Τα είδαμε, τα ακούσαμε, τα διαβάσαμε λίγο πολύ όλοι μας. Οι περισσότεροι έλληνες συμμετείχαν σε πορείες και συγκεντρώσεις, προσπαθώντας να δείξουν με αυτόν τον τρόπο την αντίδρασή τους για την ψήφιση του δεύτερου μνημονίου.
Ο φωτιές στο κέντρο τις Αθήνας φτάνουν τον αριθμό 40, ενώ παρόμοια περιστατικά καταγράφονται και στη Θεσσαλονίκη με τη συνοδεία δακρυγόνων. Όχι, δεν είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα «πιάνει φωτιά», αλλά είναι η πρώτη φορά που οι ηθικοί αυτουργοί συγκεντρώθηκαν και αποφάσισαν να την πυρπολήσουν τόσο απλά με μία μόνο λέξη.
Το ηθικό δίλλημα πτώχευση ή μνημόνιο ήρθε για ακόμη μία φορά στο προσκήνιο, διχάζοντας τις συνειδήσεις των ελλήνων πολιτών. Παρόλα αυτά, ψηφίστηκε και οι μισθοί μειώνονται, η ανεργία αυξάνεται και τα χρέη νομίζουμε ότι εξοφλούνται. Εάν το Μνημόνιο 1 ήταν επιτυχές δε θα ήταν απαραίτητο να υπάρξει και δεύτερο. Και αν το δεύτερο δεν είναι επιτυχημένο ύστερα τι θα γίνει, θα ακολουθήσει και τρίτο; Από τη στιγμή που δεν αφιερώθηκε ο απαιτούμενος χρόνος εξέτασης του πρώτου μνημονίου από τους αρμόδιους έτσι έγινε και στην περίπτωση του δεύτερου. Και το συνεχές παιχνίδι domino έχει ως εξής:
Ολοφάνερα μεγάλο μέρος της αποτυχίας του πρώτου Μνημονίου θεωρείται το δημόσιο χρέος που ανέρχεται στο 169% . Επιπλέον, η πολιτική του είναι αυτή που οδήγησε την Ελλάδα σε μεγαλύτερη ύφεση. Αποτελεί κύρια αιτία κοινωνικής αποδιοργάνωσης. Πώς είναι δυνατόν ξαφνικά το δεύτερο να θεωρείται πιο καρποφόρο;
Όντας η άνιση κατανομή εισοδήματος η κύρια αιτία της κρίσης, το νέο μνημόνιο προσφέρει ως βασικό χαμηλότερο μισθό το ποσό των 440€, φυσικά μόνο για τον απλό λαό και όχι για όσους βρίσκονται στα υψηλά κοινωνικά κλιμάκια. Καταργούνται κεκτημένα και δικαιώματα αλλά φυσικά στηρίζονται οι Τράπεζες. Ξεχνάμε όμως ότι ουσιαστικά αυτές αποτελούν ακόμη μία αιτία που φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Μέσω των δανείων που παρείχαν τόσα χρόνια για την (υπέρ)κάλυψη των αναγκών του κάθε έλληνα, οδηγηθήκαμε το 2009 να αναρωτιόμαστε γιατί βιώνουμε οικονομική κρίση.
Θέτοντας το ζήτημα από ηθικής πλευράς, η υπογραφή του δεύτερου μνημονίου υποβιβάζει την εικόνα της Ελλάδας ως προς τις άλλες χώρες. Η «εξάρτησή της» από αυτές όσο πάει και αυξάνεται. Πέραν αυτού, γίνεται λόγος και για ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας. Επομένως για ποια περηφάνια μας μένει να μιλάμε πια;
Οι παρεμβάσεις επιπλέον επεκτείνονται και στον τομέα της εκπαίδευσης και της δικαιοσύνης. Κανόνες και αξίες παραβιάστηκαν και συνεχίζονται να παραβιάζονται ακόμη και σήμερα.
Και όλα αυτά γιατί εκλείπει η σωστή πολιτική. Υπό διαφορετική διαχείριση βρισκόταν η Ελλάδα την περίοδο του 2007-2009, όπου έγιναν και οι πρώτοι λάθος χειρισμοί, διαφορετικές είναι και οι πολιτικές δυνάμεις που κυβερνούν από το 2009-2011 όπου το πρόβλημα εξακολουθεί να υπάρχει. Επομένως, ακόμη και εκλογές να πραγματοποιούνταν, μόνο τα πρόσωπα και οι εκπρόσωποι θα άλλαζαν. Οι πολιτικές θα παρέμειναν οι ίδιες. Αν τα σωστά θεμέλια της πολιτικής στα χρόνια της αρχαιότητας είχαν διασωθεί, δε θα γινόταν λόγος για πτώχευσης σήμερα.
Συμπερασματικά. οι λανθασμένες πολιτικές οδηγούν την Ελλάδα σιγά σιγά σε πραγματική οικονομική και κοινωνική καταστροφή, χωρίς επενδύσεις και χωρίς δημόσια περιουσία, όπως προβλέπει το Μνημόνιο 2. Και έτσι ξημέρωσε η 13η Φλεβάρη…
