Ηθοποιός που εργάζεται και ζει στη Θεσσαλονίκη. Αγαπά τη πόλη του και τη Τέχνη του. Και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα και φέτος, με μια απλή επίσκεψη στο θέατρο “ΑΘΗΝΑΙΟΝ”, στην “Όπερα του Ζητιάνου”. Μια κωμωδία-μιούζικαλ όπου πρωταγωνιστεί και μαζί με συντοπίτες συναδέλφους του, βιώνει μια αξιοσήμαντη θεατρική στιγμή. Στο ΜySalonika αναφερθήκαμε σε όλα τα παραπάνω. Αλλά και…
συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου
Ανήκεις στα βασικά στελέχη της “Πειραματικής Σκηνής” που στεγαζόταν στο θέατρο ΑΜΑΛΙΑ της Θεσσαλονίκης. Πώς προέκυψε η συνεργασία σου μαζί τους και από τα τόσα γόνιμα χρόνια πορείας τί έχεις κρατήσει;
Με την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» συνεργάζομαι από τον Οκτώβρη του 2002 μέχρι και σήμερα. Μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια «ανδρώθηκα» καλλιτεχνικά. Μου δόθηκε η ευκαιρία να «αναμετρηθώ» με πολλούς ρόλους και να συνεργαστώ με σημαντικούς συναδέλφους και σκηνοθέτες. Κρατώ 10 χρόνια με όμορφες στιγμές, καλλιτεχνικές και ανθρώπινες. Γιατί, ας μην ξεχνάμε, ότι το θέατρο γίνεται πρωτίστως από ανθρώπους.
Πόσο καλά θεατρικά μυημένο πιστεύεις ότι είναι το κοινό της
Θεσσαλονίκης. Προσεγγίζει το θέατρο; Έχει έξυπνο-σε γενικές
γραμμές-κριτήριο;
Θεσσαλονίκης. Προσεγγίζει το θέατρο; Έχει έξυπνο-σε γενικές
γραμμές-κριτήριο;
Το κοινό της πόλης ανταποκρίνεται θετικά σε όλα τα θεατρικά και γενικότερα καλλιτεχνικά δρώμενα που φιλοξενούνται στην πόλη. Ζητά όλο και περισσότερες νέες προτάσεις που αυτό σημαίνει ότι δεν επαναπαύεται. Ενδιαφέρεται, παρακολουθεί και προτείνει. Είναι πολύ σημαντικό αυτό και μας κάνει όλο και περισσότερο ενεργούς, εμάς τους καλλιτέχνες.
Για φέτος το χειμώνα, όμως, πρωταγωνιστείς στην “Όπερα του ζητιάνου”και αργότερα στον “Βυσσινόκηπο”. Για πες μας…
Αυτή την περίοδο συνεργάζομαι με τη θεατρική ομάδα Passatempo και τη σκηνοθέτιδα Γλυκερία Καλαϊτζή στην «Όπερα του Ζητιάνου» του Τζον Γκέϊ που φιλοξενείται στο Θέατρο «Αθήναιον» κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 9.30 μ.μ. έως και τις 25 Νοεμβρίου. Επίσης, θα είμαι στον «Βυσσινόκηπο» του Α. Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Χριστίνας Χατζηβασιλείου, με την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», που θα κάνει πρεμιέρα στις αρχές Φλεβάρη του 2013. Τέλος, ετοιμάζω μια διασκευή του «Λεύτερου ζευγαριού» των Ν. Φο-Φ. Ράμε, εκεί γύρω στα τέλη Γενάρη παράλληλα με τις παραστάσεις-bar theatre του Ιάκωβου Μυλωνά.
Πέρυσι, έκλεβες τις εντυπώσεις στο “ΜΑΓΑΖΑΚΙ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ”, στο θέατρο ΣΟΦΟΥΛΗ. Τί αίσθηση σου άφησε αυτή η μεγάλη παραγωγή του Θωμά Χαρελα;
Περάσαμε υπέροχα με όλα τα παιδιά και με τον σκηνοθέτη μας, Άγγελο Κλωνάρη. Διασκεδάσαμε πολύ όπως πιστεύω και ο κόσμος που μας τίμησε στις παραστάσεις μας.
Με τη Πειραματική Σκηνή, έχεις ζήσει στιγμές μεγάλης καλλιτεχνικής καταξίωσης. Το θέατρο ΑΜΑΛΙΑ, βρέθηκε και στην Αθήνα παρουσιάζοντας το ρεπερτόριό του. Υπάρχει “αντίκρισμα” οικονομικό από τους θεατρόφιλους και καλλιτεχνικό (αποδοχής από το συνάφι) μέσα από τέτοιες δραστηριότητες;
Πάντα υπάρχει. Λίγο δύσκολα στις μέρες μας, άλλα πάντα υπάρχει. Πιστεύω ότι εάν δεν αγαπάς κάτι πολύ για να το κάνεις σκοπό ζωής, πάντα θα έχεις παράπονο και θα δυσφορείς. Εγώ προσωπικά παρ’ όλες τις δυσκολίες είμαι καλά και «πλήρης».
Ηθοποιός που ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Το οικονομικό
πλήττει πολύ, την ιδιότητα σε συνδυασμό με τον τόπο; Τα πράγματα είναι καλύτερα στην Αθήνα ή όχι;
πλήττει πολύ, την ιδιότητα σε συνδυασμό με τον τόπο; Τα πράγματα είναι καλύτερα στην Αθήνα ή όχι;
Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, είτε ζεις στην Αθήνα, είτε στη Θεσσαλονίκη. Το οικονομικό πάντα έπληττε τον χώρο μας, τώρα πια λίγο περισσότερο λόγω συνθηκών, αλλά νομίζω ότι ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να μένει ανενεργός. Πρέπει να φτιάχνει ο ίδιος δουλειές, όποιο κι αν είναι το κόστος.
Εποχές, όπου λειτουργεί στη κοινωνία κατατρεγμός στον
ανθρωπισμό…το εγώ μας, πάνω από όλα. Πώς το πολεμάς από το δικό σου μετερίζι;
ανθρωπισμό…το εγώ μας, πάνω από όλα. Πώς το πολεμάς από το δικό σου μετερίζι;
Προσπαθώ να βλέπω πάντα το ποτήρι μισογεμάτο και να βοηθώ κι εγώ με όποιον τρόπο μπορώ. Χρειάζεται θετική σκέψη και χαμόγελο, όσο μπορούμε.
Στο θέατρο “ΑΘΗΝΑΙΟΝ” ο Κυριάκος δίνει το καλύτερο εαυτό του. Μαζί με ένα μπουκέτο λαμπερών νέων ηθοποιών που παίζουν σπαρταριστά. Σε μια καλλιτεχνική “Όπερα” που κάθε Βορειοελλαδίτης θεατρόφιλος-οφείλει στον εαυτό του-να τη δει.
