Εδώ και τρία χρόνια θριαμβεύει με τη “Γυναίκα της Πάτρας”. Παράσταση που παίζεται στη Θεσσαλονίκη, αυτό το διάστημα και κάθε βράδυ η αληθινή ζωή της ιερόδουλης Πανωραίας κατακτά το μεγάλο χειροκρότημα του κοινού.
Η Ελένη Κοκκίδου, ίσως στη καλύτερη ερμηνεία της μίλησε στο MySalonika, για την Πανωραία. Την ηρωίδα που λάτρεψε το θεατρόφιλο κοινό.
συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου
Τί πιστεύετε, τελικά, ότι είναι αυτό που έκανε τόσο μεγάλη επιτυχία τη “Γυναίκα της Πάτρας”;
Αυτή η παράσταση απευθύνεται στη καρδιά και στη ψυχή του θεατή και όχι στη διάνοιά του, στο μυαλό του, στη σκέψη του. Από την άλλη, το πρόσωπο είναι ένας ταπεινός άνθρωπος, ένας βιοπαλαιστής που λέει τα πράγματα με το όνομά τους, ένας νικητής της ζωής…αυτό, νομίζω, κερδίζει το ενδιαφέρον του κόσμου, γιατί απευθύνεται στα πρωτογενή του αισθήματα. Ο άνθρωπος που έρχεται σε αυτή τη παράσταση , βλέπει να ανοίγει τα φύλλα της καρδιά της, μια ταπεινή γυναίκα, που δεν ζητάει τα ρέστα από κανένα, είναι υπερήφανη για τη δουλειά που έκανε, γιατί στάθηκε νικήτρια στις κακουχίες. Έζησε με μια δική της αξιοπρέπεια. Επίσης, ο τρόπος που δουλέψαμε αυτό το ρόλο με τη σκηνοθέτιδα….δε θέλαμε να έρθει ο κόσμος στο θέατρο και να δει έναν θεατρικό ρόλο, αλλά έναν άνθρωπο, τον οποίο θα μπορούσε να συναντήσει στη στάση του λεωφορείου, σε ένα καφενείο, στη λαική, οπουδήποτε…έναν άνθρωπο-όχι έναν θεατρικό ρόλο….
Τί σας παίδεψε περισσότερο κατά τη διάρκεια των προβών στην Πανωραία;
Δεν υπήρξε κάτι. Ήταν μια στιγμή της ζωής μου, που ήμουν έτοιμη να κάνω αυτό το πράγμα. Το κείμενο έφευγε σα νερό…ήμουν προφανώς ώριμη και τεχνικά καταρτισμένη, να συναντήσω αυτή τη γυναίκα…μετά από τόσα χρόνια στο θέατρο, ήμουν έτοιμη και ήταν χαρά μου μεγάλη!
Η σκηνοθέτιδα της παράστασης, Λένα Κιτσοπούλου, βρέθηκε το τελευταίο διάστημα, στο στόχαστρο κακόβουλων σχολίων. Υπάρχει κάποιο σχόλιο που θα θέλατε να κάνετε;
Κανένα σχόλιο. Είναι μια αστεία περίπτωση..Κάποιοι άνθρωποι για δικούς τους λόγους, πιθανόν πολιτικούς-δε ξέρω τους λόγους- γράψαν εναντίον της κυρίας Κιτσοπούλου, μη έχοντας καν δει τη παράσταση. Και όλα αυτά που γράφτηκαν είναι αναληθή.
Ανήκετε στις ηθοποιούς που έχουν ασχοληθεί ενεργά και με το τραγούδι. Είναι κάτι που θα θέλατε και περαιτέρω να συνεχίσετε; Πέρυσι είσασταν με τη Τάνια Τσανακλίδου….
Βέβαια! Τη σχέση μου με τη μουσική εγώ δεν θα την αφήσω. Θα φτιάξω φέτος μια μουσική παράσταση, με τη βοήθεια του Νίκου Καραθάνου και θα τη παρουσιάσω σε κάποιο bar της Αθήνας και θα συνεχίσουμε…Το τραγούδι με ευχαριστεί πολύ και είναι η άλλη μου πλευρά που δεν θέλω να την αφήσω, γιατί με ολοκληρώνει.
Και φέτος, θα είστε και στα “ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΑΝΑΡΙΑ” που θα ανέβουν στο Εθνικό Θέατρο, μετά τις γιορτές. Σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου και μαζί σας Παναγιώτης Μπουγιούρης, Νίκος Ψαρράς, Θεοδώρα Τζήμου και πολλοί άλλοι. Πώς προέκυψε η συνεργασία με το Κωνσταντίνο;
Ο Κωνσταντίνος Ρήγος είναι ένας σπουδαίος χορογράφος, με γνωρίζει χρόνια στη σκηνή και με είδε στη “ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ”, κι έτσι με σκέφτηκε για το ρόλο της Μαντάμ Παρί (ρόλο που έπαιξε στο κινηματογράφο η Δέσπω Διαμαντίδου) και είναι πρόκληση, αυτή η συνεργασία, διότι προέρχεται από έναν άλλο χώρο και νομίζω οτι θα 'ναι μια ωραία εμπειρία.
Το γεγονός ότι ο κόσμος έχει ταυτίσει το ρόλο με τη Δέσπω Διαμαντίδου, σας αγχώνει;
Οχι, καθόλου…άλλωστε άλλο πράγμα ο κινηματογράφος, άλλο το θέατρο. Ο θεατής θα δει κάτι άλλο στο θέατρο. Αυτό που κρατάω, είναι το ταπεραμέντο της Δέσπως Διαμαντίδου, που είναι μεγάλο, γοητευτικό και πλούσιο…
Το ελληνικό θέατρο, πάει καλά;
Ναι. Όπως συμβαίνει πάντα….. Απλά, δυστυχώς, οι ηθοποιοί δεν έχουν δουλειά. Οι θίασοι έχουν γίνει πιο μικροί λόγω κρίσης. Και υπάρχει τεράστια ανεργία. Πάντα υπήρχε στο χώρο των ηθοποιών, που είναι φυσιολογικό….στη δραματική σχολή κανένας δεν μας υποσχεθηκε ότι θα βρούμε δουλειά. Ένας καλλιτέχνης είναι έρμαιο των καταστάσεων, των σκηνοθετών, των θιασαρχών…Το πρόβλημα όμως είναι τώρα πια, ότι ούτε οι άνθρωποι που δουλεύουμε χρόνια στο θέατρο και είμαστε ένας βασικός πυρήνας, κάποιοι από εμάς, δεν έχουν τη δυνατότητα να εργαστούνε, διότι δεν περισσεύει χώρος…Αυτό είναι πολύ λυπηρό.Παλιά υπήρχε και η τηλεόραση, τώρα υπάρχει μόνο το θέατρο. Στη τηλεόραση πλέον, γίνονται ελάχιστα έως μηδενικά σήριαλ, και μάλιστα πολλά από αυτά δεν πληρώνουν. Τη περσινή χρονιά δουλέψαν κάποιοι ηθοποιοί στη τηλεόραση που δεν πληρώθηκαν. Είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση, στους δικούς μας κύκλους. Το μόνο που μας σώζει είναι ότι εμείς οι καλλιτέχνες έχουμε μάθει να ζούμε με τα πολύ λίγα…
Υπάρχει κάποιο περιστατικό από τα βράδια παραστάσεων με τη Πανωραία, που σας έχει συγκινήσει;
Πολλά περιστατικά. Θα σας πω ένα, που συνέβη φέτος το καλοκαίρι. Όπου σε μια στιγμή της παράστασης, είναι η στιγμή που η Πανωραία εξηγεί γιατί πρέπει να γίνει ιερόδουλη, ξαφνικά μέσα από το κοινό, δύο μικρές κοπέλες γύρω στα 14-15 εκεί, αρχίζουν να κλαίνε γοερά. Ήταν συνταρακτικό σοκαριστικό για μένα. Διότι ξαφνικά η ζωή βγήκε πιο πάνω από τη Τέχνη. Βγήκε η ζωή και εγώ από ΄κει και μετά, τί να πω;!…Γιατί κατάλαβα ότι κάτι φριχτό συμβαίνει στις ζωές αυτών των κοριτσιών. Ήταν ένα προσωπικό τους κλάμα. Δεν είχε να κάνει με συγκίνηση για τη παράσταση. Και εκεί τα έχασα. Και είπα μέσα μου “εσύ τα λες από σκηνής, αυτές τα ζουν με κάποιο τρόπο-δε ξέρω ποιον-στη ζωή τους, και η ζωή είναι πάντα πιο δυνατή”….
