Η Μαριάννα Τουμασάτου στο MySalonika

Θηλυκό με κοφτερό μυαλό, ηθοποιός με ευρεία γκάμα δυνατοτήτων, αφοπλιστικά ειλικρινής και πάντα καλοπροαίρετη. Ισορροπημένος άνθρωπος. Και στο καλλιτεχνικό χώρο, δεν έχει πολλούς από …δαύτους. Παίζει στα δάχτυλα τη κωμωδία, γι αυτό και το χειροκρότημα στο “Σ΄αγαπάω αλλά..” που παίζεται στο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ Θεσσαλονίκης, είναι παρατεταμένο. Και η χαρά μου μεγάλη, που τα είπαμε, τόσο οικεία και ζεστά, σαν δυο φίλοι, για το MySalonika…

συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου

Mία η ζηλιάρα στον ελληνικό κινηματογράφο, με τη Ρένα Βλαχοπούλου να κυνηγάει το Γιώργο Κωνσταντίνου, και μία εσύ στο ρόλο σου, στο “Σ΄αγαπάω, αλλά…”…. Υπάρχει τόση αρρωστημένη ζήλια στις γυναίκες; Τί έχεις εισπράξει από το κόσμο;

Προχθές, ήμουν σε μια συνέντευξη και μου έλεγε η Ελεονώρα Μελέτη, ότι έχει φίλη που κράτησε τις δύο τρίχες που βρήκε επάνω στον αγαπημένο της και της έδειξε στη κολλητή της, να βρούνε ποιά μπορεί να είναι….(γέλια). Υπάρχουν! Μιλάμε για αρρωστάκια!

Με τη παράσταση τα ζήσατε όλα. Καλοκαίρι στην Αθήνα. Περιοδεία-χειμώνα σε Ελλάδα και εξωτερικό…δύσκολο όλο αυτό…

Δύσκολο, μα άξιζε το κόπο.

Πήγατε και στον απόδημο ελληνισμό. Μεγάλη εμπειρία…..

Έχω ξαναπάει με τον Αλέξανδρο (Σταύρου) Αμερική, με τη “Βέρα στο δεξί”, για γυρίσματα που είχαμε κάνει εκεί. Αλλά και τώρα με τη παράσταση. Eίναι συγκλονιστικός ο τρόπος που σε υποδέχονται, που σε υπολογίζουνε, ο τρόπος που σου δείχνουν την αγάπη τους για τη πατρίδα. Γιατί μέσα από σένα, δείχνουν στη πατρίδα την αγάπη τους.

Αναφέρθηκες στη “Βέρα στο δεξί”…τελικά τί ήταν αυτό που έκανε τη Ρεγγίνα τόσο διαχρονικό ρόλο;

Καλή στιγμή όλων μας, αυτή η δουλειά. Ενδεχομένως, η καλύτερη στιγμή μας. Έντονη στιγμή, στη καθημερινότητα, στα όλα της. Απίστευτη συγκυρία…δε ξέρω, τα αστέρια κάτι κάνανε εκείνη την ώρα-δε ξέρω- πρέπει να το ξαναδούμε!

Θα σου πω τρεις γυναίκες: Έλενα Ακρίτα, Άννα Παναγιωτοπούλου, Υρώ Λούπη. Φίλες σου, καταρχάς και συνεργάτιδές σου. Τί κρατάς από τη καθεμιά;

Την αγάπη από τη καθεμιά, που μου έδωσαν και έδωσα. Είναι τρεις πολύ διαφορετικές γυναίκες, αλλά τρεις συγκλονιστικές γυναίκες, με απίστευτη προσωπικότητα, εκπληκτικό χιούμορ, με την Έλενα να είναι νούμερο ένα!

Με την Έλενα Aκρίτα βρήκα υποκριτικούς δρόμους που δεν μπορούσα να διανοηθώ, σε όλη τη πορεία χρόνων που συνεργαστήκαμε και είχα τη χαρά, τη τιμή, να παίξω όλους αυτούς τους ρόλους που αγάπησε το κοινό.

Με την Υρώ είμαστε φίλες από το 1988. Είμαστε σαν δυο άνθρωποι με μία σκιά. Γι αυτό και αποκαλεί η μία την άλλη, “σκιούλα μου”. Είναι πλάσμα που ξέρει να γελάει με τα δύσκολα. Κι αυτό είναι νούμερο ένα. Το τί έχουμε γελάσει με τα χάλια μας, δεν πάει ανθρώπου νους…Στα δύσκολα έχουμε γελάσει πιο πολύ από τα εύκολά μας. Η Υρώ είναι πάντα εκεί άμα την χρειαστώ και αντίστροφα.

Σε ότι αφορά την Άννα Παναγιωτοπούλου, είναι ένα προστατευτικό πλάσμα. Στη πρώτη δουλειά που συνεργαστήκαμε, εγώ εκεί είδα πόσο προστατευτικός μπορεί να γίνει ένας θιασάρχης, για την ομάδα του. Και αυτό είναι κομμάτι της ύπαρξής της, το να φροντίζει ανθρώπους που αγαπάει. Έχει μια ανομολόγητη τρέλα. Και ένα πλάσμα που ξέρει να ακούει…..Όχι να ακούει και να βάζει κάτι δικό του…Να σε ακούει! Είναι τρεις γυναίκες που αγαπώ πολύ!

Δεν είναι τυχαίο, ότι στο κεκλεισμένων θυρών γάμο σου, ήταν και οι τρεις παρούσες..καλά, η Έλενα Ακρίτα είναι και κουμπάρα σου….

Και η Κάτια Δανδουλάκη, πολύ φίλη μου, απλά έτρεχε με το θέατρο, είχε και πρωινά γυρίσματα. Και η Ελισσάβετ Μουτάφη, είναι εξίσου φίλη από συναδέλφους…

Από τις “Γυναίκες” της Μιρέλλας Παπαοικονόμου που πρωτοξεκίνησες, στο “Αν υπήρχεις θα σε χώριζα” που ήταν η τελευταία σου παρουσία στη τηλεόραση πριν 4 χρόνια, έως και σήμερα…τί έχει άλλαξει στη μικρή οθόνη;

Καμία σχέση! Έχουν αλλάξει τα πάντα! Όσο πιο πίσω, τόσο πιο καλά! Στο τρόπο που αντιμετωπίζονται τα πράγματα, οι συνθήκες! Θυμάμαι είμασταν στο “Τμήμα Ηθών” και ξεπατωνόμασταν στη κούραση, αλλά υπήρχαν περισσότερα λεφτά και γίνονταν καλύτερα πράγματα. Όταν το φωτιστή τους δώσεις το χρόνο του να φωτίσει και δε γυρνάς 75 σκηνές την ημέρα, σαφώς κι έχεις ένα πιο ποιοτικό αποτέλεσμα. Τώρα, αν “πυροβολάς” είναι αλλιώς τα πράγματα. Τα τελευταία χρόνια πληθαίνει το “πυροβολητό”. Αν ξέρεις λιγάκι τη δουλειά, που δόξα το Θεό την ξέρω καλά, πολλά χρόνια τώρα, βλέπω που “πυροβολάνε” και που προσέχουνε. Τώρα πια δε προσέχει κανείς. Τώρα πια “πυροβολούνε” ικανοί άνθρωποι. Όταν “πυροβολάει” ένας ικανός άνθρωπος θα έχει ένα καλό αποτέλεσμα. Αλλά, φαντάσου τί αποτέλεσμα θα είχε ένας ικανός άνθρωπος αν δεν “πυροβολούσε”.

Ελληνική μυθοπλασία θα δούμε στα κοντά;

Θα αργήσουμε….Το κακό με την Ελλάδα είναι πώς, όταν περνάνε λεφτά από τα χέρια ανθρώπων πρέπει πρώτα να φαγωθούνε και μετά να δοθούνε. Οπότε, αν ξαναμπούνε λεφτά σε αυτή τη χώρα, πρέπει να ξανβρεθούνε επιτήδειοι, να φάνε κι αφού φάνε, θα δώσουνε και στους υπόλοιπους να κάνουν δουλειές.

Οπότε μοναδικό καταφύγιο το θέατρο, για τον ηθοποιό;

Έτσι κι αλλιώς, αυτό ήταν πάντα.

Γίνονται καλά πράγματα στο θέατρο, σε καιρό κρίσης;

Ναι. Νομίζω το θέατρο έχει τη δυνατότητα να σε ταξιδέψει και με πιο λίγα πράγματα.

Και ο κόσμος έρχεται, αν κρίνω από τη Θεσσαλονίκη….

Ναι, ο κόσμος πάει. Επιλέγει με δυσκολία, γιατί δεν μπορεί να συντηρήσει τα πάντα, αλλά μέσα στη κρισάρα ο κόσμος το θέατρο δεν το απαρνιέται. Γιατί ο Έλληνας έχει μάθει να ταξιδεύει…και το πόνο, και το καημό και τη πίκρα….

Μαριάννα, είσαι ένας άνθρωπος πού έχει κάνει πολύ θέατρο. Και πολύ καλό θέατρο…

Εντάξει…δεν έχω κάνει και το καλύτερο του πλανήτη! Όχι…δεν θα έλεγε κανείς ότι έχω παίξει κλασσικούς ρόλους…δεν μου τους έχουν δώσει δηλαδή! Δεν είναι ότι μου τους πρότειναν και έλεγα “πάρτε τους πίσω”. Έχω παίξει ελάχιστα πράγματα στο κλασσικό ρεπερτόριο, αλλά δεν με έχουν εμπιστευθεί τόσο πολύ….

Αυτό είναι ένα μικρό απωθημένο;

Θα ήθελα να παίξω ωραίους ρόλους. Τώρα, δεν έχω διάθεση να πείσω τίποτα και κανέναν. Άλλωστε, δεν το έκανα ποτέ στη ζωή μου. Δεν πάλεψα ποτέ γι αυτό. Όποιος πιστεύει, πιστεύει. Και όποιος θέλει, θέλει. Ούτε κακίες, χωράει, να κρατήσω για κάποιον που δεν με επιλέγει για κάτι. Αλλά ούτε και να σκάσω. Απλά, επειδή μου αναφέρθηκες εσύ στο πολύ καλό θέατρο, σου απαντώ με ειλικρίνεια. Ούτε με τη μορφή παραπόνου, ούτε τίποτα…Βάζω απλά, τα πράγματα στη θέση τους.

Υπάρχει κάποια παράσταση που έπαιξες και ουτοπικά, ή και ουσιαστικά, θα ήθελες να ξανακάνεις; Σα συνθήκη συνεργασίας, σαν κάτι αγαπημένο…..

Δύο παραστάσεις που έχω αγαπήσει πάρα πολύ είναι το “Κάθε χρόνο, ίδια μέρα” γιατί ήταν για μένα πολύ σημαντική στιγμή. Αλλά και το “Κάποιος να σηκώνει το τηλέφωνο” που είχα παίξει με την Άννα (Παναγιωτοπούλου) που ήταν η πρώτη μας συνεργασία και μια συνθήκη ανεπανάληπτη. Όπως δεν μπορώ να ξεχάσω, ως μαθήτρια του Θεάτρου Τέχνης στην Επίδαυρο και στο Ηρώδειο, να περιμένω να ξεκινήσει η παράσταση, σε αυτούς τους χώρους….όπου, όπως και να 'χει, σε κάνει να αισθάνεσαι λίγο διαφορετικά..

Κάτι που έχεις κρατήσει από κάποιο δάσκαλό σου, εκείνα τα χρόνια;

Είχα δασκάλα τη Ρένη Πιττακή. Σπουδαία δασκάλα! Και ο Καπελώνης ήταν εξαιρετικός δάσκαλος. Αυτοί οι δυο μου έχουν μείνει, από τη σχολή, ως άνθρωποι που με βοήθησαν να καταλάβω πέντε πράγματα παραπάνω…

Κάτι που σου είπαν κάποια στιγμή;

Κάναμε μάθημα με τη Ρένη Πιττακή και μου λέει, “θα ΄ρθεις από ΄δω, μπες από εδώ και πες αυτό”. Και της λέω “δεν μπορώ, κάτι με εμποδίζει…”. Δεν με εμπόδιζε η είσοδος,δεν είχα καταλάβει τί έπαιζα. Και μου λέει “δε με νοιάζει, μανούλα μου, περπάτα και στο ταβάνι…νιώσε αυτά που είναι να νιώσεις και πέτα το έξω από τη πόρτα”. Εμένα αυτό με “ξεκλείδωσε”-δεν αισθανόμουν υποχρεωμένη για πράγματα….

Ανήκεις στις ηθοποιούς που ασχολούνται και με φιλανθρωπικά έργα. Πιστεύεις ότι ο εθελοντισμός στην Ελλάδα βρίσκεται σε καλό στάδιο;

Αν δεν υπήρχαν οι εθελοντές, δεν θα υπήρχε τίποτα σε αυτή τη χώρα. Γιατί το κράτος είναι απών. Δεν έχουμε κράτος που προστατεύει κάποιον. Πόσο μάλλον αδύναμες ομάδες. Έτσι ότι έχει να κάνει με αυτή τη χώρα, οφείλεται στην ύπαρξη εθελοντισμού. Εθελοντικά βοηθάμε, εθελοντικά ζούμε…

Τελειώνοντας, τί αγαπάς πιο πολύ στο ρόλο της Βιβής στο “Σ' αγαπάω, αλλά…” που παίζεις τώρα στη Θεσσαλονίκη;

Τη δυνατότητα της Βιβής να συγχωρεί τους πάντες και τα πάντα. Έχει μια δύναμη ψυχής να συγχωρεί και τα πιο σκληρά…

Και η Μαριάννα Τουμασάτου είναι μια γυναίκα που σε κερδίζει με την απλότητά της. Η “Ρεγγίνα” της “Βέρας στο Δεξί” που στιγμάτισε τα απογεύματά μας καθημερινά για τρία συναπτά έτη και τώρα σκορπάει απλόχερα γέλιο στο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ Θεσσαλονίκης, μέσα από τη κωμωδία του Γιώργου Βάλαρη. Η Μαριάννα που όταν σβήνουν τα φώτα, η σταθερά της, το καταφύγιο της, ο πλανήτης ολάκερος, είναι η οικογένειά της, ο Αλέξανδρος και η μικρή της πριγκίπισσα. Η Χρυσηίδα. Σαν αυτή τη σταθερά, δεν υπάρχει…!