Ο Γιάννης Καλαβριανός στο MySalonika

Ο Γιάννης Καλαβριανός, δημιουργός της παράστασης “Γιοί και Κόρες” που παρουσιάζεται στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ της Θεσσαλονίκης, μιλάει στο MySalonika, για την παράσταση-αναζήτηση της ευτυχίας, μέσα από τη συρραφή αληθινών ιστοριών. Έργο που έχει κερδίσει το θεατρόφιλο κοινό της πόλης.

συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου

85 ιστορίες για να καταλήξετε στην τρίτη εκδοχή της παράστασης “Γιοί και Κόρες”. Τί σας εντυπωσίασε περισσότερο, από αυτή την ανεύρεση πληροφοριών και ιστοριών;

Περνώντας τα χρόνια και καθώς οι εποχές αλλάζουν, οι άνθρωποι μένουμε πάνω-κάτω, οι ίδιοι. Παρά το πέρασμα του χρόνου και την αλλαγή των συνθηκών, οι ιστορίες είναι πολύ κοντινές με τις δικές μας ιστορίες. Η συνθήκη, ο τόπος ήταν διαφορετικά, αλλά ο πυρήνας της ιστορίας παραμένει ίδιος. Όλες οι ιστορίες είχαν να κάνουν με την απώλεια ανθρώπων, τόπων. Τα βασικά στοιχεία που μας συγκινούν και τα ανακαλούμε στη μνήμη, είναι περίπου κοινά. Όλοι οι παππούδες και οι γιαγιάδες έψαχναν τα ίδια ακριβώς, στην ουσία, που αναζητούμε κι εμείς. Θέλησαν να βρούνε σύντροφο, να ταξιδέψουν, να μορφωθούν, να δουλέψουν…Ήθελαν με οποιοδήποτε τρόπο να καλυτερεύσουν τη ζωή τους.

Σε ότι αφορά το κείμενο και το στήσιμο της παράστασης, τί σας δυσκόλεψε;

Η δυσκολία είχε να κάνει με τη μεταφορά του προφορικού λόγου, σε σκηνικό λόγο. Οι ιστορίες ήταν τεράστιες, δαιδαλώδεις, καμιά φορά δίχως ειρμό, διότι οι μεγάλοι-σε ηλικία-άνθρωποι, έχουν ανάγκη για ακροατές. Η μοναξιά σε αυτές τις ηλικίες είναι τεράστια. Οπότε, όταν πηγαίναμε και ακούγαμε τις ιστορίες τους, η εξιστόρηση κάποια στιγμή ξέφευγε. Μετέπειτα, έπρεπε να ξεχωρίσουμε ποιες από αυτές τις ιστορίες, έχουν το επιθυμητό ενδιαφέρον. Δεύτερο στάδιο ήταν να αποφύγουμε τις εντυπωσιακές ιστορίες. Υπήρχαν καταπληκτικές ιστορίες, που όμως σαν περιστατικά θα μετατόπιζαν το βάρος της παράστασης, σε εντυπωσιακά στιγμιότυπα. Θα γινόταν μια παράθεση εντυπωσιακών στιγμών-που δεν το θέλαμε. Για παράδειγμα, υπήρξε μία ιστορία κυρίας, που ασχολήθηκε με τη γιόγκα, αμέσως μετά την απελευθέρωσή της, από στρατόπεδο συγκέντρωσης, 70 χρόνια πριν…..Θέλαμε να κρατήσουμε τις ιστορίες μιας απλής καθημερινότητας και τρίτον, να φύγουν τα περιττά. Να υπάρξει σκηνική οικονομία, έτσι ώστε να μεταφερθεί το αίσθημα της κάθε ιστορίας. Να είμαστε, όσο πιο λιτοί γίνεται.

Η παράσταση πρωτοπαρουσιάσθηκε στη Κομοτηνή, όπου αρρωσταίνει ο ένας εκ των ηθοποιών της ομάδας, ο Γιώργος Παπαπαύλου και τον αντικαθιστάται και ως ηθοποιός……

Αυτό έγινε, δυο μέρες πριν. Ο Γιώργος είχε μπει στο νοσοκομείο, με πνευμονία. Πιστεύαμε ότι θα βγει εγκαίρως. Δυστυχώς, δεν έγινε αυτό κι έτσι παραμονή της πρεμιέρας έκανα εγώ την αντικατάστασή του. Δεν υπήρχε βοηθός σκηνοθέτη και συν τοις άλλοις, έπρεπε η ομάδα τις τελευταίες μέρες να κάνει τις διορθώσεις της, λίγο πριν το τελικό ραφινάρισμα. Οπότε έπρεπε να μου “μάθουν” το έργο από τη πλευρά του ηθοποιού-ως μέλος της ομάδας επάνω στο σανίδι-και να ξαναπαίξουν με έναν άλλο άνθρωπο. Φοβερή δοκιμασία, για τον ηθοποιό και το νευρικό του σύστημα. Μετά από μήνες προβών, ένα “ξένο σώμα” να εντάσσεται στο έργο, έχει ως αποτέλεσμα να “κουνιέται” όλο το πράγμα. Αλλά, το καταφέραμε, με αλληλοβοήθεια.

Τί έχετε να θυμάστε από τη συνεργασία σας με τη Πειραματική Σκηνή της Τέχνης;

Καταρχήν, είχα δασκάλους στο Εργαστήρι, την Έφη Σταμούλη, το Δημήτρη Ναζίρη…. Δούλεψα μαζί τους και ως ηθοποιός. Είναι πολύ ειλικρινής η προσέγγιση που έχουν στο θέατρο. Εκτιμούν το κείμενο, τα ρεπερτόρια, τους συντελεστές. Με προεξάρχοντα το Νικηφόρο Παπανδρέου, που είναι εξαιρετικά ευγενής άνθρωπος, όλοι είναι “συντονισμένοι” σε αυτή την ευγένεια. Με βοήθησαν πάρα πολύ, ως ηθοποιό. Αισθάνθηκα μεγάλη ασφάλεια να παίξω διάφορα πράγματα, να δοκιμαστώ και να προχωρήσω μαζί τους, ενταγμένος στο θίασο της Πειραματικής.

Και τώρα “Γίοι και Κόρες” μετά από το Φεστιβάλ Αθηνών, Λάρισα, Καβάλα, θέατρο BIOS-Αθήνα, πλέον στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ της Θεσσαλονίκης. Φαντάζομαι ήταν λαχτάρα σας, να έρθει η παράσταση στη συμπρωτεύουσα….

Ναι, το ήθελα πολύ! Και πάντα έχω φοβερή στήριξη από τους Θεσσαλονικείς.

Το άγχος είναι λίγο μεγαλύτερο στη Θεσσαλονίκη;

Ναι! Σαν το άγχος της πρεμιέρας που κάναμε στο “ΑΥΛΑΙΑ”, πουθενά αλλού. Είχα φοβερή αγωνία. Ήταν και οι γονείς μου στη πλατεία του θεάτρου. Είναι ωραίο να “επιστρέφεις στο σπίτι σου”. Θέλεις να δείξεις, στους δικούς σου ανθρώπους, ότι η επιλογή αυτής της δουλειάς που επέλεξες να ακολουθήσεις, είναι η ορθή. Οι οικογένειες μας, είναι οι άνθρωποι που μας στηρίζουν.

Τελικά, είναι εύκολο να βρεις μια στιγμή ευτυχίας;

Η ευτυχία είναι μια κατάσταση που μπορεί να προσεγγιστεί με πολλούς τρόπους, αλλά δομείται στα πρώτα χρόνια ηλικίας. Εξού και μπορεί να εκπληρωθεί με πολλά μικρά πράγματα. Όσο μεγαλώνουμε μαθαίνουμε για το χρήμα, για την επαγγελματική αναγνώριση…. Βλέποντας τις ζωές των μεγαλύτερων ανθρώπων, μάλλον αυτά δεν φέρνουν την ευτυχία. Ο πλούτος, για παράδειγμα, δεν έφερε ποτέ την ευτυχία, σε όποιον τον κατείχε. Ευκολίες σε πρακτικά ζητήματα φέρνει. Αλλά από μόνος του, δεν φέρνει την ευτυχία…Τα μικρά πράγματα, που είναι και εύκολο να κατακτηθούν, αξίζει να τα ακολουθήσουμε…