Τιμή. Μοναχά αυτό αισθάνομαι. Ακριβοθώρητος. Σκεπτόμενος. Θεατράνθρωπος. Κλέβει τη παράσταση στο “Ρίττερ, Ντένε, Φος” που παίζει. Έκλεψε και τη δική μου καρδιά μέσα από τη συνομιλία μας. Λιτός και σπουδαίος. Ειλικρινής και χαμογελαστός, με κέρδισε μέσα από τη συνάντηση μας, στο MySalonika. Θαρρώ το ίδιο θα συμβεί και με εσάς…
συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου
“Ρίττερ, Ντένε, Φος” για δεύτερη χρονιά στη Θεσσαλονίκη. Πώς ξεκίνησε, η ιδέα γι αυτή τη θεατρική σύμπραξη με τη Ράνια Οικονομίδου και την Άννα Κοκκίνου;
Ήταν πρόταση της Άννας. Είμαστε από χρόνια φίλοι και παλαιότερα είχαμε συνεργαστεί με το Λευτέρη Βογιατζή. Περάσανε πολλά χρόνια από εκείνη τη συνεργασία και θεώρησε ότι αυτό το έργο ήταν μια καλή ευκαιρία για να συνεργαστούμε, οι τρεις μας. Μετά από πολλά χρόνια μαζί.
Αυτή η παράσταση είναι ο ορισμός του θεάτρου. Κλασσικό ρεπερτότιο, ανεβασμένο λιτά… που για το κόσμο είναι μυσταγωγικό να το παρακολουθεί. Πιστεύετε ότι από το ελληνικό θέατρο λείπουν -τελευταία- τέτοιες παραστάσεις;
Θεωρώ, ότι τα τελευταία χρόνια, το θέατρο είναι από τα λίγα πράγματα που προχωράνε στην Ελλάδα. Γίνονται αρκετά πολλές και καλές παραστάσεις. Βέβαια, αυτό μέχρι τώρα που ξέσπασε η κρίση, και δε ξέρω από ΄δω και πέρα πού θα πάει το πράγμα, γιατί έχει μεγάλη σημασία και το οικονομικό θέμα, το ανέβασμα των έργων κ.λ.π….Αλλά πιστεύω ότι σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη γίνονται παραστάσεις που αξίζουν το κόπο. Τώρα για το “μυσταγωγικό” που λέτε, αυτό δεν μπορώ να το κρίνω εγώ, όντας μέσα στη παράσταση. Αγαπάμε πολύ το έργο και οι τρεις μας. Αυτό είναι αλήθεια και προσπαθούμε κάθε βράδυ να κάνουμε ότι καλύτερο, γιατί είναι ένα σπουδαίο έργο που πλουτίζει και τους ηθοποιούς και τους θεατές του.
Το ελληνικό θέατρο, θεωρείται ότι πάει καλά; Οι καλλιτέχνες εστερνίζονται τις δυσκολίες της κοινωνίας και προσπαθούν μέσα από την Τέχνη τους να αποτελέσουν “φάρο”;
Σε ένα βαθμό γίνεται αυτό που λέτε. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει πολύ μεγάλη δυσκολία και ανεργία στο χώρο αυτή τη στιγμή, στην Αθήνα- γι αυτό γίνονται συχνά επαναλήψεις-είναι δύσκολα τα πράγματα…Δεν υπάρχει ραδιόφωνο, τηλεόραση, ο κινηματογράφος σπανίζει και οι ηθοποιοί παίζουν δωρεάν. Βέβαια, επειδή το θέατρο είναι αγαπητό στο κοινό, μέχρι και το καλοκαίρι ο κόσμος πήγαινε στο θέατρο. Έχουν μειωθεί οι τιμές των εισητηρίων. Γίνονται πρσφορές με κουπόνια, σε εφημερίδες ή και μέσω internet, έτσι ευτυχώς ο κόσμος ακόμα πάει στο θέατρο, και με αυτές τις δύσκολες συνθήκες που βιώνουμε. Πηγαίνει. Σε κάποιες από τις τριακόσιες παραστάσεις…
Δεν είναι πολλές; Δεν έχει υπάρξει ένας κορεσμός; Πολλές σκηνές, πολλές νέες ομάδες….
Όντως. Νέα παιδιά που θέλουν να παρουσιάσουν τη δουλειά τους, τις περισσότερες φορές κάνουν πράγματα με δικά τους έξοδα σε νέους χώρους, που δεν είναι απαραίτητα θεατρικοί, σε μπαρ και κάποια από αυτά, είναι πετυχημένα. Εγώ χαίρομαι να υπάρχουν πολλά θέατρα. Ο κόσμος ότι εκτιμήσει θα το τιμήσει με τη παρουσία του. Απλά είναι πολύ δύσκολες οι συνθήκες-ειδικά για τα νέα παιδιά-που ψάχνουν κι άλλους χώρους και το θεωρώ θεμιτό αυτό.
Είστε αισιόδοξος; Θα πάνε καλύτερα τα πράγματα στη καθημερινότητά μας και τη Τέχνη;
Νομίζω ότι είμαι κι εγώ- όπως η πλειοψηφία των Ελλήνων- πολύ ανήσυχος. Κανείς μας δε ξέρει τι θα του ξημερώσει, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη. Ψάχνουν ένα τρόπο πώς θα κανονίσουν τα πράγματα και θαρρώ ότι αυτοσχεδιάζουν όλοι. Και μέσα από αυτόν τον αυτοσχεδιασμό κανείς μας δε ξέρει ακριβώς τί του ξημερώνει. Αισιοδοξία όμως, είναι να χαίρεσαι μερικά πράγματα που δεν τα εκτιμούσαμε πριν…Σήμερα στη Θεσσαλονίκη, έχει μια καταπληκτική ημέρα με απίστευτο ήλιο. Και πρέπει κανείς να χαίρεται αυτή τη στιγμή. Ας είμαστε θετικοί.Με θετική ενέργεια. Αυτό αισθάνομαι, ότι λίγο μπορεί να μας ανακουφίσει.
Είχατε αναφέρει-δε το ξεχνώ ποτέ-πριν χρόνια στο “Συν και Πλην” με τη Μπήλιω Τσουκαλά, τη Λένα Αρώνη και τον Ανδρέα Ροδίτη, ότι “κάθε μέρα, σκέφτομαι το ρόλο που έχω να παίξω το βράδυ”….
Ναι. Ισχύει ακόμα. Και τους περισσότερους ηθοποιούς, σε ένα βαθμό, κάποιον περισσότερο άλλον λιγότερο, τον απασχολεί αυτό που έχει να κάνει στο τέλος της ημέρας. Και επειδή αυτό συμβαίνει για αρκετούς μήνες, χρειάζεται ένα ενδιαφέρον. Όσο πιο ενδιαφέρον δείξεις εσύ, γι αυτό που θα κάνεις, αντίστοιχο ενδιαφέρον θα δείξουν και οι θεατές. Δε πιστεύω ότι μπορείς να πας στο θέατρο ένα τέταρτο πριν και να πεις “εντάξει, το έπαιξα και χθες-μπορώ και σήμερα”. Να το κάνει κάποιος, επειδή έχει μια πιο έντονη τεμπελιά, το πληρώνει. Όσο δίνεις παίρνεις σε αυτή την ιστορία. Χρειάζεται μέσα στη μέρα, σίγουρα, κάτι που θα ανανεώσει το ενδιαφέρον σου, διότι παλεύεις με αυτή τη καθημερινή κατάσταση, που απαιτεί πάντα μια φρεσκάδα.
Από τα χρόνια του θεάτρου “Εμπρός” τι σας λείπει; Πέρα από τους ανθρώπους, τα έργα, τις συνεργασίες. Τί σας λείπει στο θέατρο, συγκρίνοντας με το σήμερα;
Τότε ήταν μια άλλη εποχή, όπου υπήρχε μια αίσθηση ομαδικότητας και κοινών οραμάτων. Για μένα αυτή η εποχή σφραγίστηκε πολύ με το θέατρο ΕΜΠΡΟΣ. Τώρα, εδώ και μια δεκαετία περίπου, ο καθένας ακολουθεί μια πιο μοναχική πορεία. Νομίζω τώρα με την κρίση, αρχίζει λίγο-ευτυχώς-να σπάει αυτό. Άλλωστε τώρα, ξαναείμαι παρέα με τη Ράνια Οικονομίδου και μαζί με την Άννα Κοκκίνου, όπου δεν είναι ομάδα, αλλά έχουμε κοινές ανάγκες που μας οδηγούν σε μια σύμπραξη.
Ανήκετε σε αυτούς που όλη τους η ζωή, γυρίζει γύρω από το θέατρο;
Όχι. Το καλοκαίρι, ας πούμε, που δεν έχουμε θέατρο, ευχαριστιέμαι τις διακοπές, τη θάλασσα και το να διαβάζω βιβλία, να βλέπω κινηματογράφο, να συναντώ τους φίλους μου. Απλώς, όταν είναι η περίοδος που έχω να κάνω ένα ρόλο, ένα έργο, επειδή πραγματικά έχω παίξει σε πολύ σημαντικά έργα, χρειάζεται πάρα πολύ δώσιμο. Και έτσι ασχολούμαι, το μεγαλύτερο μέρος της μέρας, με αυτό γιατί δεν γίνεται διαφορετικά. Το απαιτεί το υλικό που έχεις να αντιμετωπίσεις. Είναι δύσκολοι ρόλοι και απαιτείται η επένδυση σε αυτούς.
Υπάρχει κάποιος ρόλος που οραματίζεστε να παίξετε, άμεσα;
Είναι αρκετοί ρόλοι…το θέμα είναι-όσο μεγαλώνω- όχι τί θα κάνω, αλλά με ποιον θα συνεργαστώ. Αυτό ειναι πιο σημαντικό για μένα…τον ωραιότερο ρόλο του κόσμου να πάρεις, άμα οι συνεργάτες που έχεις, “δεν τα βρίσκεις” δεν έχει νόημα…Πάντως, Γιώργο, επειδή με ρωτάς, πριν γεράσω πολύ, θα ήθελα να παίξω το “Θείο Βάνια”.
Στο ρόλο του Λούντβιχ, στο “Ριττερ, Ντένε, Φος” τί σας παίδεψε πιο πολύ;
Είναι εξαιρετικά σύνθετος ρόλος. Τρομερά αντιφατικός. Έχει τη μία κάτι θετικό, μετά αμέσως μια αρνητική διάθεση….κάτι ήρεμο, την άλλη κάτι υστερικό. Έχει μεγάλη ποικιλία συναισθηματών, αυτός ο ρόλος. Πρόκειται για μια αμφιταλάντευση συναισθημάτων που τον κάνει να παραπέει ανάμεσα σε διαφορετικές διαθέσεις. Έχει αυτό που ήταν και ο συγγραφέας του , ο Μπέρχαρντ και είναι στοιχείο στα περισσότερα έργα του….οι ήρωές του πάσχουν από αυτή τη “κατάρα” να σκέφτονται συνεχώς και λόγω αυτής της σκέψης, έχουν διαρκώς διαφορετικές διαθέσεις, ακατάπαυστα. Απελπισία για τη ζωή, και άξαφνα αισιοδοξία για εκείνη. Και αυτό σε δυσκολεύει στο να συλλάβεις σε ποιές φράσεις του κειμένου, ταιριάζει ποιού είδους διάθεση, επιβάλλεται να αποπνέει ο ήρωας…
Έψαχνα έναν επίλογο γι αυτή τη συνομιλία μου, με το Δημήτρη Καταλειφό. Ξέρω πόσο πολύ αγαπάει το θέατρο και επειδή εκείνος είναι η προσωποίησή του, με όλα τα καλά και μαγικά στοιχεία που αυτό διαθέτει, θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει κάπου, πριν πολλά χρόνια-δυστυχώς δεν θυμάμαι ποιός ήταν που το είπε-ξέρω όμως ποιος το στηρίζει καθημερινά……”Θέατρο είναι ο χώρος,οι άνθρωποι, οι μνήμες. Θέατρο είναι το μέλλον που αυτές οι μνήμες προδιαγράφουν. Θέατρο είναι ο λόγος. Όσα ειπώθηκαν, όσα υπονοούνται και ίσως δεν ειπωθούν ποτέ. Θέατρο είναι οι σιωπές. Θέατρο είναι η συγκίνηση που γεννάει.Θέατρο είναι όταν περνάνε δύο και τρεις μέρες από την παράσταση, κι αυτή ακόμα στριφογυρνάει μέσα σου και σε βασανίζει, ανήμπορη να κατασταλάξει , αναποφάσιστη αν πρέπει να μείνει ή να φύγει”…όπως προείπα-ας με συγχωρέσει-δε θυμάμαι ποιός το έχει πει-ξέρω όμως ποιος το τιμά κάθε βράδυ στο σανίδι…Να ΄σαι καλά, Δημήτρη…
