Την πρόταση μου την έκανε μόνη της η Άρτεμις. Ήθελε να γράψει ένα κείμενο για το Facebook… Και μάλιστα μου δήλωσε προκαταβολικά και με χαμόγελο πως δε θα έγραφε θετικά πράγματα.
Ποιος να μου το έλεγε πριν από μερικούς μήνες πως θα ήμουν εγώ… ο υποστηριχτής του Facebook. Κατά το παρελθόν ούτε ήθελα να ακούσω γι’ αυτό… και μάλιστα ήμουν και ιδιαίτερα επικριτικός, καυστικός και ειρωνικός για όσους από τους φίλους μου ασχολιόντουσαν με «τέτοιες ανοησίες»!
Πήγα να υποστηρίξω το μέσον… να πω δυο λόγια, αλλά κρατήθηκα…
Πιστεύω στην καλή και στην κακή χρήση των πραγμάτων. Με το μαχαίρι κόβεις το ψωμί, αλλά μπορείς και να μαχαιρώσεις έναν άνθρωπο! Με το μολύβι και το στυλό μπορείς να γράψεις θαυμάσια πράγματα, αλλά και αηδίες… Θέλω να πιστεύω πως έχουμε την κρίση και τον νου να διακρίνουμε το ένα από το άλλο.
Εμείς οι μεγαλύτεροι ίσως…
Τα δωδεκάχρονα όμως;
Μεγάλη η κουβέντα και θα τραβήξει ώρες…
Θέλω να πιστεύω πως διαθέτω κάποια κρίση! Κι αν κάποιος με ρωτούσε γιατί μπήκα στο Facebook θα του απαντούσα με κάθε ειλικρίνεια και χωρίς κανένα ίχνος ντροπής. Μπήκα για να κάνω το τελευταίο βιβλίο μου γνωστό, για να με μάθουν περισσότεροι άνθρωποι και για να πουλήσω περισσότερα αντίτυπα.
Αυτό βέβαια δε θα πει πως κάθε λεπτό της ημέρας – τη στιγμή που μιλάω με τον τάδε ή με την τάδε – σκέπτομαι τα αντίτυπα από τα μυθιστορήματά μου! Έκανα αρκετούς καλούς φίλους στο Facebook…
Το δωδεκάχρονο θέλει να πουλήσει κάτι;
Απολαύστε το περιεχόμενο και την επιχειρηματολογία του νεανικού λόγου… Ξεπερνά κατά πολύ την ηλικία της δεκαπεντάχρονης μαθήτριας! Τα συμπεράσματα, οι κρίσεις και οι επικρίσεις… δικές σας!
Από εμένα ένα μεγάλο Μπράβο!
Άρτεμις Πάντου
Το Facebook είναι το πλέον διάσημο δίκτυο κοινωνικής δικτύωσης το οποίο προσφέρει τα πάντα: δωρεάν επικοινωνία, δυνατότητα ανταλλαγής τραγουδιών, βίντεο και φωτογραφιών, διασκεδαστικά παιχνίδια, ενημέρωση για την επικαιρότητα. Ωστόσο, έχει σημειωθεί σημαντική μείωση των χρηστών του τελευταία. Ο λόγος; Υπερβολική παροχή πληροφοριών. Είναι εντάξει να μαθαίνεις πώς τα πηγαίνει ο κολλητός σου που μένει σε άλλη πόλη, αλλά ΔΕΝ είναι εντάξει να είσαι υποχρεωμένος να παρακολουθείς με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες όλα τα σκαμπανεβάσματα που έχει η σχέση των παιδιών από το διπλανό τμήμα. Θα ρωτήσετε όμως: ποιός σε αναγκάζει να τα παρακολουθείς όλα αυτά; Κανένας, απλώς όλα εμφανίζονται στην αρχική σου σελίδα και είναι πρακτικά αδύνατο να μη ρίξεις έστω μια ματιά.
Και από εκεί που το Facebook δημιουργήθηκε για να καλύψει την απόσταση και να βοηθήσει τις φιλίες να διατηρηθούν, έχει πλέον μετατραπεί σε έναν τεράστιο διαγωνισμό διασημότητας, στον οποίο κερδίζει όποιος καταφέρει να μας πείσει ότι η ζωή του είναι υπερβολικά τέλεια. “OMG!
Kainourgio forema xD” είδαμε σήμερα στην αρχική. Αλλά δε νομίζω να τη ρώτησε κανείς την κοπέλα ή αν η αγορά της ενδιαφέρει κανέναν. Μερικοί έχουν μπερδέψει το Facebook με το προσωπικό τους ημερολόγιο απ’ ότι φαίνεται και μας κατακλύζουν με εντελώς άχρηστες πληροφορίες καθημερινά. Τι μας νοιάζει εμάς αν έφαγες μακαρόνια το μεσημέρι; Έπρεπε να ανεβάσεις και φωτογραφία;
Και φυσικά έχουμε και το άγχος των likes. Μια φωτογραφία, ένα τραγούδι ή μία κατάσταση θεωρείται τελείως αποτυχημένη, αν δεν έχει likes-κατά τα δεδομένα του Facebook πάντα. Γι’ αυτό το λόγο προσπαθούμε να ανεβάζουμε φωτογραφίες που μοιάζουν με αυτές των περιοδικών, τραγούδια που δείχνουν πόσο “προχωρημένοι” και “ψαγμένοι” είμαστε και καταστάσεις που δείχνουν πόσο καταπληκτική είναι η ζωή μας εκτός σχολείου. Όσο πιο ψαγμένο και δήθεν το περιεχόμενο, τόσα περισσότερα likes. Και φυσικά, αυτοί που έχουν τα περισσότερα likes αποκτούν αυτόματα τον τίτλο του “δημοφιλή” και του αρεστού.
Αν αυτά δεν είναι αρκετά για να σε τρελάνουν, τότε ποιά είναι; Γυρνώντας στο σπίτι μετά από ένα κουραστικό οχτάωρο στο σχολείο ανοίγουμε το Facebook για να ξεχαστούμε λίγο… κι όταν το κλείνουμε είμαστε δέκα φορές χειρότερα, ζαλισμένοι από τις αμέτρητες βλακείες που διαβάσαμε πάλι. Να γράφεις τεστ στο σχολείο και το μόνο που θυμάσαι να είναι τι μάρκα είναι το αυτοκίνητο που πήρε ο τάδε φίλος! Αυτό δε λέγεται αρχική σελίδα. Πλύση εγκεφάλου λέγεται!
Φυσικά ο μόνος τρόπος αντίδρασης είναι ο γνωστός: διαγραφή λογαριασμού. Όσοι βρίσκουν το κουράγιο να το κάνουν παραδέχονται πως δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί ανάγκαζαν τον εαυτό τους να υποστεί αυτό το δράμα που ακούει στο όνομα Facebook κάθε μέρα. Λένε με πλατύ χαμόγελο ότι πλέον “το κεφάλι τους έχει ησυχάσει” και δεν έχουν αυτό το άγχος να αποδείξουν ότι και αυτοί περνάνε καλά και καταφέρνουν κάτι.
Κανονικά, αυτό θα έπρεπε να κάνουμε όλοι μας. Να διαγράψουμε τους λογαριασμούς μας και να κοιτάξουμε τις δουλειές μας. Αλλά λίγοι είναι αυτοί που παίρνουν τη “μεγάλη απόφαση”. Οι υπόλοιποι ανήκουμε στη μάζα. Πες το εθισμό, πες το δειλία, αλλά όπως και να το κάνουμε το Facebook είναι ο μόνος τρόπος να μιλάς με φίλους χωρίς να ξοδεύεις κάρτα!
