Καλλιτεχνική καταξίωση, ζει τα βράδια της. Τα περισσότερα “ντύνεται” θεατρικά τη Φωτεινή, στο νέο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη “Πήρε τη ζωή της στα χέρια της” και τα υπόλοιπα γίνεται η Ερασμία στο “Συμβολαιογράφο”-θεατρικό μονόλογο, για τον οποίο μοναχά διθυραμβικές κριτικές, έχουν καταγραφθεί για εκείνη. Στο MySalonika, η πρόεδρος του Σ.Ε.Η. απάντησε σε όλα. Τόσο ευγενική, γλυκιά και χαμογελαστή! Δεν έχω λόγια….
συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου
Φέτος, ανάμεσα στην Ερασμία και τη Φωτεινή, τους δύο θεατρικούς σας ρόλους. Πρέπει να έχει μεγάλη ψυχική κόπωση, το γεγονός ότι υποδύεστε αυτές τις δύο ηρωίδες, που δεν είναι και ότι πιο εύκολο σε επίπεδο ερμηνείας….
Όταν κάτι που κάνεις, το αγαπάς πολύ, τότε σίγουρα η κούραση μειώνεται. Αυτό είναι το στάνταρ που λέω εγώ. Αυτή είναι η δική μου λογική απέναντι στα πράγματα και έτσι νιώθω και με τους δύο ρόλους που υποδύομαι. Υπάρχει κούραση, τόση-όση. Δεν εξαντλούμαι, δηλαδή. Έχω αποθέματα αγάπης και εμπειρίας των ετών που είμαι στο θέατρο, οπότε δεν υπάρχει θέμα. Με παρασύρουν οι ρόλοι, στη διάρκεια που συμβαίνουν, αυτοί, επί σκηνής.
Στο “Πήρε τη ζωή της στα χέρια της” ο ρόλος-συγγραφέας αντιγράφει τη ζωή της Φωτεινής και την κάνει κείμενο. Εσείς, ανήκετε σε αυτούς τους ηθοποιούς που μονίμως παρατηρούν, “κλέβουν” πράγματα από τη καθημερινότητα, το κόσμο, παρακολουθώντας τους γύρω;
Ένα από τα πράγματα που μας εντοπίζαν, στη σχολή, στο Θέατρο Τέχνης, όπου τελειώσα πριν αρκετά χρόνια, ήταν το κομμάτι της παρατήρησης. Ότι βεβαίως και να παρατηρούμε, τί συμβαίνει γύρω μας και σχεδόν-θα μπορούσα να πω-να ξεπατικώνουμε πράγματα και χαρακτήρες. Με την εμπειρία και τη πάροδο των χρόνων, λέω ότι σαφώς, είναι αυτό όλο-αλλά κουβαλάει ταυτόχρονα και κάτι εξωστρεφές. Βλέπεις, παρατηρείς, αντιγράφεις. Η διαδικασία όμως προσέγγισης ενός ρόλου, δεν έχει να κάνει με το εξωτερικό, αλλά με το εσωτερικό. Δηλαδή, είναι εσωτερική διεργασία να φτάσεις να πας προς τα έξω. Επομένως, βεβαίως η παρατήρηση, αλλά πολύ πιο σοβαρό ρόλο για μένα παίζει η ενδοσκόπηση.
Έχετε περάσει λίγο, σε μια άλλη δραματουργική κλίμακα, τα τελευταία χρόνια, με αυτό το ρεπερτόριο. Είναι κάτι που έχετε σκοπό να το συνεχίσετε, τα υπόλοιπα χρόνια;
Με την Ερασμία στο “Συμβολαιογράφο”, πέρασα σε μια άλλη διαδικασία σίγουρα και νομίζω έχει σφραγίσει τη μέχρι τώρα πορεία μου. Και μετά ήρθε η Φωτεινή του Βασίλη Κατσικονούρη. Έχω διάθεση να συνεχίσω προς αυτή τη κατεύθυνση, με ποια έννοια….δεν θέλω να καταχωρηθώ μόνο, σαν μία ηθοποιός που παίζει μόνο κωμωδία. Χαρακτηριστικό που σου προσδίδει περισσότερο η τηλεόραση. Έχω την ευτυχία να παίζω στο θέατρο και να μπορώ να δώσω και άλλες τέτοιες στιγμές στους θεατές. Να δούνε κι άλλα τέτοια κομμάτια που κουβαλάω. Όχι ότι δεν θα παίξω κωμωδία! Αλλά, να έχω τη ευχέρεια να πηγαίνω και προς αυτές τις κατευθύνσεις…ρόλους που δεν είναι καθαρά κωμικοί, αλλά κουβαλάνε και άλλα στοιχεία.
Τί είναι αυτό που σας παίδεψε πέρυσι στη Φωτεινή, στις πρόβες, λίγο παραπάνω;
Ότι είναι ένα πλάσμα, που δεν ήξερες ακριβώς τί κουβαλάει….έχει τρεις καθοριστικούς μονολόγους, κατά τη διάρκεια του έργου, που έχει γράψει ο Βασίλης Κατσικονούρης, που είναι πάρα πολύ δύσκολο να τους υποστηρίξεις υποκριτικά. Αυτό ήταν πολύ ιδιαίτερο, για να μπορέσω να το προσεγγίσω. Ευτυχώς, από ότι μου έχουν πει….
Το έχω δει, εγώ-είσασταν εξαιρετική κυρία Μανέ….
Ευχαριστώ πολύ.
Το έχω απορία χρόνια, αυτό που θέλω τώρα να ρωτήσω…Τί έγινε με την παρέα στο θέατρο ΑΠΟΘΗΚΗ πριν χρόνια και έληξε η συνεργασία αυτής της ομάδας, του πυρήνα εκείνων των ηθοποιών;
Όπως όλα τα ωραία πράγματα, κάποια μέρα τελειώνουν, έτσι τέλειωσε και αυτό. Δεν τέλειωσε με τις καλύτερες συνθήκες, αλλά-εν πάσει περιπτώσει-τελείωσε. Είναι περασμένες και τελειωμένες ιστορίες. Ο καθένας έχει πάρει το δρόμο του πια. Από το αποτέλεσμα φαίνεται, κιόλας η δυναμική του καθενός από εμάς που είμασταν εκεί, μετά από τόσα χρόνια..
Πέφτετε πάνω στα “Εγκλήματα” στη τηλεόραση, που παίζονται σε χιλιοστή επανάληψη. Τα παρακολουθείτε;
Η αλήθεια είναι ότι δεν τα παρακολουθώ-είναι και οι ώρες τέτοιες- που δεν προλαβαίνω. Άμα τύχει, κάποια φορά, τα παρακολουθώ-είναι πολύ ωραίο συναίσθημα. Και μάλιστα, το βλέπω σαν να μη συμμετέχω, εγώ. Οπότε, δε με συγκινεί απλά-μου θυμίζει πόσο ωραίες στιγμές ήταν εκείνες, στην ελληνική τηλεόραση. Αναπολώ ότι αυτό δεν υπάρχει τώρα…
Τώρα πρέπει να μάθουμε τούρκικα; Τί θα γίνει;
Το ΄χω ξαναπεί και άλλες φορές. Δυστυχώς….ναι….ζούμε αυτή τη περίοδο της Τουρκοκρατίας.
Ελληνική μυθοπλασία πιστεύετε θα ξαναυπάρξει;
Επιβάλλεται να γίνει. Και πρέπει να ξεκινήσει από τη κρατική τηλεόραση και να συνεχιστεί στην ιδιωτική. Και αυτό που λέω πάντα…ας μην είναι πολλά τα επεισόδια, ας είναι λιγότερα…αλλά να γίνει κάτι! Δεν γίνεται να έχουμε μοναχά ελληνικές επαναλήψεις.
Ως πρόεδρος του Σ.Ε.Η., τί στόχους έχετε θέσει μέσα σας;
Να αντέξω τη δύσκολη συγκυρία που είμαι πρόεδρος στο Σ.Ε.Η., γιατί είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Και να υπάρξει ενότητα των ατόμων, που είναι μέσα στο σωματείο των Ελλήνων ηθοποιών, και στο Δ.Σ…Αυτός είναι στόχος μου. Συμμετοχή μεγάλη και συλλογικότητα στα πράγματα. Καθόλου χρωματισμένη και καθόλου κομματικοποιημένη. Αν το καταφέρουμε αυτό, θα είναι καλά.
Το ελληνικό θέατρο πάει καλά;
Τί βλέπω εγώ;! Με όποιο κόστος, όποιες δυσκολίες, με όποια μέτρα κι αν υπάρχουν εναντίον, το θέατρο παλεύει σθεναρά, να υπάρχει! Δεν είναι εύκολο…ηθοποιοί απλήρωτοι και πολλές δύσκολες συνθήκες. Έχουμε πάει πολύ πίσω σε αυτό το κομμάτι. Κατακτήσεις χρόνων πάνε να κατατροπωθούν. Αλλά παλεύουμε να το αντιμετωπίσουμε όλο αυτό το σκηνικό.
Και έχετε και μια κόρη, τη Φαίδρα, που μεγαλώνει σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς…
Η Φαίδρα έχει τη χαρά της νιότης της, και της εφηβείας της και ευτυχώς, όλα τα άλλα τα παρακάμπτει-όπως όλα τα παιδιά. Δεν λειτουργούν φοβικά ή υποδουλωτικά. Λειτουργούν με τη χαρά και την ανεμελιά των δεκαπέντε χρόνων τους.
Είστε αισιόδοξη γι αυτή τη γενιά που μεγαλώνει;
Το μόνο που θέλω, για το δικό μου παιδί, αλλά και για όλα τα παιδιά, είναι να ξημερώσουν καλύτερες μέρες. Να τελειώσει όλο αυτό που ζούμε…αυτός ο εφιάλτης κι αυτός ο πόλεμος και να έρθουν καλύτερες μέρες. Δεν μας βομβαρδίζουν αεροπλάνα, αλλά δεχόμαστε άλλου είδους χτυπήματα. Ας περάσει όλο αυτό….αυτό εύχομαι! Ειδάλλως, αν εφησυχάσουμε και πούμε μέσα μας, “μπόρα είναι θα περάσει” φοβάμαι ότι μπορεί να κρατήσει πολλά-πολλά χρόνια. Αλλά, γενικά είμαι αισιόδοξη σαν άνθρωπος. Δεν θα αλλάξω τώρα.
Οι καλλιτέχνες βοηθούν σε μια επαγρύπνηση του κόσμου ή επαναπαύθηκαν στις δάφνες τους;
Οι καλλιτέχνες είμαστε και λίγο άτομα που βρισκόμαστε σε ένα δικό μας σύμπαν, δεν είμαστε οι άνθρωποι που μπαίνουμε μπροστά για να αλλάξει η συνθήκη. Αυτή είναι η φύση, των ανθρώπων που ασχολούνται με τη Τέχνη. Έχουν άλλες διαδρομές…αλλά παρόλα αυτά, δεν παύουν να είναι όντα πολύ ευαισθητοποιημένα, πολιτικοποιημένα και με βαθιά ανησυχία για το τί θα γίνει παρακάτω.
Υπάρχει κάτι που έχετε κρατήσει μέσα σας, από τα χρόνια της σχολής, στο Θέατρο Τέχνης;
Η αίσθηση που κρατώ μέσα μου είναι ότι θέατρο κάνουμε για να αλλάξουμε και εμάς τους ίδιους και το κόσμο. Αυτή είναι προσπάθειά μας. Δεν είναι κάποιο “τσιτάτο”. Είναι στάση ζωής…
Και η στάση ζωής εκείνης, προς το παρόν, είναι πιθανός παραδειγματισμός για το κοινό που την αγαπά και τη παρακολουθεί. Και την χειροκροτεί, κάθε βράδυ, μέσα από γεμάτη πλατεία, όταν εκείνη υποκλίνεται στο φινάλε του κάθε έργου. Είναι λίγο αυτό;!…Σαφώς και όχι…
*Ευχαριστώ θερμά, τον Γιώργο Αλεξανδράκη, για το φωτογραφικό υλικό.
