Πριν κάτι εκατομμυριάκια χρόνια που λες, μετά από ένα μεγάλο μπουμ και το πέρασμα παγετώνων, τσουνάμι, αμμοθυελλών και λοιπών καταστροφών-καταποντισμών και την εξέλιξη των προγονικών πρωτευόντων (ο Δαρβίνος το λέει όχι εγώ) στους Αυστραλοπιθήκους και από κει σφαίρα στον homo sapiens (κατά την ταπεινή μου άποψη, αν και ακολουθήθηκε μια πιο λεπτομερής εξελικτική ακολουθία από τις πιθηκοειδείς μορφές στους σύγχρονους ανθρώπους, δεν πείθομαι για παρόμοια εξέλιξη στην ευφυΐα μας οπότε και τα προσπερνώ) οδηγηθήκαμε αισίως (sic) στην γενιά του facebook, του tagαρίσματος όπου και με όποιον να ΄σαι και στo κίνημα του είμαι-γαμάτος-δείτε-με (σημασία πουλάνε και στα περίπτερα αλλά ας μην παρεκτρέπομαι).
Όλο αυτό το πανηγύρι είχε ως αποτέλεσμα την αποβλάκωση του ανθρώπινου είδους θέτοντας το τραγικό ερώτημα που βασανίζει όλες τις απανταχού γυναίκες…
“Μα που πήγαν όλοι οι άντρες;”
.jpg)
Οι άντρες κάποιες φορές είναι σαν τις κάλτσες που εξαφανίζονται στο πλυντήριο και αφήνουν τα ταίρια τους μόνα. Τουλάχιστον για τις κάλτσες ένας φίλος μου έχει μια θεωρία: Πάνε σε ένα παράλληλο σύμπαν. Οι άντρες όταν εξαφανίζονται πού πάνε;
Το μεγάλο ερώτημα
Σε όλη τη γνωστή ιστορία, μέχρι σχετικά πρόσφατα, οι άντρες ήταν εκεί όπου “δεν τους έσπερναν”. Τώρα τελευταία γιατί την έχουν δει Χουντίνι; Ας το αναλύσουμε.
Αιώνες πριν την τεχνολογική ανάπτυξη τα πράγματα ήταν απλά (και είχαν νόημα).
.jpg)
Ιστορίες για αγ(ρ)ίους
Ο άντρας είναι σχεδιασμένος κυνηγός” και μπορεί να μην ξέρει να πλέκει κάλτσες, αλλά θεωρητικά είναι προικισμένος με ένα μηχανισμό που σκανάρει και αναγνωρίζει τη λεία του. Τότε, ήταν αρκετό για τον Άντρα-κουβαλητή και στυλοβάτη της σπηλιάς να εντοπίσει και να φέρει το ζωό-θήραμα στη δούλα και κυρά, lady of the house. Όλοι οι θηρευτές το έχουν, είναι θέμα επιβίωσης. Μήπως του χάλασε το σκάνερ;
The easy way
Σε μια εποχή όπου βρίσκεις τα πάντα έτοιμα και-σχετικά- αναίμακτα και χωρίς τραγικές απώλειες –χάσιμο χρόνου- έχουμε όλοι μάθει στα «ετοιματζίδικα».
Όταν καταβάλλεσαι από ντεκαπάζ κακομοίρες που διδάσκουν φτηνό κουτσομπολιό και αερολογία στην τηλεόραση, λαμόγια στην πολιτική, «καλλιτέχνες» μιας χρήσης, αναπαραγωγή και εκλαΐκευση μιξοτράγουδων (έλεος, όχι άλλο Πλιάτσικα) όσο να ναι χάνεις κάποια ιδανικά και θέληση για «κυνήγι».
Πάμε πάλι…
Όταν αρκεί να λιώσεις στην οθόνη ενός υπολογιστή με ένα πρόγραμμα από μπλε και άσπρα βαρετά γραφικά (τι στο καλό, κανείς δεν το πρόσεξε;) για να βρεις αυτό που θέλεις, σπάνια θα κάνεις την υπέρτατη προσπάθεια του να κουνηθείς επιτέλους από τον καναπέ.
Αν το πάμε και σύμφωνα με τις τελευταίες «εξελίξεις», ο καταιγισμός σχολίων ΓιουροΒΥΖΙΟΝ του στυλ «Δείτε πώς και γιατί έφυγε πόντος από το καλσόν της Ελευθερίας και πως αυτό οδήγησε την Ελλάδα στα βαθμολογικά τάρταρα» δεν μπορώ να πω πως διαπλάθει ακριβώς την εξέλιξη του masculinity.
You loser
Η σύντομη απάντηση είναι ότι όταν ένας άντρας εξαφανίζόταν κάποτε επειδή τον έφαγε η φάλαινα Όρκα, σκοτώθηκε στο μέτωπο, τον πάτησε το τρένο (καθότι πολύ μάγκας) ή τον απήγαγαν εξωγήινοι (ως εξαιρετικό δείγμα για πειράματα) είχε μια θεμιτή δικαιολογία. Κάποιος που εξαφανίζεται σήμερα δεν έχει καμία. Όλα τ’ άλλα είναι αρλούμπες, για να κάνουμε συζήτηση ενώ κατεβάζουμε τεκίλες.
Σταμάτα λοιπόν να αυτομαστιγώνεσαι. Βρες κάποιον που μπορεί να είναι εκεί ή έστω να μπορεί να πει «φεύγω» – υπάρχουν ακόμα μερικοί. Γιατί στο τέλος τα κόλπα του Χουντίνι, όπως αποδείχθηκε, ήταν όλα μούφα, είχε πάντα αντικλείδι. Και γιατί στο τέλος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα… κι εσένα μαζί.
