Τον τελευταίο χρόνο έχει προχωρήσει υποκριτικά, πολύ μπροστά. Μετά το “Μεγάλο μας Τσίρκο”, επιστρέφει στο “Τζόρνταν”. Έναν σπαρακτικό μονόλογο, που αγάπησαν κοινό και κριτικοί. Το ίδιο και το Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης, που τη φιλοξενεί. Και το χειροκρότημα, στο τέλος κάθε παράστασης, ακούγεται σε όλη τη παραλία…
συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου
Γιατί, ξανά, “Τζόρνταν”, Μαρίνα; Πώς το αποφασίσατε;
Θεωρώ ότι δεν είχε κλείσει ο κύκλος του “Τζόρνταν” για μένα, ακόμα. Κάτι, μέσα μου, ήταν πολύ ζωντανό. Και επειδή το έχω αγαπήσει και πιστέψει πολύ, με συζήτηση που κάναμε με το Σωτήρη Χατζάκη, αποφασίστηκε, μιας και έτρεχε το συμβόλαιό μου, εδώ, να το κάνουμε ξανά.
Όταν πρωτοξεκίνησε η παράσταση, στην Αθήνα, στο “ΑΜΙΡΑΛ”, εσύ είχες βρει το έργο;
Εγώ, είχα πάει και Λονδίνο, έψαχνα γενικώς θεατρικά έργα και έπεσε στα χέρια μου, ο “Τζόρνταν”. Το διάβασα, ενθουσιάστηκα, το άφησα στην άκρη. Μετά, διάβαζα, συζητούσα διάφορες προτάσεις, μα όλο γυρνούσα εκεί. Όταν αποφάσισα τελικά, ότι θέλω να το κάνω, θεώρησα πως μπορώ να το κάνω, μοναχά με το Νίκο Μαστοράκη, που δεν γνώριζα μέχρι τότε, προσωπικά. Έβλεπα δουλειές του, δεν τον ήξερα. Πήρα τη πρωτοβουλία, του τηλεφώνησα, ήταν στο εξωτερικό και του είπα τη πρόταση για το κείμενο, κι αμέσως είπε “ναι”. Είχαμε μια υπέροχη συνεργασία και χαίρομαι πάρα πολύ, γιατί το αποτέλεσμα ήταν καταπληκτικό.
Την παράσταση που είχε κάνει στο ίδιο έργο η Κάτια Δανδουλάκη, την είχες δει;
Δυστυχώς, δεν είχε τύχει. Είχα ακούσει πολύ καλά λόγια. Μίλησα μαζί της, συναντηθήκαμε, γιατί η μετάφραση ήταν του Μάριου Πλωρίτη. Μου είπε κάποια πράγματα και φυσικά, μεγάλη μου τιμή, που μου εμπιστεύθηκε τον “Τζόρνταν”. Μάλιστα, όταν πήρα το βραβείο κοινού Αθηνοράματος για το “Τζόρνταν”, ευχαρίστησα την Κάτια Δανδουλάκη που μου εμπιστεύθηκε αυτό το αγαπημένο της-επίσης-έργο.
Τώρα, στο Βασιλικό Θέατρο, αυτή η μεγάλη πλατεία θεάτρου, δεν σε δυσκολεύει;
Στην αρχή αγχώθηκα πάρα πολύ. Μετά μου είπανε ότι, θα δίδονται περιορισμένες θέσεις. Δεν θα είναι διαθέσιμες όλες οι θέσεις του θεάτρου. Διότι είναι ένα έργο ατμόσφαιρας. Δε φοράω μικρόφωνο. Δεν μπορώ να φωνάζω και να χάσω κάποια σημαντικά σημεία του έργου. Το πιστεύω. Είναι προκλητικό πάντως για μένα. Το ξέρω καλά το έργο. Είτε περπατάω στο δρόμο, πλένω τα πιάτα, μαγειρεύω, είτε κάνω οποιαδήποτε δουλειά, το έργο υπάρχει μέσα μου. Ο χώρος δεν είναι ανασταλτικός παράγοντας για μένα. Αυτό που ξέρω να κάνω και έχω δουλέψει πάρα πολύ, αυτό κάνω. Απλά, επειδή έχω τη χαρά να έχω το Νίκο Μαστοράκη δίπλα μου, στη σκηνοθεσία, έχει σκεφτεί ωραία πράγματα για τη σκηνή αυτή, όπου και το προσαρμόσαμε για το Βασιλικό Θέατρο.
Ποιό στοιχείο της ηρωίδας σου αγαπάς πιο πολύ;
Εμένα αυτό που με συγκλόνισε σε αυτή τη κοπέλα, είναι η ιστορία της. Διέπραξε ένα αποτρόπαιο έγκλημα. Σκότωσε το ίδιο της το παιδί. Το μεγαλύτερο και πιο αγαπημένο κομμάτι της ζωής της κι έκανε απόπειρα αυτοκτονίας. Όταν βλέπουμε και ακούμε μια τέτοια ιστορία, όλοι προβληματιζόμαστε. Πώς μπορεί μια κοπέλα, 19 χρονών, να πνίξει το ίδιο της το παιδί. Μέσα από αυτό το έργο, βλέπουμε την εσωτερική διαδρομή της, την εσωτερική της φωνή. Τί την ώθησε να κάνει αυτό το πράγμα. Εγώ ήθελα να την δικαιολογήσω. Να την δικαιολογήσω μέσα μου, για να την δικαιολογήσω και επάνω στη σκηνή. Κι αυτό έκανα. Η ίδια δεν σύγχωρεσε ποτέ τον εαυτό της. Γι αυτό και σπάνιο για τα βρετανικά δικαστήρια, το χειμώνα του 1987 η Σίρλευ Τζόουνς αθωώθηκε για τη δολοφονία του παιδιού της. Κι αφέθηκε ελεύθερη, υπο δικαστική επιτήρηση. Την ίδια μέρα της απαλλαγής της, αυτοκτόνησε. “Πήγε στο παιδί της”…εκεί που ήθελε να πάει από την αρχή. Αυτό είναι μαγικό για μένα. Και πολύ δύσκολο. Ειδικά, όταν δεν έχεις παιδιά. Δε ξέρεις το αίσθημα της μητρότητας. Και δε ξέρω, αν είχα παιδί, αν θα έβγαζα με αυτό το τρόπο το ρόλο μου. Θα το έκανα πιο μελό, πιο συναισθηματικό;! Δε ξέρω…Απλά, μου άρεσε να μπω μέσα στη κοπέλα. Να τη πιάσω από το χέρι και να προχωρήσουμε μαζί. Να κάτσουμε και να μου τα πει.
.jpg)
Είναι ένας ρόλος που σου καταναλώνει πολύ ενέργεια. Όλη σου η μέρα είναι το πώς θα οδηγηθούμε το βράδυ, να παίξουμε επάνω στη σκηνή, αυτό το μονόλογο. Κάνω λάθος;
Έτσι ακριβώς είναι, Γιώργο. Έχεις δει τη παράσταση…. όλοι με ρωτάνε, όταν έρχονται στο καμαρίνι, πως είμαι μετά. Θέλω κάποιο χρόνο να ηρεμήσω, αλλά έχω “ξεσπάσει”. Το έχω περάσει. Η προετοιμασία, στο να μπεις σε αυτό το πράγμα, είναι πολύ επώδυνη. Και δεν σου κρύβω, ότι σε πολλές παραστάσεις, τα τρία πρώτα λεπτά, δεν είμαι καλά. Θέλω να σταματήσω και τέτοια….Όταν προχωράει η ώρα, σταματάει όλο αυτό, διότι είμαι πολύ αφοσιωμένη. Η Κάτια Δανδουλάκη μου είπε “αν ήσουν παιδί μου, δεν θα σε άφηνα να κάνεις αυτό το ρόλο”. Παρόλο που το έχει κάνει και η ίδια. Είναι πολύ σκληρό και δύσκολο πράγμα.
Έζησες μια υπέροχη περίοδο με το “Μεγάλο μας Τσίρκο”.Τώρα που τελείωσε αυτό το “ταξίδι”, τί έχεις κρατήσει μέσα σου, από όλο αυτό;
Ήταν μεγάλη τιμή και χαρά, να μου εμπιστευθεί ο Σωτήρης Χατζάκης αυτό το ρόλο. Για μένα ήταν μεγάλη πρόταση. Ήταν πολύ χαρακτηρισμένος ρόλος. Είχε “σκίσει” 39 χρόνια πριν. Το είχανε δει οι γονείς μου, είχα ακούσματα για τη παράσταση αυτή. Αυτό που μου έχει μείνει, είναι η μεγάλη μας περιοδεία. Η μεγάλη μας αγάπη για αυτό που κάναμε. Το πώς δεθήκαμε μεταξύ μας. Ήταν από τις καλύτερες συνεργασίες που έχω κάνει. Η ωραιότερη και πιο κουραστική περιοδεία που έχω κάνει, γιατί είχαμε πολλούς σταθμούς. Μέσα από αυτή τη δουλειά, γνώρισα έναν υπέροχο άνθρωπο και σκηνοθέτη, τον Σωτήρη Χατζάκη και μια σπουδαία μορφή, τον Σταύρο Ξαρχάκο. Πραγματικά, ήταν μεγάλη μας τιμή, που ήταν επί σκηνής μαζί μας. Δεθήκαμε πολύ, κάναμε παρέα, περάσαμε πολύ ωραία. Τώρα μας λείπει όλο αυτό…είμασταν σαν οικογένεια. Κάθε μέρα, ατελείωτες ώρες και ξαφνικά όλο αυτό κόβεται. Υπάρχει μια έντονη συναισθηματική απώλεια.
Πάντως, Μαρίνα, ενώ μιλάμε για έργα και ρόλους, είναι σημαντικό ότι, εσύ στέκεσαι στους ανθρώπους που συνεργάστηκες….
Με ενδιαφέρει η συνεργασία, πάντα! Με ιντριγκάρει τί μου προτείνει ο κάθε σκηνοθέτης. Θέλω να δουλεύω με χαρά. Το θέατρο είναι το δεύτερο μου σπίτι. Νιώθω οικεία. Νιώθω να μπαίνω μέσα και να θέλω να κάνω πάρα πολλά πράγματα. Και δύσκολα και εύκολα, κι όλο αυτό είναι τρομερά δημιουργικό. Αν δεν έχεις καλή συνεργασία, και καλή σχέση με τους συνεργάτες, δεν μπορείς να δουλέψεις καλά. Δεν είναι, όμως απαραίτητη προυπόθεση αυτό. Έχει τύχει να μην συνεργαστώ καλά με κάποιους ανθρώπους, γι αυτό μετά και το ψάχνω και το πιστεύω. Έχει μεγάλη σημασία. Είναι δουλειά συνόλου. Αν δεν πάρεις από τον άλλον, αν δεν σου δώσει, δε θα δώσεις-είναι ένα τέτοιο πράγμα. Το ίδιο συμβαίνει και με το κοινό. Υπάρχει ένας αόρατος κώδικας επικοινωνίας, που συνδέει ηθοποιούς με θεατές και ηθοποιούς με σκηνοθέτη.
Κλείνεις ένα χρόνο στη Θεσσαλονίκη. Τί σου αρέσει και τί σε “χαλάει” στη πόλη;
Δε με χαλάει κάτι. Μου αρέσει πολύ η Θεσσαλονίκη. Ήταν για μένα μεγάλη αλλαγή, όταν πρωτοήρθα. Δεν ήξερα κανέναν. Ήρθα από το πουθενά. Πήγα σε ένα θέατρο και μια πρόβα, όπου δεν ήξερα κανέναν. Μου αρέσει πολύ η Θεσσαλονίκη, γιατί είναι πιο ελεύθερα τα πράγματα. Στην αρχή δεν είχα και αυτοκίνητο, περπατούσα….όταν πάω για πρόβα ή παράσταση στο θέατρο και παρκάρω….αφήνω το αυτοκίνητο και βλέπω τη θάλασσα, τα δέντρα, το Λευκό Πύργο και λέω μέσα μου “τί εικόνα είναι αυτή”! Τί ωραία πράγματα βλέπουν τα μάτια μου…Στην Αθήνα, στο κέντρο, οι καταστάσεις έχουν γίνει τρομακτικές. Εδώ αυτό, δεν το έχω συναντήσει. Στην αρχή, μόνο το κρύο δεν μπορούσα να το συνηθίσω…(γέλια)
Το να ξεκινάς, από το σημείο μηδέν, δεν είναι και το καλύτερό σου….
Όχι, δεν έχω πρόβλημα. Μου αρέσει να δοκιμάζω καινούργια πράγματα. Είμαι και προσαρμοστικός τύπος. Έχω πάει και στο εξωτερικό ταξίδι, ολομόναχη, μία εβδομάδα. Όσο κοινωνική είμαι, άλλο τόσο απομονώνομαι. Δεν έχω πρόβλημα…
Τί διορθώνεις μέσα σου, τελευταία, σαν χαρακτήρας;
Ξαναβρίσκω τον εαυτό μου. Απόλυτα συνειδητά, ξέρω τί μου αρέσει και τί όχι. Κάτι που διορθώνω μέσα μου, με θάρρος, είναι να δικαιολογώ τους ανθρώπους. Δεν το έκανα παλαιότερα. Κάθε πράξη, κρύβει κάτι από πίσω. Προσπαθώ κάποια πράγματα να τα προσπερνάω. Να μη κάθονται μέσα μου. Διότι, αθροιστικά μεγεθύνονται και “χαλάω' τη ψυχή μου. Με ασήμαντα πράγματα. Είμαι συναισθηματικά ευαίσθητη. Γι αυτό και πλέον, προσπαθώ να δικαιολογώ τους ανθρώπους…
Η Μαρίνα Ασλάνογλου εβδομήντα λεπτά, σας περιμένει, να σας πει την ιστορία της Σίρλει Τζόουνς που έζησε ένα δράμα που δεν δικαιολογείται. Ή μήπως τελειώνοντας, αυτή η παράσταση, αυτή η δική σας εσωτερική διαδρομή, με την ηθοποιό παρέα, σας οδηγήσει να βρείτε κάποια σημεία που θα την συμπονέσετε και θα δείτε την άλλη πλευρά του φεγγαριού. Μια πραγματική ιστορία, μια συγκινητική παράσταση που θα σας κάνει λίγο καλύτερους, βγαίνοντας από το Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης. Έτσι λένε, όσοι την έχουν δει. Έτσι λέω κι εγώ. Πριν ξεκινήσετε για το θέατρο, επικοινωνείστε με το τηλ. 2315-200200 του ΚΘΒΕ για μέρες και ώρες παραστάσεων.
Ο “Τζόρνταν”, αυτό το αδικοχαμένο παιδί δεν ξεχνιέται…Ούτε η λύτρωση της ανθρωπιάς, που παρέχει επί σκηνής η Μαρίνα….
