Όλοι έχουμε όνειρα. Κάποιοι μικρά, κάποιοι μεγάλα. Λένε ότι αν τα όνειρα σου δεν σε τρομάζουν, τότε δεν είναι αρκετά μεγάλα. Εγώ όμως δεν το πιστεύω. Γιατί όταν βλέπω τα “μεγάλα” μου όνειρα να καταρρέουν τότε απλά σταματάω να κάνω μεγαλύτερα και αρκούμαι στην πραγματικότητα. Παραίτηση; Ίσως.. Όταν όμως δεν έχεις τίποτα να περιμένεις, δύσκολα απογοητεύεσαι.
Αλήθεια όμως, πώς θα ήταν η ζωή χωρίς όνειρα; Θα σταματούσες να ελπίζεις; Θα σταματούσες να αγωνίζεσαι για ό,τι θεωρείς σημαντικό; Ελπίζω πως όχι. Η ματαιότητα των πραγμάτων δεν έχει να κάνει με το πως ονειρεύεσαι την ζωή σου. Έχει να κάνει με τους στόχους. Τους πραγματικούς. Τους ρεαλιστικούς. Και τα πόδια σου, έτσι κρατάς στον πλανήτη Γη και δεν απογοητεύεσαι που δεν κέρδισες τελικά το πολυπόθητο Νόμπελ εξυπνάδας που πάντα ονειρευόσουν (ναι είμαι κατά βάθος ολιγαρκής άνθρωπος!). Το θέμα δεν είναι ποιος έχει τα μεγαλύτερα όνειρα – η ζωή δεν είναι διαγωνισμός ποιος έχει τα μεγαλύτερα (τα όνειρα ντε!).
Είναι στο χέρι σου να φτιάξεις την ζωή σου όπως τη θες. Φτάνει να το θες αρκετά. Το να κάθεσαι και να ονειρεύεσαι αρχοντιλίκια και μεγαλεία το βρίσκω τουλάχιστον ηλίθιο. Αρκέσου σ' αυτά που θέλεις να κάνεις ΣΗΜΕΡΑ και επικεντρώσου σ' αυτά. Οργάνωσε προσεκτικά τα βήματα σου και προς… παστίτσιου απέφυγε αυτούς που σου τάζουν λαγούς και πετραχήλια. Και αν στην πορεία ο δρόμος προς την επιτυχία (όχι την Ιθάκη) σου φανεί δύσκολος μην τα παρατήσεις. Και ο Οδυσσέας έκανε 20 χρόνια να φτάσει αλλά τελικά και το σπιτικό του φαγάκι βρήκε έτοιμο και την γυναικούλα του να τον περιμένει (οκ το τελευταίο ασχολείαστον).
