Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός μαζί της. Εκτιμώ τη πορεία της στο θέατρο, την ευφυία της, την ειλικρίνειά της. Το αστραφτερό της χαμόγελο. Με τεράστια επιτυχία, ολοκληρώνει τις παραστάσεις, αυτό το τριήμερο, στο θέατρο ΕΓΝΑΤΙΑ, κι έτσι βρήκαμε την ευκαιρία να τα πούμε. Καιρός να μιλήσουμε, για τη Κάτια….
συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου
Μεγάλη επιτυχία το “Να ζει κανείς ή να μη ζει” και έπρεπε να έρθετε Θεσσαλονίκη και να τη και η παράταση!
Δόξα το Θεό, είμαι πολύ ευχαριστημένη κι είμαι ευγνώμων στο Μιχάλη Ρέππα και το Θανάση Παπαθανασίου που μου έκαναν τέτοιο “δώρο”.
Άξιζε το κόπο, να αναλάβετε φέτος, εσείς τη παραγωγή και να πάει και δεύτερο χειμώνα. Τί πιστεύετε, ότι έκανε τόσο επιτυχημένη, αυτή τη παράσταση;
Νομίζω, ότι ήταν από τις καλύτερες διασκευές των Ρέππα-Παπαθανασίου, ωραίο θέμα που είχε τεράστια επιτυχία παλαιότερα και στο σινεμά. Ο “μύθος” είναι τόσο καθαρός, έχει μια δαύγεια “καθαρού νερού” και πάρα πολύ γέλιο. Παιδικότητα, αφέλεια κι εντιμότητα που δεν γινόταν να μην περάσει στο κοινό. Θαρρώ, πως το πρώτο στοιχείο που το κάνει επιτυχία είναι η γραφή του έργου. Από εκεί και πέρα, μια πολύ καλή διανομή. Οι ηθοποιοί του. Και βεβαίως, συντελεστές όπως σκηνικά, κοστούμια….Νομίζω ότι, όλα μαζί προσθετικά φτιάχνουν μια επιτυχία. Δεν τα φτιάχνει μοναχά, ένας παράγοντας.
Και στο θέατρο, όλοι όσοι συνεργάστηκαν μαζί σας, έχουν να λένε έναν καλό λόγο. Δεν έχει να κάνει, μόνο με το χαρακτήρα. Τί άλλο μετράει;
Η αύρα που βγάζει καθένας από εμάς, μετράει. Καμιά φορά, τα βράδια κουβεντιάζω με φίλους-συναδέλφους, τί πάει καλά στη θεατρική σκηνή και τί όχι….Ένας άπιαστος, απρόβλεπτος παράγων, είναι η αύρα μας. Και χώρια από τη προσωπική αύρα του ηθοποιού, υπάρχει και η αύρα του έργου. Είναι ένα περίεργο πράγμα….Ακούμε το τίτλο ενός έργου και πριν ανέβει, θέλουμε να πάμε να το δούμε! Είναι εξαιρετικά περίεργο, μα συμβαίνει και είναι μαγικό. Από την άλλη είναι και καταστροφικό, διότι είναι δίκοπο μαχαίρι. Η ρώσικη ρουλέτα που παίζουμε στο θέατρο, κάθε χρόνο κι εκεί δεν μπορούμε να έχουμε πάντα το ένστικτο, να κολλήσουμε πάνω στη θετική αύρα κάθε φορά! Το αφήνουμε να ταξιδέψει…Η δικιά μου πυξίδα είναι πάντα, αν το θέλω πάρα πολύ…Κι αυτό το έργο το ήθελα να συνεχίσει, να κάνω εγώ τη παραγωγή, γιατί το πίστεψα τόσο πολύ κι αυτό είναι ένας λόγος παραπάνω για την επιτυχία.
Όπως έβλεπα στο πρόγραμμα της παράστασης, είναι ένα έργο αφιερωμένο στο Μάριο Πλωρίτη. Είναι εύκολο…..μετά να πας μπροστά; Να συνεχίσεις;
Γιώργο, θα προσπαθήσω να σου πω. Όλα μου τα έργα, μετά που χωριστήκαμε με το Μάριο, για πάντα, ήταν αφιερωμένα σε αυτόν. Γιατί μαζί τα σχεδιάζαμε, τα προγραμματίζαμε, μαζί τα ονειρευόμασταν και μου λείπει τόσο πολύ, αυτό το “μαζί”, που η πρώτη σκέψη πλέον, κάθε φορά που ξεκινάω μια παράσταση, είναι αφιερωμένη εκεί. Και η ευλογία που μου έχει δώσει αυτή η αγάπη δεν μπορεί να σταματήσει ποτέ. Όχι, δεν σταματάει. Συνεχίζεται. Ξέρεις, η αγάπη των γονιών μας, των ανθρώπων μας, της ζωής μας, των φίλων μας, δεν είναι κάτι που έρχεται και μετά τους παίρνει όλους μέσα σου, και το χάνεις. Υπάρχει! Το νιώθω να υπάρχει. Και κάθε φορά νιώθω την ανάγκη να γράφω στο Μάριο…Γιατί πάντα η σκέψη μου είναι ένα “σ' ευχαριστώ” και για 'κεινο, και για το άλλο, και για ότι που έρχεται…
Το θέατρο σας έδωσε μεγάλες χαρές, αλλά και σαν επιχείρηση “δαγκώνει”…
“Δαγκώνει” πολύ!
Έχετε πει, ότι “η τηλεόραση μου έδωσε μοναχά μεγάλες- εξίσου- χαρές, το θέατρο και με έχει πονέσει οικονομικά.” Τί είναι αυτό που σας κάνει να αγαπάτε το θέατρο τόσο πολύ;
Είναι ανεπανάλητπη η αίσθηση της άμεσης επαφής με το κοινό. Διότι, στη τηλεόραση, υπάρχει πάντα ένας φακός κάμερας, στη μέση. Μια μηχανή, που την λατρεύω κιόλας, γιατί μου δίνει άλλα τεράστια καλά. Στο θέατρο όμως, έχεις μια μαγική επαφή με την ανάσα του θεατή. Το γέλιο του. Το δάκρυ του. Η σιωπή που αισθάνεσαι… ότι υπάρχουν αυτά τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα, που σε ενώνουν με τον άλλον. Είναι ανεπανάληπτη αυτή η σχέση! Είναι σα βαθιά εξομολόγηση στο θεατή. Στη τηλεόραση, εισέρχεται ένας τρίτος παράγοντας, η μηχανή. Αυτή είναι η διαφορά.
Και ότι έχετε οικονομικά εισπράξει, από τη τηλεόραση, πάντα οδό Πατησίων και Αγίου Μελετίου, δεν καταλήγουν; Στο θέατρό σας;
Ακριβώς, Γιώργο!
Γιατί ο κόσμος, καμιά φορά νομίζει διάφορα….
Ο κόσμος, μπορεί να μη χρειάζεται να ξέρει και τα δύσκολα. Είναι ωραίο να ξέρει τα εύκολα και να μην φαντάζεται την ταλαιπωρία και το βάσανο που υπάρχει πίσω από αυτά. Είναι καλό να “ταξιδεύει” ο άνθρωπος μόνο με τα θετικά! Ας αφήσουμε να βλέπει μόνο τα εύκολα. Πίσω, είναι πολύ μεγάλα τα άγχη, μεγάλη η κούραση, το τίμημα….
Αρχαία τραγωδία, γιατί δεν προέκυψε τα τελευταία χρόνια; Κάποιο καλοκαίρι;
Δεν μου έτυχε. Όταν παλαιότερα μου έκαναν προτάσεις, ήμουν μονίμως μπλεγμένη με κάποια τηλεοπτικά προγράμματα. Και είχα γυρίσματα μέχρι τον Αύγουστο, οπότε δεν μπορούσα να πάω…Και κάποια στιγμή, έπαψαν να μου κάνουν πρόταση. Δεν είπα ποτέ “όχι”. Μοναχά, λόγω τηλεοπτικών υποχρεώσεων έχω αρνηθεί. Δεν “συντονιστήκαμε” ποτέ με αυτό. Άρα, το αποδίδω στη τύχη και μόνο στη τύχη, που δεν έκανα αρχαία τραγωδία.
Αγαπημένη παράσταση, λίγο παραπάνω;
Ο “Γλάρος”, ο “Τζόρνταν”, το “Μaster Class”. Kαι τώρα, το “Να ζει κανείς ή να μη ζει”. Θα το θυμάμαι πάντα…Μπορεί να το ξανανεβάσω αργότερα. Μετά από κάποια χρόνια.
Τελικά, το θέατρο είναι οι ρόλοι, τα έργα, οι συνεργασίες; Τί είναι το πρώτο από αυτά, που μετράει πιο πολύ;
Οι συνεργασίες. Και το να ερωτευόμαστε, όλοι μαζί, ταυτόχρονα το ίδιο πράγμα. Τα πολλά “θέλω” να συγκλίνουν. Δεν θέλω στο θέατρο, να προσπαθώ να πείσω κάποιον. Είναι σα να προσπαθείς να πείσεις κάποιον, να σε ερωτευθεί. Πρέπει να συμπέσουν τα “θέλω” και οι “έρωτες”. Τότε γίνεται το δημιούργημα….
Στη περίπτωση της Κάτιας Δανδουλάκη, πρόκειται για μαγεία. Θεατρική Μαγεία. “Τζόρνταν”, “Βυσσινόκηπος”, “Αμπρα Κατάμπρα”, “Και πάλι απ΄την αρχή”, “Οι Δανειστές”, “Γλάρος”, “Υπηρέτης δύο αφεντάδων”, “Κούκου”, “Μάρτυρας Κατηγορίας”, “Παρακαλώ, να μείνει μεταξύ μας”, “Το παιχνίδι των Θεών”,”Οι Επισκέπτες”, “Hρθες και θα μείνεις”…Και μένει, στο θέατρο ΕΓΝΑΤΙΑ, έως τη Κυριακή 14 Απρίλη. Με την απορία “Να ζει κανείς ή να μη ζει”. Να ζει και ν΄αγαπάει, και στο θέατρο να πάει, που λέει και το φινάλε της παράστασης.
Να ΄σαι καλά Κάτια Δανδουλάκη…
Πληροφορίες Παράστασης
“Να ζει κανείς ή να μη ζει”
Απόδοση – σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαθανασίου και Μιχάλης Ρέππας
Συγγραφέας: Nick Whitby
Σκηνικά: Αντώνης Δαγκλίδης
Κοστούμια: Έβελυν Σιούπη
Στίχοι – Μουσική: Αφροδίτη Μάνου
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Χορογραφία: Έλενα Γεροδήμου
Πρωταγωνιστούν:
Κάτια Δανδουλάκη, Παύλος Χαϊκάλης, Κατιάνα Μπαλανίκα, Τάσος Κωστής, Σοφία Βογιατζάκη, Μάνος Παπαγιάννης, Πρόδρομος Τοσουνίδης, Σπύρος Μεργιανός, Στέργιος Αντούλας, Διονύσης Κομνηνός.
Παραγωγή: Κάτια Δανδουλάκη
Ημέρες και ώρες παραστάσεων
Παρασκευή 12 Aπρίλη 21:15,
Σάββατο 13 Απρίλη 18:00 & 21:15,
και τελευταία παράσταση Κυριακή 14 Απρίλη 19:30
Τιμές εισιτηρίων:
Γενική είσοδος 20€,
Φοιτητικό – μαθητικό – ανέργων 16€
ΘΕΑΤΡΟ ΕΓΝΑΤΙΑ
Πατριάρχου Ιωακείμ 1 – Πλ. Αγ. Σοφίας, Τηλ.: 2310-225172
