“ΓιουροΒΥΖΙΟΝ είναι, θα περάσει”
Σάββατο βράδυ. Ένα άδειο αρχείο στην Word μπροστά μου και γω να περιμένω να μου ‘ρθει επιτέλους η… επιφοίτηση. Αγχώνομαι, οι αρθογράφοι περιμένουν να ανέβει επιτέλους και το δικό μου κείμενο για να δημοσιευτεί στο site. Σαν σωστή επαγγελματίας (τα σχέδια για έξοδο και μαζικό ξεκατίνιασμα της Eurovision ναυάγησαν) συντονίζω το χαζοκούτι στη ΝΕΤ, εφοδιάζομαι με πατατάκια και περιμένω. Αλήθεια, αναρωτιέμαι αν βλέπει κανείς ΝΕΤ όλο τον υπόλοιπο χρόνο ή περιμένουν εναγωνίως κάθε Μάιο μπας και δουν νούμερα. Μπα, το δεύτερο θα ναι.
Στο Φατσομπούκ βλέπω σχόλια και βαρύγδουπες δηλώσεις για το πόσο ξεφτιλισμένη είναι η τηλεόραση και γιατί να μην βλέπουμε ντοκιμαντέρ για το πώς ζευγαρώνουν οι καρέτα-καρέτα. Ντάξει, γούστα είναι αυτά σκέφτομαι. Κι όμως έχω ευχάριστες αναμνήσεις από αυτή την «παρακμή» του θεάματος. Μαζεμένη όλη η οικογένεια στο σαλόνι, κάπου σ’ ένα μικρό νησάκι στη Μεσόγειο ένα ζεστό βραδάκι του Μαΐου, να σχολιάζουμε τις εμφανίσεις και τα «αστεία» ρούχα των καλλιτεχνών και να περιμένουμε με αγωνία την κατάληξη του «δικού μας» τραγουδιού.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κράζουν όλοι τόσο πολύ την Eurovision. Είναι λες και κοιμούνται ολόχρονα όλοι οι ψευτο-διανοούμενοι και ξαφνικά ξυπνάνε όολοι μαζί κάθε χρόνο τέτοια μέρα και θυμούνται τα στραβά και ανάποδα της ψυχαγωγίας και του θεάματος. Γκρίνια και μιζέρια για το τίποτα. Το «απόγειο του κιτς» πρέπει απλά να αντιμετωπίζεται με την ίδια βαρύτητα που αντιμετωπίζουμε και τις διαφημίσεις της Q: μ’ ένα χαζό χαμόγελο προσπαθώντας να καταλάβουμε αν τους πήρε ώρα να σκεφτούν τέτοια «διαμάντια».
Ξεκινάει επιτέλους ο διαγωνισμός και εντοπίζω ένα συμπαθητικό κυριούλη που μοιάζει με τον Βοσκόπουλο να εκπροσωπεί το Ηνωμένο Βασίλειο. Άτυχη χώρα πάντα στα τάρταρα του βαθμολογικού πίνακα. Σε λίγο βγαίνει και η Αλβανία ντυμένη με μια..χμμμ εξωγήινη αμφίεση. Ωραία φων… Άκυρο. Έτσι ουρλιάζω και γω όταν βλέπω κατσαρίδα στο σπίτι και κάνω ακροβατικά πάνω στα έπιπλα. Σειρά έχουν τα χαριτωμένα ΚΑΠΙ από Ρωσσία. Ακολουθούν κάποια αδιάφορα και σειρά έχουν Ελλάδα και Κύπρος. Μήπως έχουν θέμα με τον ήχο; Ας είναι, αρχίζω να ακούγομαι σαν την Λαμπίρη. Βλέποντας όμως τους δύο Ιρλανδούς με τις μεταλλιζέ φόρμες είναι αδύνατο να μην γελάσω. Πάνω κάτω αυτά ξεχωρίζω. Α! Και την εμφάνιση των Lordi στην παρουσίαση της Φινλανδικής βαθμολογίας (ακόμα θυμάμαι και εκνευρίζομαι με την αναφορά του υποτιθέμενου «metal» στοιχείου στο τραγούδι τους εκείνη την χρονιά).
*Update: Ωραία παραγωγή, χωρίς τα πολλά πολλά των περασμένων χρόνων. Παρεμπιπτόντως, άστοχη η παρατήρηση της Ελληνίδας παρουσιάστριας της Eurovision. Λέει στο τέλος: “Μπράβο στην υπέροχη ομάδα της Ελευθερίας Ελευθερίου, όπου τα πήγε περίφημα και κατέκτησε την 17n θέση”. Αν κατακτούσε την 1n δηλαδή θα της κάναμε άγαλμα;
“Eurovision σε παρακμή”
Εν μέσω προεκλογικής περιόδου, με την οικονομική κρίση στο ζενίθ της και με τις πιέσεις από το ΔΝΤ για ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, θα διεξαχθεί ο 57ος Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision, στην σκηνή του CRYSTAL HALL στο Μπακού. Το «κιτς» μάλλον θα επικρατήσει. Διέκρινα ένα ομοίωμα γαιδάρου, έναν κύριο 76 ετών σε στυλ λόρδου, ένα βαλκανικό τσίρκο, ή τη δική μας συμμετοχή με την Ελευθερία Ελευθερίου και την παρέα της να χορεύουν συρτάκι-θέαμα που έχουμε ξαναδεί σε παλαιότερους διαγωνισμούς-στον ρυθμό του «Aphrodisiac». Όμορφη και σέξι κοπέλα αλλά από φωνή…κορμάρα. Αλλά θα μου πει κανείς και ποιος νοιάζεται για την φωνή; Το θέαμα μετράει. Οι γιαγιάδες από την Ρωσία, προσωπικά μου άρεσαν, είναι τρισχαριτωμένες και ίσως κάνουν την διαφορά. Όπως και η Ήβη Αδάμου. Με το τραγούδι της «La La Love», την όμορφη παρουσία της και την καλή της φωνή, έστειλε την Κύπρο στον τελικό. Καλό και το τραγούδι της Σουηδίας.
Η Eurovision είναι σίγουρα μια γιορτή, ένας μουσικός διαγωνισμός, μια φιέστα ή «ένα πανηγυράκι» όπως την αποκάλεσε κάποτε ο αείμνηστος Μάνος Χατζιδάκις. Ένας θεσμός που θέλουμε να μιλάμε για αυτόν και αγαπάμε να τον μισούμε. Και ποιος θα νοιαστεί για την Eurovision τώρα που η χώρα μας βρίσκεται σε δεινή οικονομική θέση, με τόσα προβλήματα, ίσως πολλοί να αναρωτηθούν. Σεβαστό και κατανοητό. Άλλωστε ο διαγωνισμός θεωρώ ότι έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα και μάλιστα δεν τρελαίνομαι κιόλας, δεν υπήρξα ποτέ φανατικός, απλώς κάθε χρόνο τον παρακολουθώ έτσι για χαβαλέ, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Είναι μια τρίωρη φυγή λίγο από την καθημερινότητα. Τον βλέπω όπως θα έβλεπα και ένα άλλο πρόγραμμα. Έτσι για να είμαι μέσα σε όλα, να έχω μια άποψη, για ενημέρωση αλλά και για ψυχαγωγία. Εκείνο που πάντα με ενοχλούσε ήταν το πόσο είχε υπερεκτιμηθεί. Από το 2001 με τους Antique που ο θεσμός ξαναπήρε δημοσιότητα και μάλιστα σε μεγάλη έκταση, μην ξεχνάτε τότε ήταν στο ξεκίνημά τους και οι gossip μεσημεριανές εκπομπές και τα χρόνια που ακολούθησαν, με κούραζε το πριν και το μετά του διαγωνισμού. Αμέτρητες ώρες τηλεοπτικού χρόνου αφιέρωναν τα κανάλια και οι εν λόγω εκπομπές, όπου στήνονταν διάφορα πάνελς, με τον έναν καλεσμένο να λέει το μακρύ του και τον άλλο το κοντό του, να μαλώνουν, να φανατίζονται λες και έγινε ο Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Άπειρες ζωντανές συνδέσεις με τον τόπο διεξαγωγής της Eurovision, φως στα παρασκήνια και με κάθε λεπτομέρεια. Ποιος δεν θυμάται για παράδειγμα τι ντόρος είχε γίνει με το εσώρουχο της νικήτριας Έλενας Παπαρίζου το 2005 ή τον εξοστρακισμό της Δάφνης Μπόκοτα από την παρουσίαση; Πολλά και διάφορα γράφτηκαν και ειπώθηκαν τα προηγούμενα χρόνια.
Εφέτος προβλέπονται χαμηλοί τόνοι και έτσι πρέπει. Δεν χρειάζονται άλλωστε τυμπανοκρουσίες. Όποιος θέλει θα δει τον διαγωνισμό ή θα αλλάξει κανάλι, τι τα έχουμε άλλωστε τα τηλεκοντρόλ; Άλλος δεν θα κάτσει σπίτι και θα προτιμήσει την σαββατιάτικη έξοδό του. Ένα είναι σίγουρο, ότι η Eurovision έχασε την αίγλη που είχε και άγνωστο αν θα ανακάμψει τις χρονιές που θα ακολουθήσουν.
Έλεγα φέτος, νέκρα θα ΄ναι ο διαγωνισμός. Κρίση και πού να βρεις την όρεξη να ασχοληθείς, με pop καταστάσεις. Ώσπου έγινε ο σεισμός μια νύχτα. Τρεις τη νύχτα. Κι ανήκα σε αυτούς που τον κατάλαβαν. Κι όπως κουνήθηκα, είπα ας είναι και σε ρυθμό Eurovision, αυτή η εβδομάδα. Ειδικά όταν είδα ότι Ελλάδα και Κύπρος έχουν αξιοπρεπείς παραγωγές και δε γίνεται το σύστριγγλο, όπως σε κάτι άλλες χώρες. Και πορώθηκα. Και την Τατιάνα μου, την είδα. Και το Star μου, στις 20.00 το βράδυ το έβαλα, και αμαρτία εξομολογουμένη, παύει να είναι αμαρτία. Και Λιάγκας και Μενεγάκη κι από όλα είδα, το μολογώ-το μολογώ! Αρκετά με το Πικραμμένο…άλλωστε Eurovision Κυριακή πρωί, δεν θα υπάρχει. Θα έχει τελειώσει.
Και μαζί της, θα έχει τελειώσει κι η απόδραση από το χολοσκάσιμο. Άσε που, όπως το κόβω, τόσο η Ελευθερία Ελευθερίου, όσο και η Ήβη Αδάμου, θα πάνε καλά! Και δεν έχω καλύτερο, μέσα στη γενικότερη καντήφλα, η σημαία της Ελλάδας να ανεμίσει περιχαρώς, με μια καλή θέση, στη γενική κατάταξη. Και δεκάδα, και οχτάδα, και πεντάδα, και τριάδα…why not?! Kι από κοντά και το αδελφάκι μας, η Κύπρος;!pa mal….pa mal….
Όσο για το τί θα φάμε;!Πίτσες, μπύρες, παγοτίνια (αρκετά με τα πουράκια Caprice-καλοκαίριασε) και χαβαλές με τη παρέα! Κι αν είσαι και της τεχνολογίας και chat, και facebook και twitter για το μουσικό διαγωνισμό! Και σύνδεση με τη γιαγιά μου, στο Skype, να της πω, να αρχίσει να ετοιμάζεται για του χρόνου! Τη περιμένει Eurovision επί σκηνής, solo εμφάνιση παρακαλώ- όχι μπάντα και συνεργασίες-ευχαριστώ!
