Επιτέλους!! Η αγωνία μας λαμβάνει τέλος!! Οι ευρωπαϊκές τράπεζες πείστηκαν από τη ρητορική δεινότητα της Ανγκέλα και του Νικολά, και δέχτηκαν αναντίρρητα το κούρεμα του ελληνικού χρέους, κάτι που αποφάσισε επιτέλους του Eurogroup…
Επιτέλους, τα βάσανά μας παίρνουν τέλος!! Τώρα ξέρουμε μετά απόλυτης βεβαιότητος πως η χώρα μας (το ελληνικό κράτος για την ακρίβεια…) είναι και με τη βούλα υποτελές! Αχ, τι καλή που είσαι παγκοσμιοποίηση!!
Μπορούμε πλέον να ατενίζουμε με αισιοδοξία το μέλλον, έχοντας γνώση πως, αν και θα μας στοιχίσει σε βιοτικό επίπεδο, ίσως και σε αξιοπρέπεια σαν λαός, τουλάχιστον η ελληνική κοινωνία μας θα εκσυγχρονιστεί, κάποτε, και θα φτάσουμε, ίσως μάλιστα και να τους ξεπεράσουμε, αυτούς τους ψυχρούς και ξενέρωτους βορειοευρωπαίους που μας επιβάλλουν στενό κορσέ τα τελευταία χρόνια… Αν δεν τους είχαμε κιόλας, θα μας είχαν φάει και οι Τούρκοι χρόνια τώρα…
Ενδιαφέροντες εθνικοί μύθοι. Για όλα μας φταίνε οι υπουργοί που κλέβουν, οι δημόσιοι υπάλληλοι που κοπροσκυλιάζουν που τους διορίζουν οι υπουργοί που κλέβουν, οι δημοσιογράφοι που δεν λένε την αλήθεια, ο παπάς της ενορίας γιατί δεν είναι σαν τον Άνθιμο –μεγάλη η χάρη του!- και δεν τα λέει σωστά μετά τη Λειτουργία της Κυριακής, φταίει ο γείτονας γιατί πετάει τα σκουπίδια του από το μπαλκόνι, ή κάνει φασαρία ή χίλια-μύρια άλλα πράγματα που μας ενοχλούν… Γενικώς φταίνε οι πάντες, εκτός από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Εντάξει, ίσως να μη σε ενδιαφέρει και τόσο η δημοκρατία, αγαπητέ αναγνώστη, ωστόσο από τη στιγμή που εκ των πραγμάτων ζεις, υπάρχεις και αναπνέεις σε μια κοινωνία, ε, όσο να’ναι, οφείλεις να συμμετάσχεις έστω και λίγο σε αυτήν!
Δε σου ζήτησε κανένας να ελέγχεις αν ο τάδε ή δείνα υπουργός έκλεψε, λαδώθηκε, υπέγραψε συμφωνία για υποβρύχια που γέρνουν, ή κάτι παρεμφερές τέλος πάντων (αν και κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να το κάνεις, εδώ φέρνεις βόλτα τα οικονομικά του σπιτιού σου)! Είπαμε να ασχοληθείς και λίγο, να θυμώσεις, να φωνάξεις με δίκαιη οργή για τα τεκταινόμενα στο τόπο σου! Η δημοκρατία δεν είναι απλά εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια (για την ακρίβεια, ούτε καν αυτό δεν είναι, ενώ όπως καταλαβαίνεις, δεν υπάρχει καμιά δημοκρατία στο χώρο που εργάζεσαι…), είναι κάτι πολύ πιο βαθύ από αυτό. Είναι καθημερινή συμμετοχή, καθημερινή ενασχόληση, καθημερινός έλεγχος. Στο τσάμπα. Γιατί αν νομίζεις πως η πολιτική πρέπει να πληρώνει, ε τότε αγαπητέ αναγνώστη, καλύτερα να πας σε ένα από τα δυο μεγάλα κόμματα εξουσίας να σου χρεώσουν κάποιο πόστο και να σου κόψουν μισθό…
Θα μου πεις τώρα, και θα έχεις και δίκιο, τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά, και κυρίως το πολιτικό, με το κούρεμα του χρέους… Απλά αγαπητέ αναγνώστη, φαντάσου να φοβόντουσαν οι κρατούντες την οργή σου και τη κρίση σου. Φαντάσου να έκαναν πολιτική για το συλλογικό συμφέρον (πολύ ασαφής στην αρχή έννοια-ο καθένας μπορεί να της προσδώσει ό’τι νόημα θέλει) και όχι για τη τσέπη τους, τη τσέπη των πλουσίων, ντόπιων και ξένων, τη πολιτική τους καριέρα. Οπωσδήποτε η εικόνα του τόπου θα ήταν πολύ διαφορετική σε σχέση με σήμερα. Καλύτερη, χειρότερη, αυτό είναι μάλλον ζήτημα επιστημονικής φαντασίας!
Είναι ωστόσο γεγονός πως η δημοκρατία στη χώρα που τη γέννησε βρίσκεται σε κρίση. Καλά, όχι πως και ο υπόλοιπος κόσμος είναι σε καλύτερη στάθμη. Αλλά γιατί να μένουμε στάσιμοι; Αυτό δε μπόρεσα ποτέ να το καταλάβω!
Αρθρογράφος: Ιορδάνης Χρηστίδης
Πηγη εικόνας: Ελευθεροτυπία
