Υπογράφει μια από τις καλύτερες παραστάσεις που παίζεται δυο χρόνια τώρα, στην Αθήνα. Σύγχρονη γραφή, παρέα με τη Σάρα Γανωτή και την Ελένη Ράντου (και με βραβείο “Κάρολος Κουν” δραματουργίας ελληνικού έργου, ανά χείρας). Ο ηθοποιός σεναριογράφος Νίκος Σταυρακούδης, που έχει υπογράψει πολλές επιτυχίες, ρωτήθηκε για πολλά και υπήρξε σαφής και καίριος σε ότι απάντησε. Κατά δικός σας….
συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου
Πώς προέκυψε η γνωριμία με τη Σάρα Γανωτή και η-από κοινού σας- συγγραφή;
Πριν αρκετά χρόνια, όταν ήμασταν στο πρώτο έτος της δραματικής σχολής Aθηνών, Γ.Θεοδοσιάδη. Για ένα περίεργο λόγο, πάντα πηγαίναμε στη σχολή νωρίτερα από όλους… η αρχική μας σχέση δεν ήταν και η καλύτερη, αλλά μετά από ένα μεσημεριανό φαγητό γίναμε φίλοι. Το γράψιμο ξεκίνησε σαν μια δημιουργική ασχολία… έγινε ανάγκη…. Έγινε τρόπος έκφρασης!
Πέρυσι γράψατε και το θεατρικό με τη Σάρα και την Ελένη Ράντου, το «ΚΑΤΑΔΙΚΟΣ ΜΟΥ», που και φέτος παίζεται Αθήνα….γνωρίζω ότι αφορμή για το κείμενο της παράστασης υπήρξε το “τί είν΄η πατρίδα μας”…εσένα, τί ήταν αυτό που ήθελες μέσα από το κείμενο να μεταφέρεις-πιο έντονα-στο θεατή;
Αυτή η απόπειρα να γραφτεί το θεατρικό δεν ήταν καθόλου εύκολη, γιατί όπως είπες ξεκινήσαμε από μια γενικότητα «τι είναι η πατρίδα μας;» ….αυτό όπως καταλαβαίνεις είναι διαφορετικό στον καθένα μας…. Αλλά αυτό ίσως ήταν και η ευκαιρία ή ο τρόπος να επικοινωνήσουμε και συγγραφικά με την Ελένη … από αυτή την αναζήτηση κάναμε και οι τρεις την ψυχοθεραπεία μας… τα είπαμε όλα! Όλα! Και προέκυψε αυτό που νοιώθαμε-νοιώθουμε και θα νοιώθουμε πάντα οι άνθρωποι από την στιγμή που γεννιόμαστε, ο φόβος! Ο φόβος και η διαχείριση του. Το πιο συγκινητικό ήταν από σχόλια και αντιδράσεις των θεατών που την παρακολουθήσανε, ότι νοιώσανε όλοι, τα ίδια συναισθήματα που νοιώσαμε και εμείς γράφοντας το… στο ακέραιο! Και αυτό γίνεται ερήμην… τίποτα δεν κατασκευάζεται. Αυτό δίνει μεγάλη χαρά, ικανοποίηση και δύναμη!
Η κατάσταση, τις σημερινές μέρες, έχει μεταβληθεί σε ένα φόβο και ένα “ο θάνατος σου η ζωή μου”…συμφωνείς; Η τέχνη και ο άνθρωπος μπορούν να βοηθήσουν να μεταβληθεί αυτό;
Μια ζωή προσπαθώ να μην πηγαίνω με το εκάστοτε «ρεύμα» της εποχής αλλά μ’ αυτό που νοιώθω.( Όχι πως συνειδητά ή ασυνείδητα καμιά φορά δεν συμβιβάστηκα σε μια πραγματικότητα… αλλά ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.) Πιστεύω πολύ στην «ανθρώπινη» πλευρά του ανθρώπου… που περιλαμβάνει αμφισβήτηση, ελπίδα, πίστη, τρυφερότητα, ευγένεια, σεβασμό… Νομίζω πως η εποχή που ζούμε είναι ιστορική… -περιμένω να αγωνία να δω πως θα καταγραφεί αργότερα…. Στη δυσκολία ο άνθρωπος και κυρίως ο καλλιτέχνης ή ευδοκιμεί ή βγάζει τη μαύρη πλευρά του… Είναι σίγουρο πως θα γίνει εκκαθάριση… αν όχι ανθρώπων, προθέσεων.
Ανήκεις στους ηθοποιούς που έχουν κάνει διαφήμιση….οι λόγοι αποκλειστικά και μόνο οικονομικοί;
Οικονομικοί και μόνο… Αν και τελευταία μπήκανε στη διαφήμιση καλοί σκηνοθέτες και φέρανε μια αισθητική που καμιά φορά σε κάνουν να ξεχνάς και το προϊόν που διαφημίζεις… (γέλια) αυτό το θεωρώ ροκιά!
Πώς ήταν η θεατρική συνεργασία τα δύο περασμένα χρόνια με το Χριστόφορο Παπακαλιάτη και το Δημήτρη Λιγνάδη;
Με τον Δημήτρη Λιγνάδη είχαμε βρεθεί και παλιότερα στο Εθνικό. Τον εκτιμώ πολύ γιατί έχει πάθος για τη δουλειά του και ανεπτυγμένη αισθητική. Με τον Χριστόφορο είχαμε περισσότερο «συγγραφική» συγγένεια (λόγω τηλεόρασης) αλλά πραγματικά περάσαμε πολύ όμορφα σε μια παράσταση που έσκισε. Ήταν μια εμπειρία που θα θυμάμαι πάντα γιατί το έργο ανέβηκε στο θέατρο “Βρετάνια” που βρίσκεται στο Σύνταγμα… σε μια δύσκολη περίοδο για την Αθήνα και για όλη την Ελλάδα. Διαδηλώσεις, επεισόδια, αγανακτισμένοι… με τα αυτιά στη μουσική του Μότσαρτ και με τα μάτια «έξω» στους δρόμους που διεκδικούσαμε τις ζωές μας…
Έχεις γράψει πολλά σήριαλ, με τελευταία την ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ. Σήριαλ που κακόπαθε σε προγραμματισμό και παραγωγή…μείνατε απλήρωτοι, όταν έκλεισε η εταιρεία…..Θα συνεχίσεις να γράφεις-δοθείσης ευκαιρίας-στη τηλεόραση;
Ξέρεις τι γίνεται με την τηλεόραση; Αλλοτριώθηκε μαζί με μας! Γίνανε όλα και σε μεγάλες ποσότητες, χάλια ποιότητες και ακατάλληλα πρότυπα ζωής… το τοπίο έγινε χαοτικό… και κάτι καλό χανότανε σε ένα καμένο τοπίο… γέρασε, κουράστηκε και πάσχει από αλτσχάιμερ… λέει τα ίδια και δεν το θυμάται… Θέλει κι αυτή, όπως εμείς ξεκούραση, απόσταση και ξεσκαρτάρισμα. Αυτό ισχύει και για τους παραγωγούς της… υπήρξανε και άνθρωποι που ποντάρανε πολύ σε αυτό το επικερδές παιχνίδι. Χαίρομαι πολύ για την ποιότητα των κρατικών καναλιών πια… άργησε… αλλά κάνει τη διαφορά.
Φως στο τούνελ, βλέπεις να υπάρχει Νίκο;
Και βέβαια βλέπω. Σημαντικό για μένα, στα πράγματα, είναι εκτός από αυτό που φαίνεται, να προσπαθώ να «βλέπω» και τι αλλάζει… σε αυτή τη φάση που περνάει η χώρα μας, το μόνο που αλλάζει και πρέπει να αλλάξει είμαστε εμείς! Πρέπει να ενηλικιωθούμε και να πάρουμε ο καθένας μας την ευθύνη του για όλο αυτό που συμβαίνει… όλοι συμβάλαμε σε αυτό (ο καθένας με τον μικρό ή μεγάλο τρόπο του). Είναι καιρός να δούμε ποιες είναι οι πραγματικές μας ανάγκες και να αποκτήσουμε και πάλι επιθυμίες… και κυρίως ελπίδα. Και φυσικά «μαζί»… μόνος του κανείς μας δεν μπορεί να κάνει κάτι…
Από τις τηλεοπτικές δουλειές που έχετε γράψει μαζί με τη Σάρα, από το “Μικρό σπίτι στο Παγκράτι” έως την “Εργαζόμενη Γυναίκα”, πέρασαν πολλές….το “Και πάλι φίλοι”, “Κάπου σε ξέρω”…κάποια λίγο πιο αγαπημένη σου και γιατί;
Σε όλα αυτά είναι και ένα κομμάτι από μας κατά τη περίοδο που γραφτήκανε… δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο, γιατί δεν «αναγκαστήκαμε» ποτέ να γράψουμε κάποιο από αυτά… Βγήκαν από μας, πήραν από μας, ταξιδέψαμε μαζί τους… Το μόνο που μπορώ να διακρίνω καθαρά είναι πως, περνώντας τα χρόνια, τα σενάρια γίνονται πιο αφαιρετικά και πιο ουσιαστικά…
Τί έκανε το “Κατάδικός μου” τόσο μεγάλη επιτυχία στη θεατρική Αθήνα; Κείμενο, σκηνοθεσία, ερμηνείες σαφώς. Αλλά, τί άλλο κρύβει αυτή τη “μαγεία”;
Η αλήθεια. Τίποτα άλλο. Η αλήθεια η δική μας, είναι και η αλήθεια όλων .Αυτό ξέρεις τι δύναμη δίνει;
