Αθόρυβος και ταυτόχρονα ηφαιστειογενώς ταλαντούχος. Σεμνός, ευγενέστατος και ανήσυχο πνεύμα. Ερμηνεύει με όλο του το είναι, στο σανίδι. Πανέξυπνη ματιά. Χρόνια στο θέατρο. Έτοιμος πάντα να δώσει τον καλύτερο εαυτό του. Και να, που ο Αριστοτέλης από το “Mnimonimous” του ξαναδίνει αυτή την ευκαιρία. Η παράσταση που κάνει πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη και υπήρξε η αφορμή για να κουβεντιάσουμε με το Βλαδίμηρο Κυριακίδη, για το MySalonika.
συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου
Πώς προέκυψε η ιδέα γι αυτό το ολοκαίνουργιο κείμενο;
Προέκυψε από ανάγκη…κάτι πρέπει να κάνουμε…Καθένας από τη μεριά του, πρέπει κάτι να κάνει, κάπως να αντιδράσει σε αυτή τη κατάσταση. Έτσι ήρθε μέσα από αυτή τη σκέψη, το Mnimonimous. Ο Mnimonimous μέσα από τη κωμωδία καταγγέλει τους πάντες και τα πάντα. Ουσιαστικά, είναι μια μορφή αντίστασης, μέσα από μια θεατρική παράσταση. Και έτσι γεννήθηκε αυτή η ιδέα…Και φτιάχτηκε αυτός ο χαρακτήρας, ο Αριστοτέλης. Ο οποίος λέει μια πολύ σημαντική φράση “εφόσον δεν με αφήνουν να είμαι αυτός που είμαι, θα γίνω κάποιος άλλος”. Και φτιάχνει έναν δικό του υπερβατικό χαρακτήρα, όπως τα μικρά παιδιά έχουν έναν “φανταστικό φίλο” που παρέχει προστασία και ασφάλεια, εδώ ο Αριστοτέλης κατασκευάζει τον Μnimonimous, που είναι πιο ισχυρός και από τον Σούπερμαν και από τον Τσακ Νόρις. (γέλια). Και μέσα από τον Mnimonimous, λέει αυτά που θέλει…O Αριστοτέλης έχει αποτρελαθεί, τον έχουν κλείσει στο Δρομοκαϊτειο . Αλλά ακόμα και εκεί μπαίνει πάλι, εξ ανάγκης. Λόγω χρεών. Προτιμότερη η τρέλα, παρά η φυλακή…Τα στενά όρια του Δρομοκαϊτειου δεν μπορούν να τον κρατήσουν και ξαναβγαίνει, μπαίνει σε μια θεατρική παράσταση και ξεκινά τη δική του παράσταση…Καταθέτει στιγμιότυπα από τη ζωή του και καταγγέλει, μέσα από τη κωμωδία πάντα, τα κακώς κείμενα.
Μετά από τόσα χρόνια “Caveman” και πάλι μονόλογος και τώρα. Δεν είναι αρκετά μοναχική διαδικασία, επί σκηνής;
Και μοναχική πορεία είναι, και κουραστική. Από την άλλη, είναι μια άκρως γοητευτική πορεία. Και είναι ένα είδος θεάτρου το οποίο, δεν το συναντάς εύκολα. Δεν είναι καθαρόαιμο stand up comedy, είναι ένα συγκερασμός όλων των τεχνικών μαζί. Ούτε επιθεώρηση, ούτε μιούζικαλ, ούτε μπουλβάρ. Είναι όλα αυτά μαζί. Και αυτό, κάθε χρόνο με ενθουσιάζει. Μπορώ να πω, ότι τρία χρόνια με τον Caveman, ενώ κουραζόμουνα, δεν κουράστηκα ούτε στιγμή. Και ξέρετε, όταν είσαι μόνος επάνω στη σκηνή και η παράσταση είναι interactive, κάθε μέρα γίνεται κάτι διαφορετικό. Εγώ περιμένω πλέον, να μπει το κοινό μέσα και να αρχίσω να αυτοσχεδιάζω και ουσιαστικά δεν είμαι μόνος επί σκηνής. Είναι μια ολόκληρη αίθουσα μαζί μου. Συμπάσχει, συμπορεύεται μαζί μου και αυτό το λατρεύω…Και επειδή τρία χρόνια τώρα, εκπαιδεύτηκα, λέω και τώρα να το συνεχίσω….
Και ξεκινάτε από το ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ από Θεσσαλονίκη…ανάποδα σε σχέση με ότι είθισται;
Για μένα δεν είναι τόσο ανάποδα, γιατί είμαι Θεσσαλονικιός. Οπότε μέσα μου δεν είναι ανάποδα. Ξεκινώ από τη πατρίδα μου. Και μου αρέσει. Έτσι ξεκίνησα και με το Caveman και με ενδιαφέρει πολύ να το ξαναδοκιμάσω…..
Θα κάνετε και άλλες θεατρικές σκηνοθεσίες φέτος….σωστά;
Ναι, ετοιμάζω για το θέατρο ΒΕΑΚΗ στην Αθήνα, τη “Γκόλφω for ever”, που είναι παρωδία της Γκόλφως. Στο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ της Θεσσαλονίκης, κάνω σκηνοθεσία και σε μία άλλη παράσταση που θα ανέβει από Νοέμβριο με τίτλο “Η γιαγιά” με το Νίκο Ορφανό και το Θανάση Τσαλταμπάση. Αλλά και στο ΜΙΚΡΟ ΠΑΛΛΑΣ, στην Αθήνα πάλι, το θεατρικό ανέβασμα της “Μιας τρελής σαραντάρας”.
Για το “Μια τρελή σαραντάρα” να σταθώ λίγο…είναι ένα πασίγνωστο κινηματογραφικό έργο…πώς αποφασίσατε αυτή τη θεατρική σκηνοθεσία, σε κάτι εξαιρετικά λαοφιλές από τη μεγάλη και πλέον και μικρή οθόνη;
Δεν το είχα καθόλου στο μυαλό μου. Η Βίκυ Σταυροπούλου μου τηλεφώνησε μια μέρα. Και πιστεύω είναι η ιδανική για να κάνει τη “Σαραντάρα”. Της πηγαίνει πάρα πολύ, και μπράβο τους που το σκεφτήκαν μαζί με τον Θοδωρή Πετρόπουλο. Το γεγονός ότι υπάρχει η ταινία είναι στα συν. Η παράσταση δεν θα θυμίζει τη ταινία αλλά εάν δεν υπήρχε η Βίκυ Σταυροπούλου δεν θα το επιχειρούσα καθόλου. Πρέπει να έχεις μια πρωταγωνίστρια που αν όχι υπερβεί, να είναι εφάμιλλη της Βλαχοπούλου.Να έχει μια δικιά της κωμική περσόνα και να γεννήσει ένα ρόλο που θα στιγματήσει η ίδια τη παράσταση. Και νομίζω η Βίκυ το έχει αυτό…
.jpg)
Έχετε ξεκινήσει τη πορεία σας στο θέατρο, δίπλα στο “βαρώνο” Βαγγέλη Λιβαδά. Επειτα συνεχίσατε στο ΡΙΑΛΤΟ με καθαρά δικές σας παραγωγές, έχετε συνεργαστεί με το θέατρο του Γιώργου Αρμένη και φέτος θα είστε στο ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ αναλαμβάνοντας ξεκάθαρα τη παραγωγή τόσο στη παράσταση Mnimonimοus, όσο και στις ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ που θα παιχτούν Δευτερότριτα στο ίδιο θέατρο, με την Έφη Μουρίκη και το Βασίλη Μπισμπίκη. Δύσκολο το τίμημα να είσαι παραγωγός. Το μετανιώσατε;
Όχι…την ίδια ακριβώς πορεία θα έκανα, γιατί μου αρέσει πάρα πολύ το ρίσκο. Δεν μπορώ να ζω σε μια σύμβαση. Πλήττω…Όσο διατηρούμαι σε ανασφάλεια, γίνομαι καλύτερος. Όταν σιγουρευτώ για κάτι, νομίζω θα μπω στο ντουλάπι με τη ναφθαλίνη και αυτό με σκοτώνει. Το χρήμα δεν το υπολογίζω. Δε κάνω αυτή τη δουλειά για να βγάζω λεφτά. Την κάνω για να ευχαριστιέται το μέσα μου…η ψυχή μου…Οπότε, αν με ρωτήσετε αν έχω χάσει κάτι-όχι….Μόνο κερδισμένος βγήκα. Χρήμα έχασα. Αλλά αυτό δεν με ενδιαφέρει κιόλας…κέρδισα άλλα, πιο σημαντικά…
Αγαπημένη σας δική σας παράσταση-λίγο παραπάνω- για κάποιους λόγους; Για μένα ήταν “Η Φωλιά του Κούκου”….
Αν στηριχτώ στο κωμικό μου ταπεραμέντο, αγαπημένες παραστάσεις ήταν ο “ΑΜΛΕΤ Ο Β'”, ο “Caveman” και τώρα το “Mnimonimοus”. Αλλά στο σύνολο αγαπημένη παράσταση (πέραν κωμωδιών) με αγάπη και πείσμα ήταν, όντως Γιώργο, “Η Φωλιά του Κούκου”. Ήταν η καλύτερη παραγωγή, σα θεατρική παράσταση. Και βέβαια, ήταν η μεγαλύτερη εισπρακτική μας αποτυχία…
Κινηματογραφική προσπάθεια σαν το “STRAIGHT STORY” θα επιχειρούσατε ξανά; Κάτι που να ξεκινάει από εσάς, σαν κείμενο και κατάσταση….
Δεν είμαι τόσο σίγουρος πια, γιατι ο κινηματογράφος χρειάζεται κι άλλα πράγματα εκτός από εισιτήρια. Ο κινηματογράφος στην Ελλάδα, ήταν, είναι, θα είναι και θα μείνει εκ των ενόντων. Ή θα πρέπει όλοι να παίζουμε επί ίσιοις όροις. Όλοι δουλεύουμε για τη διανομή εντός. Δεν κάνουμε εξαγωγή εκτός. Η διανομή κοιτάζει να διασφαλίσει τα τυχόν έσοδά της. Γίνεται μια ταινία, απορροφά δυο χρόνια από τη ζωή σου. Και στο τέλος έχεις μηδαμινές απολαβές…Από την άλλη, πρέπει να γίνουμε βιομηχανία κινηματογράφου. Και να σας πω και κάτι…Το STRAIGHT STORY έκανε 400.000 εισιτήρια. Πολλά εισιτήρια. Αν αυτό συνέβαινε σε άλλη χώρα, θα είχαμε κλείσει πενταετή συμβόλαια. Εδώ, δεν χτύπησε ούτε μια φορά το τηλέφωνο, ούτε από άλλες παραγωγές, ούτε από πρωταγωνιστικές διανομές. Είμαστε βιoτεχνία στην Ελλάδα…από τύχη λειτουργούν κάποια πράγματα. Γι αυτό αν ήταν να οργανώσω ξανά, θα ήταν σε άλλη χώρα, σε μια μεγαλύτερη αγορά, που μπορεί σε ενδεχόμενη επιτυχία να με απορροφήσει και να με εκμεταλλευτεί.
Έχετε δίκιο….
Όταν κάναμε, για παράδειγμα, τον “ΚΟΡΙΟΛΑΝΟ” με το Μιχάλη Κακογιάννη στο Ηρώδειο, για δεύτερη χρονιά, δεν χτύπησε το τηλέφωνο μου, ούτε για μία συνέντευξη….
Ολοκληρώνοντας…τον αναφέρατε το Μιχάλη Κακογιάννη, που σας είχε μεγάλη αδυναμία και είχατε φιλία χρόνων…τί κρατάτε από εκείνον;
Ήταν κολοσσιαίας μορφώσεως, απίστευτης αισθητικής και αντίληψης…. όλα συγκεντρωμένα σε έναν άνθρωπο. Για μένα ήταν φίλος, πατέρας, τα πάντα, τα πάντα……Ο Μιχάλης μου πρότεινε τον “ΚΟΡΙΟΛΑΝΟ”. Του είπα “εγώ δεν μπορώ να τα κάνω αυτά τα πράγματα” και μου είπε “Κάνεις λάθος. Κοίτα βαθιά μέσα σου”…
Πάω πίσω. 1994 Θέατρο Βέμπο. Ανεβαίνει το μιούζικαλ “Μερικοί το προτιμούν καυτό”. Παίζει η Έλενα Ακρίτα, ο Κώστας Αρζόγλου, ο Γιάννης Βούρος, ο Γιώργος Κυρίτσης. Και είναι και ένας νέος ηθοποιός που λάμπει. Που “κλέβει” τη παράσταση με το κωμικό του ταπεραμέντο. Εκεί τον πρωτοείδα. Βλαδίμηρος Κυριακίδης. Αγάπησε το θέατρο και εκείνο του δόθηκε ολοκληρωτικά. “Συνέβη και του Χρόνου”, “Μοτέλ Επτά Αστέρων”,”Σάλτο Μορτάλε”, “Λυσσασμένη Γάτα”, “Μπίλυ ο Ψεύτης”, “Σεξ στο Σάσσεξ”, “Φρανκεστάιν Ρεντίκολους”, “Χείλη Κλειστά”, “Συνένοχοι” και ένας ατέλειωτος κατάλογος με ευλογημένες παραστάσεις. Σαν και αυτή που ξεκινάει στο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ, από τη Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου και κάθε Παρασκευή και Σαββατοκύριακο, ο Βλαδίμηρος ντύνεται Αριστοτέλης να σας πει μια ακόμα γελαστερή και -συνάμα- ειλικρινή ιστορία..Μέσα από μια παράσταση με παλμό εποχής και ζωντάνια. Σαν εκείνον….
