«Είμαστε αναλφάβητοι αξιών. Χάσαμε τη μπάλα. Γίναμε μίζερα ανθρωπάκια που κυνηγάμε την επιβίωση…». H Μαρία Στύλου γράφει στην thessnews.gr για τους «Λαβύρινθους» της ελληνικής κοινωνίας μετά την τραγική αυτοκτονία του 15χρονου στην Αργυρούπολη.
Από μικρή μ’ εντυπωσίαζε ο μύθος του Θησέα που σκοτώνει τον Μινώταυρο. Όχι τόσο άθλος του Θησέα όσο φόρος αίματος που πλήρωναν οι Αθηναίοι. Το τίμημα. Επτά νέοι και επτά νέες κοπέλες να θυσιάζονται στον βωμό του μένους και της εκδίκησης.
Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα πως η μυθολογία δεν ήταν παραμύθια για να κοιμούνται τα παιδιά αλλά αλήθειες για να ξυπνάνε οι μεγάλοι. Μεγαλώνοντας συνάντησα πολλούς “Μινώταυρους” πολλούς “λαβύρινθους” αλλά και νέους ανθρώπους να τους πηγαίνουν σαν τα πρόβατα στη σφαγή.
Δυστυχώς όλοι δεν μπορούν να είναι σαν τον Θησέα αλλά και να είναι, κανείς δεν τους διασφαλίζει πως θα συναντήσουν μία Αριάδνη που θα τους δώσει τον μίτο για να μπορέσουν να ξεφύγουν από τον λαβύρινθο τους. Όπως αυτό το παιδί από την Αργυρούπολη. Δεν τα κατάφερε να βρει τον δρόμο που θα τον έβγαζε από τον προσωπικό του “λαβύρινθο”.
Από μια γρήγορη “έρευνα” που έκανα κατάφερα να δω τον πατέρα του. Ένας συμπαθητικός νέος άνθρωπος που δεν σε παραπέμπει καθόλου σε έναν αδιάφορο γονιό που είχε στραμμένο αλλού το βλέμμα του και όχι στο παιδί του. Με πιάνει φρίκη όταν σκέφτομαι τη στιγμή που επιστρέφει σπίτι του και αντικρίζει την τραγική εικόνα του γιου του αλλά και τη στιγμή που συνειδητοποιεί τον βασανισμό τον οποίο υπέστη το παιδί του ο Θεός μόνο ξέρει για πόσο χρονικό διάστημα.
Με πιάνει φρίκη ακόμα και για τους “φωτογραφημένους” θύτες αυτού του “εγκλήματος”. Για τον σταυρό που θα κουβαλάνε για όλη τους τη ζωή. Να είσαι υπαίτιος θανάτου ενός συνομηλίκου σου. Ενός ανθρώπου. Όχι δεν τους παρουσιάζω αθώους αλλά σίγουρα έχουν άγνοια της ενοχής τους γιατί πολύ απλά έχουν άγνοια της ίδιας της αξίας της ζωής . Γιατί κανείς δεν τους τη δίδαξε.
Εδώ βρίσκεται η καρδιά του προβλήματος . Είμαστε αναλφάβητοι αξιών. Χάσαμε τη μπάλα. Γίναμε μίζερα ανθρωπάκια που κυνηγάμε την επιβίωση στη καθημερινότητα πατώντας επί πτωμάτων. Ο θάνατός σου η ζωή μου. Κοιτάμε με μισό μάτι τον συνάδελφο που θα φορέσει ένα καινούριο ρούχο που θα πάει διακοπές που θα βγει και θα διασκεδάσει. Γιατί αυτός κι όχι εγώ.
Κοιτάμε με ερπετικά μάτια το παιδί του γείτονα που πέτυχε στις εξετάσεις. Βρίζουμε Χριστούς και Παναγίες στον πρώτο που θα μας προσπεράσει στο δρόμο. Εκτοξεύουμε οχετούς και δηλητήριο στον πρώτο που θα έχει αντίθετη άποψη από μας.
Εγκαταλείπουμε έτσι χαλαρά τον σύντροφό μας γιατί απλά κάναμε τη δουλειά μας χωρίς να σκεφτόμαστε πόσο έχουμε σκάψει τη ψυχή του. Θίγουμε με την πρώτη ευκαιρία την αξιοπρέπεια του πιο αδύναμου έτσι χωρίς λόγο. Απλά για να ασκήσουμε αυτή την μάταιη μικροεξουσία στον θλιβερό μικρόκοσμο μας.
Για μένα το να θίγεις την αξιοπρέπεια οποιουδήποτε ανθρώπου ισοδυναμεί με βιασμό. Έτσι χτίζεται η άγνοια της αξίας της ζωής. Αυτό διδάσκουμε αυτό εισπράττουμε και μετά απορούμε για το τι είδους “τέρατα” είναι αυτά τα παιδιά που οδήγησαν ένα άλλο παιδί σ’ έναν λαβύρινθο που δεν κατάφερε να βγει.
Ο Μινώταυρος χόρτασε για τα καλά αυτή τη φορά. Περιμένει τα επόμενα θύματα… εκτός κι αν βρεθεί ένας Θησέας… μια Αριάδνη.
Πηγή: http://www.thessnews.gr/article/94572/o-labyrinthos-tis-argyroupolis
