Καποτε ενας φιλος μου ειχε πει, πως η αφοσιωση ειναι μια απο τις μεγαλυτερες αρετες που μπορει να εχει ενας ανθρωπος. Η αφοσιωση του απαντησα απορρεει εμπιστοσυνη. Και επειτα σκεφτηκα πως για να ειναι αισθητη απαιτει και ανταποκριση. Ανταποκριση τοσο απο τις καταστασεις οσο και τους ανθρωπους. Οι καταστασεις λιγο πολυ σου δειχνουν τον πραγματικο δρομο, ωστε να προσεξεις που και πως ειναι απαραιτητο να αφοσιωθεις αληθινα.
Αντιθετα οι ανθρωποι σου δειχνουν ενα φαινομενικα οικειο δρομο, ωστε να τους εμπιστευθεις και να αφοσιωθεις γρηγοροτερα και ευκολοτερα αλλα με αποτερους σκοπους. Αν τα ματια σου ειναι κλειστα και η κριση σου φοραει παροπιδες τοτε σιγουρα θα πεσεις στη παγιδα αυτων των ανθρωπων.
Η πιο ευκολη παραπλανηση που χρησιμοποιουν τετοιου ειδους ανθρωποι, οδηγωντας σε σε αυτο το λαθος ειναι ο ερωτας, οπου εκει δεν μιλαει το μυαλο αλλα η καρδια. Κι ομως, τι γινεται οταν αυτο που αγαπας τοσο πολυ και εμπιστευεσαι τυφλα, κλονισει την αφοσιωση σου? Βλεπω καθημερινα ολο και περισσοτερα ατομα τα οποια “γκρεμιζουν” την αφοσιωση του αλλου, σαν ενα πυργο απο τραπουλοχαρτα. Φευγουν αφου εχουν εξηπηρετησει τους σκοπους και τα συμφεροντα τους, χωρις να αναλογιστουν τι αφηνουν πισω τους, ψαχνοντας για κατι το καινουριο. Αδιαφορουν και παρουσιαζονται ως υπεροπτες, ωστε να μειωσουν την προσωπικοτητα του αλλου. Αλλοι κολανε και δεν μπορουν να το ξεπερασουν. Αλλοι ομως το αντιμετωπιζουν και προχωρανε τη ζωη τους εχοντας υποψη τους την παγιδα που επεσαν! Θα μου πεις, υπαρχουν ομως σε πολλες περιπτωσεις και τα πισωγυρισματα της αντιθετης πλερας.
Οταν βλεπουν οτι το κατι καινουριο που αναζητουσαν δεν ειναι εφικτο ή τους απορριπτει, επιστρεφουν στα σπαμενα που αφησαν ελπιζοντας σε κατι. Κι οταν ολα αρχιζουν να παιρνουν το δρομο τους απ' τη μερια σου, ξαφνικα βρισκεσαι μπροστα στο παρελθον σου. Αν αγαπας μπαινεις στο δηλημα και αναρωτιεσαι “εδω τι κανω”? Η σωστη απαντηση ειναι μια και απλη! Η αδιαφορια και η απορριψη ειναι η λυση! Το λεω γιατι ολοι λιγο πολυ αγαπησαμε και ξερουμε πως ειναι να αρνησαι ενα απο τα πιο δυνατα σου συναισθηματα. Κι ομως, οσο δυσκολο και επιπονο αν ακουγεται ειναι η καλυτερη αντιμετωπηση. Αλλωστε δεν ειναι τυχαιο αυτο που λενε, πως οτι ποναει αξιζει και ειναι δυσκολο!
Αν αγαπας και τον εαυτο σου και νομιζεις οτι αξιζεις πολυ περισσοτερα, μην σκεφτεσαι να του δωσεις μια δευτερη ευκαιρια, πιστευοντας οτι τα πραγματα θα αλλαξουν ή οτι θα ναι καλυτερα. Ετσι ειναι πολυ ευκολο να ξαναπεσεις στην παγιδα. Ομως οταν πεσεις για δευτερη φορα και προσπαθησεις να ξαναβγεις, αν μπορεσεις να ξαναβγεις, εσυ θα υποφερεις και οχι η αντιθετη πλερα…
