Ο Πουπουλένιος στο Θέατρο Αριστοτέλειον

«Ο Πουπουλένιος»

του Martin Mc Donagh

Με τους Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, Νίκο Κουρή, Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, Γιώργο Πυρπασόπουλο.

Στο Θέατρο Αριστοτέλειον.

Από 12 Απριλίου (Κυριακή του Πάσχα).

Η παράσταση που ενθουσίασε κοινό και κριτικούς για δύο συνεχόμενες χρονιές στην Αθήνα, έρχεται στην Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Αριστοτέλειον!

Δύο χρόνια πριν, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, ο Νίκος Κουρής, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος και ο Γιώργος Πυρπασόπουλος, στην τελική ευθεία των προβών του «Πουπουλένιου», αναρωτιόντουσαν αν το συνταρακτικό αυτό θρίλερ, η μαύρη κωμωδία του Ιρλανδού συγγραφέα Μάρτιν Μακ Ντόνα, θα έβρισκε το κοινό της σε ένα μεγάλο κεντρικό θέατρο της Αθήνας. Τελικά, το έργο, η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες τους, ήταν η αιτία για ένα καθημερινό δυνατό χειροκρότημα και μια θερμή ανταπόκριση από κοινό και κριτικούς, άνευ προηγουμένου. Ο «Πουπουλένιος», κατάφερε, με συνεχή sold out που συνεχίζονται και φέτος, να φέρει σε επαφή, το πλατύ κοινό, μ’ ένα συναρπαστικό σύγχρονο κείμενο, να προσελκύσει θεατές όλων των ηλικιών και να αποκτήσει μια αξία που υπερβαίνει την ίδια την παράσταση. Κάτι, που φαίνεται να ένωσε ηθοποιούς και θεατές, είναι ακριβώς αυτή η αποδοχή: «Δεν υπάρχουν ενήλικες».

«Μην ξεγελιέστε από τα γκρίζα μαλλιά, τα ρούχα και τις συζητήσεις για την οικονομία. Μεγαλώνουμε, φεύγουμε απ’ το σπίτι, φτιάχνουμε τις δικές μας οικογένειες, η ζωή απλώνει στρώματα λήθης πάνω στα παιδικά μας χρόνια, αλλά ό,τι ζήσαμε ως παιδιά, οι βασικές μας ανασφάλειες, οι πρωταρχικοί μας φόβοι, και όλες οι πληγές, απλώς μεγαλώνουν μαζί μας. Γινόμαστε ό,τι χάσαμε. Ψηλώνουμε, ασπρίζουμε, γερνάμε, αλλά στην ουσία είμαστε πάντα κάτι παιδιά, που τρέχουν πάνω-κάτω σε μια αλάνα προσπαθώντας απεγνωσμένα να χωρέσουν στη ζωή.»

Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης

Η υπόθεση

Σε ένα άγνωστο, αυταρχικό καθεστώς, ένας συγγραφέας ανακρίνεται από δύο αστυνομικούς ερευνητές για τις παράξενες ιστορίες που έχει γράψει. Ιστορίες με παιδιά. Όχι, όμως, “για παιδιά”. Κάποιες αστείες και τρυφερές, κάποιες σκληρές και ζοφερές. Είναι, λοιπόν, κακό να γράφεις ιστορίες; Τι ακριβώς έχει συμβεί στην πόλη; Τι έπαθε το κοριτσάκι που βρέθηκε στους θάμνους; Λένε αλήθεια οι αστυνομικοί; Τι συνέβη στο μικρό Εβραίο; Γιατί δεν το ‘γραψαν οι εφημερίδες; Είναι αλήθεια πως κάποιος έχει μιμηθεί τις ιστορίες του συγγραφέα; Τι σχέση έχει μ’ όλα αυτά ο τρυφερός αδελφός του; Γιατί πάσχει από νοητική στέρηση; Τι τους συνέβη όταν ήταν παιδιά; Τι συνέβη σ’ όλους μας, όταν ήμασταν παιδιά;

Συνεχείς ανατροπές, αστυνομική πλοκή, χιούμορ, ευφυείς διάλογοι, στοιχεία θρίλερ, με τη βία και την τρυφερότητα να συνυπάρχουν, εξελίσσουν ένα παραμύθι που ισορροπεί ανάμεσα στον κωμικό παραλογισμό και στη γνήσια κλασική τραγωδία. Με την κωμωδία να παρεισφρύει στο δράμα και αντιστρόφως, ο θεατής δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, παρά να μείνει για δύο ώρες καρφωμένος στη θέση του. Αν και το πολιτικό σχόλιο για τη βία της εξουσίας είναι αναπόφευκτο, στην ουσία, πρόκειται για ένα έργο που μιλάει για την τρυφερότητα της παιδικής ηλικίας. Και για την ανάγκη μας να επιστρέφουμε εκεί που όλα αρχίζουν με το “Μια φορά κι έναν καιρό…”. Την ανάγκη να πούμε και ν’ ακούσουμε ιστορίες. Όσο για το ποιος είναι ο Πουπουλένιος, αυτό μένει να αποκαλυφθεί στη σκηνή.

Το έργο («The Pillowman») έκανε παγκόσμια πρεμιέρα το 2003 στο Βασιλικό Εθνικό Θέατρου του Λονδίνου και πανελλήνια πρεμιέρα το 2005 στον Εξώστη του θέατρου Αμόρε. Οπουδήποτε ανέβηκε διεθνώς σημείωσε πολύ μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία, αναστατώνοντας το κοινό. Επιπλέον, διακρίθηκε ως το καλύτερο νέο θεατρικό έργο με το Βραβείο Olivier το 2004, τιμήθηκε με το βραβείο Drama Desk Award 2004-2005 εξαιρετικού θεατρικού έργου το 2005, ενώ την ίδια χρονιά υπήρξε υποψήφιο ως το καλύτερο θεατρικό έργο για το Βραβείο Tony. Με τις παραστάσεις που ανέβηκαν σε μικρές σκηνές της Ελλάδας, είχε ήδη δημιουργήσει ένα μικρό κύκλο φανατικών θεατών, μέχρι την παρουσίασή του στο ευρύ κοινό στο θέατρο «Αθηνών» -ένα από τα κεντρικότερα θέατρα της Αθήνας- κατά τη σεζόν 2013-2014 όπου κατάφερε να σημειώσει μια τεράστια επιτυχία και συνεχίστηκε για 2^η χρονιά.

Ο τίτλος αυτής της παράστασης είναι απόδοση της μεταφράστριας Χριστίνας Μπάμπου – Παγκουρέλη, η οποία τον παραχώρησε ευγενικά για την παραγωγή του θεάτρου «Αθηνών».