Η πορεία της 17 Νοέμβρη στην Αθήνα είχε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον από όλες τις προηγούμενες, γιατί ενσωμάτωσε και εικονοποίησε πολλές καινοτομίες σε μια μόνο επέτειο. Η οπτική αναπαράσταση της πορείας-διαμαρτυρίας- μνημόσυνου που επέδειξε το πλήθος ήταν απόλυτα σαφής.
Προηγήθηκε η περιφορά της ματωμένης σημαίας του Πολυτεχνείου, όπως κάθε χρόνο. Αυτή ήταν όπως πάντα στην κεφαλή της πορείας, η οποία ξεκίνησε περίπου μισή ώρα μετά την σημαία. Ένα πλήθος 10000 ατόμων περίπου, αποτελούμενο κυρίως από νεολαίες αριστερών σχημάτων, όλων εξωκοινοβουλευτικών πλην του ΣΥΡΙΖΑ. Φοιτητές, άνεργοι, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι και αγανακτισμένοι. Στα πίσω μπλοκ ως είθισται, είχαν την σειρά τους οι «μαύροι», όλοι έτοιμοι και πάνοπλοι, με ροπαλοσημαίες, κράνη, μάσκες, ασφαλίτες και ποιος ξέρει τι άλλο. Η πορεία ξεκίνησε από την Σταδίου και συνέχισε στην Βασιλίσσης Σοφίας προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία. Όλες οι κάθετες της Βασιλίσσης Σοφίας ήταν αποκλεισμένες από διμοιρίες των ΜΑΤ. Μόλις ο κύριος όγκος της πορείας πέρασε την πρώτη κάθετο, οι «αναρχικοί» των πίσω μπλοκ είτε κάποιοι ασφαλίτες, άρχισαν επίθεση με αυγά και πέτρες. Το αποτέλεσμα ήταν να ρίξουν (τα ΜΑΤ) μερικές κρότου λάμψης και λίγα δακρυγόνα (πάνω στον πανικό μέτρησα 6) τα οποία διέλυσαν τα πίσω μπλοκ της πορείας και προώθησαν την υπόλοιπη πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία.
Κι εδώ αρχίζουν οι καινοτομίες. 1ον,Η πορεία δεν διαλύθηκε, αλλά συνέχισε ειρηνικά, αν και κάπως υποτονικά και οι μπαχαλάκηδες δεν κατάφεραν ποτέ να ξαναμπούν συσπειρωμένα στην πορεία, λόγω του αποκλεισμού των κάθετων οδών. Έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία, κάποιοι θερμόαιμοι που ωστόσο έδειξαν αυτοσυγκράτηση νωρίτερα, πέταξαν τα φυλαγμένα αυγά τους προς τις διμοιρίες της αποκλεισμένης πρεσβείας. Κανείς δεν ήταν ιδιαίτερα έτοιμος για χημικό πόλεμο, εκτός από του παροπλισμένους «μαύρους» κι έτσι οι όποιες «παρεκτροπές» καταπνίχθηκαν με ελάχιστη χρήση χημικών. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνιχτική, μα υποφερτή, ωστόσο ο κόσμος άρχισε να διαλύεται (έκανε και ψύχρα) κι έτσι κατηφορίσαμε ξανά την Βασιλίσσης Σοφίας προς το Σύνταγμα, σχολιάζοντας με κάποια απογοήτευση την χαμηλή προσέλευση του κόσμου. Καινοτομιών συνέχεια, ίσως λόγω έλλειψης ασύλου (2ον) , δεν σημειώθηκαν ιδιαίτερα επεισόδια ούτε τη νύχτα (3ον) , ενώ νωρίτερα μια ομάδα ΜΑΤ είχε ήδη εισβάλει στο πολυτεχνείο (4ον ). Πρωτοτυπία σε κάθε επίπεδο.
Τότε, πάνω που λέγαμε «άντε, του χρόνου πάλι», βρεθήκαμε μπροστά σε μια έκπληξη. Ένα πλήθος περίπου 20000 ατόμων, τουλάχιστον διπλάσιο της κυρίως πορείας, με σημαιορόπαλα του ΚΚΕ – ΠΑΜΕ ανέβαινε συντεταγμένα, σχεδόν στοιχισμένα, προς την πρεσβεία των ΗΠΑ. Θύμιζαν εικόνες της Ναζιστικής Νεολαίας, πίσω στη δεκαετία του ‘40. Τότε κατάλαβα τι συμβαίνει.
Ο Λαζόπουλος το είπε ξεκάθαρα στο τσαντίρι του χτες: «Το ΚΚΕ δεν μπορεί να τα βρει με την αριστερά». Κατά συνέπεια, διαμαρτύρεται ξέχωρα από την υπόλοιπη αριστερά, δημιουργώντας μια δική του πορεία. Αυτό βέβαια περιλαμβάνει και την πολιτική πορεία, δηλαδή την πνευματική διάσταση της εικόνας που έδινε η αριστερά στις 17/11/2011, στο κέντρο της Αθήνας.
Όλα τα πολιτικά κόμματα έχουν ένα κύριο και κοινό στόχο: Να κυβερνήσουν. Ο στόχος αυτός είναι ακόμα πιο κοντά, όταν η κυβέρνηση μιας χώρας παραπαίει, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα. Το πάθος και η αδημονία για εξουσία, χαρακτηριστικά κοινά σχεδόν σε όλους μας, γίνονται ακόμα πιο έντονα, όσο πλησιάζεις προς το στόχο και δεν τον φτάνεις. Είναι μια κατάσταση που μπορεί να οδηγήσει σε ακραίες δράσεις και αντιδράσεις.
Με μία κεντροδεξιά που έχει κορεστεί από την εξουσία και τώρα καταρρέει, το πολιτικό σκηνικό αρχίζει να πολώνεται έντονα. Στο κέντρο δεν υπάρχει πια τίποτα, με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να έχουν ακυρωθεί από την κυβέρνηση κατοχής της ΕΕ. Έτσι, τα αριστερά σχήματα ενισχύονται, ακόμα και μέσα στην έμφυτη τάση τους για διάσπαση. Το ίδιο συμβαίνει και με τα κόμματα της άκρας δεξιάς. Τρανό παράδειγμα ο διορισμός του Άδωνη Γεωργιάδη σε βουλευτή, ένα μάρκετινγκ που προφανώς θα ενισχύσει το ποσοστό ψηφοφόρων του ΛΑΟΣ, από ανθρώπους που ακόμα πιστεύουν στην Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία. Κι ας μην αναφέρουμε τους νέο-φασιστικούς πυρήνες ανά τη χώρα.
Έφτασε η ώρα για το ρητορικό ερώτημα του άρθρου: Τι συμβαίνει όταν δυο αντίπαλα στρατόπεδα ενισχύουν τις δυνάμεις τους; Ο ορισμός του πόλου είναι ότι αποτελεί το ισοδύναμο και αντίθετο μέρος ενός διπολικού συστήματος. Δεν νοείται λοιπόν πόλος χωρίς αντίθετο, όπως δε νοείται η ύπαρξη τρίτου πόλου. Κι όπως τα αντίθετα έλκονται, όταν η ορμή είναι μεγάλη, τότε το αποτέλεσμα είναι ένα: Η σύγκρουση.
Αυτή τη στιγμή υπάρχει ακόμα ο τρίτος πόλος, που αποτρέπει την σύγκρουση των άλλων δυο. Είναι η κεντροδεξιά του πολιτικού συστήματος. Λειτουργεί σαν φράχτης μεταξύ των δύο πόλων, όμως θυμίζει σάπια, ξύλινη περίφραξη που προορίζεται να συγκρατήσει ορδές ελεφάντων. Η κατάρρευση του πολιτικού αυτού φράγματος είναι πια θέμα χρόνου και θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το κατά πόσο τα πιόνια αυτής της σκακιέρας θα θυμούνται τα ιδανικά πολιτισμού και ήθους που έχουν κάνει παντιέρα τους, όταν θα διεκδικούν την εξουσία.
