Από τους καλύτερους κωμικούς της γενιάς του. Μας “έχει πάρει να φύγουμε” με κέφι, μπρίο, πρόζα, τραγούδι, χορό ως “Κυρία Επιθεώρηση”. Και συνεχίζει στο θέατρο Badminton μέχρι αυτή τη Κυριακή. Γι αυτό και άλλα πολλά, μιλήσαμε στο MySalonika, με έναν από τους πιο λαμπερούς πρεσβευτές του ελληνικού θεάτρου….
συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου
Τελευταίες παραστάσεις στην Αθήνα, για το “Θα σε πάρω να φύγουμε”. Πώς έγινε αυτή η συνεργασία;
Με κάλεσε ο Φωκάς Ευαγγελινός και μου το πρότεινε. Συνεργαστήκαμε στο “Chicago” και κάποια στιγμή μου είπε ότι φτιάχνει κάτι και θέλει να συνεργαστούμε. Στην αρχή είχα κάποιους ενδοιασμούς…
Όταν σου είπε προφανώς, ότι θα κάνεις τη κυρία Επιθεώρηση…πώς σου φάνηκε;
Και ο Φωκάς και ο Άγγελος Πυριόχος, μου είπανε ότι “το έχουμε αποφασίσει και θέλουμε να είσαι εσύ”. Το σκέφτηκα και απάντησα θετικά.
Τί σε δυσκόλεψε πιο πολύ, στη διάρκεια των προβών;
Τεχνικές δυσκολίες, δεν είχα. Είναι ένα πολυσύνθετο θέαμα και έπρεπε να συνδυάσουμε διάφορα πράγματα μαζί. Υποκριτική, τραγούδι και χορός. Όλα αυτά σε ένα θίασο 35 ατόμων. Να συντονιστούμε όλοι μαζί, με την ορχήστρα κ.λ.π….ήταν ένα παζλ που έπρεπε να φτιάξουμε. Ήταν λίγο δύσκολες οι πρόβες, να συνδυαστούμε.
Φέτος ήσουν και στο “Chicago”. Ένα μιούζικαλ με μέτρο σαν θέαμα και παραγωγή. Πήγε εξαιρετικά. Σπουδαία πηγαίνει και τώρα, το “Θα σε πάρω να φύγουμε”. Τελικά, στα δύσκολα, ο κόσμος αν αντιληφθεί ότι κάτι είναι καλό, πηγαίνει;
Νομίζω, ναι. Ειδικά, αυτή τη περίοδο που ο κόσμος έχει ανάγκη να δει κάτι καλό, αν αντιληφθεί ότι τον φροντίζουνε, ο κόσμος πηγαίνει.
Συμμετείχες στην ταινία “Ο Ακάλυπτος” του Λευτέρη Καπώνη και του Χρήστου Δήμα. Ο κινηματογράφος είναι ένα είδος που αγαπάς εξίσου με το θέατρο;
Ο κινηματογράφος είναι ένα μέσο που μου αρέσει πάρα πολύ. Δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν έχουμε την ευκαιρία να το εξασκήσουμε τόσο πολύ, όσο μπορεί κάποιος να εξασκήσει το θέατρο. Δεν είναι εύκολο να γίνουν ταινίες στην Ελλάδα. Γίνονται λίγες. Οπότε, σε ποσοστό είναι λιγότερες οι ευκαιρίες, το να παίξεις στο κινηματογράφο. Το αγαπώ, όμως, πολύ το σινεμά.
Αντίστοιχα και το τραγούδι μέσα στο θέατρο; Αν σου έλεγα να διαλέξεις ανάμεσα σε μια πρόζα και μια παράσταση με τραγούδι, όπως τώρα, μέσα σου, που σκιρτάς περισσότερο;
Εγώ, Γιώργο, αγαπώ πολύ το θέατρο. Δεν με ενδιαφέρει αν θα είναι μιούζικαλ, θέαμα με τραγούδι ή καθαρόαιμη πρόζα. Θέλω να μου εξασφαλίζει ότι θα είναι καλή δουλειά. Διαλέγω περισσότερο συνεργάτες, παρά το είδος. Προτιμώ να κάνω μουσικό θέατρο με ανθρώπους που εμπιστεύομαι, παρά μια πρόζα που θα ήθελα πολύ, όχι όμως με ανθρώπους που δεν πιστεύω. Το θέμα μου είναι μόνο οι συνεργάτες. Τίποτα άλλο.
Στη κακή συνεργασία, που- μια στα τόσα-θα έτυχε, πώς λειτουργείς; Αυτοματοποιημένα; Προσπαθείς να γεφυρώσεις το χάσμα; Υποφέρεις;
Υποφέρω κρυφά. Και λέω, πρόβες είναι θα περάσουν…Μου έχει τύχει 2-3 φορές να δουλέψω και να μη περάσω καλά. Ή να μη πιστεύω πολύ, σε αυτό που μου ζητείται να κάνω. Αλλά, κάπως όλο αυτό πρέπει να το μεταμορφώσω και να το φέρω, στο να υπηρετήσω αυτό που θέλει ο άλλος. Αυτή είναι η δουλειά μου. Όχι να έχω κόντρες. Άσχετα, αν στο σπίτι μου, εγώ αυτό δεν το πιστεύω. Πάντα, στο θέατρο δεν κάνουμε τη προσωπική μας άποψη. Κάνουμε την άποψη του σκηνοθέτη. Αν πιστεύεις στους δημιουργούς του όλου πράγματος, είναι μεγάλη ευτυχία.
Το στραβό κλίμα, σε μια κακή συνεργασία, το καταλαβαίνεις από την αρχή; Λειτουργεί σαν ένστικτο;
Μου έχει συμβεί να το καταλάβω και από την αρχή, αλλά μου έχει τύχει από ανθρώπους που πίστευα, να με απογοητεύσουν και στη διάρκεια. Ότι τελικά, δεν είχαν να μου πούνε κάτι.
Αγαπημένη σου παράσταση; Λίγο παραπάνω;
Θα ξεχώριζα το ξεκίνημα. Τους “Φοιτητές” που κάναμε με το Θεσσαλικό Θέατρο. Γιατί ήταν η αρχή, ήταν όλα πρωτόγνωρα, κι ήταν σαν να ανακαλύπταμε το κόσμο. Σα το πρώτο ταξίδι που κάνει κάποιος στη ζωή του…Εγώ έφυγα από το σπίτι μου, πήγα σε μια άλλη πόλη, να γνωρίσω νέους ανθρώπους και συνθήκες, να παίξω κάτι που πίστευα και είχε τεράστια επιτυχία τότε. Ήταν πρωτόγνωρο για μένα και για όλα τα παιδιά. Είμασταν νέοι ηθοποιοί και το βιώναμε σταγόνα-σταγόνα. Ήταν όλο, σαν ένας μεγάλος, καινούργιος έρωτας.
Έχεις μιλήσει για τις προσπάθειες να χάσεις κιλά, κατα διαστήματα, με διάφορους τρόπους. Όλοι αυτοί που μας διαβάζουν, ήθελα να τους πεις, για την αίσθηση που πρέπει να έχουμε…να είμαστε καλά μέσα μας, να έχουμε εξοικείωση με το σώμα μας, να το αποδεχτούμε και να προχωρήσουμε….κάνω λάθος;
Όχι σωστά τα λες. Να έχουμε εξοικείωση με τις αδυναμίες μας. Να παλεύουμε με αυτές. Και ότι μας ενοχλεί, καλό είναι να το καλυτερεύσουμε. Αν δεν μας ενοχλεί, είναι ο.κ.! Αλλά αν κάτι δεν μας αρέσει στο χαρακτήρα μας, στον εαυτό μας, στην εξωτερική μας εμφάνιση, καλό είναι να το παλεύουμε. Γενικά είναι ωραίο να παλεύουμε για το καλύτερο.
Το θέατρο παλεύει για το καλύτερο; Γίνονται καλές προσπάθειες;
Νομίζω ότι, ειδικά τώρα, οι περισσότεροι είναι σε κατάσταση σα να έχει χτυπήσει συναγερμός. Δηλαδή, όλοι προσπαθούμε διπλά και τριπλά, για ωραίες παραστάσεις, για κάτι ουσιαστικό να δοθεί στο κόσμο. Η προσπάθεια γίνεται και από το ρεπερτόριο και από τους ίδιους τους ηθοποιούς. Τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Παίρνουμε πολύ λιγότερα χρήματα, μα ο αγώνας τώρα έχει μια άλλη ουσία. Ξεφεύγει από το προσωπικό και γίνεται πιο συλλογικό. Το τί έχουμε να πούμε και το πώς θα το πούμε, είναι το πιο σημαντικό στο θέατρο. Το “κουκούτσι” των πραγμάτων.
Εσύ πάντως, φέτος συμμετείχες στο “Chicago” και τώρα στο “Θα σε πάρω να φύγουμε”, όπου υπάρχει συνένωση δυνάμεων πάνω στο σανίδι.
Συναντιέμαι με ανθρώπους που έχουμε ξαναδουλέψει, που γνωριζόμαστε, μπορούμε να συνεννοηθούμε, μπορούμε πάνω στη σκηνή και με ένα βλέμμα να “μιλάμε” δίχως λόγια. Με το Φωκά Ευαγγελινό, τη Τάνια Τρύπη, το Μέμο Μπεγνή, την Ελισσάβετ Μουτάφη, το Μιχάλη Μαρίνο και βεβαίως με το Γιώργο Καπουτζίδη έχουμε εξαιρετική συνεννόηση.
Θυμάμαι που έλεγες παλιά πως “όταν βγαίνω πάνω στη σκηνή, το αντιμετωπίζω σα παιχνίδι..σαν να μην είμαι εγώ σε όλο αυτό, τόσο μέσα, τόσο εγώ”….Ισχύει ακόμα;
Προσπαθώ να μη χάσω καθόλου, τη χαρά του πρωτόβγαλτου. Θέλω να το αντιμετωπίζω με την αγνότητα που θα πάρει ένα παιδί τα παιχνίδια του και μόνο του, μπορεί να κάτσει με τους φίλους του. Και να παίξει με διάφορα παιχνίδια…να έχει ένα δικό του μαγικό κόσμο. Με τέτοιο κέφι θέλω να κάνω τη δουλειά μου. Σα να είμαι με τους φίλους μου και παίζουμε ένα ωραίο παιχνίδι. Δε θέλω να το κάνω κάτι πάρα πολύ σοβαρό ή βαρύγδουπο. Θέλω να το κάνω, με αυτή τη παιδικότητα και τη χαρά.
Ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, αν όχι ο πρώτος. Δεν έχει υπάρξει παράσταση, που να ήταν κάτι λιγότερο, από άρτιος. Όλο το καλλιτεχνικό στερέωμα, έχει μοναχά να λέει καλά λόγια για τον Αντώνη. Και είναι εκείνο το χαμόγελο, η ζεστασιά του, η ανεπιτήδευτη καλοσύνη του, που σε σκλαβώνει. Γι αυτό και ανήκει στα πιο λαμπερά πλάσματα του καλλιτεχνικού χώρου. Όλο το χειροκρότημα, στον Αντώνη Λουδάρο….
