A Το Χέρι, Τιμ Κράουτς
Το Χέρι του Τιμ Κράουτς είναι η αφήγηση ενός αγοριού που περιγράφει πως μια απλή κίνηση του χεριού του έκανε τους άλλους ανθρώπους να βρουν νόημα σε αυτήν, και, όπως ήλπιζε, και στον ίδιο. Στο θέατρο Αυλαία, η αφήγηση της ιστορίας είναι στα «χέρια» της Θεοδώρας Τζήμου που «γίνεται ένα» μ’ένα αιώνιο κορίτσι, που δεν μεγάλωσε ποτέ, και μας περιγράφει τη ζωή της που πέρασε.
Το κορίτσι με την μαθητική μπλε ποδιά είναι ήδη στην σκηνή καθώς έρχονται οι θεατές και δίπλα της προβάλλεται ένα βίντεο που μας καλεί να θυμηθούμε την παιδική μας ηλικία, την αθωότητά της, δημιουργώντας μια αίσθηση ασφάλειας στον θεατή. Το κορίτσι μας εξιστορεί πως θέλοντας η ζωή της να αποκτήσει νόημα, αποφάσισε στα δέκα της να κρατήσει το χέρι της ψηλά και να γίνει «το κορίτσι με το χέρι». Μας συστήνει την οικογένεια, τους φίλους της και άλλα παιδιά με παρόμοιες συμπεριφορές μέσα από αντικείμενα και παιχνίδια με το φως, δίνοντας στον θεατή την ευκαιρία να κάνει τις δικές του σκέψεις σχετικά με το τι βλέπει. Η παιδικότητα της αναπαράστασης ανθρώπων με αντικείμενα ταιριάζει από τη μια με το αιώνιο παιδί της ηρωίδας, έρχεται σε αντίθεση όμως με το αίσθημα θλίψης που προκαλείται στον θεατή που παρακολουθεί την αγωνία του κοριτσιού να γίνει το επίκεντρο της προσοχής.
Το κορίτσι με το χέρι καταφέρνει να γίνει η ξύλινη κούκλα που της αλλάζεις σχήμα όπως θέλεις (η κούκλα που χρησιμοποίησε σαν αναπαράσταση του εαυτού της). Έτσι, ο καθένας βλέπει σε αυτήν αυτό που θέλει. Οι γιατροί βλέπουν ένα σώμα να αποσυντίθεται και οι άνθρωποι της τέχνης προσπαθούν να βρουν τους συμβολισμούς του χεριού της. Έτσι, η ζωή του κοριτσιού αποκτά τόσο νόημα που αυτό την σκοτώνει.
Η Θεοδώρα Τζήμου, ως το κορίτσι με το χέρι, έχει αμεσότητα που είναι απαραίτητη γι’αυτό το είδος θεάτρου, που δεν μοιάζει με το κλασσικό είδος που έχουμε συνηθίσει. Έτσι, αλληλεπιδρά με το κοινό, ακόμα και χωρίς να υπάρχει διάλογος. Μέσα από σιωπές, ερωτήματα που θέτει και την όμορφη κίνησή της που δίνει κάτι το ξεχωριστό στην παράσταση, προκαλεί τον θεατή να μπει μέσα σε ότι γίνεται, να σκεφτεί και να συγκινηθεί.
Σε αυτό συνέβαλε και η σκηνοθεσία της Έλενας Πέγκα που αιχμαλώτισε την προσοχή του κοινού με τα βίντεο, τη μουσική, το φως και τα αντικείμενα-αναπαραστάσεις ανθρώπων που χρησιμοποιήθηκαν. Πολλή όμορφη η ιδέα της προβολής εικόνων με ανθρώπους που έχουν ψηλά το χέρι τους σε μια προσπάθεια να δει ο θεατής την σημασία του χεριού σε διαφορετικούς ανθρώπους.
Το χέρι παίζεται σήμερα και αύριο στο θέατρο Αυλαία. Προλάβετε αυτήν την ξεχωριστή και διαφορετική παράσταση!
