1954 – Γεννιέται στην Αθήνα η τραγουδίστρια και τραγουδοποιός Ελένη (Λαβίδα) Βιτάλη. Ο πατέρας της Τάκης Λαβίδας έπαιζε σαντούρι και η μητέρα της Λούση Καραγεωργίου ήταν τραγουδίστρια σε πανηγύρια. Μεγάλωσε στο χώρο των πανηγυριών, παρέα με τσιγγάνους μουσικούς και δημοτικούς οργανοπαίκτες, ταξιδεύοντας από παιδί σε όλη την επικράτεια. Παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα της, που την ονειρευόταν γιατρό, η Ελένη ξεκίνησε να τραγουδάει επαγγελματικά ήδη από τα 19 περίπου χρόνια της. Έχοντας παρατήσει το σχολείο (αλλά με γερές βάσεις στο τραγούδι και την ερμηνεία από το…σχολείο των κοινωνικών εκδηλώσεων), συμμετέχει στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (με το τραγούδι «Χωρίς δεκάρα» όπου και κάνει αισθητή την παρουσία της) και προσπαθεί να εισχωρήσει στο χώρο της δισκογραφίας. Τα καταφέρνει όταν συναντά τον Αλέκο Πατσιφά (ιδιοκτήτη της δισκογραφικής εταιρίας Lyra με σημαντική προσφορά στο ελληνικό τραγούδι) και κάνει την πρώτη δισκογραφική της εμφάνιση το ΄73, δίπλα στη Σωτηρία Μπέλλου (όπου ερμηνεύει μαζί της το τραγούδι «Δεν περισσεύει υπομονή»). Στη συνέχεια ηχογραφεί τραγούδια κυρίως από τον χώρο του έντεχνου ενώ επιχειρεί επανεκτελέσεις ρεμπέτικων, παλιών λαϊκών και δημοτικών, σπάζοντας τους κώδικες των ειδών και φανερώνοντας έτσι την «αρχαία καταγωγή» του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού. Το 1975 παντρεύτηκε το μουσικό Βαγγέλη Ξύδη και το 1976 γέννησε τον γιο τους Νίκο Ξύδη που έγινε επίσης τραγουδιστής αλλά και τραγουδοποιός/παραγωγός. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, δραστηριοποιείται στο λαϊκό τραγούδι συνεργαζόμενη με τους καλύτερους του είδους (Χρήστος Νικολόπουλος, Τ. Σούκας κ.ά.). ενώ ταυτόχρονα συμμετέχει σε δουλειές έντεχνων συνθετών (Στ. Σπανουδάκης, Ν. Μαυρουδής, Δ. Σαββόπουλος, Γ. Ανδρέου, Στ. Κραουνάκης, Γ. Σταυριανός, Ν. Πορτοκάλογλου κ.ά.). Το 1989 ηχογραφεί το «Απέναντι Μπαλκόνι» έναν αξιόλογο δίσκο που περιλαμβάνει δέκα δικά της 'βιωματικά' τραγούδια με στιχουργικές ματιές στον πόνο του σύγχρονου ανθρώπου και τις εξωτερικές συνθήκες που τον καταδυναστεύουν (κατόπιν προτροπής του μουσικού και συνεργάτη σ' αυτή τη δουλειά Γιάννη Σπάθα και ενώ η ίδια είχε επιχειρήσει να γράψει στίχο μόνο μια φορά, για το «Ελληνάκι πατριώτη» στο δίσκο «Ώρα Ελλάδος» του 1986 σε μουσική Θ.Καμπουρίδη) σε rock ή μελωδικό ύφος. Το 1993 επιχειρεί το ίδιο στο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» σε δικούς της στίχους και μουσική, έχοντας εισέλθει πια σε μια περίοδο ωριμότητας. Για προσωπικούς λόγους η Ελένη Βιτάλη απείχε μεγάλο χρονικό διάστημα από κάθε μουσική δραστηριότητα, εκτός ελάχιστων συμμετοχών της σε δίσκους άλλων. Δεν δίστασε να αναφερθεί αρκετές φορές στα ψυχολογικά προβλήματα που αντιμετώπιζε, προβλήματα που την οδήγησαν στη κατάχρηση ηρεμιστικών χαπιών αλλά και στη σταδιακή απομόνωση. Μετά από μια επτάχρονη απουσία, η μεγάλη επιτυχία των εμφανίσεών της στην Αθήνα την άνοιξη του 2000 συνεχίστηκε με μια εξίσου πετυχημένη ζωντανή ηχογράφηση που κυκλοφόρησε με το γενικό τίτλο “Προσκήνιο” η οποία σηματοδότησε την δυναμική επάνοδο της, ανακεφαλαιώνοντας ταυτόχρονα την μουσική της πορεία. Από τότε πραγματοποιεί επιλεκτικές εμφανίσεις σε διάφορους μουσικούς χώρους της Αθήνας ή στην υπόλοιπη Ελλάδα και Κύπρο, ενώ ταυτόχρονα (από τα πρώτα χρόνια της πορείας της άλλωστε) έδωσε συναυλίες στο εξωτερικό τραγουδώντας για τον απόδημο ελληνισμό. Έχει συμμετάσχει σε αρκετούς δίσκους όλα αυτά τα χρόνια ερμηνεύοντας εξαιρετικά τραγούδια και τον Απρίλιο του 2008 κυκλοφορήσε από την legend η τελευταία της δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Επτά … και να προσέχεις» σε ενορχήστρωση Γιάννη Σπαθα-Μανώλη Ανδρουλιδάκη και παραγωγή του, βετεράνου, Γιώργου Μακράκη. Τον φετινό Μάϊο οι Θεσσαλονικείς είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ζωντανά την ιδιαίτερης χροιάς φωνή της με τα χαρακτηριστικά γυρίσματα, τον μοναδικό λυγμό και τη ζεστασιά της καθώς και την αμεσότητα της σκηνικής της παρουσίας σε μια σειρά παραστάσεων που έδωσε στο Love Casual Living και ακόμη πιο πρόσφατα στη συναυλία της με τον Ν.Ξύδη (και τους Apotihans) στο Φράγμα της Θέρμης (http://www.mysalonika.gr/articles_product.php?category=61&article=4847).
86 μ.Χ. – Γεννιέται στην πόλη Lanuvium (σημερινό Lanuvio) ο Ρωμαίος αυτοκράτορας, θετός γιος και διάδοχος του Αδριανού, Αντωνίνος Πίος (Titus Aelius Caesar Antoninus). Το όνομα Πίος (=ευσεβής) του δόθηκε όταν απέτρεψε τη Σύγκλητο να θεοποιήσει τον Αδριανό. Κατάγονταν από αριστοκρατική και πλούσια οικογένεια. Ξεχώριζε για την ωραιότητα του, την ευγένεια, τη φιλοπονία, τη μόρφωση και την τιμιότητα. Διαδέχτηκε τον Αδριανό το 138, αφού διήλθε από όλη την κλίμακα της συγκλητικής ιεραρχίας. Ήταν μετριοπαθής προς τους Χριστιανούς και απεχθάνονταν τον πόλεμο. Έλεγε χαρακτηριστικά “προτιμώ να σώσω τη ζωή ενός πολίτη παρά να δώσω διαταγή να θανατωθούν χίλιοι“. Πολέμησε όμως εναντίον όσων επιβουλεύονταν την ακεραιότητα της αυτοκρατορίας στη Βρετανία, εναντίον των Πάρθων, των Ιουδαίων και των Αιγυπτίων που είχαν εξεγερθει. Ήταν ιδιαίτερα δίκαιος ως ηγεμόνας και η φήμη του είχε φθάσει μέχρι τις Ινδίες, όπου ηγεμόνες της περιοχής ζητούσαν την διαιτησία του σε διαφορές. Η βασιλεία του θεωρείται μια από τις καλύτερες περίοδους της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Θετός γιος και διάδοχος ήταν ο επίσης περίφημος Μάρκος Αυρήλιος. Απεβίωσε το 161 μ.Χ.
1911 – Γεννιέται στο Κόλομπ Μάινορ, ένα χωριό κοντά στο Νιούκουέι, της Κορνουάλης, ο Βρετανός μυθιστοριογράφος και ποιητής Ουίλιαμ Γκόλντινγκ (William Gerald Golding). Η συχνά αλληγορική πεζογραφία του Γκόλντινγκ κάνει ευρεία χρήση υπαινικτικών αναφορών στην κλασική λογοτεχνία, στην μυθολογία, και στο Χριστιανικό συμβολισμό. Αν και δεν υπάρχει ευδιάκριτη σύνδεση μεταξύ των μυθιστορημάτων του και η τεχνική του ποικίλει, ο Γκόλντινγκ ασχολείται κυρίως με την έννοια του κακού και καταλήγει με κάτι που έχει χαρακτηριστεί ως ένα είδος σκοτεινής αισιοδοξίας. Το πρώτο του μυθιστόρημα, “Ο άρχοντας των μυγών“ (1954, γυρίστηκε σε ταινία το 1963), εισήγαγε ένα από τα συχνά θέματα της πεζογραφίας του—τη μάχη ανάμεσα στην εγγενή βαρβαρότητα της ανθρωπότητας και την εκπολιτιστική επίδραση της λογικής. Το έργο του “Οι κληρονόμοι” (1955) φτάνει μέχρι την προϊστορία, αναπτύσσοντας τη θέση ότι οι εξελιγμένοι πρόγονοι της ανθρωπότητας, “οι κατασκευαστές της φωτιάς,” θριάμβευσαν επί μιας ευγενέστερης φυλής μέσω της βίας και της απάτης, αλλά και μέσω της φυσικής ανωτερότητας. Στο “Μάρτιν ο φαταούλας” (1956) και το “Ελεύθερη πτώση” (1959), ο Γκόλντινγκ εξερευνά θεμελιώδη προβλήματα της ύπαρξης, όπως η επιβίωση και η ανθρώπινη ελευθερία, χρησιμοποιώντας ονειρικές αφηγήσεις και φλας μπακ. Το “Το κωδωνοστάσιο” (1964) είναι μια αλληγορία που αφορά τη μανιώδη αποφασιστικότητα του πρωταγωνιστή να χτίσει ένα μεγάλο καθεδρικό οβελό στέψης, ανεξαρτήτως των συνεπειών. Τα μεταγενέστερα μυθιστορήματα του Γκόλντινγκ δεν έτυχαν της ίδιας εκτίμησης με τα πρώτα του έργα. Ανάμεσά τους είναι τα “Ορατό σκοτάδι” (1979) και η ιστορική θαλασσινή τριλογία “Ιεροτελεστίες του ταξιδιού“ (1981, κέρδισε το λογοτεχνικό βραβείο Μπούκερ to 1980), “Γειτονικές περιοχές” (1987) και “Φωτιά στα έγκατα “ (1989). Tιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1983. Όλα τα προαναφερθέντα έργα έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορήσει στα Ελληνικά. Χρίστηκε ιππότης από την Βασίλισσα Ελισάβετ Β' το 1988. Ο Σερ Ουίλιαμ Γκόλντινγκ πέθανε στο σπίτι του στο Perranarworthal, κοντά στο Truro της Κορνουάλης, στις 19 Ιουνίου 1993.
1952 – Γεννιέται στη Νέα Υόρκη o μουσικός, παραγωγός και συνθέτης Νάιλ Ρότζερς (Nile Gregory Rodgers). Στις αρχές της δεκαετίας του '70 γνώρισε τον μπασίστα Bernard Edwards, με τον οποίο σχημάτισαν τους The Big Apple Band. Το συγκρότημα αναγκάστηκε να μετονομαστεί (προς αποφυγή σύγχισης με μια άλλη μπάντα με το ίδιο όνομα στη Νέα Υόρκη) σε Chic. Μαζί με τους Tony Thompson στα ντραμς και τις τραγουδίστριες Norma Jean Wright και Alfa Anderson η πρώτη τους επιτυχία με αυτό το όνομα ήταν το “Dance, Dance, Dance” (το 1976 – έφτασε έως το Νο.6 στα charts των Η.Π.Α. και Μ.Βρετανίας). Στη συνέχεια οι Chic κατέκτησαν σύντομα τις πίστες και τα charts με τις απλές αλλά 'πιασιάρικα' ρυθμικές ενορχηστρώσεις των τραγουδιών τους που βασίζονταν στη μελωδία μπάσου-κιθάρας και συνδύαζαν με μοναδικό τρόπο την disco με την soul, την funk ακόμη και τη ροκ μουσική. Ότι δημιουργησαν έμελε ν' αλλάξει καθοριστικά την (τότε) γενική φιλοσοφία της χορευτικής μουσικής. Επιτυχίες τους όπως τα τραγούδια “Le Freak” (1978), “I Want Your Love” (1978), “Good Times” (1979) αποτελούν πια τραγούδια ορόσημο για την χορευτική και R&B μουσική και πολλοί υποστηρίζουν ότι οι υπήρξαν το πλέον επιδραστικό συγκρότημα για όλους τους καλλιτέχνες του hip-hop στο ξεκίνημα του στα 80s, ειδικά όσο αφορά τις σήμα-κατατεθέν μπασογραμμές του συγκροτήματος. Η επιτυχία των Chic έδωσε την ευκαιρία στους Rodgers και Edwards να καταξιωθούν και ως παραγωγοί σε πετυχημένες δισκογραφικές δουλειές άλλων καλλιτεχνών. Το ντεμπούτο τους ως παραγωγοί αλλά και ως συνθέτες ήταν το άλμπουμ “We Are Family” των Sister Sledge, που κυκλοφόρησε το 1978 και περιείχε την ομώνυμη μεγάλη επιτυχία μαζί με το εκπληκτικό “He's the Greatest Dancer“. Eξίσου επιτυχημένο ήταν το άλμπουμ που προέκυψε από την συνεργασία τους με την Diana Ross το 1980. Το 1983 οι Chic διαλύθηκαν και ο Nile Rogers αποφάσισε να ακολουθήσει προσωπική καριέρα ξεκινώντας να γράφει τραγούδια για το πρώτο του άλμπουμ (κυκλοφόρησε 4 solo άλμπουμ έως το 1996) και να δουλεύει ως περιζήτητος παραγωγός για διάσημα ονόματα όπως αυτά των David Bowie (για τρία άλμπουμ ανάμεσα στα οποία και το πιο εμπορικό της καριέρας του, το “Let's Dance“), Madonna (για τον δεύτερο της δίσκο “Like A Virgin“), Duran Duran, Dave Lee Roth, Mick Jagger, Peter Gabriel, Jeff Beck, Depeche Mode, INXS, Jimmie και Stevie Ray Vaughan, Debbie Harry, B-52's, Grace Jones κι ένα σωρό άλλα. Το 1996 ο Nile εμφανίστηκε επί σκηνής με τον παλιό συνεργάτη του Bernard Edwards και με σκοπό μια σειρά συναυλιών-αφιέρωμα στους Chic (συμμετείχαν επίσης οι Sister Sledge, Steve Winwood, Simon Le Bon των Duran Duran και Slash των Guns 'n' Roses) όμως ο Edwards πέθανε αιφνιδίως από πνευμονία γεγονός που στεναχώρησε ιδιαίτερα τον Nile. Συνεχίζει έως σήμερα να συνεργάζεται με πολλούς και διάφορους καλλιτέχνες και να συνθέτει τραγούδια ενώ έχει γράψει μουσική και για αρκετές κινηματογραφικές ταινίες ή video games. Τον Ιανουάριο του 2011 ανακοίνωσε μέσω του προσωπικού του site ότι πάσχει από προχωρημένη μορφή καρκίνου και αυτό το διάστημα βρίσκεται αποκατάστασης μετά απο χειρουργική επέμβαση και αποθεραπείας. Δεν μένει παρά να του ευχηθούμε, σήμερα που γίνεται 60 ετών, την καλύτερη δυνατή πορεία στην υγεία του καθώς πρόκειται για καλλιτέχνη τ-ε-ρ-ά-σ-τ-ι-ο!.
1951 – Γεννιέται στο Hull του Κεμπέκ ένας εξίσου διάσημος παραγωγός, ο Καναδός Daniel Lanois που είναι επίσης κιθαρίστας, τραγουδιστής και τραγουδοποιός. Μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει 14 προσωπικά άλμπουμ (εκ των οποίων δυο soundtrack για τις ταινίες “Lost in Mississippi” και “Sling Blade”) ενώ το 2009 δημιούργησε το συγκρότημα Black Dub Collective μαζί με τους Brian Blade, Daryl Johnson και Trixie Whitley. Είναι περισσότερο γνωστός όμως για τις παραγωγές που έχει επιληφθεί σε δουλειές διάσημων ονομάτων όπως αυτά των Bob Dylan, Neil Young, Peter Gabriel, Emmylou Harris, Willie Nelson, Brandon Flowers, Ron Sexsmith κ.ά. ιδιαίτερα επιτυχημένες όμως θεωρούνται οι συνεργασίες του με τον μουσικό Brian Eno, οι οποίες περιλαμβάνουν και πολλούς πλατινένιους σε πωλήσεις δίσκους των U2 όπως το “The Joshua Tree“. Τρεις παραγωγές/συμπαραγωγές του έχουν κερδίσει βραβείο Γκράμι “Άλμπουμ της χρονιάς” ενώ τέσσερις άλλες δουλείες του υπήρξαν υποψήφιες για το βραβείο αυτό.
1957 – Πραγματοποιείται στην περιοχή της Νεβάδας η πρώτη υπόγεια πυρηνική δοκιμή στις ΗΠΑ.
1961 – Γεννιέται στη Θεσσαλονίκη ο Έλληνας συνθέτης και μουσικός Γιώργος Χριστιανάκης. Ξεκίνησε τις σπουδές του στο κλασσικό πιάνο σε ηλικία 17 χρονών. Aπό το 1982 πειραματίζεται στα πεδία της ηλεκτρονικής μουσικής. Aπό το 1984 συνθέτει μουσική γιά το θέατρο, τον κινηματογράφο, για βίντεο άρτ, εικαστικές εγκαταστάσεις και χορό. ‘Eχει γράψει μουσική γιά περισσότερες από πενήντα θεατρικές παραστάσεις τόσο του μοντέρνου όσο και του κλασσικού ρεπερτορίου μεταξύ των οποίων πέντε γιά το φεστιβάλ Eπιδαύρου, δύο γιά το Hρώδειο και μία γιά το αρχαίο Θέατρο των Δελφών. Το 2000 πήρε βραβείο Mουσικής Θεάτρου γιά τη μουσική της παράστασης “Γέρμα” στο Εθνικό Θέατρο. Στον κινηματογράφο έχει συνεργασθεί με τους: Nίκο Γιαννόπουλο, Nίκο Γραμματικό, Γιάννη Kαρυπίδη, Nίκο Παναγιωτόπουλο, Παναγιώτη Kαρκανεβάτο, Κώστα Γιαλλουρίδη και Φωτεινή Σισκοπούλου. Παράλληλα ηχογραφεί σε στούντιο και παίζει ζωντανά με πολλά γνωστά συγκροτήματα της ελληνικής μουσικής σκηνής, όπως A Priori, Jazz Quartet, Da Capo, Rodondo Rocks, Τρύπες κ.α. Το 2004 ίδρυσε μαζί με άλλους το Πανδαιμόνιο7, αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία γιά τον πολιτισμό, που δραστηριοποιείται στο χώρο του θεάτρου, της μουσικής και ευρύτερα των τεχνών με έδρα την Θεσσαλονίκη.
1961 – Ιδρύεται το πολιτικό κόμμα Ένωση Κέντρου με κεντρώο ιδεολογικό προσανατολισμό. Ιδρύθηκε κατόπιν συνασπισμού μικρών κομμάτων του κεντρώου χώρου υπό την ηγεσία του Γεωργίου Παπανδρέου με τη συμμετοχή και του Σοφοκλή Βενιζέλου. Εμπεριείχε πολιτικούς από διαφορετικά ρεύματα, από την αριστερά (Ηλίας Τσιριμώκος) ως την αντικαραμανλική δεξιά (Στέφανος Στεφανόπουλος). Ανήκε μεν στον κεντρώο χώρο, αλλά δεν είχε σαφή ενιαίο ιδεολογικό προσανατολισμό. Βασικός συνεκτικός κρίκος όλων αυτών ήταν η χαρισματική προσωπικότητα του Γεωργίου Παπανδρέου. Το κόμμα ήρθε στην κυβέρνηση το 1963. Όμως η έλλειψη συνοχής μεταξύ των στελεχών της Ε.Κ. δεν άργησε να φανεί. Ο Γ. Παπανδρέου ήλθε σε ρήξη με τα ανάκτορα και αναγκάστηκε να παρατηθεί στις 15 Ιουλίου 1965. Ο τότε Βασιλιάς Κωνσταντίνος B΄ έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Γεώργιο Αθανασιάδη-Νόβα, ο οποίος υποστηρίχτηκε από μερικές δεκάδες περίπου αποστάτες βουλευτές της Ε.Κ. Η κυβέρνηση Αθανασιάδη-Νόβα δεν έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή και αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Τη νέα εντολή σχηματισμού κυβέρνησης έλαβε αυτή τη φορά ο Ηλίας Τσιριμώκος, ο οποίος απέτυχε επίσης. Τελευταίος στη σειρά που έλαβε εντολή υπήρξε ο Στέφανος Στεφανόπουλος ο οποίος πέτυχε να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης. Η νέα κυβέρνηση όμως υπό τις πιέσεις του Γ. Παπανδρέου που εν τω μεταξύ είχε εγκαινιάσει τον δεύτερο «ανένδοτο αγώνα», αναγκάζεται να κηρύξει νέες εκλογές για τον Μάιο του 1967. Προλαβαίνει όμως η Απριλιανή δικτατορία του Παπαδόπουλου. Ο Γ. Παπανδρέου πεθαίνει τον Νοέμβριο του 1968 έχοντας υποστεί ταλαιπωρίες από το καθεστώς των Συνταγματαρχών. Η Ε.Κ. επαναδραστηριοποιήθηκε κατά την Μεταπολίτευση υπό την ηγεσία του Γεωργίου Μαύρου και συνασπίστηκε στις πρώτες εκλογές (17 Νοεμβρίου 1974) μετά την χούντα με τις Νέες Δυνάμεις, υπό το όνομα Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις.
1969 – Γεννιέται στη Λευκωσία ο Κύπριος τραγουδιστής και τραγουδοποιός Αλκίνοος Ιωαννίδης. Η καλλιτεχνική του οικογένεια (ο πατέρας του είναι ζωγράφος και ο αδερφός του ποιητής) αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τον ίδιο. Αρχικά, ήθελε να σπουδάσει ντραμς, αλλά δεν τα κατάφερε καθώς δεν υπήρχε κατάλληλος δάσκαλος στη Λευκωσία. Αντ' αυτού, σπούδασε κιθάρα. Το 1989, μετά τη στρατιωτική του θητεία, ήρθε στην Ελλάδα για να σπουδάσει με υποτροφία στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Επίσης, πέρασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, την οποία όμως εγκατέλειψε αργότερα. Το 1993 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου στην παράσταση του έργου Σαμία του Μενάνδρου ενώ το 1996 ερμήνευσε το ρόλο του Απόλλωνα στην Άλκηστη του Ευριπίδη. Επίσης, έχει εργαστεί στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Η μεγάλη του αγάπη όμως ήταν πάντοτε η μουσική. Κυκλοφορεί τον πρώτο του δίσκο το 1993 με τίτλο “Στην αγορά του κόσμου” σε στίχους και μουσική του Ν. Ζούδιαρη και ενορχήστρωση του Τ. Μπουρμά. Συμμετείχε και η Δήμητρα Γαλάνη, η οποία τον βοήθησε σημαντικά ώστε να κυκλοφορήσει ο δίσκος αυτός. Έγινε χρυσός και ιδιαίτερη επιτυχία γνώρισε το τραγούδι «Στην αγορά του Αλ Χαλίλι». Το 1995 κυκλοφόρησε ο δεύτερος δίσκος του “Όπως μυστικά και ήσυχα” σε στίχους και μουσική πάλι από το Νίκο Ζούδιαρη και ενορχήστρωση από το Γιώργο Ανδρέου. Ξεχώρισαν τα τραγούδια “Δεν μπορώ” και “Βόσπορος” και όπως και ο προηγούμενος, έγινε χρυσός.Ως τραγουδοποιός πρωτοεμφανίζεται το 1997 με το δίσκο “Ο δρόμος, ο χρόνος και ο πόνος” που δέχθηκε εξαιρετικές κριτικές. Η ενορχήστρωση έγινε από τον ίδιο και το Γιάννη Σπάθα με στίχους και μουσική αποκλειστικά δικούς του όπως και στους περισσότερους δίσκους που κυκλοφόρησε μετά από αυτόν. Το τραγούδι που έγινε περισσότερο γνωστό είναι το “Όσα η αγάπη ονειρεύεται“. Λίγο πριν το τέλος της δεκαετίας του '90 και συγκεκριμένα τον Μάιο του 1999 κυκλοφόρησε τον δίσκο με τίτλο “Ανεμοδείκτης“. Στο δίσκο αυτό συμμετέχει ο Διονύσης Σαββόπουλος και η Ελευθερία Αρβανιτάκη ενώ γνωστότερα τραγούδια του είναι τα “Με τόσα Ψέματα” και “Θα 'μαι κοντά σου (όταν θες)“. Ακολούθησε το 2000 το ζωντανά ηχογραφημένο “Εκτός τόπου και χρόνου“, που περιλάμβανε και πολλές διασκευές. Από υλικό ζωντανών εμφανίσεων του αποτελούνται και οι δίσκοι “Λυκαβηττός live” (2007) και “Γυάλινος Κόσμος” (2011). Τον Ιούνιο του 2003 κυκλοφόρησε ο έκτος του δίσκος, “Οι περιπέτειες ενός προσκυνητή” (ξεχώρισαν τα “Ο προσκυνητής“, “Ο κόσμος που αλλάζει” και “Ο φλεγόμενος ποδηλάτης”). Τον Απρίλιο του 2006 κυκλοφόρησε μαζί με το συνεργάτη του Μιλτιάδη Παπαστάμου το δίσκο “’Που Δύσην ως Ανατολήν“, ο οποίος περιέχει παραδοσιακά κυπριακά τραγούδια ενώ τον Μάρτιο του 2009 κυκλοφόρησε ο δίσκος “Νεροποντή“. Εκτός από την προσωπική του δισκογραφική δουλειά, έχει συμμετάσχει σε αρκετές δισκογραφικές δουλειές συναδέλφων του ως ερμηνευτής, συνθέτης, στιχουργός, ενορχηστρωτής και παραγωγός. Έχει συνεργαστεί με διάφορα σύνολα, όπως με την Καμεράτα-Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής, τη Λαϊκή Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης, το Μουσικό Σύνολο Μάνος Χατζιδάκις, τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ και την Κρατική Ορχήστρα της Ελλάδας. Επίσης έχει εμφανιστεί στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Θέατρο Λυκαβηττού, ενώ κατά καιρούς έχει εμφανιστεί σε διάφορες μουσικές σκηνές. Τέλος, έχει δώσει πολλές συναυλίες στο εξωτερικό όπως σε πόλεις των Η.Π.Α., στο Λονδίνο, τη Γερμανία, τη Μεγάλη Βρετανία, το Βέλγιο, την Ισπανία, τη Ρουμανία, τη Γαλλία, τη Γεωργία, την Αργεντινή και την Αίγυπτο στο πλαίσιο εκδήλωσης για τα εγκαίνεια της Νέας Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας.
.
1970 – στην πλατεία Ματεότι της Γένοβας, τα ξημερώματα, μπροστά από το δικαστικό μέγαρο o 22χρονος Έλληνας φοιτητής στην Ιταλία Κώστας Γεωργάκης περιλούζει τον εαυτό του με βενζίνη και αυτοπυρπολείται σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την δικτατορία στην Ελλάδα, φωνάζοντας “Το έκανα για χάρη της Ελλάδας, ζήτω η δημοκρατία, όλοι οι Ιταλοί ας αναφωνήσουν : Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα“. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου και πέθανε μετά από λίγες ώρες. Η κηδεία του έγινε στη Γένοβα στις 23 Σεπτεμβρίου. Το περιστατικό αποσιωπήθηκε από τη δικτατορία, προκάλεσε όμως έντονη αίσθηση στη διεθνή κοινότητα. Η σορός του μεταφέρθηκε στην γεννέτειρα του Κέρκυρα με καθυστέρηση τεσσάρων μηνών, λόγω εσκεμμένων κωλυσιεργιών της βρώμικης Χούντας και ενταφιάστηκε στο Α΄ Νεκροταφείο. Ήταν μέλος της νεολαίας της Ένωσης Κέντρου. Σπούδαζε γεωλογία στην Ιταλία, όταν το 1970 ανώνυμα σε συνέντευξή του αποκάλυψε ότι η Χούντα είχε διεισδύσει στις ελληνικές οργανώσεις της Ιταλίας. Φοβούμενος ότι η Χούντα αργά ή γρήγορα θα ανακάλυπτε την ταυτότητά του, αποφάσισε να προβεί σε μια πράξη διαμαρτυρίας κατά αυτής η οποία δεν θα έδινε τη δυνατότητα στο καθεστώς να προβεί σε αντίποινα προς την οικογένειά του, που ήταν στην Ελλάδα. Σήμερα στο σημείο που αυτοπυρπολήθηκε υπάρχει αναμνηστική πλάκα με την επιγραφή στα Ιταλικά: “Στον νεαρό Έλληνα Κωνσταντίνο Γεωργάκη που θυσίασε τα 22 χρόνια του για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία της πατρίδας του. Όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι τρέμουν μπροστά στην ηρωική του χειρονομία. Η Ελεύθερη Ελλάδα θα τον θυμάται για πάντα“. Στην γενέτειρά του Κέρκυρα υπάρχει πλατεία με το όνομά του και με τον ανδριάντα του. Ο Νικηφόρος Βρεττάκος αναφέρεται στην θυσία του σε ένα από τα ποιήματά του.
1972 – Παγιδευμένο πακέτο με αποδέκτη την πρεσβεία του Ισραήλ στο Λονδίνο προκαλεί το θάνατο ενός διπλωμάτη.
.
1981 – To δημοφιλές Aμερικάνικο folk/rock ντουέτο των Simon και Garfunkel ενώνει τις μουσικές του δυνάμεις ξανά και δίνει μια δωρεάν συναυλία στο Central Park της Νέας Υόρκης. Στην πρώτη τους αυτή κοινή εμφάνιση από το 1970 καταφέραν να μαζέψουν 500,000 θεατές, γεγονός που κατέταξε την συναυλία στην 7η πολυπληθέστερη στην ιστορία της μουσικής. Η συναυλία ηχογραφήθηκε και μαγνητοσκοπήθηκε οπότε και κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο της επόμενης χρονιάς ως live άλμπουμ και βίντεο (με τίτλο “The Concert in Central Park”). Επίσης κυκλοφόρησε σε single η διασκευή του τραγουδιού “Wake Up Little Susie” που περιλαμβάνονταν στο ρεπερτόριο της συναυλίας. Αν και η επιτυχία της οδήγησε το ντουέτο σε μια παγκόσμια περιοδεία από το 1982 έως το 1983 τα σχέδια για νέο δίσκο ναυάγησαν.
1982 – Χρησιμοποιείται το πρώτο σύμβολο Emoticon σε ηλεκτρονική επικοινωνία στις 19 Σεπτεμβρίου 1982. Ήταν το “χαμογελαστό πρόσωπο” με την χρήση άνω και κάτω τελείας, παύλας και δεξιάς παρένθεσης δηλ. 🙂. Η πατρότητά του αποδόθηκε στον καθηγητή του Πανεπιστημίου Carnegie Mellon, Σκοτ Ε. Φέλμαν.
1988 – Ο Γκρεγκ Λουγκάνις γίνεται ο πρώτος αθλητής, που κερδίζει χρυσό μετάλλιο σε δυο Ολυμπιάδες (Λος Άντζελες, Σεούλ) στις καταδύσεις από βατήρα 3 μέτρων.
1991 – Ανακαλύπτεται από Γερμανούς τουρίστες το παγωμένο σώμα του Ότζι, ανθρώπου της νεολιθικής εποχής, στις Άλπεις, μεταξύ Αυστρίας και Γαλλίας.
1994 – Η τρομοκρατική οργάνωση ΕΛΑ ανατινάζει με τηλεχειριζόμενη βόμβα υπηρεσιακό λεωφορείο της ΕΛ.ΑΣ. στον Περισσό, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο 42χρονος αξιωματικός Απόστολος Βέλιος και να τραυματιστούν άλλα εννέα άτομα.
2000 – Η άρση βαρών χαρίζει ένα ακόμα μετάλλιο στην Ελλάδα κατά την Ολυμπιάδα του Σίδνεϊ, με την Ιωάννα Χατζηιωάννου να καταλαμβάνει την τρίτη θέση στην κατηγορία των 63 κιλών, σηκώνοντας 222,5 κιλά.
2000 – Η Madonna κυκλοφορεί το όγδοο στούντιο άλμπουμ της με τίτλο “Music“. Έκανε την είσοδο του στο Νο1 των charts 23 χωρών και έγινε πέντε φορές πλατινένιο σε πωλήσεις στη Μεγάλη Βρετανία και 3 φορές στις Η.Π.Α. Τα έντονα στοιχεία χορευτικής ποπ και ηλεκτρονικής μουσικής συνυπάρχουν με αυτά της rock, country και folk σ' αυτό το άλμπουμ που αποπνέει έναν έντονο αμερικανισμό και διάθεση για πειραματισμό. Το ομότιτλο τραγούδι (που είχε κυκλοφορήσει ήδη τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς και περιείχε ένα απρόσμενο sample από το περίφημο “Trans Europe Express” των Kraftwerk) έγινε το δωδέκατο Νο1 της Madonna στο Billoboard Hot 100 ενώ βρέθηκε στην κορυφή των charts σε πάνω από 25 χώρες. Δημοφιλέστερα τραγούδια του άλμπουμ: “Don't Tell Me” , “What It Feels Like for a Girl” και “Paradise (Not for Me)“.
2003 – Ομόφωνα εγκρίνεται από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ η παράταξη περίπου 15.000 στρατιωτών ως ειρηνευτικής δύναμης στη Λιβερία, με σκοπό να βοηθήσουν στην ανασυγκρότηση της χώρας και στο σταμάτημα ληστειών και βιασμών.
2004 – Στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου στο τουρνουά πετοσφαίρισης στην άμμο στη Βαλένθια ανεβαίνουν οι Θάλεια Κουτρουμανίδου και Βίκυ Αρβανίτη. Οι Ελληνίδες αθλήτριες επικράτησαν των Τόρλεν και Χάκενταλ από τη Νορβηγία με 2-0 σετ (21-15, 21-13) και κατέκτησαν την 1η θέση ευρωπαϊκού τουρνουά για πρώτη φορά στην καριέρα τους.
2004 – Τα τρία πρώτα μετάλλια κερδίζει η ελληνική ομάδα στους Παραολυμπιακούς της Αθήνας. Στο ΟΑΚΑ, ο Χαράλαμπος Ταϊγανίδης κερδίζει χρυσό στα 100 μ. πεταλούδα της κατηγορίας αθλητών με διαταραχές όρασης S13, ενώ χάλκινο κατάκτησε ο Γιάννης Κωστάκης στα 100 μ. ελεύθερο της κατηγορίας S3. Ο Ευθύμιος Καλαράς πήρε χάλκινο στη δισκοβολία.
Συλλογή γεγονότων, έρευνα και παρουσίαση: Νίκος Βασάρας
(https://www.facebook.com/nicosvasaras)
Αναδημοσίευση των κειμένων, χωρίς την αναγραφή της πηγής ή παραπομπής σ' αυτήν, θα έχει ως αποτέλεσμα ο/η δράστης με σύντομες νομικές διαδικασίες να κάνει παρέα στη Σταμάτη…
