Γεια σας και (αν και λίγο αργά) καλή μας εβδομάδα. Με λένε Λάζαρο και σήμερα θα σας πω μια ιστορία. Ο ήρωας της ιστορίας είναι αληθινός και λέγεται Λεωνίδας Μπαλάφας. Η ιστορία αυτή πραγματεύεται τις 3 ώρες που κράτησε η συναυλία που έδωσε ο Λεωνίδας το Σάββατο το βράδυ στη Θεσσαλονίκη.
Ήταν περασμένες 22:00 όταν βρέθηκα και εγώ να καλωσορίζω το χειμώνα που έρχεται, στο γεμάτο Block33. Ο κόσμος περίμενε εναγωνίως να ακούσει το Λεωνίδα. Οι μισοί τον ήθελαν επί σκηνής. Οι άλλοι μισοί τον ήθελαν κάτω για να φωτογραφηθούν μαζί του. Μέσα στο groove τα συναισθήματα πήγαιναν και ερχόντουσαν συνοδευόμενα από ερωτήματα και δυνατές φωνές.
Η ώρα έχει πάει 22:45 όταν πια ο Λεωνίδας εμφανίζεται. Πετάγεται στη σκηνή μαζί με την υπόλοιπη παρέα. Αρχικά, ένα καινούριο κομμάτι, «Αδιαφορία», γιατί «αυτοί που βλέπουν έχουν μάτια τυφλά». Η επιλογή αυτή τον δικαίωσε, σπάζοντας τον πάγο και προετοιμάζοντας το έδαφος για όσα θα ακολουθούσαν. «Θα ’ρθω να σε κλέψω μια βραδιά», είπε ο Λεωνίδας και κάπως έτσι η ατμόσφαιρα άρχισε να ζεσταίνεται με τις επιτυχίες από το τελευταίο δίσκο του «Ανοιξιάτικη Μέρα». Ένας «Πυροσβεστήρας», όμως, ήταν αρκετός, αρχικά για να δροσίσει το κοινό και, έπειτα, για να το ανεβάσει ακόμα περισσότερο.
Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Το κατά τα άλλα ανομοιογενές κοινό, ολοένα και δενόταν περισσότερο και τραγουδούσε μαζί με ένα Λεωνίδα αεικίνητο, πότε με την κιθάρα του και πότε χωρίς. Η Lou Reed εισαγωγή στο «Happy End» εξέπληξε τον κόσμο με μια έκρηξη ψυχεδέλειας, η αναμενόμενη και δίκαιη αποθέωση του «Ταξίδι για να σε βρω», το «Κάποτε θα ‘ρθούν», έτσι, απλό, όπως πρωτοπαίχτηκε το 1979 στην ταινία «Ο Ασυμβίβαστος» ( ποιος μπορεί να σνομπάρει τον Παύλο;). Στη συνέχεια σηκώσαμε το κεφάλι «Ψηλά» με την jazz, όπως λίγοι θα περίμεναν να ακούσουν, διασκευή του.
Είχαν ήδη περάσει δύο ώρες όταν ο κόσμος περίμενε, λαχανιασμένος από το χορό που έριξε πριν από λίγο υπό τους ήχους του «Πλάτανου», να ακούσει τη συνέχεια. Γύρω στη 01:00 μετά τα μεσάνυχτα, ανακοινώνεται δια στόματος Λεωνίδα Μπαλάφα πως το πρόγραμμα έχει τελειώσει, αλλά το πάρτυ θα συνεχιζόταν παίζοντας οτιδήποτε θα μπορούσε να κατεβάσει η κούτρα του καθενός εκεί μέσα.
Αρχικά, πιάνει τις μπαγκέτες και κάθεται στα ντραμς, ταλαντούχος και εκεί, όπως πολλοί δεν περίμεναν. Μας θυμίζει τα παλιά τραγουδώντας «Μια συγνώμη» μετά από έντονη πίεση από το κοινό, συνεχίζει με Σιδηρόπουλο, ο οποίος είχε την τιμητική του εκείνο το βράδυ, όπως και κάθε βράδυ στο ΚΟΟ ΚΟΟ στην Αθήνα όπου συνεχίζει κάθε Παρασκευή τις χειμερινές του παραστάσεις, και τελειώνει, αναγκαστικά, εξαιτίας μιας χορδής που σπάει στην κιθάρα του, τραγουδώντας «Εδώ και πουθενά». Η βραδιά έκλεισε όταν τα φώτα άρχισαν να ανοίγουν με το Λεωνίδα Μπαλάφα να αποχαιρετά χαμογελαστός το κοινό του.
Παρακαλώ όπως επαναλάβετε λίαν συντόμως…
Photo by: Zoi Nikolakopoulou Photography
