Τίποτα δεν αντικατροπτίζει μεγαλύτερη ανηθικότητα και πνευματική στειρότητα από τον ρατσισμό και τα παράγωγα του. Πολλοί τον χαρακτηρίζουν μία διεθνώς διαχρονική κοινωνική παθογένεια, χαρακτηρισμός αρκετά ήπιος, ιδίως αν λάβει κανείς υπόψη του ότι ο πομπός δεν βρίσκεται πάντοτε σε μειονεκτική θέση. Ο πομπός δεν είναι παρά ένας κακούργος με ιδεολογία.
Μία τέτοια περίπτωση είναι και του Μητροπολίτη Αμβροσίου, τα σκούρα ράσα του οποίου εκτός της ιδιότητας του, μαρτυρούν και τον σκοταδισμό που διακατέχει την νοοτροπία και το είναι του. Ασφαλώς, δεν κρίνουμε καταδικαστέα τα ρατσιστικά του σχόλια προς τον κ. Φίλη μονάχα λόγω της εξουσίας που διαθέτει, αλλά και λόγω της ιδιότητας του. Δεν εξετάζουμε το κατά πόσο δίκαιο ή άδικο έχει, ούτε ασχολούμαστε με τα συμφέροντα που εξυπηρετεί και προωθεί κάθε μία από τις αντίπαλες πλευρές. Η ένσταση μας αφορά κάτι πολύ πιο ουσιώδες. Η ένσταση μας λαμβάνει την μορφή διαμαρτυρίας, καθώς ένας ολόκληρος κόσμος τίθεται στο στόχαστρο άδικα, ακριβώς επειδή οι άνθρωποι εξακολουθούν τα εμμένουν στις ιδεοληψίες τους και να ταυτίζουν το «είναι» με το «φαίνεσθαι». Εξακολουθούν να επιτίθενται.
Η συμπεριφορά του πατρός Αμβροσίου δεν εγείρει μονάχα πολιτικές αντιδράσεις, αλλά και ανθρωπιστικές. Ειδικότερα, εξεγείρει την νεολαία, η οποία του στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα, το μήνυμα της άρνησης απέναντι στα κελεύσματα και τα τεχνάσματα του. Τα φυλλάδια που διένειμε ο αρχιερέας είναι και ταυτόχρονα η δική του καταδίκη, αλλά και η επιβεβαίωση της κατάρρευσης ενός συστήματος που υπηρετεί. Θεωρούσε ενδεχομένως ο Μητροπολίτης πως με αυτόν τον τρόπο θα κάνει έκκληση σε πιστούς και άπιστους να ταυτιστούν με τον ίδιο ως προς τις πολιτικές ου τοποθετήσεις. Ωστόσο, γίνεται ξεκάθαρο πως τέτοιου είδους προσκλητήρια δεν δύναται να γίνουν αποδεκτά. Μας απωθεί το χρώμα τους, το σχήμα τους και κυρίως το περιεχόμενο τους. Επομένως, στο βωμό της πολιτικής του δημοσιότητας θυσίασε το κύρος και την αξιοπρέπεια του.
Σκίτσο του Κώστα Γρηγοριάδη που δημοσιεύθηκε στην πρώτη σελίδα του Ριζοσπάστη στις 30.7.2004
Ανάλογες μέθοδοι ενισχύουν το αίτημα η εκκλησία να μετονομαστεί σε απόρριψη. Πού είναι η συλλογικότητα και ο χριστιανισμός; Πού είναι η δεκτικότητα και η σύμπνοια; Πού είναι οι διακηρύξεις περί ισότητας; Πού είναι το μεγαλείο της ιεροσύνης; Και τέλος, πού είναι οι άνθρωποι; Κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη να εξομολογηθεί, να συλλογιέται, να ανακαλύπτει και να εξερευνά τον εαυτό του, αλλά και τον κόσμο γύρω από αυτόν. Αυτός οφείλει να είναι ο ρόλος του πνευματικού ανθρώπου σήμερα, ανεξαρτήτως εθνικότητας, θρησκεύματος κ.λ.π. Να αναλαμβάνει δηλαδή, τον ρόλο του συνοδοιπόρου σε όλες αυτές τις εξερευνήσεις. Κάπως έτσι οφείλουν οι αρμόδιοι να σχεδιάσουν και εν συνεχεία να διεκπαιραιώσουν το μάθημα των θρησκευτικών, που δεν είναι( ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι) παρά ένα μάθημα επικεντρωμένο στον άνθρωπο και την ψυχή, το μέσα του.
Σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου στην εφημερίδα Τα Νέα (δημοσιεύθηκε στις 29/11/2013), με αφορμή τις αντιδράσεις στην Εκκλησία για την ένταξη ομόφυλων ζευγαριών στο Σύμφωνο Συμβίωσης
Άλλωστε, το πνεύμα δεν επιβιώνει εάν δεν είναι ανήσυχο. Και ανήσυχο πνεύμα δεν είναι εκείνο που κατασταλλάζει ή εκείνο που απορρίπτει. Αντίθετα, ανήσυχο πνεύμα συναντά κανείς σε όσους διαρκώς διερωτώνται, σε όσους δεν τοποθετούν ταμπέλες, σε όσους δεν φορούν ένα χρώμα σε όλη τους την ζωή. Αν ήταν έτσι όλοι οι κληρικοί, πιθανώς και όλοι να πηγαίναμε στην εκκλησία, πιθανώς και όλοι να παρακολουθούσαμε με ζήλο το μάθημα των θρησκευτικών.
Λέξεις: Μαρία Ελένη Γκογκίδη, Φοιτήτρια Φιλολογίας, Α.Π.Θ.
Πηγή: http://parallaximag.gr/life/giati-arage-den-pigenoume-stin-ekklisia
