- Οι ξαπλώστρες. Η δημοκρατία της παραλίας πάει περίπατο χρόνο με το χρόνο καθώς οι δήμοι της περιοχής δίνουν ολοένα και περισσότερες άδειες σε επιχειρηματίες να απλώνουν τις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες τους, πάντα επί ενοικίου χρήσης ή κατανάλωσης, μειώνοντας δραματικά τους ελεύθερους χώρους στις παραλίες του νομού. Στο τέλος το να βρίσκεις δέκα εκατοστά γης για να βάλεις την πετσέτα σου στην άμμο θα είναι άθλος. Σε πολλές περιπτώσεις δήμαρχοι ή αιρετοί άρχοντες εμπλέκονται έμμεσα ή άμεσα σε επιχειρήσεις κινώντας υποψίες για τον τρόπο που δίνονται οι άδειες.
- Η έλλειψη οδικών δικτύων. Ο τεράστιος όγκος των αυτοκινήτων που πηγαινοέρχονται καθημερινά στη Χαλκιδική, από Θεσσαλονικείς, τους υπόλοιπους Έλληνες, τους χιλιάδες Βαλκανίους και τους υπόλοιπους τουρίστες είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί από το ελλιπέστατο και απαρχαιωμένο οδικό δίκτυο. Αν εξαιρέσει κάνεις το νέο τμήμα της Κασσάνδρας που δόθηκε φέτος η υπόλοιπη Χαλκιδική ζει στους οδικούς ρυθμούς του 80. Με την απόλυτη ευθύνη όλων των βουλευτών που εκλέγονται δεκαετίες στην ευρύτερη περιοχή.
- Η ανομία και η οπτική ρύπανση. Κάθε κολόνα, δεντράκι, στύλος της πολύπαθης Χαλκιδικής γίνεται αποδέκτης των χιλιάδων ταμπελών, πινακίδων, μπάνερ, αφισών που ο κάθε ιδιοκτήτης ενοικιαζόμενων δωματίων, εξοπλισμού θαλάσσιων σπορ, εστιάτορας, μπιτσομπαράς, μπακάλης, μανάβης, κρίνει σκόπιμο να κρεμάσει στο δημόσιο χώρο τη διαφήμιση-ενημέρωση της πραμάτειας του. Και όσο δεν υπάρχει κανένα πρόστιμο ολόκληρη η Χαλκιδική μετατρέπεται σε μια ατέλειωτη έκθεση διαφημίσεων.
- Τα ανεξέλεγκτα τροχόσπιτα. Σε κανένα πολιτισμένο μέρος του κόσμου δεν πηγαίνει όποιος τουρίστας διαθέτει ένα τροχόσπιτο και το τοποθετεί όπου του καπνίσει. Πάνω σε παραλίες, δίπλα σε αρχαιολογικούς χώρους, μέσα στην καρδιά των δασών. Οι ίδιοι άνθρωποι που στις δικές τους πατρίδες είναι τύποι και υπογραμμοί εδώ αυθαιρετούν με το κλείσιμο του ματιού της πολιτείας που δεν εννοεί να εφαρμόσει το νόμο.
- Η μεταφορά των συνηθειών της πόλης στην εξοχή. Ατέλειωτα μποτιλιαρίσματα στα χωριά των ποδιών γιατί αρκετοί θεωρούν πως μπορούν να διπλοπαρκάρουν πηγαίνοντας για ψώνια-καφέ-μανικιούρ και αφήνοντας το αυτοκίνητο τους στη μέση της εθνικής, ο θεός να την κάνει, οδού.
- Οι κάφροι. Τύποι που ανεβάζουν το αυτοκίνητο στην άμμο, μιλούν στο κινητό σαν να μην υπάρχει κάνεις τριγύρω, πετούν τα σκουπίδια τους από το παράθυρο του αυτοκινήτου οδηγώντας, μετατρέπουν σε σκουπιδότοπους παραλίες σαν τις Καβουρότρυπες, το Γλαρόκαβο, τον κρυφό Παράδεισο ή το Κριαρίτσι, δεν εννοούν να σεβαστούν την ησυχία των γύρω τα μεσημέρια, μαλώνουν διαρκώς για μια θέση πάρκινγκ, μια ξαπλώστρα, μια θέση στη σειρά για ένα φρέντο καπουτσίνο, συμπεριφέρονται στους τόπους παραθερισμού σαν να είναι το χωράφι του παππού τους. Μαζί και τα μπιτσόμπαρα που τα ντεσιμπέλ τους ξεσηκώνουν και νεκρούς από τα νεκροταφεία.
- Η αισθητική. Η απουσία κανόνων αισθητικής επιτρέπει στον καθένα να χτίσει, να διαμορφώσει και να επιβάλει στο τοπίο τερατουργήματα που για τα δικά του γούστα είναι ομορφιές. Αν υπήρχε από τις κατά τόπου πολεοδομίες ένας έλεγχος του τι χτίζεται ή ανοίγει δεν θα βλέπαμε αυτά τα αίσχη.
- Η αδικαιολόγητη ακρίβεια. Υπάρχουν σημεία στα πόδια που ένας καφές κοστίζει επτά ευρώ, ένα μπουκάλι ευρώ πέντε, ένα άθλιο ρουστίκ δωμάτιο 80 και ένα πιάτο πλαστικά καλαμαράκια 18. Η αγορανομία προφανώς δεν διαθέτει τις δυνάμεις, τη διάθεση και την αποφασιστικότητα να βάλει τέλος σε αυτή την κούρσα της ασυδοσίας.
- Οι δήμοι και η Περιφέρεια που αφήνουν όλο το νομό σε κακό χάλι ενώ περιμένουν εκατομμύρια τουρίστες. Ξερά χόρτα και κλαδιά στις παρυφές των δρόμων, μπάζα παντού, καμένες λάμπες στις κολόνες, έλλειψη φωτισμού στα μεγαλύτερα τμήματα του δρόμου ή υποφωτισμένες περιοχές ακόμα και μέσα σε κατοικημένες περιοχές, ανυπαρξία καμπινών αλλαγής, υπαίθριων ντουζιέρων, καλαθιών απορριμμάτων σχεδόν σε όλες τις παραλίες, ελλιπής σήμανση περιοχών με σημαντική ιστορική αξία, έλλειψη ιντερνετικού ή έντυπου οδηγού που με πληροφορίες για τον τόπο.
- Η έλλειψη σχεδιασμού και οράματος. Η Χαλκιδική αναπτύχθηκε ως κυρίως παραθεριστικός τόπος για τυφλά. Με χωριά ή οικισμούς που γιγαντώθηκαν άναρχα. Χωρίς ποτέ κανείς παράγοντας να καθίσει με σοβαρότητα και συνεργασία και να σχεδιάσει το μέλλον μιας ήπιας και επικερδούς ανάπτυξης του τόπου. Αλλά και την αδιαφορία του μεγαλύτερου τμήματος των ντόπιων που είδαν για δεκαετίες στον τόπο τους την ιερή αγελάδα του εύκολου πλουτισμού χωρίς να σκεφτούν τα παρακάτω. Για αυτό και η στροφή σε έναν τουρισμό εξαιρετικά χαμηλού οικονομικού επιπέδου μετατρέπει τα τελευταία τρία χρόνια το νομό σε ένα αντίγραφο της Πιερίας τα χρόνια της επέλασης των Βαλκανίων στη δεκαετία του ογδόντα.
Πηγή: http://parallaximag.gr/parallax-view/deka-pliges-tis-chalkidikis
