Ο πρόεδρος του INFE Greece, του μεγαλύτερου σωματείου στην Ελλάδα, φίλων της Eurovision, μίλησε στο MySalonika. Απάντησε σε όλα, όσα αφορούν το μουσικό διαγωνισμό και όχι μόνο…
συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου
Γεννήθηκες και σπούδασες στη Θεσσαλονίκη. Τι αγαπάς και τι σου τη σπάει, σε αυτή τη πόλη;
Η Θεσσαλονίκη παλαιότερα ήταν πιο όμορφη, από την άποψη της διασκέδασης,των ονείρων των νέων παιδιών. Διαπιστώνω ότι υπάρχει μια εγκράτεια του κόσμου. Δεν είναι χαλαρός, λόγω των κοινωνικοπολιτικών καταστάσεων. Αυτό που μου αρέσει πολύ, στη Θεσσαλονίκη είναι η απλότητα και η γλυκύτητα των ανθρώπων, που δεν υπάρχει στην Αθήνα.
Και όπως μεγάλωσες στη Θεσσαλονίκη, παρακολουθούσες το διαγωνισμό της Eurovision από το 1979. Τώρα πια που μεγάλωσες, τί πιστεύεις σε έκανε να αγαπήσεις τόσο πολύ αυτό το μουσικό διαγωνισμό, από τότε;
Εμείς, οι πραγματικοί Eurofans, αγαπήσαμε το διαγωνισμό, εν τη γενέσει του. Τότε, υπήρχαν οι ορχήστρες, οι ζωντανές ερμηνείες, που ήταν ένα φεστιβάλ τραγουδιού. Τώρα έχει αλλάξει μορφή-πάντα την αγαπάμε τη Eurovision-αλλά τώρα πια είναι περισσότερο θέαμα, παρά καλλιτεχνική δημιουργία. Ευχόμαστε να επιστρέψει, στον αρχικό της χαρακτήρα, γιατί όσο περνάνε τα χρόνια θα χάνει οπαδούς-εμάς ποτέ-αλλά κάποιους οπαδούς θα τους χάνει…
Από το 1995 είσαι μέλος του σωματείου, έχεις διατελέσει γενικός γραμματέας και από το 2011 πλέον πρόεδρος αυτού. Να μιλήσουμε, πρόεδρε, για το σωματείο, διότι υπάρχει και κόσμος που θέλει να ενταχθεί σε αυτό.
Το σωματείο δημιουργήθηκε το 1987, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, στον ελληνικό τελικό, με τη διανομή έντυπου υλικού, όπου αποφασίσαμε μια παρέα παιδιών, να λειτουργήσουμε πριν από 26 χρόνια, στo ΙΝFE Greece. Από το 1988 είμαστε ανελλιπώς, κάθε χρόνο, με μεγάλο πάθος για την Ελλάδα, σε κάθε αποστολή, έτσι και φέτος θα είμαστε στο Μάλμε της Σουηδίας, για να σηκώσουμε ψηλά τη σημαία και να προωθήσουμε την ελληνική συμμετοχή.
Από το 2004, Χρήστο, είσαι παρών κάθε χρόνο, στο διαγωνισμό. Αγαπημένη σου χρονιά (εξαιρείται η χρονιά του Number One); Συμμετοχή της Ελλάδας που σου άρεσε και ως συνθήκη διοργάνωσης και σαν τραγούδι που στείλαμε;
Σαν τη Κωνσταντινούπολη, το 2004, δεν υπήρχε! Η καλύτερη διοργάνωση, κατά τη γνώμη μου. Η πιο οργανωμένη, που πρόσεχε πάρα πολύ όλες τις αποστολές,που έδινε αξία στους ανθρώπους που-με δικά τους έξοδα-μεταναστεύουν με πάρα πολύ μεγάλο κόστος-σε αυτές τις χώρες, για να στηρίξουν τη χώρα τους. Όσο περνάνε τα χρόνια, η διοργάνωση δεν ενδιαφέρεται για τους fans, τους δημοσιογράφους κ.λ.π., απλά κοιτά να διεκπεραιώσει ένα τηλεοπτικό show, αφήνοντας συνέχεια, λιγότερα προτερήματα και παροχές, στους ανθρώπους που συνεισφέρουν σε αυτό το διαγωνισμό. Κάθε χρόνο, έχουμε και περικοπές, σε διαπιστεύσεις, στα εισιτήρια, στη πρόσβαση στις πρόβες, στα parties, στις εκδηλώσεις. Συνέχεια!
Την φετινή βραδιά του ελληνικού τελικού, πώς την είδες; Καταρχάς περίμενες τους Koza Mostra; Υπήρξε ταυτόχρονα κάποιο άλλο από τα υποψήφια κομμάτια που σου άρεσε εξίσου;
Είχαμε τέσσερα αξιοπρεπέστατα τραγούδια τεσσάρων διαφορετικών μουσικών στυλ. Το είχαμε συζητήσει και με τον κ.Τζώνη Καλημέρη, πριν τις γιορτές. Είχαμε ένα meeting, όπου μας εξέθεσε τις απόψεις της ΕΡΤ, που ήθελε 4 διαφορετικά είδη τραγουδιών και το πέτυχε. Όλοι περιμέναμε-κακά τα ψέμματα-τους Koza Mostra να νικήσουν. Προσωπικά, ήθελα οι Koza Mostra να νικήσουν, γιατί έχουν πρόταση. Διότι, φέτος στη Eurovision, αν δείτε τα υπόλοιπα τραγούδια που έχουν επιλεγεί, ακολουθούν ένα συγκεκριμένο μοτίβο και δεν ξεφεύγουν σε στυλ, όπως το ελληνικό τραγούδι. Δεσμεύομαι να πω, ότι θα πάει πολύ καλά η Ελλάδα, και θα το δείτε αυτό.
Αγαπημένο σου ελληνικό τραγούδι, από όλα όσα έχουμε στείλει;
Το βραβείο που δεν δόθηκε ποτέ, το 2001, το <Die for you> (Antique). Eμείς δεν το πήραμε. Μας το δώσανε και δεν το πήραμε. Ο νοών νοείτω.
Να ρωτήσω και ελληνικό τραγούδι που δεν έπρεπε να πάει; Δεν στήθηκε ως έπρεπε;
Δεν έπρεπε να πάει ο Μιχάλης Ρακιντζής με το “S.A.G.A.P.O”. Δεν είναι άσχημο τραγούδι! Κατά τη γνώμη μου, εκείνη τη χρονιά είχε και καλύτερα τραγούδια, που θα πήγαιναν και πολύ καλύτερα και φυσικά επωμίστηκε όλη εκείνη τη περιπέτεια των πάνελ, κάνοντας έναν αξιόλογο καλλιτέχνη, όπως ο Μιχάλης Ρακιντζής, να αποτάξει τη Eurovision-που δεν θα έπρεπε.
Γιατί η Κύπρος κάπου δεν το καταφέρνει, τόσα χρόνια; Έχει να κάνει με τις<<συμμαχίες>>;
Η μικρότερη χώρα που έχει πάρει βραβείο στο διαγωνισμό είναι το Λουξεμβούργο. Η τελευταία μικρή χώρα που πήρε βραβείο ήταν το 1983. Έκτοτε, όλες οι χώρες που παίρνουν το βραβείο είναι μεγάλες. Των 2-3 εκατομμυρίων και παραπάνω. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να έχεις πολλούς συμμάχους, πολλούς φίλους, μεγάλα λόμπι να σε στηρίζουν, μεγάλο οικονομικό budget και χώρες σα τη Μάλτα, τη Κύπρο, την Ανδόρα, το Λουξεμβούργο, το Μονακό δεν θα νικήσουν ποτέ. Λυπάμαι που το λέω…μα αν νικήσουν θα είναι ω, του θαύματος! Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και μην νομίζετε ότι το 2005 το βραβείο στην Ελλάδα ήρθε έτσι! Έγινε τεράστια προσπάθεια.
Όταν η Άννα Βίσση συμμετείχε, την επόμενη χρονιά, που παίζαμε εντός έδρας, με το “Everything”, πιστεύεις ότι ήταν αυτό που έπρεπε να γίνει;Πού υπήρξανε λάθη;
Καταρχήν, δεν έπρεπε να πάει η Άννα. Η Άννα Βίσση είναι μία star, η οποία δεν χρειάζεται να πάει στο διαγωνισμό της Eurovision. Δεν χρειάζεται να αγωνιστεί. Έπρεπε να πάει ένας άλλος καλλιτέχνης, με ελληνικά, γιατί ήμασταν μέσα στην Ελλάδα, που να προβάλλει το ελληνικό στυλ. Η Άννα το μετάνιωσε και η ίδια, που πήγε στη Eurovision, και ειδικά με αυτό το τραγούδι. Την αγαπάμε την Άννα, ήταν πολύ ωραίο το τραγούδι, μα ήταν άκαιρο να πάει. Και θα σου πω και το εξής. Πρώτα προωθείς ένα διαγωνισμό με τίτλο “Feel the rhythm” και πας με μπαλάντα στη Eurovision;! Eίναι οξύμωρο.
Έχεις και μια εκπομπή στο ραδιόφωνο, το <Euromoments>.
Η εκπομπή είναι το σωματείου, απλά τη διαχειρίζομαι εγώ μαζί με τον αντιπρόεδρο του σωματείου, τον Βασίλη Ζαχαρίου-όταν λείπω με αντικαθιστά. Είναι εκπομπή που φιλοξενείται στον ART FM, είναι η μοναδική εκπομπή στην Ελλάδα, που ασχολείται όλο το χρόνο, με το μουσικό διαγωνισμό. Κάθε Σάββατο στις 16.00.
Υπήρξε κάποιος καλεσμένος στην εκπομπή, που λίγο περισσότερο σε κέρδισε;
Εννοείται. Από την εκπομπή έχουν περάσει 28 euro-καλλιτέχνες. Υπάρχουν άνθρωποι που τους λάτρεψα, κάποιοι- όχι με δυσκόλεψαν- είχαν την ιδιαιτερότητα του star, την οποία σέβομαι και θαυμάζω. Δεν θέλω να θίξω ονόματα, γίνανε όλοι επίτιμα μέλη του σωματείου, ο κάθε άνθρωπος έχει τις ιδιαιτερότητες του. Φιλοξενήσαμε και τους τέσσερεις φετινούς έλληνες υποψηφίους. Με κέρδισε η γλυκύτητα και ο χαρακτήρας της Αγγελικής Ηλιάδη, δίχως να θέλω να αναιρέσω όλους τους υπόλοιπους.
Θεωρείς ότι η Ελλάδα πρέπει να στέλνει νέους τραγουδιστές ή καταξιωμένους καλλιτέχνες που επιζητούν τη δημοσιότητα- εκ νέου-μέσω του διαγωνισμού;
Ο διαγωνισμός είναι μια ευκαιρία σε καλλιτέχνες να προβάλλουν τη καριέρα τους. Η γνώμη μου είναι, νέοι καλλιτέχνες να συμμετέχουν. Να δίνονται ευκαιρίες σε νέους, διότι οι καταξιωμένοι έχουν ήδη, μία στημένη καριέρα. Δεν αποκλείω να πάει ένας καταξιωμένος τραγουδιστής, αλλά μόνο στη περίπτωση που διεκδικούμε κάτι πιο σίγουρο. Από την στιγμή, που η Ελλάδα δεν διεκδικεί την νίκη και είναι απόφαση και της ΕΡΤ, να μην διεκδικούμε τη πρωτιά, αλλά μια σωστή παρουσία και προβολή στο εξωτερικό και προώθηση της ελληνικής μουσικής, από εκεί και πέρα η ρότα πηγαίνει σε νέους καλλιτέχνες, που οφείλουν να είναι αξιόλογοι και να προωθούν την Ελλάδα.
Έχεις κάνει τα κείμενα για δύο χρόνια με τις αδελφές Μαγγίρα, και τα κείμενα σε δύο διαγωνισμούς. Τι κρατάς από αυτή τη συνεργασία με τις δύο κυρίες;
Θα μεροληπτήσω, γιατί είναι φίλες μου τα κορίτσια-δεν είναι απλά συνεργάτες. Είμαστε φίλοι. Είναι εκπληκτικές, με πηγαίο ταλέντο και χιούμορ. Νομίζω, οι αδελφές Μαγγίρα είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση για την Ελλάδα και κακώς που δεν αξιοποιούνται όπως θα έπρεπε. Ένα δίδυμο αρτίστας (δεν είναι απλά ηθοποιοί, δεν τραγουδάνε μοναχά ή χορεύουν μόνο), που είναι μάλλον σε λάθος χώρα, γιατί θα μπορούσαν να κάνουν τετραπλάσια καριέρα από αυτήν που κάνουν τώρα.
Χόμπι σου μεγάλο είναι το γυμναστήριο. Θέλω να μιλήσουμε γι αυτό τον τρόπο και στάση ζωής;
Είναι μεγάλο κομμάτι της ζωής μου η γυμναστική. Το βλέπω, αντί να πάω για έναν καφέ, προτιμώ το γυμναστήριο. Ο φυσικός τρόπος ζωής είναι θεμελιώδης στις μέρες μας, κάνοντας μια καθιστική ζωή, στη δουλειά μου, δεν είμαι εν κινήσει. Οπότε, περνώντας πολλές ώρες μπροστά στον υπολογιστή, είναι πολύ αναζωογονητική, αυτή η δραστηριότητα.
Πολλοί μιλάνε, για τη Eurovision ως ένα πανηγυράκι που την επόμενη μέρα, τη Κυριακή το πρωί, έχει ξεχαστεί. Εσύ τι απαντάς σε αυτό;
Το κακό στην Eurovision, το έχει κάνει στην Ελλάδα, κάποιο συγκεκριμένο τηλεοπτικό κανάλι, που έχει σαν βορρά την εκμετάλλευση του μεγαλύτερου τηλεοπτικού show που διοργανώνεται στον πλανήτη, με 200 εκατομμύρια τηλεθεατές, με τεράστια budget, με τεράστια εκμετάλλευση των τουριστικών δυνατοτήτων της κάθε χώρας και, και, και…Υπάρχει λοιπόν ένα καναλάκι στην Ελλάδα, δεν θα πω όνομα, το οποίο εκμαυλίζει τη Eurovision, χρησιμοποιεί μόνο την αρνητική πλευρά, κάνει κακό στο διαγωνισμό κι όταν αντιληφθούν οι αρμόδιοι πόσο κακό κάνει, αυτός ο φορέας στη Eurovision, που την έχει κάνει από διαγωνισμό τραγουδιού, σε διαγωνισμό καρικατούρας, θα καταλάβει ο
κόσμος ότι πρέπει να τον αποκλείσουν αυτόν το φορέα, από την ενασχόληση του με το διαγωνισμό, γιατί κάνει κακό στην Ελλάδα και τη Eurovision. Μέσω του διαγωνισμού προωθείτε η Ελλάδα. Ο πολιτισμός μας, ο τουρισμός μας, το τραγούδι μας, μέσω του διαγωνισμού προωθούνται και ταυτόχρονα κάποιοι με ένα μικρόφωνο στο χέρι, προσπαθούν να το ανατρέψουν αυτό. Ντροπή….
Στις 7 Απρίλη, στη “ΜΥΡΟΒΟΛΟ ΣΜΥΡΝΗ” στην Αθήνα, μεσημεράκι, σας περιμένει το σωματείο INFE Greece, μαζί με τους Koza Mostra, σε ένα πάρτυ, με τα ηχεία στη διαπασών και το <>. Ο Χρήστος Ζαφειρίδης, πανέξυπνος, ετοιμόλογος, με ένα πλατύ χαμόγελο και έναν διαρκή αγώνα για το μουσικό διαγωνισμό που αγαπά, προσφέρει καθημερινά όλη του την ενέργεια σε αυτό που τόσο αγαπά. Τη μουσική. Χάρηκα πολύ τη συνομιλία μας, και κυρίως τη γνωριμία μου με έναν πρόεδρο, που επιτέλους, είναι σεμνός και ταυτόχρονα λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Δήλωση Ειλικρίνειας. Και αυτό δεν το συναντάς συχνά. Να ΄σαι καλά, Χρήστο…
