Ευφυέστατος. Εξαιρετικός ηθοποιός με παλμό. Κοφτερή πένα που πάντα εξελίσσεται και τολμά. Αυτογνωσία που σε αφοπλίζει και μια ειλικρινή κουβέντα για το MySalonika, με αφορμή το γεγονός ότι βρίσκεται στη πόλη, γι αυτές τις γιορτές. «Τα παιδιά θα ΄ρθούνε στις οχτώ» και είναι στο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ Θεσσαλονίκης κι ο Αλέξανδρος Ρήγας καταθέτει το καλύτερο εαυτό του. Καιρός να τον ανακαλύψουμε…
συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου
Τί σε ώθησε να γράψεις “Τα παιδιά θα ΄ρθουνε στις οχτώ”; Τί αποτέλεσε την έμπνευση και προέκυψε αυτό το έργο;
Η Ελλάδα του σήμερα…Η κρίση, οι μετανάστες, οι πολιτικοί μας, οι ληστές…
Νιώσαμε με τον Δημήτρη (Αποστόλου) ότι είχαμε πράγματα να πούμε, να σχολιάσουμε και να καυτηριάσουμε…μέσα πάντα από το δυνατότερο μέσο που δεν είναι άλλο από το γέλιο…από όπου κι αν προκύπτει αυτό….Ακόμα κι αν είναι από τον αυτοσαρκασμό μας, ως συγγραφείς, ως άνθρωποι, ως χώρα, ως έθνος…
Η όλη κατάσταση που ζούμε…όχι σήμερα, αλλά εδώ και 20 χρόνια…μας έδωσε υλικό με τον Δημήτρη (Αποστόλου), όχι απλά να γράψουμε ¨τα παιδιά θα ΄ρθούνε στις οχτώ¨, αλλά να μην ξέρουμε τί θα αφήσουμε απέξω ή να το πω αλλιώς… πώς θα χωρέσουμε, όλα όσα έχουμε και θέλουμε να πούμε σε ένα και μόνο θεατρικό έργο!
´Τα παιδιά θα ΄ρθουνε στις οχτώ…¨ είναι η νέα μας κωμωδία που μιλά για όλα αυτά που συνέβαιναν και συμβαίνουν γύρω μας-μέσα μας-δίπλα μας… είναι ένα ανθρώπινο ψυχογράφημα, ιδωμένο μέσα από μία ιδιαίτερα κωμική ματιά. Ένα κωμικό θρίλερ, για τη ζωή μας, μια κωμωδία σχέσεων και καταστάσεων, με έντονα τα στοιχεία της σάτιρας και αρκετές δραματουργικές δόσεις από stand up comedi…
Ανήκεις στους ανθρώπους που δύσκολα εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους, σε αγαπημένα πρόσωπα; Οι δύο ήρωες του έργου, λένε αφοπλιστικές αλήθειες, όταν ζορίζουν άσχημα τα πράγματα….εσύ;
Σε αγαπημένα πρόσωπα όχι…ίσως το αποζητώ θα έλεγα κιόλας…
Είναι αλήθεια ότι στις ζωές μας, υπάρχουν πάντα κάποιες στιγμές που βλέπουμε τα πράγματα πιο καθαρά, που αποφασίζουμε να εξομολογηθούμε αλήθειες… Σ’ εμάς πρώτα, στον ίδιο μας τον εαυτό και έπειτα και στους άλλους…. Αυτές οι στιγμές, φυσικά, είναι κατά βάση οι άσχημες….
Έτσι κι εγώ…Δεν είναι ότι χρειάζεται να συμβεί το κακό για να εντοπίσω τα λάθη μου… Αλλά συνήθως αυτό, λειτουργεί σαν καταλύτης, στις χημικές διεργασίες των σκέψεων μου, των εκρήξεων μου, των σχέσεων μου, σε όλα τα επίπεδα.
Στην περίπτωση του θεατρικού μας έργου επίσης, είναι ακριβώς μια ληστεία που λαμβάνει χώρα στο σπίτι των πρωταγωνιστών μας και η απειλή της ίδιας της ζωής τους, που τους κάνει να αναλογιστούν, να πουν αλήθειες…γιατί μπορεί να ΄ναι τα τελευταία που θα πουν, να χαμογελάσουν, να αγαπήσουν…
Στα δικά μας θεατρικά έργα (με τον Δημήτρη Αποστόλου) πάντως, ακόμα κι όταν λέμε αυτές τις αλήθειες…τις πικρές….τις αληθινές… επιλέγουμε και πάλι την οδό του γέλιου…όσο κι αν φτάνει κάποιες φορές στα όρια του μαύρου, για να καταδείξουμε ότι θέλουμε να πούμε…
Πώς οδηγηθήκατε με το Δημήτρη Αποστόλου, στην επιλογή της Βασιλικής, για τον συγκεκριμένο ρόλο;
Ήρθαν όλα εύκολα, που λένε….χωρίς πολύ κουβέντα, χωρίς πολύ ανάλυση….Με τον Δημήτρη πρώτα αποφασίσαμε όλα αυτά που θέλαμε να πούμε, να καταγράψουμε, να υπογραμμίσουμε, να γελάσουμε…και μετά πολύ συνειδητά, αποφασίσαμε ότι τους ρόλους του έργου, θα θέλαμε να ενσαρκώσουμε η Βασιλική κι εγώ…
Η Βασιλική είναι αγαπημένη ηθοποιός, και δικιά μας και στο κοινό, έχει αυτή την αμιγώς κωμική στόφα που συνυπάρχει με μια ενεργητική ¨ζωντάνια¨…κάτι που ήταν ακριβώς αυτό που θέλαμε να έχει η ηρωίδα μας…
Κάτι που ήταν προαπαιτούμενο και ζητούμενο, για αυτή την διαπλεκόμενη Ελληνίδα του ρόλου, που εξελίσσεται ως χαρακτήρας κι ως άνθρωπος, μπροστά στα μάτια μας, επάνω στη σκηνή….που ναι μεν, ξεκινά από τη χαλαρότητα και την αφέλεια που μας χαρακτήριζε χρόνια τώρα, αλλά έχει τη δύναμη να συνειδητοποιήσει τα νέα δεδομένα και να διεκδικήσει να σταθεί ξανά όρθια, να φωνάξει, να μη φοβηθεί να αγαπήσει…πάλι…. Να συγχωρέσει…να χαμογελάσει…και να ξαναρχίσει…πάλι από την αρχή με περισσότερο κέφι και τον ίδιο τσαμπουκά…
Παιχνίδι για δύο, πριν δύο χρόνια με την Εβελύνα στο “Αυτός ο αλήτης ο Κοέλιο, έχει πάρει κόσμο στο λαιμό του”, παιχνίδι για δύο και φέτος στα “Παιδιά θα ΄ρθούνε στις οχτώ”. Δε σε δυσκολεύει αυτό, ως ηθοποιό, επί σκηνής;
Ο ηθοποιός είναι ένας άνθρωπος, που για όση ώρα διαρκεί μια παράσταση οφείλει να είναι σε απόλυτη εγρήγορση…ευχής έργον θα ήταν αν κατάφερνε να ξυπνήσει και την έκτη του αίσθηση….
Με τις πέντε που του απομένουν όμως, καλείται να υπηρετήσει έναν ρόλο….να μπει στο πετσί ενός κατά φαντασία ανθρώπου, που θα μπορούσε να είναι αληθινός ή που θα πρέπει να πείσει ότι είναι αληθινός… Ο ηθοποιός υπηρετεί ένα παραμύθι….ένα αληθινό ψέμα ή μια ψεύτικη αλήθεια….όπως θέλετε πείτε το….
Μπορεί αυτά να φαντάζουν υπερβολές ή μεγάλα λόγια, αυτή είναι όμως η αλήθεια του ηθοποιού (επαγγελματία και ερασιτέχνη) …και τα λέω όλα αυτά για να σας πω ότι ο τρόπος που βλέπω το επάγγελμα του ηθοποιού και που θέλω να το ακολουθώ, δεν μου αφήνει κανένα περιθώριο χαλάρωσης ή ξεκούρασης,όσο διαρκεί μια παράσταση.
Οπότε, είναι όντως απολύτως απαιτητικό, το να είσαι συνεχώς επί σκηνής για 2 ώρες….κάτι που δε θα συνέβαινε στον ίδιο βαθμό αν υπήρχαν περισσότεροι ρόλοι…. Είναι όμως παράλληλα και μεγαλύτερη η πρόκληση….
Είναι λοιπόν, πολύ μικρή η υποτιθέμενη ¨ευκολία¨ που θα μου προσέφερε μια μεγαλύτερη χρονική απουσία από σκηνής….(και αφορά καθαρά τη σωματική κόπωση), συγκριτικά με τη συγκέντρωση και την αφοσίωση, που αυτά είναι τα δύσκολα και τα μαγικά στο θέατρο και σε όλες τις θεατρικές παραστάσεις, όχι μόνο για τον ηθοποιό, αλλά και για το κοινό που, από πλατείας, γίνεται μέτοχος αυτής της ζωής που στήνουμε πάνω στο σανίδι και που προσπαθούμε να τον κάνουμε μέρος της…
Φέτος, άνοιξες τα φτερά σου, με επιτυχία, φεύγοντας από την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΕΑΜΑΤΩΝ, και περιοδεύεις ανά την Ελλάδα. Καταρχάς, τί σε ώθησε να αλλάξεις παραγωγό και γιατί όχι Αθήνα πρώτα, αλλά περιφέρεια και Θεσσαλονίκη;
Από την αρχή της καριέρας μου στο θέατρο, έχω συνεργαστεί με πάρα πολλούς παραγωγούς….είναι κάτι που είθισται στο θέατρο και για ηθοποιούς και για σκηνοθέτες και για συγγραφείς, δεν υπάρχουν αποκλειστικά συμβόλαια δέσμευσης, άλλα πολλές φορές μπορεί να υπάρχουν εκάστοτε συνεργάτες σε διάφορα πόστα που προτιμούμε να συνεργαζόμαστε.
Έτσι και με την Ελληνική Θεαμάτων, είχα συνεργαστεί ξανά και στο παρελθόν και συνεχίσαμε και τα τελευταία δυο χρόνια μαζί με δυο θεατρικά μας έργα (με τον Δημήτρη Αποστόλου) ¨Τα κορίτσια με τα μαύρα¨ και το ¨Ζείτε παίδες Ελλήνων…;¨, ενώ, όμως, εκ παραλλήλου, ήμουν σε περιοδεία και μετέπειτα και στο θέατρο Αθηνά, με παραγωγό τον κύριο Δημήτρη Μαροσούλη (που είναι και ο παραγωγός της συγκεκριμένης θεατρικής παράστασης) με το ¨Αυτός ο αλήτης ο Κοέλιο, έχει πάρει πολύ κόσμο στον λαιμό του¨. (το «Αταίριαστο ζευγάρι», «Το Δώρο», «Σουίτα στο Πλάζα»). Όπως και στο μεσοδιάστημα απουσίας από την ΕΛ.ΘΕΑ., είχα συνεργαστεί με μεγάλη επιτυχία με την κυρία Κάτια Δανδουλάκη (Παρακαλώ…ας μείνει μεταξύ μας…) και το Γιώργο και τη Νινέττα Λεμπέση…(Νυφικό Κρεβάτι, Μπαμπά ..μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή…).
Οπότε και στο μέλλον, παραμένουν ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα για οποιαδήποτε συνεργασία με όλους τους ανθρώπους του χώρου, από τη στιγμή που θα υπάρχει αμοιβαίο ενδιαφέρον και θέληση.
Γιατί όχι Αθήνα….
Δεν είναι έτσι ακριβώς…είναι θέμα σειράς και προτεραιοτήτων…χρονικών και όχι τίποτα άλλο…
Θέλω να πω ότι με ¨τα παιδιά θα ‘ρθουνε στις οχτώ¨ ξεκινήσαμε από την περιφέρεια, κάνουμε τώρα κατά τη διάρκεια των εορτών μια μεγάλη στάση στη Θεσσαλονίκη στο Αριστοτέλειο θέατρο και στη συνέχεια θα δώσουμε κάποιες παραστάσεις και σε αθηναϊκή θεατρική σκηνή. (Όπως μέσα στη τελευταία τριετία, έχει επαναληφθεί με άλλες δυο θεατρικές παραστάσεις μας (με τον Δημήτρη): «Σουίτα στο Πλάζα» και το «Αυτός ο αλήτης ο Κοέλιο…έχει πάρει πολύ κόσμο στον λαιμό του»).
Το γιατί από την περιφέρεια πρώτα λοιπόν, ίσως έχει να κάνει με μια ασυνείδητη ανάγκη φυγής, από ένα κέντρο,που μας σφίγγει όλο και περισσότερο….και μια ταυτόχρονη συνάμα ανάγκη παρουσίας στις ρίζες μας… Και η Βασιλική κι ο Δημήτρης (Αποστόλου) και εγώ, είμαστε παιδιά της επαρχίας, που μας αρέσει και να το λέμε και να το ξαναζούμε σε κάθε ευκαιρία….
Η φετινή μας περιοδεία της παράστασης αυτής, είναι η καλύτερη τέτοια ευκαιρία, για να έρθουμε σε επαφή με ένα μεγάλο κοινό το οποίο είναι πολύ πιο εξωστρεφές από το αθηναϊκό και η αγάπη που εισπράττουμε είναι σαφώς σε μεγαλύτερες και πιο ουσιαστικές δόσεις (ίσως, γιατί ότι μας λείπει, το τιμάμε πιο πολύ…)
Πόσο καιρό σου πήρε να ολοκληρώσεις τη συγγραφή του θεατρικού έργου και τί σε δυσκόλεψε πιο πολύ, κατά τη διάρκεια γραφής του;
Ένα θεατρικό έργο συγγράφεται κι ολοκληρώνεται σε αρκετά διαφορετικά επίπεδα…. Από το να κατασταλάξουμε (με τον Δημήτρη) στην ιδέα και στη βασική μας ιστορία, μέχρι να φτιάξουμε τον αναλυτικό σκελετό εξέλιξης της ιστορίας αυτής και να καταλήξουμε σε χαρακτήρες και σε διαλόγους των ηρώων…αυτό όπως καταλαβαίνεται, δεν μπορεί ακριβώς να μετρηθεί χρονικά, καθώς συμβαίνει και εξελίσσεται, σε μια περίοδο, που ενδεχομένως μπορεί να μην απορροφά το σύνολο της μέρας μας… Μέχρι φυσικά τη στιγμή που αποφασίζουμε ότι είναι το τελικό χέρι που λέμε….κάτι που σημαίνει ότι αφοσιωνόμαστε απόλυτα και μοναδικά σε αυτό… (μια ιδέα λοιπόν, μπορεί να επωάζεται για μήνες …).
Τώρα σε ότι αφορά το τι μας δυσκόλεψε, είναι όπως προείπα ο όγκος πραγμάτων που προέκυψε κι αρχικά καταγράψαμε και μας ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να επιλέξουμε τελικά, τι θα αφήσουμε απέξω, αφού όλα τα ¨παιδιά…¨ τα αγαπήσαμε κι όλα θέλαμε να τα πούμε….κι αυτά που τελικά ήρθαν στις οχτώ…κι αυτά που έμειναν να μας περιμένουν…ίσως κάποια άλλη στιγμή…
Αναγκαστήκαμε λοιπόν , λόγω διάρκειας της θεατρικής παράστασης να καταλήξουμε και να αφήσουμε αυτά που τελικά θεωρούμε ότι είναι τα περισσότερο αντιπροσωπευτικά ή ενδιαφέροντα…
Ποιός ήταν ο πρώτος άνθρωπος που διάβασες '' τα παιδιά'' και σέβεσαι, εκτιμάς τη γνώμη του, πάντα;
Έχουμε την τύχη με τον Δημήτρη να έχουμε ο ένας τον άλλον…είμαστε δύο, οπότε όσο κι αν εμπλεκόμαστε μέσα στο έργο μας και δεν μπορούμε να έχουμε ίσως μια καθαρή κρίση…είναι αλήθεια ότι είναι πολύ βοηθητικό το ότι δυο άνθρωποι ψάχνουμε να βρίσκουμε ψεγάδια, να βελτιώνουμε και να εξελίσσουμε το έργο μας, όχι μόνο μέχρι τη στιγμή που θα τελειώσει η συγγραφή αυτού, αλλά και κατά τη διάρκεια των παραστάσεων…
Οπότε η απάντηση είναι εξ ορισμού δεδομένη….σέβομαι κι εκτιμώ τη γνώμη του Δημήτρη (Αποστόλου), αλλιώς δε θα ήμασταν τόσα χρόνια συνεργάτες….
Φέτος, συνεχίζεις το ΄΄Αμάρτημα της μητρός μου΄΄, στη τηλεόραση. Η μοναδική παραγωγή του Αντέννα, για φέτος. Ποιές δυσκολίες έχει η δεύτερη χρονιά γραφής μυθοπλασίας, εν καιρώ κρίσης στη μικρή οθόνη;
Η κρίση όσο κι αν θέλει να μπει και στην μυθοπλασία,δε θα της κάνουμε τη χάρη…. Την αφήνουμε έξω από το κέφι μας….έξω από τα σπίτια των τηλεθεατών που θέλουν κι επιλέγουν να παρακολουθήσουν την ιστορία μας…
Η δεύτερη χρονιά, επίσης δε θέτει ιδιαίτερα προβλήματα , παρά μόνο τον πήχη ψηλότερα…. Ως προς τις απαιτήσεις, κυρίως, του κοινού από εμάς,
η ιστορία μας στο “Αμάρτημα της μητρός μου” έχει από μόνη της βρει τον δρόμο της κ εμείς απλά, την ακολουθούμε….με πολύ κέφι και αισιοδοξία…
Το ''Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή'' έμεινε ανολοκλήρωτο στις καρδιές μας, θαρρώ και στη δική σου. Τώρα που πέρασαν τα χρόνια, τί πιστεύεις ότι έφταιξε τότε για τη διακοπή και πόσο θεωρείς εφικτή τη συνέχεια αυτού του σήριαλ, κάποια στιγμή;
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια…. κι ίσως πάλι, τα φεγγάρια κάποια στιγμή οδηγήσουν στην ολοκλήρωση του…με όποιο τρόπο…όχι απαραίτητα τηλεοπτικό….
Κάθε μέρα κι άλλη πόλη, γυρίσματα για τηλεόραση…χρόνος για τον Αλέξανδρο υπάρχει. Η συντροφικότητα πόσο εύκολα μπορεί να μπει στη πολυάσχολη ζωή σου;
Χρονικά, δύσκολα μάλλον….καθώς από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου σε αυτή τη δουλειά υπήρξα πάντοτε αυτό που λένε ¨πολυπράγμων¨….
Αλλά πάντοτε, επίσης, μέσα σε οποιοδήποτε δύσκολο πρόγραμμα επαγγελματικής ζωής κι αν ήμουν δέσμιος,θυμάμαι να έβρισκα χρόνο για την προσωπική μου ζωή…. Γιατί σίγουρα αυτός που θέλει μπορεί…
Πώς βλέπεις τα πράγματα, με την μικρή Ελλαδίτσα μας;….Θα τη σκαπουλάρουμε; Είσαι αισιόδοξος ή όχι;
Θέλω να είμαι αισιόδοξος, αλλά πώς…;; Πλάκα κάνω….όσο απαισιόδοξος να είμαι, είμαι μεγάλος θιασώτης της ελληνικής ψυχής, αλλά και εν γένει της ανθρώπινης δύναμης… στις δύσκολες ώρες, όπως είπαμε, επιστρέφουμε στις ρίζες μας…. Έτσι, θα ‘θελα να πιστέψω στο παραμύθι κι όχι απλά, στο να τη σκαπουλάρουμε… αλλά και στο ¨ξανά προς τη δόξα τραβά…¨
Ποια θεατρική σου παράσταση αγαπάς, λίγο, ελάχιστα… παραπάνω, για δικούς σου προσωπικούς λόγους;
Επειδή ίσως να ισχύει κάτι τέτοιο…για δικούς μου προσωπικούς λόγους….θα ήθελα να σχολιάσω μόνο ότι εκτός από «τα παιδιά που θα ΄ρθουνε στις οχτώ»..κι όλα τα άλλα έργα μας (με τον Δημήτρη) ήταν όλα τους παιδιά μας….
Ποιό άτομο, στη πλατεία που παρακολουθεί το έργο, μπορεί να σε στρεσάρει και να σε μπλοκάρει;
Ο κακοπροαίρετος θεατής …. (που δεν κάνει και καμία προσπάθεια να κρύψει την αρνητική του προδιάθεση).
Για τη νέα χρονιά που έρχεται τι εύχεσαι στον εαυτό σου; Εμού του ιδίου;
Να υπάρχουν πάντα άνθρωποι δίπλα μου να μου εύχονται αυτοί κι εγώ σε αυτούς….και να μη χρειάζεται να το κάνω μόνος μου για τον εαυτό μου….
Ο Αλέξανδρος Ρήγας, κάθε βράδυ, απέναντι από το Λευκό Πύργο, κερδίζει το στοίχημα και το χειροκρότημα. «Τα παιδιά θα ΄ρθούνε στις οχτώ» σε αυτό το σημείο, στο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ. Για μια υπέροχη θεατρική βραδιά. Εσείς;!….
