Ο Χάρης Φραγκούλης στο MySalonika

Φέτος τιμήθηκε ως νέος ηθοποιός με το βραβείο “Δημήτρης Χορν”. Έπαιξε στην πολυσυζητημένη “Γκόλφω” του Εθνικού Θεάτρου. Συνεργάστηκε για τελευταία φορά, με το Λευτέρη Βογιατζή στον “Αμφιτρύωνα” του Μολιέρου, όπου εκτός από ηθοποιός ήταν και βοηθός σκηνοθέτη. Αυτό το διάστημα βρίσκεται ξανά-μετά τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε-στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ Θεσσαλονίκης, με το έργο του Ίρβιν Γιάλομ “Όταν έκλαψε ο Νίτσε”. Για όλα τα παραπάνω κι όχι μόνο, συνομιλήσαμε στο MySalonika…

συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου

Mέχρι τα 18 σου χρόνια, δεν είχες δει ποτέ θέατρο. Ποιά ανάγκη σε ώθησε προς αυτό;

Ο καλύτερός μου φίλος, πήγαινε σε ένα θεατρικό εργαστήρι για να γίνει ηθοποιός. Εγώ, τότε, ως φοιτητής Βιολογίας, έχοντας ελεύθερο χρόνο πήγα γιατί είχα ακούσει καλά πράγματα. Έκανα αυτοσχεδιασμούς, σωματικές ασκήσεις που είχαν ενδιαφέρον-δεν ήξερα και από θέατρο απολύτως τίποτα. Μετά, περάσαμε στα κείμενα και στο θέατρο όπως το ξέρουμε. Εκεί το αγάπησα. Κάθισα τρία χρόνια στο εργαστήρι αυτό, και έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο, όπου και πέρασα. Μέσα στο Εθνικό, αγάπησα ακόμα πιο πολύ το θέατρο και κατάφερα να βιοπορίζομαι μέσα από αυτό.

Πώς είναι να βρίσκεσαι επί σκηνής με τους δύο δασκάλους σου από τη σχολή-τον Ακύλλα Καραζήση και τον Νίκο Χατζόπουλο-ισότιμους “συμπαίκτες” στη παράσταση “Όταν έκλαψε ο Νίτσε”;

Είναι δάσκαλοι μου, πολύ καλοί μου φίλοι, και εκτιμώ όλη τους την πορεία. Οπότε για μένα είναι ιδανική συνθήκη. Όλο αυτό είναι σαν δώρο, για μένα. Έτσι το εισπράττω…

Τί θεωρείς ότι συνετέλεσε στο να γίνει το “Οταν έκλαψε ο Νίτσε” τόσο μεγάλη επιτυχία, καλλιτεχνικά και εισπρακτικά, δυο χρόνια τώρα;

Καταπιάνεται με ένα ζήτημα που αφορά όλο το κόσμο. Αφορά τον έρωτα και τη μοναξιά και με έναν προσιτό τρόπο, διαπραγματεύεται τα παραπάνω. Συμπεριλαμβάνει θεμελιώδεις προσωπικότητες ως ήρωες, όπως ο Φρόυντ. Και αυτό αποτελεί ένα κίνητρο. Από εκεί και πέρα, η θεατρική διασκευή που έγινε, έχει ένα ενδιαφέρον. Δεν είναι μια αναπαράσταση, ή μια κινηματογραφική προσέγγιση. Έγινε μια διασκευή. Και είχε ενδιαφέρον, τόσο η μορφή του έργου, που έχει μουσική κι αφήγηση- που πάντα είναι ελκυστικά για το κοινό- όσο και το ίδιο το θέμα του έργου.

Φέτος συμμετείχες και στη “Γκόλφω”-παράσταση του Εθνικού Θεάτρου- που παρουσιάστηκε στο θέατρο Κοτοπούλη-REX, ενώ θα παιχτεί και 17 Αυγούστου στην Επίδαυρο. Μια παράσταση που, επίσης, άφησε δυνατές εντυπώσεις. Θεωρείς ότι ο Έλληνας θεατρόφιλος έχει ανάγκη να βλέπει αυτά τα ελληνικά έργα;

Αυτό που διαπίστωσα, διότι ήρθε πολύς κόσμος, όπως και φίλοι μου-της δικής μου γενιάς- είναι ότι πολλοί συνομήλικοι μου, δεν επικοινώνησαν με το έργο. Πολλοί άλλοι επικοινώνησαν, όπως και άνθρωποι μεγάλης ηλικίας. Το κείμενο αυτό, είναι τόσο πλούσιο, που δεν υπάρχει πια στις μέρες μας. Σήμερα, μιλάμε με ένα χρηστικό τρόπο. Δεν λέμε εκατό πράγματα, για να πούμε ένα νόημα. Αυτό κάποιους, στη σημερινή εποχή, τους κουράζει. Είναι λίγο φλυαρία. Αλλά ήταν τρόπος έκφρασης. Όταν υπήρχε ο καπιταλισμός, με την ευρεία έννοια του όρου-όχι την οικονομική- οι άνθρωποι εκφράζονταν ποικιλοτρόπως. Έχει μια ομορφιά αυτός ο λόγος, αυτή η έκφραση. Τέτοια κείμενα, θεωρώ ότι είναι απαραίτητα για την Ιστορία μας. Θεωρώ βασικό για τον Έλληνα, τη σύνδεση με την ιστορία που έχει να τη διατηρεί. Και για τον ίδιο τον καθαυτό λόγο, που χάνεται πια…Αυτή ήταν και η σκηνοθετική προσέγγιση, σαν ρέκβιεμ σε μια Ελλάδα που χάνεται. Ο λόγος που μιλιόταν τότε, χάνεται και πολύ αμφιβάλλω αν αντικαθίσταται με κάτι άλλο…

Βραβεύτηκες, για τούτη τη χρονιά, με το σταυρό του Δημήτρη Χορν. Υποψιάζομαι πως τη βραδιά της τελετής, όταν ανέβηκες να παραλάβεις το σταυρό, δεν πολυκαταλάβαινες και πολλά. Μετά όμως; Όταν το συνειδητοποίησες…

Το βραβείο από μόνο του, είναι 3.000 ευρώ. Η αξία είναι οι άνθρωποι που στο δίνουνε. Και τιμητικό, εσύ που το παίρνεις. Άνθρωποι του θεάτρου, που τους μίλησε και τους άγγιξε αυτό που κάνω, εμένα με συγκινεί. Δε νομίζω πως είναι κάτι που αλλάζει ή μετατοπίζει το δρόμο μου, εντός μου. Διότι, από εκεί και πέρα, ίσως χάριν του βραβείου, να έχω μια παραπάνω πρόταση. Είναι μία τρόπον τινά διαφήμιση. Αλλά, πέρα από τη τιμή που νιώθω-δεν θεωρώ ότι αλλάζει κάτι μέσα μου. Υπάρχει μοναχά, η χαρά αυτού που έγινε.

Φαντάζομαι το σταυρό τον προσέχεις σαν κόρη οφθαλμού…

Τον έχει η μαμά μου, σε ένα συρτάρι και τον προσέχει.

Έπαιζες το περασμένο καλοκαίρι, στον “Αμφιτρύωνα” του Μολιέρου, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή, ενώ ήσουν κι ο ίδιος βοηθός σκηνοθέτη. Ετοιμαζόσασταν το τελευταίο διάστημα για το “Θερμοκήπιο” του Πίντερ. Τί είναι αυτό που θα έχεις να θυμάσαι από τη στενή συνεργασία σου, με το Λευτέρη Βογιατζή;

Είναι τόσο φρέσκο, που μου είναι περίεργο να πω κάτι για τον Λευτέρη. Θα προτιμούσα να μην πω τίποτα, αν δεν έχεις πρόβλημα…Είναι κάποια πράγματα που κάποιες στιγμές απαιτούν σιωπή. Εγώ δεν είμαι σε θέση ακόμα, τουλάχιστον, να πω για το Λευτέρη….

Το θέατρο πως το βλέπεις;

Ένας -εν δυνάμει- τόπος ελευθερίας. Ένας- εν δυνάμει- τόπος, που μπορούν να συμβούν πράγματα που δεν ξέρουμε…

Στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ της Θεσσαλονίκης, παρέα με τον Ακύλλα Καραζήση και τον Νίκο Χατζόπουλο, μέχρι αυτή τη Κυριακή 2 Ιούνη, μια παράσταση που έκλεψε τις εντυπώσεις. Και ένας Χάρης Φραγκούλης, που το μέλλον του, με σύνεση και ορθές επιλογές, μπορεί να τον οδηγήσει σε-εν δύναμει- “ταξιδιάρικους” τόπους και ορθές θεατρικές ερμηνείες.