυκ Γκοντάρ, ο ποιητής του γαλλικού σινεμά όπως αποκαλείται συχνά.Γιος Γάλλου μεγαλογιατρού και Ελβετίδας μητέρας-κόρης τραπεζιτών, ο Ζαν Λυκ ήταν το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά μιας μεγαλοαστικής οικογένειας. Λίγο μετά την ενηλικίωση του οι γονείς του αποφάσισαν να πάρουν διαζύγιο, και ένα χρόνο αργότερα ο ίδιος αποφάσισε να παρακολουθήσει μαθήματα εθνολογίας στη Σορβόννη. Εκείνη την εποχή στον κύκλο των γνωριμιών του προστίθενται οι Φρανσουά Τρυφώ, Ζακ Ριβέτ και Ερίκ Ρομέρ. Η ομάδα που το 1959, μαζί με τους Λουί Μαλ και Κλώντ Σαμπρόλ, ίδρυσε το κίνημα που έμεινε γνωστό με την ονομασία «Nouvelle Vague» (Νέο Κύμα), και εγκαθίδρυσε για πρώτη φορά τον όρο «σινεμά των δημιουργών». Οι πρώτες βάσεις για το πρωτοπόρο κίνημα της «Nouvelle Vague» μπήκαν το 1950 από το τρίο Ρομέρ, Γκοντάρ, Τρυφώ και την έκδοση της ιστορικής εφημερίδας «La Gazette du Cinema». Το 1951 ο πατέρας Γκοντάρ απειλεί το γιο του ότι αν δεν εγκαταλείψει την ενασχόληση με το σινεμά, με σκοπό να αφοσιωθεί στις σπουδές του, θα διακόψει την χορήγηση του μηνιαίου εισοδήματος που του παρείχε. Τους μήνες που ακολούθησαν οι ανάγκες του για σίτιση και στέγη καλύφθηκαν από περιστασιακές δουλειές του ποδαριού, δανεικά και κλοπές μικροποσών. Το 1952 έδωσε τα πρώτα του άρθρα στο θρυλικό περιοδικό «Les cahiers du cinéma», ιδρυτής του οποίου υπήρξε ο θεωρητικός του κινηματογράφου Αντρέ Μπαζέν. Με βήμα το περιοδικό και όπλο την πένα του, εγκαινίασε ένα σχεδόν λυρικό είδος κριτικής – παρουσίασης, μέσα από το οποίο κατακεράυνωνε το Χόλυγουντ. Χρειάστηκε πολύ θεωρία και τρεις μικρού μήκους για να ολοκληρωθεί η διαδικασία της προετοιμασίας, και το 1960 το κοινό να γευτεί την εμπειρία του “Με κομμένη την ανάσα” με τον μοναδικό Ζαν Πολ Μπελμοντό – έναν από τους ηθοποιούς που αναδείχθηκαν μέσα από τις ταινίες των αναμορφωτών, που ανήκαν στη «Nouvelle Vague». Την ίδια χρονιά γνώρισε την Άννα Καρίνα η οποία λίγο αργότερα γίνεται η πρώτη του σύζυγος, και συνιδιοκτήτρια στην εταιρεία παραγωγής με την επωνυμία «Anouchka Films». Η κοινή του ζωή με την Καρίνα έλαβε τέλος το καλοκαίρι του 1965 μετά την ολοκλήρωση του “Αλφαβίλ“, και λίγο πριν τελειώσουν τα γυρίσματα για το “Ο τρελός Πιερό“. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της “Κινέζας“, ο Γκοντάρ βρίσκει την δεύτερη κατά σειρά σύζυγό του και πάλι στο πρόσωπο της πρωταγωνίστριας του. Αυτή τη φορά σύντροφος του θα γίνει η Anne Wiazemsky με την οποία θα παρέμεινε παντρεμένος για τα επόμενα δώδεκα χρόνια. Ο Ζαν Λυκ Γκοντάρ ήταν ο σωστός άνθρωπος στο σωστό μέρος. Ο Μάης του ’68 πλησίαζε και η νεολαία ζητωκραύγαζε στη θέα των γκρεμισμένων φρουρίων. “Η περιφρόνηση“, “Ένα σαββατοκύριακο“, “Ο τρελός Πιερό“… έγιναν τα λάβαρα κάτω από τα οποία ενώθηκε μια γενιά που μπορεί να μην κατάφερε να αλλάξει τον κόσμο, αλλά σίγουρα άλλαξε το σινεμά. Τα σύμβολα του παρελθόντος αντικαταστάθηκαν, το συντακτικό και η γραμματική του κινηματογράφου ξαναγράφτηκαν από την αρχή, αυτός καθ’ αυτός ο «σκοπός» ανανεώθηκε. Ο Γκοντάρ ανακάλυψε ότι όταν η θεωρία μετατρέπεται σε εικόνα, τα αποτελέσματα μπορούν να ξεπεράσουν κάθε προσδοκία. Αφού το δοκίμιο διαβάζεται δυσκολότερα από το μυθιστόρημα, δεν έχουμε παρά να το κομματιάσουμε σε εικόνες, και να το δώσουμε στον κόσμο να το επεξεργαστεί. Η δύναμη του σινεμά απογειώθηκε σε δισθεόρατα ύψη. Η φιλοσοφία, η ανθρωπολογία, ο Νίτσε και ο Μπωντλαίρ ενώθηκαν σε ένα παραλήρημα έκστασης που γέμιζε τα κεφάλια των θεατών. Κάθε νέα του ταινία γινόταν αντικείμενο συζήτησης, πολύωρων αναλύσεων, κι όσο το κοινό ζητούσε τόσο εκείνος το τροφοδοτούσε με νέο υλικό, δύο ακόμα και τρεις ταινίες το χρόνο. Οι πειραματισμοί δεν έπαψαν ούτε όταν το μέγεθος της αποτυχίας αναμετρήθηκε με αυτό της δόξας. Κι αν μπορούμε να μιλήσουμε για αποτυχημένα εγχειρήματα σίγουρα δεν έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε λόγο για «άνυδρη» περίοδο. Γιατί είναι άνθρωποι σαν κι αυτόν που παραμένουν πάντα νέοι και κρατάνε νέες τις ιδέες και τα οράματα που μας επιτρέπουν να ελπίζουμε.
(Πηγή: βιογραφία Ζ.Λ. Γκοντάρ από την Ανίσσα Χασίμ στο www.sevenart.gr)
1948 -Γεννιέται στο Aston της κομητείας του Birmingham ο Βρετανός τραγουδιστής, τραγουδοποιός και μουσικός της hard rock και heavy metal μουσικής Οζι Όσμπορν (John Michael Osbourne). Έχει συμπληρώσει ήδη 40 χρόνια καριέρας στη μουσική. Έγινε δημοφιλής αρχικά για τη συμμετοχή του στο πρωτοπόρο συγκρότημα των Black Sabbath, των οποίων ο σκληρός και σκοτεινός ήχος άνοιξε τον δρόμο στο είδος της heavy metal μουσικής. Ως βασικός τους τραγουδιστής μάλιστα ο Ozzy είχε αποκτήσει προσωνυμίες όπως “Πρίγκηπας του Σκότους” και “Νονός της Heavy Metal“. Αποχώρησε από το συγκρότημα για προσωπική καριέρα το 1978 και μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει 11 στούντιο άλμπουμ με πιο πρόσφατο το “Scream” (Ioύνιος 2010). Στο άλμπουμ συμμετέχει και ο Gus G, ο διακεκριμένος (πλέον) Έλληνας κιθαρίστας των Firewind (Θεσσαλονικιός όπως και η μπάντα που δημιουργήθηκε στην πόλη μας το 1998 / το πραγματικό του όνομα είναι Κώστας Καραμητρούδης). Τον Ιούλιο του 2005 είχε αντικαταστήσει προσωρινά τον Σουηδό κιθαρίστα (των Arch Enemy) Christopher Amott στην περιοδεία του Όζι, Ozzfest, και από το 2009 είναι μόνιμος κιθαρίστας σε δίσκους και περιοδείες του Osbourne. Οι πωλήσεις των σόλο άλμπουμ του Ozzy Osbourne έχουν ξεπεράσει μέχρι σήμερα τα 55 εκατομμύρια αντίτυπα και αν συνδυαστούν με αυτές τον Sabbath τότε αγγίζουν τα 100 εκατομμύρια. Το 1994 κέρδισε το βραβείο Γκράμι “Καλύτερης Metal Ερμηνείας” για το τραγούδι “I Don't WantTo Change The World“. Στις αρχές του 2000, όταν ξεκίνησε κια η μόδα των reality show, o Ozzy γνώρισε μεγάλη δημοσιότητα με το δικό του reality στο MTV με τίτλο The Osbournes στο οποίο συμμετείχαν η σύζυγος/manager Sharon και δύο από τα τρία παιδιά τους, η Kelly και ο Jack. Ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τη ζωή του και με τίτλο God Bless Ozzy Osbourne προβλήθηκε στο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Νέας Υόρκης Tribeca τον Απρίλιο του 2011 και κυκλοφόρησε σε dvd τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς. Δημοφιλή τραγούδια με τη φωνή του: “Paranoid“, “Changes“, “Crazy Train“, “Sabbath Bloody Sabbath“, “Symptom Of The Universe“, “Shot In The Dark“, “Mama, I'm Coming Home“, “Close My Eyes Forever” (ντουέτο με τη Lita Ford) “Bark At The Moon” κ.ά. Ο Osbourne μαζί με τον μπασίστα των Black Sabbath, Geezer Buytler ως Osbourne & Friends τίμησαν φέτος τον πρώην κιθαρίστα των Sabbath, Tony Iommi (που πάσχει από Λέμφωμα) με ένα ειδικό Black Sabbath set την 1 Ιουλίου στο Rockwave festival της Μαλακάσας. Συμμετείχαν επίσης τρεις από τους κορυφαίους εν ενεργεία κιθαρίστες στον κόσμο: ο παλιός συνεργάτης και φίλος του Ozzy, Slash, ο επί χρόνια κιθαρίστας της προσωπικής μπάντας του, Zakk Wylde και ο προαναφερθείσας Gus G.
1960 – Γεννιέται στο Fayetteville της Βόρειας Καρολίνα η Αμερικανίδα ηθοποιός Τζούλιαν Μουρ (πραγματικό όνομα: Julie Anne Smith). Ξεκίνησε την καριέρα της το 1983 με β' ρόλους, πριν τη συμμετοχή της στη σαπουνόπερα As the World Turns για την οποία βραβεύτηκε με Έμμυ το 1988. Συνέχισε να εμφανίζεται με μικρούς ρόλους στον κινηματογράφο όπως στις ταινίες Με το Χέρι στην Κούνια (1992) και Ο Φυγάς (1993).Το 1997 εμφανίστηκε στην ταινία Boogie Nights, η οποία της έφερε αναγνωρισιμότητα και υποψηφιότητες για αρκετά βραβεία. Η επιτυχία της συνεχίστηκε με τις ταινίες Ο Μεγάλος Λεμπόφσκι το 1998, Το Τέλος Μιας Σχέσης και Μανόλια το 1999. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος της στην ταινία Ο Παράδεισος Είναι Μακριά της χάρισαν υποψηφιότητα για Όσκαρ, Χρυσή Σφαίρα και Screen Actors Guild Award Α' Γυναικείου ρόλου. Την ίδια χρονιά συμμετείχε στην καλλιτεχνική επιτυχία Οι Ώρες, για την οποία έλαβε επίσης αρκετές υποψηφιότητες για βραβεία. Το 2010 πρωταγωνίστησε στην ταινία Τα Παιδιά Είναι Εντάξει και έλαβε υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα και BAFTA. Η Μουρ έχει συνολικά προταθεί για τέσσερα Όσκαρ, έξι Χρυσές Σφαίρες, τρία BAFTA και εννιά Screen Actors Guild Awards.
1970 – Γεννιέται στο Lifou της Νέας Καληδονίας ο Γάλλος διεθνής δημοφιλής ποδοσφαιριστής Κριστιάν Καρεμπέ. Για πρώτη φορά στην Ευρώπη έπαιξε στην Ναντ και έκανε μεγάλη καριέρα με πολλούς τίτλους. Με τη Ρεάλ Μαδρίτης καταξιώθηκε ποδοσφαιρικά και έκανε την πιο καλή χρονιά της καριέρας του το 1998, όταν κέρδισε την άνοιξη το Τσάμπιονς Λιγκ και το καλοκαίρι το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου με την Εθνική Γαλλίας. Κορυφαία στιγμή της καριέρας του ήταν το 1998 όταν κατέκτησε το Παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου με την Εθνική ομάδα της χώρας του, ενώ δύο χρόνια μετά, το 2000 κατέκτησε και το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Στον Ολυμπιακό αγωνίστηκε από το 2001 έως το 2004 και αγαπήθηκε για τον ευγενή και αξιοπρεπή αν και ευέξαπτο κάποιες στιγμές χαρακτήρα του. Αγωνίστηκε στη μεγάλη νίκη του Ολυμπιακού εναντίον της Λεβερκούζεν για το Τσάμπιονς Λιγκ και σε μεγάλες νίκες ενάντια στον Παναθηναϊκό, συγκροτώντας μαζί με το Τζιοβάννι και το Ζε Ελίας την καλύτερη ίσως ομάδα του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια. Aγωνίστηκε στην εθνική ομάδα της Γαλλίας 53 φορές. Στατιστικά θεωρείται από τους πιο πετυχημένους ποδοσφαιριστές σε ομαδικό επίπεδο αφού έχει κατακτήσει όλους τους μεγάλους τίτλους έχοντας μια από τις πιο πλούσιες τροπαιοθήκες. Ο γάμος του με το γνωστό μοντέλο Adriana Sklenaříková, την οποία γνώρισε τυχαία σε μια αεροπορική πτήση, είχε τραβήξει για πολλά χρόνια τα φώτα της δημοσιότητας. Χώρισαν επίσημα τον Μάρτιο του 2011.
1976 – Δύο μέρες πριν την δωρεάν συναυλία “Smile Jamaica” στην οποία θα εμφανίζονταν ο Bob Marley με τους Wailers, ο ίδιος, η σύζυγος του Rita και ο μάνατζερ Don Taylor γίνονται στόχοι δολοφονικής επίθεσης από άγνωστους σκοπευτές που πυροβόλησαν εντός της οικίας του Marley. Η Rita και ο Taylor τραυματίστηκαν ελαφρά και ανάρρωσαν πλήρως λίγες μέρες αργότερα ενώ ο Bob Marley τραυματίστηκε λίγο σοβαρότερα στο στήθος και τον ώμο. Παρόλα αυτά εμφανίστηκε μπροστά σε 80.000 ανθρώπους στην προγραμματισμένη συναυλία, αρχικά για ένα μόνο τραγούδι και τελικά έμεινε στη σκηνή για 90 λεπτά. Όταν τον ρώτησαν γιατί δεν ακύρωσε την εμφάνιση του απάντησε: “Οι άνθρωποι που προσπαθούν να κάνουν τον κόσμο χειρότερο δεν παίρνουν ούτε μια μέρα ρεπό. Πως θα μπορούσα να το κάνω εγώ;“… Τη συναυλία είχε οργανώσει ο (τότε) πρωθυπουργός της Τζαμάϊκα Michael Manley για να ελαττώσει τις έντασεις που είχαν δημιουργηθεί ανάμεσα στα δύο κυρίαρχα κόμματα κατά την προεκλογική περιόδο και πιθανότατα οι επίδοξοι δολοφόνοι (που δεν βρέθηκαν ποτέ) να θεώρησαν ότι η συμμετοχή του Marley στη συναυλία σήμαινε και την υποστήριξη του στον Manley. Μετά από αυτή τη συναυλία ο Marley την έκανε για το Λονδίνο όπου παρέμεινε για 16 μήνες και επέστρεψε στη Τζαμάικα στις 22 Απριλίου του 1978 για τη συναυλία One Love Peace Concert που έδωσε στο μεγαλύτερο στάδιο της πρωτεύουσας Kingston. Και για την Ιστορία, το δεύτερο Smile Jamaica Concert πραγματοποιήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου του 2008.
1979 – Έντεκα άνθρωποι ποδοπατούνται μέχρι θανάτου, λίγο πριν ξεκινήσει η sold-out συναυλία (είχαν προπωληθεί συνολικά 18,348 εισιτήρια) του Βρετανικού συγκροτήματος των The Who στο Riverfront Coliseum της πόλης Cincinnati του Ohio. Το τραγικό γεγονός συνέβη τη στιγμή που το συγκρότημα έκανε sound check και πλήθος θαυμαστών επιχείρησαν να μπούν εσπευσμένα στον χώρο της συναυλίας καθώς πίστεψαν ότι η συναυλία είχε ήδη ξεκινήσει συν το περισσότεροι από τους 14,770 είχαν ξεπαγιάσει περιμένοντας να τακτοποιηθούν οι 3,578 σε αριθμημένες θέσεις στο τσουχτερό κρύο. Το συγκρότημα δεν ενημερώθηκε παρά μόνο στο τέλος της συναλίας από φόβο των διοργανωτών μην ακυρωθεί η συναυλία και δημιουργηθούν επεισόδια. Φυσικά οι συγγενείς των θυμάτων προέβησαν σε μηνύσεις εναντίον των υπευθύνων που είχαν ως αποτέλεσμα την κατάργηση των αριθμημένων θέσεων σε συναυλίες στο Cincinnati για 25 χρόνια, με λιγοστές εξαιρέσεις. To συμβάν αποτέλεσε το θέμα ενός βιβλιου και δύο κύκλων μιας τηλεοπτικής σειράς του τοπικού τηλεοπτικού καναλιού WKRP με τίτλο “Στη συναυλία“.
1981 – Γεννιέται στη Κοζάνη ο Έλληνας ποδοσφαιριστής Γιάννης Αμανατίδης. Μεγάλωσε με τους γονείς του και τα τρία αδέλφια του στην Στουτγκάρδη της Γερμανίας. Εκεί γράφτηκε από μικρός πρώτα στην αθλητική ένωση και δύο χρόνια αργότερα, το 1992, στον αθλητικό όμιλο VfB Stuttgart. Το 2002 άρχισε τη σταδιοδρομία του στην Μπουντεσλίγκα. Μεταφέρθηκε στην Άιντραχτ Φραγκφούρτης την ποδοσφαιρική σεζόν 2003/04. Παρόλο που ο ίδιος πέτυχε έξι γκόλ, η ομάδα του υποβιβάστηκε. Έμεινε άλλη μια σεζόν στην ΦΚ Καϊζερσλάουτερν ως επιθετικός και επέστρεψε ξανά στην Άιντραχτ Φραγκφούρτης. Με 12 γκολ πρωταθλήματος στη Γερμανία πήρε θέση στα Τop Τen. Από το 2007-08 είναι αρχηγός στην Άιντραχτ. Συμμετέχει στην ελληνική εθνική ομάδα ποδοσφαίρου από τον Νοέμβριο 2002 και έχει την θέση μέσου. Ο πρώτος του αγώνας με την εθνική ήταν Ελλάς-Ιρλανδία το 2002. Στις 17 Οκτωβρίου 2007 σημείωσε το πρώτο γκολ του για την Ελλάδα στον αγώνα Ελλάδα-Τουρκία στο 79ο λεπτό. Το παιχνίδι τελείωσε 1-0 υπέρ της Ελλάδας, εξασφαλίζοντας την πρόκριση για το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2008.Λόγω τραυματισμού δεν έλαβε μέρος στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής, ενώ σχεδόν ένα μήνα μετά το τέλος της διοργάνωσης, και ενώ στην Εθνική Ελλάδος είχε αλλάξει ο προπονητής, ο Αμανατίδης ανακοίνωσε, μέσω της ιστοσελίδας της Άιντραχ Φρανκφούρτης, την απόφασή του να μην αγωνιστεί ξανά με την Εθνική ομάδα, αφήνοντας αιχμές για διάφορες καταστάσεις μέσα στην ομάδα.
1984 – Γεννιέται στη Μελβούρνη της Αυστραλίας ο Έλληνας ποδοσφαιριστής Αβραάμ Παπαδόπουλος. Ξεκίνησε την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής στο Διγενή Λακκώματος Χαλκιδικής. Αρχικά αγωνιζόταν ως κεντρικός επιθετικός. Όταν μεταγράφηκε στον Άρη (το 2001) πραγματοποίησε την πρώτη του συμμετοχή ως κεντρικός αμυντικός, και σύντομα καθιερώθηκε στη βασική ενδεκάδα της ομάδας, ενώ σήμερα θεωρείται από τους σημαντικότερους νέους Έλληνες παίκτες. Τον Ιούλιο του 2008 αποκτήθηκε από τον Ολυμπιακό έναντι του ποσού των €2.500.000, υπογράφοντας τετραετές συμβόλαιο. Την πρώτη του χρονιά στον Ολυμπιακό κατέκτησε το νταμπλ. Το πρώτο του γκολ με την ομάδα του Πειραιά το πέτυχε εναντίον της Σλόβαν Μπρατισλάβας στις 29 Ιουλίου 2009, βοηθώντας την ομάδα του να επικρατήσει με 0-2 στον αγώνα αυτό για τον τρίτο προκριματικό γύρο του Champions League. Στις 5 Φεβρουαρίου 2008 πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την Εθνική Ελλάδας σε φιλικό προετοιμασίας με την Τσεχία στην Κύπρο. Επίσης, υπήρξε διεθνής με την Εθνική Ελπίδων, έχοντας 9 συμμετοχές, χωρίς ωστόσο να έχει σκοράρει.Το 2012 επιλέχτηκε από τον ομοσπονδιακό προπονητή Φερνάντο Σάντος για να συμμετάσχει στο Euro 2012, συγκαταλεγόμενος ανάμεσα στους κορυφαίους Έλληνες αμυντικούς. Στο εναρκτήριο παιχνίδι της διοργάνωσης, ο Αβραάμ, που αγωνίστηκε βασικός, τραυματίστηκε σοβαρά στο γόνατο (ολική ρήξη χιαστών). Υποβλήθη σε χειρουργική επέμβαση που εξακολουθεί να του στοιχίζει σε μήνες αγωνιστικής απραξίας. Σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις του ιατρικού επιτελείου των ερυθρολεύκων, ο Παπαδόπουλος θα είναι σε θέση να αγωνιστεί ξανά με τη φανέλα του Ολυμπιακού μετά τα Χριστούγεννα. Δηλαδή με την έλευση του νέου χρόνου και στον δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος.
1992 – Ναυάγιο του ελληνικού τάνκερ Aegean Sea στα ανοικτά της Ισπανίας με διαρροή 80.000 τόνων πετρελαίου στη θάλασσα της πόλης La Coruna. Το πλοίο βυθίστηκε σχετικά κοντά στο ναυάγιο του Prestige που συνέβη στις 19 Νοεμβρίου 2002 και προκάλεσε τη χειρότερη οικολογική καταστροφή στην ιστορία της Ισπανίας.
1992 – Ο 22χρονος τεχνικός ελέγχου της εταιρίας Sema Group, ο Neil Papworth, καταφέρνει να στείλει γραπτώς την ευχή “Καλά Χριστούγεννα” στο κινητό τηλέφωνο του φίλου του Richard Jarvis που ήταν συνδρομητής στη Vodafone. Ήταν το πρώτο SMS (Short Message Service) μήνυμα…
1997 – Στην Οτάβα του Καναδά, εκπρόσωποι από 121 χώρες υπογράφουν τη Συνθήκη της Οτάβα, που απαγορεύει πλήρως τις νάρκες κατά προσωπικού. Η επίσημη ονομασία της είναι «Συνθήκη για την απαγόρευση της χρήσης, αποθήκευσης, παραγωγής και διακίνησης ναρκών κατά προσωπικού και για την καταστροφή τους». Συνολικά 35 χώρες δεν υπέγραψαν τη συνθήκη μεταξύ των οποίων οι χώρες Ρωσσία, ΗΠΑ, Ινδία, Κίνα, Σομαλία, Μιανμάρ, Αίγυπτος, Κούβα, Ισραήλ, Ιράκ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. 23 χώρες έχουν δηλώσει μηδενικό αριθμό ναρκών (από το 2009 η Ελλάδα ανήκει σε αυτές). Η συνθήκη της Οττάβα υποστηρίχτηκε ιδιαίτερα από την πριγκίπισσα Νταϊάνα, η οποία επισκέφτηκε την Αγκόλα τον Ιανουάριο του 1997 και διέσχισε ένα ναρκοπέδιο, δύο φορές, ώστε να σιγουρευτεί ότι όλα τα παριστάμενα μέσα ενημέρωσης κατέγραψαν την κίνησή της αυτή. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους επισκέφτηκε τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη με το Δίκτυο Επιζώντων από Νάρκες Ξηράς. Το ενδιαφέρον της επικεντρώθηκε στα θύματα των ναρκών, και κυρίως στα παιδιά που παίζουν γύρω από αυτές. Χάρη στο μέγεθος της επιρροής της σε συνδυασμό με τον τραγικό θάνατο της τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς ώθησε την κυβέρνηση του Ην. Βασιλείου και άλλων κρατών να υπογράψουν και να επικυρώσουν τη συνθήκη.
