Ανήκει στα “μπουντέλια” του ελληνικού θεάτρου. Έχει τιμηθεί τρεις φορές, για τη παρουσία του, στον ελληνικό κινηματογράφο. Η πορεία του στο χώρο, έχει καταδείξει ότι πάντα μπορεί να είναι από εξαιρετικός έως μαγευτικός. Έτσι και στο “Παρτάλι”, τη παράσταση που παίζεται στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ. Αφορμή, με την οποία μιλήσαμε, για το MySalonika.
συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου
Πώς επιλέξατε “Το Παρτάλι”;
Από τον Θόδωρο Γρηγοριάδη, που έγραψε το βιβλίο, μου το έφερε να το διαβάσω, το ανάγνωσα, μου άρεσε πάρα πολύ, μετά μου έφερε ένα θεατρικό μονόλογο και μετά τα πράγματα πήραν το δρόμο τους…. ο Στέλιος Κρασανάκης ανέλαβε τη σκηνοθεσία, έγινε η παράσταση στο Φεστιβάλ Αθηνών, και το έργο που διαδραματίζεται -ούτως ή άλλως- στη Θεσσαλονίκη, είπαμε να το φέρουμε στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ.
Το έργο έχει μεταφερθεί στη δεκαετία του '90….
Πρέπει να σας πω ότι η διασκευή του μονολόγου έγινε από τους τρεις μας, εμένα, το Στέλιο και το Θόδωρο. Καθίσαμε και είπαμε πώς θα γίνει αυτό, ένας μονόλογος, εφόσον είχαμε το βιβλίο…βασικός όλων είναι ο Θόδωρος, που είναι εμπνευστής του έργου. Το χρονικό θέμα έγινε για πρακτικούς λόγους. Είμαστε στο 1991, γιατί αν το μεταφέραμε στο σήμερα, ο ήρωας θα ήταν ογδόντα χρονών τώρα…δε θέλαμε όμως θεατρικοποίηση και χρησιμοποιώ τη φυσική μου ηλικία…Δε θέλαμε θεατρική σύμβαση, για να είναι άμεσος ο μονόλογος…
Ποιό στοιχείο του ήρωα, σας έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση;
Έδωσα μεγάλη βάση, στη παραδοχή….Ο ήρωας παραδέχεται αυτό που είναι, ταπεινώνεται μέσα σε αυτό και συνεχίζει τη ζωή του μέσα από αυτό, δίχως να λέει στον εαυτό του “γιατί να είναι έτσι”….Οπότε λειτουργεί το “αν παραδεχτείς αυτό που είσαι, η ζωή σου είναι πιο εύκολη”….
Μονόλογος σα θεατρική διαδικασία δεν εμπεριέχει φόβο και ανασφάλεια;
Είναι και φόβος, αλλά αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου, σαν ίσο προς ίσο με το κοινό. Και προκύπτει μια συνδιαλλαγή-παύει να είναι μονόλογος. Οφείλεις πάνω στη σκηνή, να είσαι καθαρός και ειλικρινής…..ανοιχτός διάλογος, οπότε προκύπτει με το κοινό. Η εξομολόγηση είναι το γεγονός που συμβαίνει επί σκηνής….όχι εξομολόγηση αμαρτιών, αλλά εξομολόγηση όσων συνέβησαν…από αυτή την άποψη έχει ένα βαθμό δυσκολίας…με ένα μαγικό τρόπο ανεβαίνω πάνω στη σκηνή, κάθομαι στο σκαμπό και αρχίζει η εξιστόρηση του ήρωα…και ξεκινά η βραδιά δίχως να ξέρεις τί θα σου συμβεί…κάτι που ψάχνω στο θέατρο, όπως και στη ζωή…Αυτός ο κώδικας, αυτή η ελευθερία υπερτερεί σε αυτή τη παράσταση…
Πώς βλέπετε τα πράγματα στο ελληνικό θέατρο;
Θα συνεχίσει να υπάρχει το θέατρο. Αν κάνουμε αυτό που θέλουμε, όλα θα συνεχίζουν. Υπάρχουν νέοι άνθρωποι που εκφράζονται και άνθρωποι που ασχολούνται με αυτή την τέχνη και ξεπερνάμε και τους φόβους μας. Αν δεν είναι οδηγός μας, οι φόβοι μας και η καριέρα μας, τότε έχουμε πολύ μεγάλο λόγο ύπαρξης, να επικοινωνήσουμε με τους ανθρώπους…
Έχω στο μυαλό μου-εσείς θα μου πείτε αν έχω λαθεμένη εντύπωση- ότι αγαπάτε το κινηματογράφο λίγο παραπάνω, από το θέατρο…κάνω λάθος;
Όχι-όχι…Τα αγαπάω εξίσου. Απλώς, ο κινηματογράφος έχει μπει τα τελευταία δέκα χρόνια στη ζωή μου. Αγαπώ εξίσου και τα δύο. Είμαι δίγαμος. (γέλια)…Δεν υπάρχει περίπτωση να αγαπώ κάτι παραπάνω. Είμαι ηθοποιός. Και βρίσκω ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά, σε ότι αφορά τη τέχνη μου. Δηλαδή, ο οργανισμός μου είναι εξίσου διαθέσιμος και στο θέατρο και στο κινηματογράφο.
Έχετε βραβευθεί τρείς φορές από τον κινηματογράφο….πέρα από τη χαρά της βράβευσης, την επιβεβαίωση που παρέχουν, θεωρείτε ότι βοηθάνε έναν ηθοποιό στα επόμενα βήματα που έχει κατά νου;
Είναι πολύ μεγάλη χαρά! Αν έλεγα το αντίθετο θα ήταν ψέμματα. Αυτό που μπορώ να πω σίγουρα είναι ότι κάποιοι σου λένε “καλά τα πας, συνέχισε”. Και αυτό το συνέχισε, είναι σαν να σου χτυπά κάποιος, ένα χέρι στο ώμο και σου λέει “καλά τα πας, καλά τα πας”…Αυτό είναι κάτι. Από εκεί και πέρα, η διαδικασία είναι πάντα η ίδια. Πάλι, πάντα, από την αρχή ξεκινάς σε κάτι νέο…εγώ προσπαθώ να ξεχάσω ότι έχω κάνει, μόλις ξεκινώ μια νέα δουλειά-είναι κάτι καινούργιο-και προσπαθώ πάντα να έχω το “άσπρο χαρτί” που λέω εγώ, και να αρχίσεις και πάλι να γράφεις, αυτά που σου λέει ο ρόλος, η ιστορία και οι συνθήκες που καλείσαι να υπηρετήσεις.
Μετά το “Παρτάλι”, τί θα κάνετε στο θέατρο;
Θα είμαι στο Εθνικό Θέατρο, στο “Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα” σε σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά.
Υπάρχει κάποια παράσταση, από όσες έχετε παίξει, που αγαπάτε λίγο παραπάνω;
Όχι. Αυτό που θυμάμαι είναι κάποιες στιγμές που έζησα κατα τη διάρκεια παραστάσεων…το κυνήγι της αλήθειας, ότι είσαι ολόκληρος σε αυτό που παίζεις, οι εκφράσεις είναι εξ ολοκλήρου άρτιες και ο στόχος επετεύχθη…αυτά αναπολώ, και αναπαράγω, δίχως να το επιδιώκω…Ευτυχώς, υπήρξανε τέτοιες στιγμές, αλλά αυτά, άμα σας πω πόση ώρα κρατήσανε….. δεν είναι παραπάνω από λίγα δευτερόλεπτα….Αν πω, γι αυτά τα πράγματα, θα ΄θελα αυτά τα δευτερόλετπα να γίνουν λεπτό…Κατάλαβα τί σημαίνει να είσαι ολόκληρος επάνω στη σκηνή….το θέμα είναι να μην πεις εκείνη την ώρα “αχ, τί ωραία που συμβαίνει”…αλλά να το αφήσεις να σε οδηγήσει αυτό…να μην είμαι εγώ ο κυρίαρχος της στιγμής. Τη στιγμή, να την αφήσω να μεγαλώσει….
