Ο βασιλιάς είναι γυμνός

«Ένα καθεστώς είναι ένα «σύστημα εξουσίας» που διαρκεί παρ’ολες τις αλλαγές κυβερνήσεων. Ενώ οι κυβερνήσεις μπορούν να αλλάξουν μέσω εκλογών, διαδοχής στο θρόνο, πραξικοπημάτων κλπ, τα καθεστώτα μπορούν να αλλάξουν μόνο με εξωτερική στρατιωτική επέμβαση ή με κάποιες εσωτερικές επαναστατικές κινητοποιήσεις». 

 

Αυτό ίσως να βάλει κάποια πράγματα στη θέση τους μέσα σε μερικά κεφάλια. Ίσως και όχι. Γεγονός είναι πάντως ότι η διαδοχή από Παπανδρέου σε Παπαδήμο είναι σαν την παροιμία «Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα αλλιώς».

 

Το πρόβλημα εδώ  είναι ο βαθμός νομιμοποίησης αυτής της διαδοχής, καθώς και της νομιμοποίησης της κυβέρνησης Παπαδήμου να λαμβάνει αποφάσεις. Ο κύριος Παπαδήμος ήταν άγνωστο στο ευρύ κοινό, μέχρι που προτάθηκε για πρωθυπουργός. Προφανώς δρούσε στο πολιτικό παρασκήνιο, μια πρακτική που συνηθίζεται από τους μεγαλοπαράγοντες του οικονομικού κόσμου. Την εμφάνισή του φρόντισαν περίτεχνα οι κύριοι της προηγούμενης κυβέρνησης. 

 

Έτσι λοιπόν, μέσα από μια δίνη διαδοχολογίας που θόλωσε τα νερά της κοινής γνώμης, αναδύθηκε για λίγο το κεφαλάκι του κ. Παπαδήμου, να ανασάνει μια στάλα. Ύστερα βυθίστηκε και πάλι, «απογοητευμένο» από τον ανταγωνισμό, μα όταν είδε ότι οι πολιτικοί αρχηγοί πέταγαν ο ένας στον άλλον την εξουσία σαν καυτή πατάτα, αποφάσισε την πάρει ο ίδιος και να φτιάξει μόνος του τον πουρέ.  Μπήκε μπροστά με τσαμπουκά , θέτοντας προσωπικούς όρους (ως ανώτερος) και χτές «ορκίστηκε» κυβερνήτης της χώρας έτσι, χωρίς εκλογές, χωρίς τίποτα. Ένα πρόσωπο που εμφανίστηκε από το «πουθενά», χωρίς καμία επαφή με τα κατώτερα λαϊκά στρώματα, χωρίς καμία προηγούμενη κοινοβουλευτική εμπειρία, χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση, χωρίς λαϊκή εντολή, έχει πλέον τα καθήκοντα πρωθυπουργού. Έτσι, συστημένος. Από ποιόν άραγε; Να με συγχωρείτε, αλλά κάτι βρωμάει.

 

 Όμως τι είναι ο πρωθυπουργός σε μια δημοκρατία; Ένας σύντομος ορισμός είναι «Επικεφαλής κυβέρνησης του οποίου η εξουσία απορρέει από την ηγεσία του μεγαλύτερου κόμματος (η συνασπισμού κομμάτων) στο κοινοβούλιο». Θέλουν να πιστέψουμε λοιπόν ότι ο κ. Παπαδήμος είναι το αποτέλεσμα ενός τέτοιου συνασπισμού; Κάποιοι το πιστεύουν ήδη. Αλίμονο, κάποιοι πιστεύουν μέχρι και ότι ο Παπανδρέου έκανε καλά τη δουλειά του, αν κρίνω από την υποδοχή που του έκαναν στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ προχθές, μετά την παραίτησή του, όπου έφτασε καταχειροκροτούμενος. Η χαλαρότητα του Γιωργάκη αυτές τις μέρες ήταν μάλιστα παραπάνω από εμφανής, καθώς εθεάθη πάμπολλες φορές να χαμογελάει αμέριμνα όπως έκανε και πριν τις εκλογές. Ο άνθρωπος που απαλλάσσεται από ένα βάρος φαίνεται. Το να είσαι ο πιο αντιπαθής άνθρωπος στην πολιτική σφαίρα μιας χώρας είναι προφανώς αβάσταχτο. Ο κύριος Παπαδήμος θα πρέπει να επωμιστεί αυτό το φορτίο, σαν αντάλλαγμα για τα εκατομμύρια που θα βάλει στην τσέπη του, αυτός και οι συνεργάτες του. Αυτό σημαίνει ότι όταν από δω και πέρα ο κόσμος θα κατεβαίνει στους δρόμους, το αν θα διαλυθεί το πλήθος με χημικά ή όχι θα φέρει πλέον την υπογραφή ενός τραπεζικού διευθυντή. Το ίδιο και οι περικοπές, οι μειώσεις, οι προσλήψεις, οι απολύσεις και τα πάντα, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι ο κ. Παπαδήμος είναι στην κορυφή της πυραμίδας. Δυστυχώς είναι και αυτός φορέας εντολών εξ άνωθεν όπως και όλοι οι προηγούμενοι. Και το χειρότερο, είναι γυμνός, χωρίς τον μανδύα της κοινωνικής αποδοχής.