Πρόκειται για παράσταση-σταθμό στη καριέρα του Βλαδίμηρου Κυριακίδη. Ο “Caveman”, ένας σπουδαίος κωμικός μονόλογος, έχει κλέψει καρδιές και δυνατό χειροκρότημα κι εκείνος με το έργο-φαινόμενο, αυτή την εβδομάδα βρίσκεται στο “Ράδιο Σίτυ” της Θεσσαλονίκης. Γι αυτό και όχι μόνο, συνομιλήσαμε για το MySalonika…
συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου
Ο “Caveman” στην Θεσσαλονίκη, θεωρώ ότι πλέον απευθύνεται σε δύο κατηγορίες θεατών. Η πρώτη, είναι πλέον η μικρότερη σε πληθυσμό, και είναι όσοι θα πρωτοδούνε τη παράσταση ενώ η δεύτερη, είναι η πολύ μεγαλύτερη και είναι η κατηγορία των “ξανά και ξανά” θεατών, που αγαπάνε να βλέπουν αυτό το κωμικό μονόλογο. Γιατί αυτή η παράσταση έχει τόσο μεγάλη επιτυχία; Ένα έξυπνο κείμενο και μια σπουδαία ερμηνεία αρκούν;
Είναι η αρχή. Αλλά σίγουρα δεν είναι μόνο αυτά τα δύο που είπατε. Κάτι θέλει να πει και το ίδιο το έργο. Υπάρχει ένας προβληματισμός, που μέσα από το γέλιο, τον σαρκασμό και τον αυτοσχεδιασμό, λέγεται. Όλοι μαθαίνουν από κάτι. Γι αυτό και κάποιοι που έχουν εντοπίσει ένα θέμα της παράστασης, ανακαλύπτουν και ένα δεύτερο, κι ένα τρίτο κι ένα τέταρτο. Αυτό κάνει τόσο πετυχημένο, το συγκεκριμένο θεατρικό έργο.
Φέτος, ήταν εξαιρετικά απαιτητική συνθήκη όλο το χειμώνα, δύο κωμικών μονολόγων που παίζατε παράλληλα, και απαιτούσαν μεγάλη ενέργεια. Ο Αριστοτέλης στο “Mnimonimous” που παιζόταν στο θέατρο ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ της Αθήνας και πρωτοξεκίνησε από Θεσσαλονίκη, αλλά και ο “Caveman”, τις καθημερινές ημέρες σε όλη την Ελλάδα, σε περιοδεία. Από πού αντλείται τόση ενέργεια;
Από το ίδιο το κοινό αντλώ αυτή την ενέργεια. Αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να ρίξω τον “τέταρτο τοίχο” της παράστασης. Να την “κατεβάσω” κάτω, στην πλατεία του θεάτρου, στους θεατές, κι αυτομάτως περιμένω να υπάρχει αυτή η ενέργεια. Όταν υπάρχει, γίνομαι άλλος άνθρωπος. Δίνει φτερά στα χέρια μου και ξεχνάω τα πάντα! Άλλος άνθρωπος!
Από όλες τις παραστάσεις του “Caveman”, υπάρχει κάποια που δεν ξεχνάτε; Σε μένα, για παράδειγμα, έχει χαραχθεί στο νου, η παράσταση στο ανοιχτό θέατρο Δάσους, πριν χρόνια, όπου υπήρξε διακοπή ρεύματος και συνεχίσατε να παίζετε…
Αυτή ήταν και η πιο εντυπωσιακή παράσταση που έχω ζήσει, όταν μέσα στο σκοτάδι ρώτησα το κοινό αν θέλει να συνεχίσω, και μου απάντησαν όλοι μαζί “ναι” και άρχισα να βλέπω το “πέταλο” του ανοιχτού θεάτρου να συμπυκνώνεται και να μαζεύεται προς τα κάτω, σιγά-σιγά. Ήταν εντυπωσιακό και συγκινητικό. Και μένα, αυτό μου έχει μείνει αξέχαστο.
Φέτος, στην Αθήνα υπήρξατε πολύ παραγωγικός. Σκηνοθετήσατε τη “Τρελή Σαραντάρα” με τη Βίκυ Σταυροπούλου, κάνατε τη ” Γκόλφω for ever” στο θέατρο ΒΕΑΚΗ, καθοδηγήσατε τον Ζήση Ρούμπο στον αθηναϊκό φετινό “Caveman”. Τί αίσθηση σας άφησε η φετινή χρονιά στο ελληνικό θέατρο; Ο κόσμος μπήκε στις αίθουσες; Γίνανε καλά πράγματα;
Καλά πράγματα γίνονται κάθε χρονιά. Φέτος, δυστυχώς, δεν βγήκε πολύ ο κόσμος. Παλαιότερα, ο θεατής έβλεπε δέκα παραστάσεις τη σεζόν, τώρα πήγε σε δύο. Και αυτό σημαίνει αυτομάτως, ότι κάποιες παραστάσεις “δεν περπατήσανε”, κάποιες πήγανε μέτρια και κάποιες καλά. Αλλά σίγουρα, αυτές που πήγανε καλά, είχαν μειωμένους θεατές. Φταίει αυτή η κρίση που περνάμε, ο καταστροφολογικός καταιγισμός από τα δελτία ειδήσεων, ότι χανόμαστε, δεν υπάρχει σωτηρία-εντέχνως, βέβαια γίνεται όλο αυτό. Με συνέπεια, να πανικοβάλλουν και να προβληματίζουν αρνητικά το θεατή κι έτσι δεν κουνιέται καθόλου από το σπίτι του. Εδώ, προσπαθεί να τα βγάλει πέρα, με το ίδιο του το σπίτι! Να ταΐσει τα παιδιά του-αλίμονο να είχε στο νου να πάει και στο θέατρο. Από την άλλη, με μερικές -αν όχι όλες-τις παραστάσεις έρχεται η “αντιβίωση” σε αυτή τη κρίση. Ναι! Γίνεται ανάταση ψυχής! Προτείνουμε κάτι άλλο. Είμαστε ψυχαγωγοί. Δεν μπορούμε να το κρύψουμε-τί να κάνουμε!
Στο ελληνικό θέατρο, δεν θα έπρεπε στους θιάσους να υπάρξει μια μεγαλύτερη συνένωση δυνάμεων, με συναδέλφους σας ηθοποιούς; Να γίνει πιο “δυνατή” μια θεατρική παραγωγή;
Δεν είναι απαραίτητο, αυτό που λέτε. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράσει ττο δικό του όραμα και με τις δικές του δυνάμεις προχωράει. Κάποιες φορές μαζευόμαστε σε θιάσους. Δεν είναι ότι αυτό θα δώσει μεγαλύτερη δυναμική σε μια παράσταση. Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο στο οποίο να “περπατάει” μια παράσταση. Για παράδειγμα, όταν ξεκίνησε ο “Caveman” δεν περίμενε κανείς να γίνει αυτή η επιτυχία. Το ζητούμενο δεν είναι να μαζευτούμε μαζί, πέντε-δέκα επώνυμοι. Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ αυτή η “πολυφωνία” μέσα στο θέατρο. Ο καθένας πορεύεται με τις δυνάμεις του και τις δυνατότητές του.
Μετά τη παράσταση, πώς ηρεμείτε; Η υπερένταση δεν είναι περισσότερη στο “Caveman”, από το να παίζατε ένα άλλο έργο;
Είναι λίγη παραπάνω. Πρόκειται για “πρωταθλητισμό” και χρειάζομαι κάνα δίωρο για να φύγει η αδρεναλίνη και να μπορέσω να χαλαρώσω. Αυτό το έργο, δεν είναι από τα πιο εύκολα πράγματα που έχω κάνει.
Το πρώτο βράδυ για εσάς ως “Caveman” πριν πολλά χρόνια ήταν και πάλι στο “Ράδιο Σίτυ”.
Ναι, ακριβώς!
Και δεν φανταζόσασταν την επιτυχημένη πορεία που θα είχε η παράσταση…
Όχι, καθόλου! Γιατί ποτέ δεν ξέρεις στο θέατρο. Και κάθε χρονιά, ρισκάροντας πηγαίνουμε, πάλι. Λέμε κρίση ήρθε, να όμως που ο κόσμος έρχεται ξανά!
Σχέδια για το καλοκαίρι υπάρχουν;
Ναι, το καλοκαίρι θα παίζω στην Αθήνα. Δεν μπορώ ακόμα να μιλήσω για το έργο και τον θίασο, μα θα είμαι στην Αθήνα και θα παίζω στο κέντρο της.
Τρακ, λίγο πριν ανεβείτε στη σκηνή, έχετε; Μετά από τόσες εργατοώρες στο ελληνικό θέατρο…
Δεν ξέρω αν είναι τρακ. Είναι σίγουρα αγωνία. Καθημερινή αγωνία. Σα να είναι πρεμιέρα κάθε βράδυ. Αν θα πετύχει και η σημερινή παράσταση. Αν θα καταφέρω να δώσω ένα 80% των δυνατοτήτων μου. Υπάρχει σε καθημερινή βάση. Και είναι αυτό που κρατάει και μένα, ζωντανό και “φρέσκο”.
O Bλαδίμηρος Κυριακίδης, ως “Σωτήρης” στο “Caveman” σας περιμένει, στο Ράδιο Σίτυ της Θεσσαλονίκης, κάθε βράδυ, αυτή την εβδομάδα, από Δευτέρα 8 Απρίλη έως και Κυριακή 14 Απρίλη. Σε ένα υποκριτικό ρεσιτάλ κωμωδίας. Ένα δίωρο “διαμάντι”, με εκείνον να κερδίζει στο φινάλε, ένα ασταμάτητο, δυνατό, από καρδιάς χειροκρότημα. Κυρίες και Κύριοι, ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης στα καλύτερά του!
