Η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου είναι η ετήσια γιορτή της διεθνούς θεατρικής κοινότητας, από το 1961, όταν πρωτοεμφανίστηκε με πρωτοβουλία του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου. Εορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου με θεατρικά δρώμενα και άλλες συναφείς με το θέατρο εκδηλώσεις, που διοργανώνονται από τα εθνικά τμήματα του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, μιας Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης που συνενώνει τους επαγγελματίες του θεάτρου και συνεργάζεται στενά με την UNESCO.
Είναι μια ευκαιρία κάθε χρόνο τέτοια μέρα να τιμάμε μια από τις ύψιστες τέχνες και τους ανθρώπους που συμβάλλουν στην διαμόρφωσή και εξέλιξή της. Το θέατρο δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στην Αρχαία Αθήνα, σαν μια εξέλιξη του διθυράμβου. Η εξέλιξη του θεάτρου σαν χώρου, έχει άμεση σχέση με την πορεία της θεατρικής λογοτεχνίας.
Το θέατρο είναι μια πολύ ιδιαίτερη μορφή τέχνης που συμπεριλαμβάνει άλλες. Η ίδια η λέξη εννοεί τον χώρο, τους ανθρώπους, την δράση, την προετοιμασία, την τεχνική. Βέβαια η πιο σημαντική έννοια που κρύβει είναι αυτή της βιωματικής αποκάλυψης των «μυστηρίων» της ζωής. Στο θέατρο καταλύεται ο χρόνος και η απόσταση και μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο επιτρέπεται η πραγματοποίηση της ανάπτυξης και της αλλαγής. Κι αυτό είναι μια ευκαιρία που έχει ο κάθε άνθρωπος που βιώνει τα πράγματα, είτε εξωτερικά ως θεατής είτε εσωτερικά ως ενεργό κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας. Η αξία του θεάτρου είναι μεγάλη. Είναι ένα δώρο που μας δόθηκε σε κάποια στιγμή της ιστορίας της ανθρωπότητας.
Το θέατρο μπορεί ν’ αγγίξει τον κάθε άνθρωπο πιο έντονα και σε βάθος από κάθε άλλη τέχνη. Η αμεσότητά του είναι μοναδική, ανεπανάληπτη, για οποιοδήποτε θεατή, σε οποιοδήποτε χώρο και χρόνο. Τα γεγονότα, οι σκέψεις, οι ιδέες, τα προβλήματα, ο ενθουσιασμός, η απογοήτευση, η φτώχεια, η φιλία, ο έρωτας, ο πόλεμος, η ειρήνη, το σοβαρό, το γελοίο, το κωμικό, το δραματικό, το μεγαλείο, η παραφροσύνη, το καλό, το κακό, η πατρίδα, το φεγγάρι, η επιστήμη, η βλακεία, η εξυπνάδα, ο πλούτος, η ερημιά, η ευτυχία, η οικογένεια, η μοναξιά, τα παιδιά, η λογική, η ηθική, το πρόστυχο, το όμορφο, το άσχημο, τα γηρατειά, τα νιάτα, η ζωή και ο θάνατος, όλα αυτά μπορούν να χωρέσουν σε ένα θεατρικό έργο, να μεταφερθούν από τη σκηνή στην πλατεία ακαριαία, να συνταράξουν τον θεατή και να τον κατευθύνουν σίγουρα εκεί που θέλει ο συγγραφέας. Με μέσο μοναδικό και ανεπανάληπτο, τέλειο όργανο και τέλειο χειριστή οργάνου, τον ηθοποιό, το σώμα και τις αισθήσεις του ηθοποιού. Γι’ αυτό και αξεπέραστο στους αιώνες.
